Na een dag regen en drie dagen last van de rug is het vandaag eindelijk tijd voor de volgende verplaatsing. Dankzij 2,5 uur wandelen gisteren kon ik mooi op tijd slapen en was ik dus ook mooi op tijd wakker om te beginnen met inpakken. De meesten die aan het rondtrekken zijn hebben maar even nodig om alles in te pakken, maar omdat ik meer spullen bij me heb omdat ik langer onderweg ben, duurt het bij mij ook wat langer voor alles ingepakt is. Het zou wel in een uur kunnen, maar waarom haasten als het niet nodig is?
Daar komt bij dat het inpakken nog wat langer duurt omdat ik de reuzenhooiwagens van mijn tent wil verjagen, die horen immers hier, maar dat duurt wat langer dan verwacht, want er zitten er meer dan verwacht.
Vanaf de binnenkant van mijn tent kon ik alleen die reuzenhooiwagens zien die aan de buitenkant van mijn binnentent zaten. Degene die aan de binnenkant van mijn buitentent zaten zag ik pas bij het afbreken van mijn tent en daar bleken er nog veel meer te zitten. Ter illustratie onderstaande foto.
Na het verjagen van deze krakers vertrek ik uiteindelijk mooi op tijd voor de relatief korte afstand naar de Biesbosch. Ik weet echter alleen al op voorhand dat na de verplaatsing ik nog kilometers moet maken om inkopen te doen.
Eerst de Merwedebrug over en daarna aan de andere kant de polder in. Qua route gaat het hier al gelijk wat vreemd, want volgens mij kan het korter dan Google aangeeft en ik vertrouw op mijn eigen instinct. Hierin krijg ik gelukkig gelijk.
Nederland is natuurlijk polderland, maar polders heb je in vele soorten en maten en de polder ten zuiden van de Merwedebrug is nou niet één van de meest opwindende. Kilometerslange wegen rechtuit over een land dat zo vlak en saai is als maar voor te stellen valt. Veel polders hebben nog mooie vergezichten, of mooie boompartijen, hier niets van dat alles, enkel vlak boerenland zo ver het oog reikt.
Onwillekeurig schiet me een dichtregel uit The Longest Day te binnen: 'blessent mon coeur d' une langueure monotone'. Eentonig is het hier in ieder geval.
Na het dorpje Schans, dat zo'n verpletterende indruk achterlaat dat ik achteraf de naam op moet zoeken omdat ik het hele dorp alweer vergeten was, word de route gelukkig een stuk interessanter. Over een dijk is een fietspad aangelegd dat qua kwaliteit van het pad te wensen over laat, maar dat ruimschoots weet te compenseren met het uitzicht.
Op het einde van dit fietspad ben ik ongeveer een uur onderweg en dat vind ik een mooi moment om van het daar geplaatste bankje gebruik te maken voor mijn enige pauze van vandaag. Met grazende en luierende schapen achter me geniet ik van het uitzicht, tot de rust verstoord word door een incident met een hardfietser.
Deze moet in de remmen voor een tweetal voetgangers. De wielrenner heeft gelijk dat hij hier bezwaar tegen maakt, maar de manier waarop schiet bij mij al snel in het verkeerde keelgat wanneer hij roept dat de tegenpartij blij mag zijn dat ze geen klap op de kanis krijgen. Een moment voor mij om me te roeren.
Ik roep: 'Hé, hé, hé!' waarop de wielrenner gelijk reageert met 'maar dit is toch asociaal?'. 'Ja klopt', zeg ik, 'maar je kunt je reactie ook fatsoenlijk houden, dit slaat nergens op.' Blijkbaar was dat de toverzin, want niemand zegt meer een woord en ieder gaat zijn en haar weg. Yuri als vredesduif dus ;)
Hierna vervolg ik de route die vanaf hier via de Bakkerskil voert, een klein stroompje dat hier al meanderend door het landschap trekt. Hierbij schamp ik nog het dorpje Kille, alwaar ik de Bakkerskil over moet steken om een stuk via de andere oever verder te fietsen.
