Dag 89: Utrechtse heuvelrug - Leerdam

Vandaag eindelijk, na te lange tijd, weer onderweg met als grootste obstakel Nieuwegein.

Al die tijd dat ik hier had gezeten heb ik geen last van muggen gehad en nu op de ochtend van mijn vertrek zitten mijn schouderbladen ineens vol met de muggenbulten. Er blijft dus in ieder geval iets van me hier achter.

De ochtend nog gebruikt om uit te slapen, maar daarna langzaam aan het inpakken geslagen. Beetje onhandig van me dat ik gisteren niet al afval en statiegeldflessen heb weggebracht, waardoor deze nu ook in ieder geval de eerste kilometers mee zullen moeten.

Iets na drieën ben ik klaar met inpakken, maar ik vertrek nog niet gelijk. Eerst nog even op mijn gemak zitten bij de centrale vuurplaats om mijn tijd hier te overdenken. Hierna is dan eindelijk het moment aangebroken om op de fiets te stappen en verder te trekken.

De eerste paar kilometer gaan nog over bospaden en dat is toch uitkijken met een vol beladen fiets. Vooral omdat ik al snel ontdek dat mijn achterband niet de optimale hardheid heeft. Ik heb tegenwoordig zo'n goede achterband, dat ik dit alleen kan merken tijdens het fietsen. Met de vingers indrukken om te controleren heeft geen zin, zo stijf is de buitenband. Zonder bepakking was er gisteren nog geen probleem, dus blijkbaar zat hij net op het randje.

Meest vervelende hiervan is dat de tocht wat langer gaat duren, want minder lucht in de band kost meer energie. Na de eerste paar kilometer over bospaden bereik ik de rand van Zeist, de plaats waar ik mijn proviand voor onderweg in kan slaan.

Na de boodschappen verder richting Bunnik waar ik mijn eerste echte stop maak en bel met de camping waar ik vannacht wil staan om een plek te reserveren.

Hierna vorderen de kilometers langzaam. Opvallend veel bruggen, dijken en viaducten moeten genomen worden. Terwijl ik door het vlakste deel van Nederland fiets maak ik vandaag volgens mij meer hoogtemeters dan op eerdere reisdagen.

De route verloopt inclusief het klimmen dus vrij voorspoedig, tot vlak voor Nieuwegein. Vanaf het moment dat ik het eerste bord van de gemeentegrens van Nieuwegein zie is het een drama qua route. Er staat niets aangegeven en fietspaden lijken alle kanten op te schieten. Hoe dieper ik Nieuwegein in ga, hoe erger het word.

Het centrum van Nieuwegein is helemaal een ellende. Hoewel, centrum, het centrum van Nieuwegein is eigenlijk een park met een stad er omheen. Op zich een heel leuk idee, maar je moet er wel doorheen zien te komen. De kortste route is verboden voor fietsers en Google Maps en mijn verstand zijn het niet eens over het beste alternatief. Bordjes van de ANWB hoef ik niet op te rekenen, die zijn hier alleen op punten waar ze niet nodig lijken te zijn.

Al met al sta ik vaker stil om de route uit te vogelen dan ik aan het fietsen ben en daardoor kost deze stad mij heel veel tijd. Later krijg ik overigens van de eigenaresse van de camping waar ik naar onderweg ben te horen dat ik niet de enige ben. Nieuwegein is voor buitenstaanders niet te navigeren en zelfs inwoners kunnen de weg kwijt raken.

Door het vele stilstaan raak ik mijn fietsritme volledig kwijt en dat breekt me op zodra ik eindelijk de uitgang van dit doolhof heb gevonden. Na Nieuwegein moet ik namelijk de Lekbrug over en dat is vanuit de laag gelegen woonwijken een forse klim die me bijna weet te breken.

De eerste paar kilometers na de Lekbrug schiet het nog niet op door delen van Vianen, maar daarna kom ik ineens in een andere wereld. Van het ene op het andere moment ben ik in Nederland waterland, met overal sloten, rivieren en beken en vooral heel veel weilanden.

Toeristen denken dat heel Nederland er zo uitziet, maar voor mij is het voor het eerst dat ik door een dergelijke omgeving fiets en ik moet zeggen dat ik het wondermooi vind. Omdat het tegelijkertijd wat begint af te koelen en ik ook weer wat ritme begin te krijgen, gaat het tempo ook weer omhoog, zodat de laatste tien kilometers uiteindelijk de snelste van de dag worden. Kracht genoeg in dat lijf van me blijkbaar.

Stipt om tien uur, het tijdstip dat ik had gemeld er te zijn, kom ik aan op de camping in Leerdam en wrijf ik eerst even de muggen uit mijn haren en van mijn kleren. De laatste twee kilometer gingen namelijk vlak langs een watertje met enorme zwermen muggen boven het fietspad.

Eenmaal aangekomen krijg ik mijn plek aangewezen en zie tot mijn verrassing dat het een goed besluit was om vooruit te bellen. Ik heb namelijk echt mijn eigen stukje gekregen, omgeven met een houtwal en groen. Wat een luxe.

In het donker zet ik in twee etappes mijn tent op en op dat moment begin ik toch wel te merken dat ik weer behoorlijk gesloopt ben. Oorspronkelijk was het idee om gelijk vanavond al een warme douche te nemen, maar nadat mijn tent staat heb ik simpelweg niet meer de kracht om er uit te kruipen en te douchen, dus zal dat moeten wachten tot morgen.

De camping liet al gelijk een feeërieke indruk op me achter met overal kleine lampjes op het terrein en langs de centraal gelegen vijver. Net of ik een sprookjesbos ingelopen ben om me te rusten te leggen nadat ik eindelijk weer onderweg ben gegaan. Een mooie afsluiter lijkt me dan On the road again, maar die had ik al gebruikt bij de aankondiging dat ik weer ging reizen, dus dan maar wat anders toepasselijk van Canned Heat.