De Duitsers die hun tent vlak naast me hebben staan hebben me vrijwel de hele nacht wakker gehouden. Of om preciezer te zijn, dankzij hem hield zij me wakker. Dat vraagt natuurlijk om enige uitleg.
Deze Duitsers hebben namelijk erg krakende luchtbedden bij zich. Aangezien ze er gisteravond nog op uit getrokken waren om in de stad te eten, ontdekte ik dit pas bij hun terugkomst vlak voor middernacht. En dan gaat het niet om het ritmisch bewegen van vlak na hun aankomst, dat duurt immers niet een hele nacht. Sterker nog, het duurde zelfs maar opvallend kort.
Vlak na dit ritmisch bewegen valt hij in slaap en meneer blijkt een snurker te zijn. Nu ben ik wel wat gewend qua snurken, dus daar kan ik wel doorheen slapen. Zij echter blijkbaar niet, waardoor ze de hele nacht ligt te woelen, waarbij iedere keer haar luchtbed dus luid kraakt en dat weet me wakker te houden.
Nu was dit overigens niet alleen ellende, regelmatig moest ik namelijk mij lachen inhouden. Hun tent stond vlak bij de mijne en ik schat dat haar hoofd een centimeter of vijftig van mijn hoofd af lag. Haar frustratie over hem liet ze af en toe blijken in gesproken woord en omdat ze zo dicht hij me lag, was het bijna of ze in mijn oor fluisterde op zulke momenten. Niet alleen maakte ze hem voor van alles en nog wat uit zonder te merken dat ik het kon horen, ook zei ze halverwege de nacht dat het voorbij zou zijn zodra ze terug waren. Samen rondtrekken in een tentje kan een prille relatie flink op de proef stellen blijkt maar weer.
Dankzij deze vreemde combinatie van irritatie en vermaak aan mijn kant viel ik pas in de ochtend in slaap, waardoor ochtend en middag verloren waren. Niet dat dat veel uitmaakte, want het enige op mijn planning voor vandaag was het doen van boodschappen.
Aan het begin van de avond stap ik dan ook op mijn fiets om richting supermarkt te gaan. Na een paar honderd meter kom ik langs een weiland met koeien waar ik weer zie dat de twee zwart-witte koeien apart staan van de overige, bruin-witte, koeien, op de terugweg ontdek ik waarom.
Op de terugweg van de boodschappen zie ik dat de bruin-witte koeien een stuk doorgelopen zijn en dat er nog maar één zwart-witte koe staat. Verbaasd stop ik, want er is ineens een koe minder. Doordat ik stop zie ik wat ik nooit had gezien als ik doorgefietst was, namelijk dat de andere koe tussen het riet in de sloot verscholen ligt. Ik ben blij dat ik iemand ben die op dit soort details let, want anders had ik die koe nooit in de sloot zien liggen.
Ik dus de hulpdiensten bellen en dat gaf gelijk nog wat gedoe. Ik bevind me namelijk vrijwel precies op de rand van het gebied van de brandweer van Gorinchem en die van Hardinxveld-Giessendam. Eerst volgt dus een heel gedoe om te bepalen onder welk gebied ik nu val en na minuten gepraat over zoveel meter van daar en zoveel van daar krijg ik eindelijk de bevestiging dat de brandweer van Hardinxveld onderweg is.
Een kwartier later arriveert er een auto met één brandweerman. Het blijkt namelijk procedure te zijn om eerst te kijken of het wel een klus is voor de brandweer, of voor de eigenaar van de koe. Nadat bepaald is dat dit een klus is voor de brandweer word eindelijk de echte oproep gedaan en tien minuten later staat er een groep brandweermannen met een touw. Even ter info overigens, bij koeien is haast ook niet echt nodig, die houden dit wel een tijd vol. Een paard zou een ander verhaal zijn.
De brandweer trekt de koe vervolgens in no time op het droge, tot vreugde van de omstanders en de inmiddels gearriveerde eigenaar. Eind goed al goed. De meeste foto's hiervan heb ik met mijn camera gemaakt en zodra ik weer een keer stroom heb zal ik ze hier publiceren
Vanaf het moment dat ik aan het bellen was stonden er twee dames bij me met wie ik lekker heb staan keuvelen de hele tijd, dus ik heb me geen moment verveeld. Koe weer op het droge, dus ik met de boodschappen naar mijn tent, waar ik het verhaal ook gelijk deel met de buren van deze avond. Het is weer druk met naast mij nog eens zes volwassenen en vier kinderen..
Hierna pak ik mijn kookspulletjes en ga richting het gebruikelijke bankje, waar de twee dames van zojuist ook zitten, dus gaan we vrolijk verder met ons gesprek terwijl ik aan het koken ben. Ook gaat het nog over een specifiek beestje waar ik ze wat foto's van kan laten zien. Over dit beestje heb ik het al dagen niet hier, terwijl ik ze dagelijks zie. Waarom? Omdat daar vanavond een compleet artikel over verschijnt op dit blog, dus hou ik nog even stil waar het over gaat.
Al wat nu nog rest is de dag af sluiten met een stuk muziek. Hiervoor verplaats ik me maar even in wat die koe net gedacht moet hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten