Dag 112: Biesbosch - Chaam

Een lastige finale na een soepel dagje reizen.

De dag rust van gisteren heeft het lijf goed gedaan en ik word dan ook mooi op tijd uitgerust wakker. Dat is maar goed ook, want vandaag gaat het warm worden, 28 graden, en heb ik ruim veertig kilometer te gaan naar mijn volgende bestemming, inclusief een kleine geplande omweg.

Vrijwel direct na het ontwaken begin ik, op mijn gemak met opruimen en inpakken en ergens voor half elf ben ik klaar voor vertrek. Geloof het of niet, ik ben niet eerder zo vroeg op de dag aan een verplaatsing begonnen. Wie weet is er nog hoop voor me.

De tocht begint met een halve kilometer de fiets voor me uitdrukken, omdat op het eerste stuk fietsen geen optie is. Een vermoeiende bezigheid, maar ik ben nog fris, dus wat maakt het uit. Op het einde van een dag voelt dat heel anders ontdek ik vanavond nog.

De uren daarna fiets ik op mijn gemak door het Brabantse land, waarbij ik regelmatig even pauzeer om het gevoel van frisheid zo lang mogelijk vast te houden. De route gaat vandaag vooral over het platteland en ik zie weinig van de bewoonde wereld, dus veel dorpjes onderweg vallen er niet te omschrijven.

Wel kom ik onder andere door Oosteind, een dorpje dat zich omschrijft al uniek in Brabant. Uniek in zijn saaiheid denk ik dat ze daarmee bedoelen, want terwijl ik om me heen kijk tijdens mijn pauze daar, kan ik echt niets ontdekken dat ook maar enigszins de moeite waard is. Pas buiten het dorpje kom ik een mooie watertoren tegen, het dorp zelf was de ultieme saaiheid.

Even verderop komt er Dorst, een Dorst die niet te lessen is, want het gaat hier om het dorpje Dorst. Een paar kilometer voor Dorst ben ik overigens nog op de foto gezet voor Google streetview, dus weer een extra aandenken aan mijn reis over één of twee jaar online terug te vinden.

In Dorst les ik overigens wel mijn eigen dorst tijdens een pauze en kan ik gelijk mijn watervoorraad aanvullen dankzij het watertappunt dat naast het bankje staat waar ik pauzeer. Na Dorst begint ook het afwijken van de kortste route naar de volgende paalcamping, vanwege de geplande omweg.

Ik heb namelijk inmiddels al mijn accu's helemaal of bijna helemaal leeg. Bijna is mijn mobiel die op 5% zit en de rest is helemaal leeg. Daarnaast komt het warmste moment van de dag er aan, dus buig ik af richting Breda om naar de Mac te gaan. Hier laad ik mezelf en de accu's weer wat op en werk wat aan dit blog, voor ik begin aan de laatste tien kilometer van de dag.

Halverwege las ik nog een pauze in, want de kilometers beginnen langzaam wel te tellen en ik heb toch alle tijd. Nog anderhalf uur tot zonsondergang, met nog slechts vijf kilometer te gaan. Hoewel ik zeker niet meer helemaal fris ben, heb ik meer energie dan oranjerie dagen met dit soort afstanden, dus alles lijkt soepel te verlopen. Lijkt......

Eerst wil ik het echter hebben over die laatste pauze. Het enige bankje dat ik kan vinden staat direct achter een bordje verboden toegang, aan de rand van een golfbaan. Ik knipper even met mijn ogen terwijl ik het bordje passeer en ga gewoon op het bankje zitten en daar kijken sommige golfers natuurlijk van op.

Heel opvallend, alle golfende dames die passeren kijken me aan met een blik van wat doe jij hier, en alle golfende mannen beginnen juist een gesprek met me en vinden het boeiend om over mijn reis te horen. Ik neem maar aan det het toeval is en niet alle golfende vrouwen zo zijn.

En dan nu de laatste vijf kilometer. Het begint al direct met een grindweggetje, maar dat wil nog wel. Daarna wil Google me echter over een pad van mul zand sturen en dat gaat zeer zeker niet. Een wat harder zandpad gaat een andere kant op en die neem ik dus maar, waarna ik op het einde van het pad de route opnieuw laat berekenen en weer op de fiets stap.

Dat duurt echter nog geen vijftig meter, want dan sta ik voor de slagboom van een AZC. Lekker bezig Google. Gelukkig kan ik hier wederom zijwaarts op de kaart. Daarbij ga ik wel over het terrein van het AZC, maar dan zonder voorbij een slagboom te moeten, dus dat mag. Deze weg is echter van een bedroevende kwaliteit, waardoor ik stapvoets tussen de ergste gaten door moet manoeuvreren.

Na dit avontuur wacht me nog een stukje langs een provinciale weg en eindelijk ben ik bij de Chaamse bossen, waarin maar liefst drie paalcampings te vinden zijn. Ik fiets het bos in en pak op enig moment mijn mobiel om te kijken of ik al in de buurt ben, enkel om te ontdekken dat Maps het niet voor elkaar krijgt om mijn positie te bepalen. Het stipje springt alle kanten op in een straal van vele kilometers. Lekker dan.

Zonder navigatie zal ik de paalcamping dus moeten binden hier in het bos en dat is nog een hele uitdaging met de naderende zonsondergang. Mijn fiets voortduwend loop ik over de bospaden in de hoop ergens een bordje te vinden. Dit lukt pas rond zonsondergang, nog maar twee honderd meter te gaan.

Honderdvijftig meter later zie ik de paalcamping en tegelijkertijd vlak daarvoor mijn grootste uitdaging, een droge en vooral diepe sloot. Hoe moet ik daar nu weer overheen? Maar gewoon proberen. Met veel gesjor en gesjouw en een ultieme krachtsinspanning krijg ik mijn fiets over de sloot en eindelijk ben ik ter plaatse. Dit waren de zwaarste vijf kilometers tot nu toe.

Hierna was het alleen nog maar even de tent opzetten en inrichten en daarna gaan liggen om aansluitend af te dwalen naar dromenland voor een welverdiende nachtrust na een dag op de assen. En met die laatste opmerking heb ik gelijk de dagafsluiter.