Vlak voor ik mijn bestemming bereik steek ik de Bakkerskil nogmaals over en daarna moet ik een keuze maken tussen twee paden om bij de paalcamping te komen. Uiteraard kies ik de lastigste van de twee zoals ik al snel ontdek. Glibberend en glijdend door modder en over oneffen terrein leg ik met grote moeite de laatste paar honderd meter af.
Wel heel erg mooi tijdens deze meters is de confrontatie met de natuur. Niet alleen zit ik tussen muren van groen, overal om me heen zit het helemaal vol met jonge kikkers die alle kanten opspringen als ik passeer. Ik schat dat ik er enkele honderden heb gezien in dit korte stukje, dan weet je dat het er echt veel zijn.
Om 1500 uur bereik ik de plek van bestemming en begin ik direct met het opzetten van mijn tent en het afpakken van mijn fiets, want ik moet immers nog inkopen doen. Bij de paalcamping zit een drietal jongens te barbecueën en biertjes te drinken en ze stellen zich keurig bij mijn aankomst voor. Over het algemeen een teken dat je met nette mensen te maken hebt en dat blijkt nu ook het geval.
Een uur later staat mijn tent en is deze ingericht en pak ik even een beetje rust voor ik weer op de fiets spring. Voor mijn boodschappen moet ik namelijk naar Raamsdonksveer, tien kilometer verderop. Althans, ik dacht dat het tien kilometer zou zijn, in werkelijkheid is het meer, omdat Google Maps me langs een route wil sturen die bestaat uit ruim een kilometer veldrijden en dat laat ik liever aan Thijs van Amerongen over. Met omweg word het uiteindelijk twaalf kilometer om Raamsdonksveer te bereiken.
Hiervoor moet ik overigens ook over de Bergsche Maas, het kunstmatige stuk van de Maas om te voorkomen dat deze voor teveel water in de Merwede zou zorgen, waarmee ik ook de laatste grote rivier in ons land nu onder me heb zien stromen.
Inmiddels begin ik overigens ook goed vermoeid te raken. De lange wandeling van gisteren zit nog in de benen en dat merk ik steeds beter. Na de inkopen zoek ik dan ook eerst een plekje uit om lekker te zitten en wat bij te komen voor ik de terugweg aanvang.
Op de terugweg pak ik ook nog even rust aan de rand van Raamsdonksveer, waarbij ik de indruk krijg dat ze hier een wel heel erg populaire vestiging van Leen Bakker hebben, want er blijven maar vrachtwagens van dit bedrijf voorbijkomen. Uiteraard zit het anders, hier zit namelijk het distributiecentrum van dit bedrijf.
Verder valt er over Raamsdonksveer niet zoveel te melden. Een paar geinige plekjes, maar verder niet veel bijzonders. Dan is het dorpje aan de andere kant van de Maas, Hank genaamd, een stuk leuker om te zien. Mocht je ooit in de buurt zijn, dan kan ik Hank dus aanraden.
Na Hank voor een tweede keer gepasseerd te zijn fiets ik via de polder Boerenverdriet, welks een prachtige naam, weer terug naar de paalcamping. Over de naam van deze polder heb ik overigens nog een filmpje gemaakt dat later hier nog een keer zal verschijnen.
Eenmaal terug op de paalcamping vind ik het mooi genoeg geweest voor deze dag. Ik praat nog wat met de net gearriveerde Duitser en duik daarna mijn tent in. Alles bij elkaar ruim veertig kilometer gefietst en af en toe ook nog de fiets voor me uit mogen drukken en dat na de lange wandeling van gisteren. Mijn lijf heeft zijn rust wel verdiend lijkt me.
En dankzij Leen Bakker heb ik ook de dagafsluiter te pakken, Baker street.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten