Foto slideshow natuurgebied Avelingen

Een slideshow van de door mij gemaakte foto's tijdens mijn wandeling door het natuurgebied Avelingen bij Gorinchem. Vele bloempjes, bijtjes, landschappen en andere beestjes. Vergezeld door een stemmig stuk muziek.

Doe dus even de beentjes omhoog en komt tot rust met deze slideshow.

Dag 116: Chaamse bossen - Verkenning zuidwaarts

Vandaag ga ik zuidwaarts voor een verkenning en vraag ik me af hoe die brabo's nu echt zijn.

Zoals gisteren al gemeld komt vandaag ook het verslag van de gesprekken bij het kampvuur van gisteren, maar daar nog even geduld voor. Eerst het begin van deze dag.

Na twee nachten lang praten werd ik vandaag natuurlijk niet al te vroeg wakker. Na het wakker worden het eerst rustig aangedaan en wat aan het blog gewerkt voor ik mijn tent uit kwam. Alle gasten van de afgelopen nacht waren inmiddels al naar huis en daarvoor in de plaats waren er twee heren uit Noord-Holland aangekomen.

Vandaag wil ik het gebied te zuiden van de paalcamping gaan bekijken, na het gebied ten noorden al uitgebreid verkend te hebben. Hiervoor moet ik eerst een aantal kilometers door de Chaamse bossen fietsen. Ooit was dit hele gebied heide met zandverstuivingen, maar daar is nu niets meer van te merken. Ik heb begrepen dat Staatsbosbeheer sommige delen weer in die staat willen brengen, maar dat is dan blijkbaar niet daar waar ik fiets.

Onderweg kom ik ook langs de paalcamping Chaamse bossen 2 (ik sta op 1) en ga daar even buurten. Het weekend is daar identiek verlopen, met lange gesprekken bij het kampvuur en de nodige blikken bier en ook hier is de rust weergekeerd. In totaal zitten er overigens maar liefst vier paalcampings hier binnen een afstand van circa tien kilometer van elkaar.

Even later verlaat ik de Chaamse bossen om een uitstapje naar recreatieplas 't Zand te maken. Bij de route naar deze recreatieplas kom ik naast bossen ook boerenland tegen, waar de worteltjes blijkbaar al gedeeltelijk geoogst zijn, terwijl ze verderop juist nog extra water krijgen.

Hierna kom ik aan bij 't Zand en ik moet zeggen dat het er prachtig uitziet. Een foto heb ik er alleen niet van gemaakt. Niet omdat ik het onzedig vind om half naakte zonnende mensen in beeld te brengen, maar omdat ik vervelend tegenlicht had en geen zin om helemaal naar de andere kant van de plas te lopen.

Er valt me echter wel iets direct op en dat is dat het overgrote deel van de bezoekers bestaat uit jongemannen. Daarnaast zijn er een paar gezinnetjes, maar jongedames zijn hier bijna niet te zien. Opvallend. Op dat moment bedenk ik me dat bij de ingang wel heel erg veel enorm grote borden stonden met wat er allemaal niet mag hier en denk ik ook terug aan de gesprekken van afgelopen nacht. Om dit alles te overdenken begeef ik me naar een bankje buiten het recreatiegebied met uitzicht op een kudde koeien.

Tijd om het te hebben over de gesprekken van afgelopen nacht, want die waren wat duisterder dan de nacht daarvoor. De Brabanders waren in het begin van de avond vooral aan het praten over vrouwen en dan niet bepaald op een vriendelijke manier. Nu ben ik wel wat gewend wanneer mannen over vrouwen praten zonder vrouwen in de buurt, maar dit was van een wel heel erg laag niveau.

Vrouwen werden blijkbaar vooral gezien als objecten die je wel of niet doet om het maar heel keurig te zeggen. Ik verlaag me niet tot het niveau om de precieze woorden hier te herhalen, maar prettig was het niet. Na een opmerking van mijn kant hierover stopte het overigens wel gelijk. Blijkbaar waren ze niet in staat om op een normale manier over vrouwen te spreken en hadden ze dus geen alternatieve wijze van communiceren over dit onderwerp, dus stopten ze maar geheel.

Hierna ging de avond en nacht verder en kwamen er andere gesprekken voorbij, maar het bleef compleet anders dan de voorgaande nacht. Regelmatig ging het deze nacht ook over politiek en allochtonen en de opvattingen van deze heren, waarvan ik gisteren nog dacht dat ze ruimdenken zijn, toen het over het eigen zijn ging, deden me toch wel schrikken.

Met feiten hadden de heren niets te maken, ze vonden dit en ze vonden dat, en ieder met feiten onderbouwd tegenargument deed er niet toe. Kort gezegd kwamen al hun standpunten er op neer dat iedereen zich maar aan hun aan moest passen. En dan ook echt iedereen, allochtoon of autochtoon deed er daarbij niet toe, hoewel allochtonen natuurlijk wel heel erg hun best moesten doen om hier welkom te blijven.

Deze opvattingen van de heren in de nacht, in combinatie met de enorme verbodsborden en de afwezigheid van vrouwen bij de recreatieplas deden mij echt afvragen wat er in vredesnaam aan de hand is met de Brabantse jongemannen.

Gelukkig ben ik niet het type om iedereen over één kam te scheren en zal ik altijd nieuwe mensen met een open blik tegemoet treden, maar dat ik vraagtekens heb zal duidelijk zijn. Overigens passen in dit beeld ook de Brabantse jongemannen die ik eerder al in de Biesbosch mee had gemaakt.

Er begint een beeld te ontstaan dat Brabantse jongemannen denken dat zij de maat zijn en dat iedereen, vrouwen, allochtonen, noem maar op, zich naar hun wil moeten buigen. Ik hoop maar van harte dat dit beeld niet klopt en dat ik door dom toeval wat slechte voorbeelden heb ontmoet. Dit beeld komt ook helemaal niet overeen met de Brabo's die ik al langer ken. Hoewel dat net geen jongemannen meer zijn, zijn dat kerels die ik bijzonder waardeer om hun opstelling in het leven. Of komt dat in Brabant pas met de jaren?

Afijn, genoeg gedacht, tijd om verder te fietsen. Een stukje verder ligt het dorpje Alphen en ik moet zeggen dat dat een bijzonder aangenaam dorpje is met meerdere historische panden. Helaas af en toe doorsneden door lelijke moderne puisten, heeft het centrum van dit dorpje een oude sfeer van weleer kunnen behouden wat het aangenaam maakt om hier te verblijven.

Vanuit Alphen is het weer de Chaamse bossen in terug richting paalcamping. Vlak voor de bossen kom ik nog iets tegen dat vraagt om een filmpje, maar het is inmiddels te laat voor fatsoenlijke opnames, dus dat moet nog even wachten.

Terug bij de paalcamping volgt nog een avond met beschaafde gesprekken met de heren uit Noord-Holland. Toch wel even een verademing. Hierna nog een filmpje kijken en daarna lekker slapen.

En waar sluit je dan de dag mee af na een fietstocht langs 't Zand? Met stevige gitaren natuurlijk!

Terug in de tijd deel 44: Boerenverdriet

Een polder met de naam Boerenverdriet, daar moet een verhaal achter zitten.

Dag 115: Chaamse bossen - Naar de braderie

Ik doe vandaag eens gek, ik ga naar een braderie.

Na gesprekken tot in de vroege ochtend, word ik natuurlijk niet vroeg en fruitig wakker. Ik besluit dan ook om vandaag niet de geplande opnames te maken. Vandaag is het de zaterdag van de Boeskool in Oldenzaal, hoewel ik er gelijk bij moet zeggen dat ik geen groot Boeskoolliefhebber ben, in tegendeel zelfs. Op ruim tien kilometer van waar ik ben is ook een braderie gaande en ik ben wel benieuwd hoe ze dat hier doen, dus spring ik op de fiets.

Deze braderie is in Ginneken, vroeger een zelfstandig dorp, maar tegenwoordig een wijk van Breda. Eenmaal aangekomen parkeer ik mijn fiets en ga ik met de camera in de hand aan de wandel.

In het begin tref ik een tweetal smartlappenkoren. Niet mijn ding, maar dat is in ieder geval nog iets waarbij ik me voor kan stellen dat mensen het leuk vinden. Hierna een rommelmarkt en daana beginnen de kraampjes van de lokale winkeliers. Nog niets bijzonders dus.

Er begint me echter wel wat op te vallen, en dat is het publiek. De gemiddelde leeftijd ligt namelijk aan de hoge kant en grijs is de dominante haarkleur. Er zijn wel een paar jonge gezinnetjes, maar de ouders daarvan kijken over het algemeen uiterst verveeld. Haal die jonge gezinnetjes weg en er blijft bijna niemand over van onder de veertig. Opvallend.

Inmiddels heb ik het horecadeel van de braderie bereikt en daar is enkel ruimte voor het Nederlandse levenslied lijkt het wel. Mogelijk gelijk een verklaring voor het ontbreken van jeugd. Hoe kan het dat de meerderheid van de vertolkers van het levenslied niet kan zingen en toch maar optredens kan blijven doen?

Het publiek bij de optredens lijkt overigens ook helemaal niet bezig met de artiesten, maar enkel met de gesprekken met elkaar. Als een zangeres een poging doet om er de stemming in te brengen door 'Doe een stapje naar voren' in te zetten, doen er precies drie dames mee, de rest heeft niets door. In mijn hoofd hoop ik ondertussen dat ze het stapje terug vergeet en van het podium valt.

Op een ander podium is net een artiest klaar en neemt afscheid en maar liefst tien procent van het aanwezige publiek klapt voor hem. De stemming zit er goed in dus. Het begint voor mij meer aan te voelen als een verplichte jaarlijkse exercitie voor de lokalen dan een feestelijke bijeenkomst.

Hoe meer ik om me heen kijk, hoe meer het me opvalt dat ik naar verhouding erg weinig vrolijke gezichten zie en ik begin me af te vragen of dit is hoe zomerfeesten in Noord-Korea aanvoelen.

Ik besluit dan ook maar om me uit de voeten te maken in plaats van me in de 'feestvreugde' te storten. Dit is een mate van treurigheid die niet aan mij besteed is. Gelukkig kent Ginneken wel een mooie omgeving, dus aan de rand ga ik maar even op een bankje zitten om te genieten van wat schoonheid.

Gelukkig heeft de befaamde Brabantse gezelligheid nog een herkansing, want de volgende plaats op mijn route is Ulvenhout en daar is de jaarlijkse feestweek bezig. Ulvenhout blijkt beduidend beter dan Ginneken, daar waar het gaat om de imitatie van een feest in Noord-Korea. Hier hebben ze een tap voor de volwassenen en een zestal atracties voor de kinderen, zodat die de volwassenen niet storen tijdens het drinken. Verder helemaal niets. Wat een feestweek. Gelukkig hebben ze in Ulvenhout wel een mooie molen, zodat mijn camera nog wat te doen heeft.

Na al dit woeste Brabantse feestgedruis is mijn kevensvreugde bijna op zo voelt het, hoogste tijd om weer richting tent te gaan. Enkel onderweg nog even wat bier en vlees inkopen voor de herhaling van gisteravond. Over hoe de avond is verlopen vertel ik pas morgen, want het verhaal van de avond past bij een deel van het verhaal van morgen.

Al wat nu nog rest is een afsluiter en na al die triestheid van vandaag kan ik weinig anders bedenken dan onderstaande.

Foto slideshow redding koe

En toen zag ik ineens een koe verstopt in het riet in de sloot. Uiteindelijk kwam ze weer netjes op het droge.

Dag 114: Chaamse bossen - Stroom en een feestje

Op pad voor stroom en verkenning en bij terugkomst een gezellige nacht.

Na de rustdag van gisteren ben ik weer zo fris als een hoentje, dus tijd om weer op de fiets te klimmen. Hoofddoel van vandaag is zorgen voor voldoende stroom om het blog een paar dagen draaiende te houden en een beetje verkenning ten noorden van waar ik zit. Het gebied tussen Chaam en Breda dus.

Omdat ik me nog even niet wil wagen aan de fietsroutes door de Ulvenhoutse bossen na de ervaringen van eergisteren neem ik de omweg via Chaam. Na Chaam volgt er een leuk maar niet overdreven boeiend stuk en daarna volgt Ulvenhout.

Ulvenhout ziet er als dorpje charmant uit, met een mooie en vooral markante molen en een aangename dorpskern met veel leuke horeca. Dit lijkt me een dorpje waar het goed toeven is. Ik moet echter door en doe dat dan ook.

Het volgende dorpje is Bavel. Eergisteren zag ik het leukste deel, nu enkel een saai hoekje, daar valt dus niet zo heel veel over te vertellen, behalve over het fietspad. Om van Bavel naar Breda Oost te komen moet ik namelijk over een grindpad met erg losliggend grind. Uitermate voorzichtig stuur ik dus door de bochten en zelfs dan slipt mijn achterwiel nog. Hierna volgt een stuk slecht asfalt, dat opeens overgaat in heerlijk nieuw asfalt. Normaal verwacht je dergelijke plotselinge overgangen alleen op gemeentegrenzen, maar Bavel ligt al in de gemeente Breda. Mogelijk een vergeten dorpje?

Eenmaal in Breda zelf is het nog een paar krachtige lendedrukken en ik ben bij de Mac waar ik gelijk inplug. Helaas heb ik hier niet de mogelijkheid om twee stopcontacten tegelijkertijd te gebruiken en dat is wel lastig, want de accu van mijn camera kan ik niet via de laptop laden en heeft dus echt een eigen stopcontact nodig. Maar hopen dat er nog genoeg in zit voor een paar opnames.

Eerder dan voor mij gebruikelijk pak ik alles weer in, want ik moet ook nog boodschappen doen en die doe ik bij voorkeur in Chaam. Dan hoef ik ze maar vier kilometer mee te nemen in plaats van vijftien plus. Al met al fiets ik overigens een kleine veertig kilometer vandaag.

Na de boodschappen weer richting tent, om daar te ontdekken dat er, naast de nog altijd zwijgzame Duitse dames, zes mannen met een blik bier in de hand rond het kampvuur zitten. Dit kon dus wel eens gezellig worden.

Nadat ik me voorgesteld heb sluit ik aan en al snel zit ik midden in een gesprek. Op dat moment overigens nog netjes met een frisje. Ik heb immers niet altijd bier bij me. Wat later volgt echter het bier dat me aangeboden word en netjes als ik ben bied ik gelijk aan om morgen wat bier in te brengen. Inmiddels word er ook vlees gegrild, dus het avondeten is ook geregeld.

Uiteindelijk word het een erg fijne avond en nacht, met vooral gesprekken over het zijn en zaken die daar invloed op hebben. Vanaf middernacht gaat er zo ongeveer ieder uur iemand naar bed en gaat de rest door, tot we even voor zessen met de laatste twee besluiten om er een eind aan te breien.

Dat is toch het mooie van een paalcamping, op Duitse tweetallen na, zijn de meeste mensen erg open en verwelkomend en zo kun je dus ineens onverwacht een avond met diepgaande gesprekken hebben, die je normaal alleen met goede vrienden hebt. Iets dat je elders minder snel zal overkomen.

Als afsluiter vandaag gewoon even een fijne klassieker, omdat het kan.

Terug in de tijd deel 43: Hendrik Hamel, voorganger van Guus Hiddink

Over hoe een vergeten Nederlander, Hendrik Hamel, een held is in Korea.

Dag 113: Chaamse bossen - Rustdag

Na de lastige finale van gisteren, vandaag lekker rustig aan.

Lekker uitgeslapen begin ik vandaag aan mijn dag van lekker rustig aan. Beetje op internet kijken wat hier allemaal te doen is en wat gelummel. Al snel ontdek ik dat de internetverbinding hier bijna niet bestaand is, dus lummel ik maar wat extra.

Ik besef me dat ik al twee paalcampings heb gehad zonder te laten zien waar ik sta, dus daar moet maar eens verandering in komen. Hieronder dan ook een foto hoe mijn tent er hier in de Chaamse bossen bij staat.

Wat verder naar beneden overigens nog een foto van het uitzicht uit mijn tent. Ik wil voortaan weer meer beschrijvend vertellen en meer foto's laten zien van wat ik allemaal tegenkom onderweg, om er meer een echt reisblog van te maken. Het beschrijvend vertellen was ik, dankzij de vertraging in dit blog al een paar dagen mee bezig, vanaf vandaag dus ook meer foto's.

Ik heb de nacht hier alleen doorgebracht en dat is best wel een keer lekker, vooral omdat ik hier echt diep in de bossen sta en je daardoor jezelf helemaal in de natuur kunt onderdompelen. Ondanks al die onderdompeling moet ik echter ook de natuur nog even verlaten voor wat boodschappen.

Voor ik hier echter weg kan, moet ik echter eerst een route zien te vinden waarbij ik niet door die vervloekte sloot van gisteren hoef. Zodra ik deze route heb gevonden spring ik op de fiets richting Chaam. Overigens ontdek ik nu ook dat ik gisteren een rondje om de camping heb gelopen in mijn zoektocht naar de camping.

De supermarkt in Chaam is op de kop af vier kilometer van mijn tent, dus dat is een kort ritje vergeleken met waar ik aan gewend ben geraakt de laatste dagen. Ik ben blij met een supermarkt dichtbij, maar minder blij met Chaam zelf.

Voor mij als wielerliefhebber heeft Chaam een magische klank dankzij de Acht van Chaam, maar het dorpje zelf heeft weinig magisch en valt het beste te omschrijven als saai. Jammer, maar er is ongetwijfeld genoeg in de omgeving dat wel de moeite waard is om de komende dagen te gaan ontdekken.

Voor nu is het echter genoeg en ga ik weer richting mijn tent. Daar aangekomen blijken er twee Duitse meiden hun tentje vlak bij de mijne te hebben gezet, maar deze dames hebben niet eens het fatsoen om wat terug te zeggen als ik ze begroet. Gezellig keuvelen zit er vandaag dus niet in, dat doen ze blijkbaar alleen met elkaar.

Later, terwijl ik in mijn tent lig, hoor ik nog iemand aankomen die ondanks herhaalde pogingen niet verder komt dan drie woordjes van de dames. Gezellig volk dus. Als ik mijn Duits dan niet kan oefenen met deze dames, dan maar door de dag af te sluiten met één van mijn favoriete Duitstalige nummers.

Terug in de tijd deel 42: De martelaren van Gorinchem

De tachtigjarige oorlog was niet zozeer een oorlog tussen landen, maar meer een oorlog tussen geloven zoals het voorbeeld van de martelaren van Gorinchem laat zien.

Dag 112: Biesbosch - Chaam

Een lastige finale na een soepel dagje reizen.

De dag rust van gisteren heeft het lijf goed gedaan en ik word dan ook mooi op tijd uitgerust wakker. Dat is maar goed ook, want vandaag gaat het warm worden, 28 graden, en heb ik ruim veertig kilometer te gaan naar mijn volgende bestemming, inclusief een kleine geplande omweg.

Vrijwel direct na het ontwaken begin ik, op mijn gemak met opruimen en inpakken en ergens voor half elf ben ik klaar voor vertrek. Geloof het of niet, ik ben niet eerder zo vroeg op de dag aan een verplaatsing begonnen. Wie weet is er nog hoop voor me.

De tocht begint met een halve kilometer de fiets voor me uitdrukken, omdat op het eerste stuk fietsen geen optie is. Een vermoeiende bezigheid, maar ik ben nog fris, dus wat maakt het uit. Op het einde van een dag voelt dat heel anders ontdek ik vanavond nog.

De uren daarna fiets ik op mijn gemak door het Brabantse land, waarbij ik regelmatig even pauzeer om het gevoel van frisheid zo lang mogelijk vast te houden. De route gaat vandaag vooral over het platteland en ik zie weinig van de bewoonde wereld, dus veel dorpjes onderweg vallen er niet te omschrijven.

Wel kom ik onder andere door Oosteind, een dorpje dat zich omschrijft al uniek in Brabant. Uniek in zijn saaiheid denk ik dat ze daarmee bedoelen, want terwijl ik om me heen kijk tijdens mijn pauze daar, kan ik echt niets ontdekken dat ook maar enigszins de moeite waard is. Pas buiten het dorpje kom ik een mooie watertoren tegen, het dorp zelf was de ultieme saaiheid.

Even verderop komt er Dorst, een Dorst die niet te lessen is, want het gaat hier om het dorpje Dorst. Een paar kilometer voor Dorst ben ik overigens nog op de foto gezet voor Google streetview, dus weer een extra aandenken aan mijn reis over één of twee jaar online terug te vinden.

In Dorst les ik overigens wel mijn eigen dorst tijdens een pauze en kan ik gelijk mijn watervoorraad aanvullen dankzij het watertappunt dat naast het bankje staat waar ik pauzeer. Na Dorst begint ook het afwijken van de kortste route naar de volgende paalcamping, vanwege de geplande omweg.

Ik heb namelijk inmiddels al mijn accu's helemaal of bijna helemaal leeg. Bijna is mijn mobiel die op 5% zit en de rest is helemaal leeg. Daarnaast komt het warmste moment van de dag er aan, dus buig ik af richting Breda om naar de Mac te gaan. Hier laad ik mezelf en de accu's weer wat op en werk wat aan dit blog, voor ik begin aan de laatste tien kilometer van de dag.

Halverwege las ik nog een pauze in, want de kilometers beginnen langzaam wel te tellen en ik heb toch alle tijd. Nog anderhalf uur tot zonsondergang, met nog slechts vijf kilometer te gaan. Hoewel ik zeker niet meer helemaal fris ben, heb ik meer energie dan oranjerie dagen met dit soort afstanden, dus alles lijkt soepel te verlopen. Lijkt......

Eerst wil ik het echter hebben over die laatste pauze. Het enige bankje dat ik kan vinden staat direct achter een bordje verboden toegang, aan de rand van een golfbaan. Ik knipper even met mijn ogen terwijl ik het bordje passeer en ga gewoon op het bankje zitten en daar kijken sommige golfers natuurlijk van op.

Heel opvallend, alle golfende dames die passeren kijken me aan met een blik van wat doe jij hier, en alle golfende mannen beginnen juist een gesprek met me en vinden het boeiend om over mijn reis te horen. Ik neem maar aan det het toeval is en niet alle golfende vrouwen zo zijn.

En dan nu de laatste vijf kilometer. Het begint al direct met een grindweggetje, maar dat wil nog wel. Daarna wil Google me echter over een pad van mul zand sturen en dat gaat zeer zeker niet. Een wat harder zandpad gaat een andere kant op en die neem ik dus maar, waarna ik op het einde van het pad de route opnieuw laat berekenen en weer op de fiets stap.

Dat duurt echter nog geen vijftig meter, want dan sta ik voor de slagboom van een AZC. Lekker bezig Google. Gelukkig kan ik hier wederom zijwaarts op de kaart. Daarbij ga ik wel over het terrein van het AZC, maar dan zonder voorbij een slagboom te moeten, dus dat mag. Deze weg is echter van een bedroevende kwaliteit, waardoor ik stapvoets tussen de ergste gaten door moet manoeuvreren.

Na dit avontuur wacht me nog een stukje langs een provinciale weg en eindelijk ben ik bij de Chaamse bossen, waarin maar liefst drie paalcampings te vinden zijn. Ik fiets het bos in en pak op enig moment mijn mobiel om te kijken of ik al in de buurt ben, enkel om te ontdekken dat Maps het niet voor elkaar krijgt om mijn positie te bepalen. Het stipje springt alle kanten op in een straal van vele kilometers. Lekker dan.

Zonder navigatie zal ik de paalcamping dus moeten binden hier in het bos en dat is nog een hele uitdaging met de naderende zonsondergang. Mijn fiets voortduwend loop ik over de bospaden in de hoop ergens een bordje te vinden. Dit lukt pas rond zonsondergang, nog maar twee honderd meter te gaan.

Honderdvijftig meter later zie ik de paalcamping en tegelijkertijd vlak daarvoor mijn grootste uitdaging, een droge en vooral diepe sloot. Hoe moet ik daar nu weer overheen? Maar gewoon proberen. Met veel gesjor en gesjouw en een ultieme krachtsinspanning krijg ik mijn fiets over de sloot en eindelijk ben ik ter plaatse. Dit waren de zwaarste vijf kilometers tot nu toe.

Hierna was het alleen nog maar even de tent opzetten en inrichten en daarna gaan liggen om aansluitend af te dwalen naar dromenland voor een welverdiende nachtrust na een dag op de assen. En met die laatste opmerking heb ik gelijk de dagafsluiter.

Time-lapse wolken in de buurt van Woudrichem

Indrukwekkende wolken kwamen overdrijven vandaag in de buurt van Woudrichem.

Dag 111: Biesbosch - Rust, was en opnames

Na twee dagen veel bewegen vandaag rust voor het lijf in voorbereiding op morgen.

Na een wat onrustige nacht dankzij de onrustige nacht die een paar van de barbecue heren hadden, besluit ik in de ochtend om me lekker nog een keer om te draaien en nog wat slaap te pakken. Het lijf kan wel wat rust gebruiken na twee intensieve dagen, vooral omdat ik morgen alweer verder wil trekken.

Ik blijf hier bewust maar twee nachtjes, want hoewel de Biesbosch natuurlijk een prachtige omgeving is, kun je deze het beste verkennen per boot en die paste niet meer op mijn bagagedrager. Het is vandaag schitterend weer met veel zon en warmte en dat geeft me in de middag mooi de kans om wat was te doen, wetende dat deze dankzij de zon in een paar uur droog zal zijn. Met drie wasjes heb ik alles dat vies was weer schoon en kan ik er qua kleding weer even tegenaan.

Tussen het eerste en tweede wasje komen er twee dames aan die hun tentje op komen zetten. Ze willen vanaf dit punt twee dagen door de omgeving wandelen en het leek ze wel spannend om een keer wild te kamperen.

Uit alles in hun gesprekken blijkt dat ze elkaar al van jongs af aan kennen, terwijl je lastig twee zo verschillende vrouwen bij elkaar kunt vinden, iets dat mogelijk in de loop van hun leven zo gegroeid is.

De één is van type ik wil vooral jong en actief blijven en komt erg dwingend op me over. In de kleine 24 uur dat ik deze dames meemaak bepaald ze letterlijk alles wat ze doen en hoe ze het doen. Ze is echt het type dat wil laten zien hoe leuk en spontaan ze is, maar doet dat zo geforceerd dat van enige charme geen sprake is.

De ander is het type gedweeë huisvrouw die normaal haar leven vult met het zo gemakkelijk mogelijk maken van het leven van haar man en kinderen, waarbij ze zichzelf helemaal weg lijkt te cijferen. Beiden zijn zo stereotype in hun doen, laten en spreken, dat ze bijna karikaturen van echte mensen lijken.

Kaart lezen kunnen ze echter geen van beiden en persoonlijk vind ik het dan ook een wonder dat ze deze plek überhaupt gevonden hebben. Na drie pogingen om aan hun volgende stuk wandelen te beginnen die allemaal binnen een paar minuten weer op het startpunt eindigen help ik ze maar door op hun kaart te laten zien waar ze zijn en hoe ze moeten lopen om bij het volgende stuk van de wandelroute te komen.

Gezien de tijd die ze nodig hebben voor het kleine rondje dat ze zouden doen, denk ik dat ze nog vaak de weg kwijt zijn geraakt. Mevrouw wat ben ik toch leuk en wat hebben we het toch gezellig blijft echter voortdurend roepen hoe gezellig ze het hebben alsof ze dat mantra nodig heeft om te geloven dat ze het gezellig heeft.

Terwijl de dames weg zijn pak ik de camera ter hand om een tweetal opnames te maken, over boerenverdriet en de Hollandse waterlinie. Binnenkort te zien in dit theater. Hierna zitten mijn taken er voor vandaag op en ga ik wat lezen tot het tijd is om te koken en te eten. Aansluitend nog een stukje lezen en daarna bedwaarts, morgen wacht er weer een flinke verplaatsing van ruim veertig kilometer.

De geforceerde vrolijkheid van dame één deed mij onvermijdelijk denken aan een nummer van Jeroen van Merwijk, dus daar sluit ik vandaag de dag mee af.

Terug in de tijd deel 41: Jan Claesen was trompetter

Het nummer van Rob de Nijs is niet volledig verzonnen, Jan Claesen was wel degelijk trompetter in het leger van de prins.

Dag 110: Gorinchem - Biesbosch

Vandaag naar de Biesbosch en nog een stukje verder op en neer.

Na een dag regen en drie dagen last van de rug is het vandaag eindelijk tijd voor de volgende verplaatsing. Dankzij 2,5 uur wandelen gisteren kon ik mooi op tijd slapen en was ik dus ook mooi op tijd wakker om te beginnen met inpakken. De meesten die aan het rondtrekken zijn hebben maar even nodig om alles in te pakken, maar omdat ik meer spullen bij me heb omdat ik langer onderweg ben, duurt het bij mij ook wat langer voor alles ingepakt is. Het zou wel in een uur kunnen, maar waarom haasten als het niet nodig is?

Daar komt bij dat het inpakken nog wat langer duurt omdat ik de reuzenhooiwagens van mijn tent wil verjagen, die horen immers hier, maar dat duurt wat langer dan verwacht, want er zitten er meer dan verwacht.

Vanaf de binnenkant van mijn tent kon ik alleen die reuzenhooiwagens zien die aan de buitenkant van mijn binnentent zaten. Degene die aan de binnenkant van mijn buitentent zaten zag ik pas bij het afbreken van mijn tent en daar bleken er nog veel meer te zitten. Ter illustratie onderstaande foto.

 De beestjes links kon ik zien, maar let op het clubje rechts op het zeil van de buitentent. Die zee aan poten. En dan was dit absoluut nog niet de grootste groep. Waar ik eerder tot een schatting kwam van dertig reuzenhooiwagens, kom ik nu tot zestig tot tachtig stuk die een tijdje mijn tentgenoten zijn geweest. Meer weten over deze beestjes kan overigens hier.

Na het verjagen van deze krakers vertrek ik uiteindelijk mooi op tijd voor de relatief korte afstand naar de Biesbosch. Ik weet echter alleen al op voorhand dat na de verplaatsing ik nog kilometers moet maken om inkopen te doen.

Eerst de Merwedebrug over en daarna aan de andere kant de polder in. Qua route gaat het hier al gelijk wat vreemd, want volgens mij kan het korter dan Google aangeeft en ik vertrouw op mijn eigen instinct. Hierin krijg ik gelukkig gelijk.

Nederland is natuurlijk polderland, maar polders heb je in vele soorten en maten en de polder ten zuiden van de Merwedebrug is nou niet één van de meest opwindende. Kilometerslange wegen rechtuit over een land dat zo vlak en saai is als maar voor te stellen valt. Veel polders hebben nog mooie vergezichten, of mooie boompartijen, hier niets van dat alles, enkel vlak boerenland zo ver het oog reikt.

Onwillekeurig schiet me een dichtregel uit The Longest Day te binnen: 'blessent mon coeur d' une langueure monotone'. Eentonig is het hier in ieder geval.

Na het dorpje Schans, dat zo'n verpletterende indruk achterlaat dat ik achteraf de naam op moet zoeken omdat ik het hele dorp alweer vergeten was, word de route gelukkig een stuk interessanter. Over een dijk is een fietspad aangelegd dat qua kwaliteit van het pad te wensen over laat, maar dat ruimschoots weet te compenseren met het uitzicht.

Op het einde van dit fietspad ben ik ongeveer een uur onderweg en dat vind ik een mooi moment om van het daar geplaatste bankje gebruik te maken voor mijn enige pauze van vandaag. Met grazende en luierende schapen achter me geniet ik van het uitzicht, tot de rust verstoord word door een incident met een hardfietser.

Deze moet in de remmen voor een tweetal voetgangers. De wielrenner heeft gelijk dat hij hier bezwaar tegen maakt, maar de manier waarop schiet bij mij al snel in het verkeerde keelgat wanneer hij roept dat de tegenpartij blij mag zijn dat ze geen klap op de kanis krijgen. Een moment voor mij om me te roeren.

Ik roep: 'Hé, hé, hé!' waarop de wielrenner gelijk reageert met 'maar dit is toch asociaal?'. 'Ja klopt', zeg ik, 'maar je kunt je reactie ook fatsoenlijk houden, dit slaat nergens op.' Blijkbaar was dat de toverzin, want niemand zegt meer een woord en ieder gaat zijn en haar weg. Yuri als vredesduif dus ;)

Hierna vervolg ik de route die vanaf hier via de Bakkerskil voert, een klein stroompje dat hier al meanderend door het landschap trekt. Hierbij schamp ik nog het dorpje Kille, alwaar ik de Bakkerskil over moet steken om een stuk via de andere oever verder te fietsen.

Vlak voor ik mijn bestemming bereik steek ik de Bakkerskil nogmaals over en daarna moet ik een keuze maken tussen twee paden om bij de paalcamping te komen. Uiteraard kies ik de lastigste van de twee zoals ik al snel ontdek. Glibberend en glijdend door modder en over oneffen terrein leg ik met grote moeite de laatste paar honderd meter af.

Wel heel erg mooi tijdens deze meters is de confrontatie met de natuur. Niet alleen zit ik tussen muren van groen, overal om me heen zit het helemaal vol met jonge kikkers die alle kanten opspringen als ik passeer. Ik schat dat ik er enkele honderden heb gezien in dit korte stukje, dan weet je dat het er echt veel zijn.

Om 1500 uur bereik ik de plek van bestemming en begin ik direct met het opzetten van mijn tent en het afpakken van mijn fiets, want ik moet immers nog inkopen doen. Bij de paalcamping zit een drietal jongens te barbecueën en biertjes te drinken en ze stellen zich keurig bij mijn aankomst voor. Over het algemeen een teken dat je met nette mensen te maken hebt en dat blijkt nu ook het geval.

Een uur later staat mijn tent en is deze ingericht en pak ik even een beetje rust voor ik weer op de fiets spring. Voor mijn boodschappen moet ik namelijk naar Raamsdonksveer, tien kilometer verderop. Althans, ik dacht dat het tien kilometer zou zijn, in werkelijkheid is het meer, omdat Google Maps me langs een route wil sturen die bestaat uit ruim een kilometer veldrijden en dat laat ik liever aan Thijs van Amerongen over. Met omweg word het uiteindelijk twaalf kilometer om Raamsdonksveer te bereiken.

Hiervoor moet ik overigens ook over de Bergsche Maas, het kunstmatige stuk van de Maas om te voorkomen dat deze voor teveel water in de Merwede zou zorgen, waarmee ik ook de laatste grote rivier in ons land nu onder me heb zien stromen.

Inmiddels begin ik overigens ook goed vermoeid te raken. De lange wandeling van gisteren zit nog in de benen en dat merk ik steeds beter. Na de inkopen zoek ik dan ook eerst een plekje uit om lekker te zitten en wat bij te komen voor ik de terugweg aanvang.

Op de terugweg pak ik ook nog even rust aan de rand van Raamsdonksveer, waarbij ik de indruk krijg dat ze hier een wel heel erg populaire vestiging van Leen Bakker hebben, want er blijven maar vrachtwagens van dit bedrijf voorbijkomen. Uiteraard zit het anders, hier zit namelijk het distributiecentrum van dit bedrijf.

Verder valt er over Raamsdonksveer niet zoveel te melden. Een paar geinige plekjes, maar verder niet veel bijzonders. Dan is het dorpje aan de andere kant van de Maas, Hank genaamd, een stuk leuker om te zien. Mocht je ooit in de buurt zijn, dan kan ik Hank dus aanraden.

Na Hank voor een tweede keer gepasseerd te zijn fiets ik via de polder Boerenverdriet, welks een prachtige naam, weer terug naar de paalcamping. Over de naam van deze polder heb ik overigens nog een filmpje gemaakt dat later hier nog een keer zal verschijnen.

Eenmaal terug op de paalcamping vind ik het mooi genoeg geweest voor deze dag. Ik praat nog wat met de net gearriveerde Duitser en duik daarna mijn tent in. Alles bij elkaar ruim veertig kilometer gefietst en af en toe ook nog de fiets voor me uit mogen drukken en dat na de lange wandeling van gisteren. Mijn lijf heeft zijn rust wel verdiend lijkt me.

En dankzij Leen Bakker heb ik ook de dagafsluiter te pakken, Baker street.

Terug in de tijd deel 40: De zoen van Woudrichem

Een zoen in Woudrichem? Wat is daar nu zo bijzonder aan?

Dag 109: Gorinchem - Aan de wandel

Voor het eerst sinds ik onderweg ben een keer lang aan de wandel.

Het gaat vandaag gelukkig weer wat beter met mijn rug, maar hij is er nog niet helemaal. Lopen gaat prima, maar lang dezelfde houding aannemen niet. Fietsen is dus niet echt een optie, dan maar een keer aan de wandel.

Ik ben gewend om alles per fiets te doen en kan me nauwelijks herinneren wanneer ik voor het laatst echt aan de wandel ben geweest. Hoogste tijd om daar verandering in aan te brengen, dus pak ik mijn camera en begin.

Met de camera voortdurend in de hand kan ik het echter niet laten om ook voortdurend foto's te maken. Bloempjes, beestjes, landschappen, het kan niet op hier in dit mooie natuurgebied genaamd Avelingen.

Het meest opvallende wat ik zie is op een fietspad. Daar ligt een dode muis, waar een kever mee bezig is. Op zich niet zo bijzonder, want kevers zetten wel vaker de kaken in dode muizen. Het opvallende is dat deze kever liever lijkt te spelen met de muis dan hem te eten. Hij blijft de muis maar keer en keer omrollen door eronder  te kruipen en dan met het achterlijf omhoog naar voren te lopen. Heel vreemd gedrag.

Al met al heb ik zoveel foto's, 575, gemaakt dat het nog wel even gaat duren voor ze verwerkt zijn, dus op de beelden moeten jullie nog een paar dagen wachten. Het nadeel van een beperkte stroomvoorraad.

De rug doet het in ieder geval wel weer goed genoeg om me in de avond voor te bereiden op een reisdag morgen. Mag ook wel na vier dagen vertraging. Ik kan wel weer een nieuwe omgeving gebruiken in ieder geval.

En dan nog de afsluiter van de dag. Met al die mooie bomen, bloemen en beestjes kan dat er maar één zijn volgens mij.

Time-lapse scheepvaart op de Merwede

Hieronder in twee delen een time-lapse van de scheepvaart op de Merwede. Heb je wat minder geduld? De onderste twee filmpjes zijn op speedboatsnelheid voor de ongeduldigen.

Hieronder dus met de turbo aan.

Dag 108: Gorinchem - Rust voor de rug

Dagje rustig aan in de hoop dat dat de rug goed gaat doen.

Gelukkig is de rug niet meer zo pijnlijk als hij gisteren was, maar nog wel ontzettend stijf. Gisteren beweging gebruikt voor het herstel, vandaag kies ik vooral voor rust, uiteraard met wel enige beweging tussendoor.

Door het nemen van rust valt er vandaag echter wat minder te melden dan op andere dagen. Beetje lezen in het boek van mijn tante, stukje lopen naar de rivier, weer terug naar de tent. Je leest het, een dag vol met spanning en sensatie.

Nu hoeft het natuurlijk ook niet iedere dag spanning en sensatie te zijn. Om de dag wat met koeien lijkt mij wel voldoende.

Ik heb goede hoop morgen weer wat makkelijker te kunnen bewegen en daarna overmorgen mijn volgende verplaatsing alsnog te doen. Die gaat zoals eerder wel eens gemeld naar de Biesbosch, een plek waar ik verwacht twee nachten te blijven voor ik verder trek naar de omgeving Breda.

De omgeving van Breda bevat meerdere paalcampings, dus kan best wel eens zijn dat ik een week of langer rond Breda hang. Dan heb ik in ieder geval alles wat ik nodig heb bij de hand, want dat gaat in de Biesbosch zeker niet het geval zijn.

Verder niets te melden over deze dag, dus maar op naar de afsluiter van de dag. Na een rustige dag kan er wel wat leven in de brouwerij lijkt me, dus een keer een wat afwijkende muziekstijl vandaag.

Terug in de tijd deel 39: De boekenkist(en) van Hugo de Groot

Iedereen kent het verhaal van de ontsnapping van Hugo de Groot, maar waar is die boekenkist eigenlijk?

Dag 107: Gorinchem - Koeien, ga teRUG

Met pijnlijke rug jaag ik met anderen de koeien weer de weide in.

Wat ik vannacht toen ik even ontwaakte al vreesde is waarheid geworden. Net als een tijdje terug heb ik in mijn slaap mijn rug buiten werking weten te stellen. Ongetwijfeld net iets te enthousiast omgedraaid en daarbij een spiertje verrekt. Volledig rechtop staan is er niet bij en ik kan maar net mijn been over mijn fiets slingeren, iets dat niet zou lukken indien die bepakt zou zijn. Tot mijn spijt moet ik mijn verplaatsing naar de volgende plek dus weer uitstellen.

Proviand heb ik gelukkig genoeg, maar stroom zal wel een probleem worden. Aangezien ik wel kan fietsen en beweging goed is voor het herstel, fiets ik dus maar naar de Mac, om daar de boel weer wat op te laden. Voor een bedrag van slechts 1,25 euro voor het goedkoopste op de kaart, ik heb me voorgenomen hier bijna geen geld meer uit te geven, kan ik alles voldoende laden om een paar dagen extra verder te kunnen.

Hierna hijs ik me weer op de fiets terug richting tent. Er staat vandaag een forse wind en die heb ik nu op de terugweg tegen. Daarnaast heeft de rug me zoveel energie gekost dat ik gewoon leeg aan het raken ben van de vermoeidheid. Tussendoor ben ik dan ook noodgedwongen tot een kleine pauze overgegaan voor ik de tocht kon voltooien.

Op het laatste rechte stuk voor de paalcamping zie ik dat de twee zwart-witte koeien keurig in de wei staan in plaats van in de sloot, alleen de groep bruin-witte koeien is nergens te bekennen. Ik ontdek al snel waarom, het hek van de wei staat wagenwijd open.

Iets verderop kom ik de eerste drie koeien tegen op het fietspad. De dames zijn gezellig naast een andere wei gaan staan en trekken, gescheiden door een hek, samen op met de daar gestationeerde koeien. De rest van de kudde is echter niet te zien.

De overige tien koeien die ontsnapt zijn blijken op avontuur te zijn gegaan en die kom ik pas ruim een halve kilometer verder, langs de Merwede, tegen. Koeien die over fietspaden lopen terwijl er vannacht nog veel fietsverkeer te verwachten is vanwege de zomerfeesten in Gorinchem, lijkt me niet verstandig, dus moeten ze terug in de wei. In mijn eentje gaat dat echter niet lukken, dus kan ik, voor de tweede keer in drie dagen tijd, de hulpdiensten weer bellen.

Na een amicaal gesprek sluit de meldkamer af met dat ze gaan proberen de eigenaar van de koeien te achterhalen en daar wens ik ze succes bij. Hierna duik in mijn tent in, waarbij ik af een toe een koe voorbij hoor lopen langs de ingang van de paalcamping.

Ongeveer een uur later hoor ik eindelijk geluiden van een auto en een paar mannen en kruip ik mijn tent weer uit. De politie heeft de eigenaar niet kunnen achterhalen, maar wel enkele boeren uit de buurt bereid gevonden om de koeien weer de wei in te jagen. Hiervoor komen ze echter een mannetje te kort om alle doorgangen waarmee de koeien juist dieper het natuurgebied in zouden kunnen af te sluiten, dus ligt er een mooie taak op me te wachten. Samen jagen we de koeien weer de wei in, zonder ze van het pad te laten wijken, en zo komt er een einde aan weer een aflevering van de beestenboel te Avelingen. Je maakt nog eens wat mee zo.

Hierna kruip ik mijn tent weer in, hopende op een betere rug morgen. Tot slot enkel nog de afsluiter van de dag. Met mijn rug kom ik bij back en de koeien zijn ook weer terug achter hun ijzeren gordijn van prikkeldraad, dus..... (volgens mij is dit trouwens stiekem een cover, maar klinkt goed genoeg)

Terug in de tijd deel 38: Ontstaan Slot Loevestein

Bijna iedereen kent Slot Loevestein vlak buiten Woudrichem wel bij naam, maar Dirk Loef van Horne is als de opdrachtgever door de meesten al vergeten.

Dag 106: Gorinchem - Dagje denken dankzij de regen

Eerste kans om verder te trekken valt in het water.

Vandaag zou, na het afronden van de opnames, de eerste kans zijn om verder te trekken, maar met regen tot half vijf in de middag vervalt die optie snel. Ik ben overigens niet de enige die er zo over denkt, de andere twee tentjes blijven ook nog wat langer vanwege het weer.

Aangezien ik buiten de tent niets kan doen gedurende een groot deel van de dag, geeft me dat mooi de kans om het vele denken een vervolg te geven. Mijn hoofd kent overigens al ruim een week een heerlijke rust en dat is een grote opluchting. Het is bijna een jaar geleden dat mijn hoofd zo lang zo rustig was en dat helpt echt met het op orde brengen van mijn gedachten.

Nu denk ik overigens niet enkel over mijn eigen zijn na, maar ook over de samenleving als geheel. Hoewel ik nu af en toe één of meerdere dagen als kluizenaar kan leven, is het immers wel de bedoeling dat ik straks weer midden in de samenleving sta. Met mijn karakter is het daarbij dan ook onvermijdelijk dat ik denk hoe de samenleving beter kan. In mijn ogen zijn er namelijk de laatste jaren meerdere trends die hoognodig omgebogen moeten worden. Ongetwijfeld kom ik hier op een later moment nog wel een keer terug, zoals bijvoorbeeld in de Yuri is verbaasd filmpjes, of in het geschreven woord hier.

Bij het denken over mezelf beginnen er steeds meer conclusies in zicht te komen. Wel vooral nu nog conclusies over wat ik voortaan niet meer wil doen en soms wat ik anders wil doen. Ik hou me voorlopig daarbij maar vast aan de gedachte dat als ik genoeg dingen heb weggestreept die ik niet meer wil doen, ik vanzelf overblijf met wat ik wel wil doen.

Aangezien ik ook met deze denkprocessen open wil zijn hier, ben ik ook al aan het nadenken hoe dit over te brengen in tekst. Ik denk dat het uiteindelijk een serie artikelen gaat worden over diverse onderwerpen die me de afgelopen jaren in de weg hebben gezeten. Daarbij gaat het niet alleen om het open zijn overigens, maar ook om de gebleken heilzame werking van het van me afschrijven.

Naast het vele denken vandaag ook aan het lezen geweest in het boek van mijn tante. Ik ben nu ongeveer halverwege en ik denk dat ik hem na afloop hier warm aan kan bevelen. Op het einde van de dag weer gegeten aan de Merwede en daarbij kwam na zonsondergang ook nog een cruiseschip voorbij, hierboven afgebeeld. Was de eerste keer dat ik er één zag na zonsondergang en met de verlichting aan vormde het voldoende een plaatje om hier te delen.

Tot slot nog de afsluiter van de dag. Afgelopen nacht kon ik niet slapen en dus heb ik maar wat muziek opgezet. Muziek die ik onderweg nog niet eerder had beluisterd, omdat het album waar onderstaande nummer vandaan komt diep in zijn ziel kan snijden en daar was ik eerder nog niet klaar voor. Nu wel en afgelopen nacht dan ook op vol volume naar het album geluisterd.

Reuzenhooiwagens nemen het land over

Dit gaan sommige mensen een heel leuk artikel vinden, zeker met de foto's, die ik voor de gelegenheid iets groter plaats dan normaal.

Toen ik met mijn tentje in Leerdam stond had ik er al twee gezien, maar in Gorinchem mocht ik er veel meer ontmoeten. Ik heb het hier over de reuzenhooiwagen, een nieuw beestje in Nederland.

Om te beginnen, hooiwagens zijn geen spinnen, enkel spinachtigen. Dus als je bang bent voor spinnen, dan is er met dit beestje niets aan de hand, want geen echte spin, dus niet echt bang.

Iedere Nederlander heeft wel eens een normale hooiwagen gezien, meestal in huis, maar zoals gezegd, er is een nieuw beestje in het land. De eerste melding van reuzenhooiwagens komt uit Nijmegen in 2004. Erg recent dus nog. Het beestje weet zich echter heel snel te verspreiden. Inmiddels zijn er meldingen uit grote delen van het land en zelfs uit Duitsland, België en Zwitserland.

Het heeft er alles van weg dat dit beestje met schepen meelift om zich zo snel te verspreiden. Vandaar dat je ze nu nog vooral ziet langs rivieren, maar wees gerust, dit beestje gaat het hele land veroveren.

Eerst maar even waarom dit beestje de reuzenhooiwagen heet. Dat heeft uiteraard met het formaat te maken. Van pooteinde tot pooteinde kan deze jongen (of dame) maar liefst 18 centimeter worden. Beduidend groter dan de normale hooiwagen die we hier gewend zijn. Dankzij de vaak duidelijk zichtbare zwarte poten is dit beestje ook niet snel te missen op een lichte effen ondergrond.

Het mooiste is nog wel dat dit beestje bijzonder sociaal is. Overdag gaan ze met meerderen bij elkaar zitten. En dat meerderen kan oplopen tot tientallen of zelfs honderden. Er zijn zelfs berichten van duizenden. Wat een feestje!

Zelf is het grootste aantal dat ik tot nu toe tegelijkertijd in mijn buitentent heb gehad is 21, maar aangezien het onmogelijk is om in ieder hoekje en gaatje te kijken zijn het er vast meer geweest. En van die groep zaten er acht daadwerkelijk bij elkaar zoals hieronder te zien is.

En omdat die vier bovenin bij elkaar lastig te onderscheiden zijn, nog van iets dichterbij.

Een meter verderop zaten er overigens ook nog drie bij elkaar te buren.

Deze spinachtigen zijn overigens volkomen ongevaarlijk voor mensen. er gaan hardnekkige geruchten dat hooiwagens giftig zijn maar je alleen niet kunnen bijten. Dat klopt echter niet. Hooiwagens hebben geen gifklieren. In theorie kunnen ze overigens je wel bijten, maar dan voel je hooguit wat gekriebel en dat valt niet op dankzij het gekriebel dat de poten al veroorzaken.

Opvallend genoeg weet nog niemand welk soort dit is. De aanname is dat ze per schip ergens anders vandaan zijn gekomen, maar waar vandaan dan? Eerst werd gedacht aan Spanje of Marokko, maar daar hebben hooiwagens ander DNA blijkt uit onderzoek. Al met al zal men dus door moeten zoeken naar de herkomst van deze beestjes.

Waar ze volkomen ongevaarlijk zijn voor mensen, vormen ze mogelijk wel een bedreiging voor andere dieren en dan met name de normale hooiwagens die hier leven, want die lijken geen kans te maken tegen deze indringers.

Na de reacties op de hazelworm eerder op dit blog, zal iedereen vast blij zijn met dit bericht. Graag gedaan!

Naschrift: Twee dagen na het schrijven van dit bericht (en nog voor de publicatie) telde ik maar liefst ruim dertig van deze mooie beestjes op mijn tent, waaronder onderstaande groepje van acht.

Ook kwam ik dezelfde dag een andere soort hooiwagen tegen, de strekpoot. Deze heeft in 25 jaar het hele land veroverd, dus dan weet je vast hoe de reuzenhooiwagen het gaat doen, die zie je straks met tientallen of honderden in en om je huis.

Dag 105: Gorinchem - Gekraak en een waterkoe

Na een waardeloze nacht verricht ik in de avond nog een goede daad.

De Duitsers die hun tent vlak naast me hebben staan hebben me vrijwel de hele nacht wakker gehouden. Of om preciezer te zijn, dankzij hem hield zij me wakker. Dat vraagt natuurlijk om enige uitleg.

Deze Duitsers hebben namelijk erg krakende luchtbedden bij zich. Aangezien ze er gisteravond nog op uit getrokken waren om in de stad te eten, ontdekte ik dit pas bij hun terugkomst vlak voor middernacht. En dan gaat het niet om het ritmisch bewegen van vlak na hun aankomst, dat duurt immers niet een hele nacht. Sterker nog, het duurde zelfs maar opvallend kort.

Vlak na dit ritmisch bewegen valt hij in slaap en meneer blijkt een snurker te zijn. Nu ben ik wel wat gewend qua snurken, dus daar kan ik wel doorheen slapen. Zij echter blijkbaar niet, waardoor ze de hele nacht ligt te woelen, waarbij iedere keer haar luchtbed dus luid kraakt en dat weet me wakker te houden.

Nu was dit overigens niet alleen ellende, regelmatig moest ik namelijk mij lachen inhouden. Hun tent stond vlak bij de mijne en ik schat dat haar hoofd een centimeter of vijftig van mijn hoofd af lag. Haar frustratie over hem liet ze af en toe blijken in gesproken woord en omdat ze zo dicht hij me lag, was het bijna of ze in mijn oor fluisterde op zulke momenten. Niet alleen maakte ze hem voor van alles en nog wat uit zonder te merken dat ik het kon horen, ook zei ze halverwege de nacht dat het voorbij zou zijn zodra ze terug waren. Samen rondtrekken in een tentje kan een prille relatie flink op de proef stellen blijkt maar weer.

Dankzij deze vreemde combinatie van irritatie en vermaak aan mijn kant viel ik pas in de ochtend in slaap, waardoor ochtend en middag verloren waren. Niet dat dat veel uitmaakte, want het enige op mijn planning voor vandaag was het doen van boodschappen.

Aan het begin van de avond stap ik dan ook op mijn fiets om richting supermarkt te gaan. Na een paar honderd meter kom ik langs een weiland met koeien waar ik weer zie dat de twee zwart-witte koeien apart staan van de overige, bruin-witte, koeien, op de terugweg ontdek ik waarom.

Op de terugweg van de boodschappen zie ik dat de bruin-witte koeien een stuk doorgelopen zijn en dat er nog maar één zwart-witte koe staat. Verbaasd stop ik, want er is ineens een koe minder. Doordat ik stop zie ik wat ik nooit had gezien als ik doorgefietst was, namelijk dat de andere koe tussen het riet in de sloot verscholen ligt. Ik ben blij dat ik iemand ben die op dit soort details let, want anders had ik die koe nooit in de sloot zien liggen.

  

Ik dus de hulpdiensten bellen en dat gaf gelijk nog wat gedoe. Ik bevind me namelijk vrijwel precies op de rand van het gebied van de brandweer van Gorinchem en die van Hardinxveld-Giessendam. Eerst volgt dus een heel gedoe om te bepalen onder welk gebied ik nu val en na minuten gepraat over zoveel meter van daar en zoveel van daar krijg ik eindelijk de bevestiging dat de brandweer van Hardinxveld onderweg is.

Een kwartier later arriveert er een auto met één brandweerman. Het blijkt namelijk procedure te zijn om eerst te kijken of het wel een klus is voor de brandweer, of voor de eigenaar van de koe. Nadat bepaald is dat dit een klus is voor de brandweer word eindelijk de echte oproep gedaan en tien minuten later staat er een groep brandweermannen met een touw. Even ter info overigens, bij koeien is haast ook niet echt nodig, die houden dit wel een tijd vol. Een paard zou een ander verhaal zijn.

De brandweer trekt de koe vervolgens in no time op het droge, tot vreugde van de omstanders en de inmiddels gearriveerde eigenaar. Eind goed al goed. De meeste foto's hiervan heb ik met mijn camera gemaakt en zodra ik weer een keer stroom heb zal ik ze hier publiceren

Vanaf het moment dat ik aan het bellen was stonden er twee dames bij me met wie ik lekker heb staan keuvelen de hele tijd, dus ik heb me geen moment verveeld. Koe weer op het droge, dus ik met de boodschappen naar mijn tent, waar ik het verhaal ook gelijk deel met de buren van deze avond. Het is weer druk met naast mij nog eens zes volwassenen en vier kinderen..

Hierna pak ik mijn kookspulletjes en ga richting het gebruikelijke bankje, waar de twee dames van zojuist ook zitten, dus gaan we vrolijk verder met ons gesprek terwijl ik aan het koken ben. Ook gaat het nog over een specifiek beestje waar ik ze wat foto's van kan laten zien. Over dit beestje heb ik het al dagen niet hier, terwijl ik ze dagelijks zie. Waarom? Omdat daar vanavond een compleet artikel over verschijnt op dit blog, dus hou ik nog even stil waar het over gaat.

Al wat nu nog rest is de dag af sluiten met een stuk muziek. Hiervoor verplaats ik me maar even in wat die koe net gedacht moet hebben.

Yuri is verbaasd deel 12: Transgenders (in het Amerikaanse leger)

Is het niet gek dat we mensen nog altijd beoordelen op hoe ze er uit zien en niet op wie ze zijn en wat ze doen?

Dag 104: Gornchem - Na regen komt drukte

Na een verregende ochtend en middag stroomt de paalcamping weer vol.

Over de ochtend en middag valt weinig te melden vandaag, want dat was vooral een verhaal van neerslag. Neerslag die aan de berichten op Facebook en het nieuws te zien ook vol enthousiasme in het oosten is gevallen wat later op de dag.

Gorinchem lag vandaag precies aan de rand van een regengebied met forse neerslag, dat zich vanaf hier uitstrekte naar het westen. De eersten die vandaag aankwamen hier kwamen precies uit die richting. Een drietal jongens, waaronder een Canadees, die in een aantal dagen van Rotterdam naar Zeeland lopen. Deze jongens hadden dan ook een flinke bak regen over zich heen gekregen.

Het is inmiddels droog als deze jongens aankomen en het blijft ook nog even droog volgens de voorspellingen, dus besluit ik om de laatste beetjes was die ik heb liggen maar te doen. Terwijl ik hiermee bezig ben komen er een drietal fietsers aan die juist vanuit het oosten komen en de hele dag prachtig weer hebben gehad. Het gaat om een Duits stel die onderweg een man uit Rijssen tegen waren gekomen en die besloten hadom ze te volgen naar deze paalcamping.

De Duitsers zijn niet erg spraakzaam, maar de Rijssenaar des te meer. Het gaat om een zeventigplusser, wiens vrouw in het verzorgingshuis ligt en die na vele jaren weer er met tent en fiets op uit is getrokken, maar die nog niet eerder op een paalcamping is geweest. Omdat hij hier ook niet op voorbereid was en het water uit de pomp hier niet te drinken is, krijgt hij wat water van zij die al aanwezig zijn. Dat is het mooie van paalcampings, je deelt met elkaar wat er gedeeld kan of moet worden.

Al pratend met hem en de jongens heb ik inmiddels de laatste was af en pak ik mijn kookspulletjes om richting 'mijn' bankje aan het water te gaan. Terwijl ik weg loop komt er nog een jong stel aan, het gaat dus weer gezellig worden.

Tijdens het eten valt me ineens een containerschip op met een wel heel erg vreemd gevormde container.

Nadat ik mijn eten op heb komt er ineens uit het niets een felle bui overtrekken. Zo uit het niets, dat ik alleen kans heb om dat bij elkaar te grijpen wat niet tegen water kan en snel de dichtstbijzijnde boom op te zoeken.

Vijf minuten later is het weer droog, maar ik heb geen zin om bankje en tafel droog te maken, dus besluit ik om richting tent te gaan. Daar zie ik tot mijn verrassing dat het jonge stel de tent in het weiland aan de overkant van het pad heeft gezet. Geen slimme keuze, want dat weiland word namelijk als het toilet van de paalcamping gebruikt en dat merken ze de volgende dag bij het inpakken. Wildkamperen word zo direct bestraft.

Tot slot nog de dagafsluiting. Met water in het westen en water in het oosten zit er ook een stuk tussen twee wateren en dat brengt mij bij één van mijn favoriete muzikale werken allertijden.

Yuri is verbaasd deel 11: Gevaarlijke rotondes

Hoe kan het toch dat er in ons land nog altijd rotondes liggen die levensgevaarlijk zijn voor fietsers?

Dag 103: Gorinchem - Laatste opnames hier

Vandaag de laatste opnames in Gorinchem zelf.

Na het mooie weer van gisteren, vandaag nog een dag met stralende zon. Een mooie dag dus om de laatste geplande en enkele ongeplande opnames te maken. En dankzij het mooie weer is voor de verandering een keer alle was binnen 24 uur droog.

Eerst wat ongeplande opnames dankzij de actualiteit. Het bezoek van Kluivert en Davids aan een politieke bijeenkomst van Mugabe en het uitzetten van een moeder met achterblijven van haar kinderen verbazen me namelijk nogal.

Op zich is er niets mis met een bezoek aan Zimbabwe en ik zie ook wel degelijk in dat sport kan zorgen voor een verbetering van de situatie in Zimbabwe. Maar hoe konden Davids en Kluivert in vredesnaam zo dom zijn om een politieke bijeenkomst van Mugabe te bezoeken? Ieder normaal denkend mens weet dat je dan alsmarionet gebruikt gaat worden.

En dan de uitzetting van de moeder zonder haar kinderen. Dat ze uitgezet word heb ik an sich geen probleem mee, maar wel met het feit dat dit pas na negen jaar is, zodat zij en vooral de kinderen volkomen geworteld zijn in ons land. Het argument dat het haar schuld is omdat ze iedere keer beroep aantekende is geen kloppend argument in mijn ogen.

We hebben zelf de mogelijkheid geschapen voor haar om in beroep te gaan en als land zijn we zelf verantwoordelijk voor hoe lang die beroepen duren. Dit had allemaal veel sneller afgehandeld moeten worden. Door ons eigen trage handelen ontstaan er situaties als deze en als we dit zelf veroorzaken, dan moeten we ook zelf op de blaren zitten. Iedere andere optie gaat in dit soort gevallen voorbij alle fatsoensnormen.

Aangezien deze twee filmpjes al gepubliceerd zijn, zal ik ze nogmaals plaatsen onder het nummer van de dag onderaan dit bericht.

Na deze Yuri is verbaasd filmpjes werd het tijd om twee opnames over de geschiedenis van Gorinchem te maken. Beiden zijn nog niet gepubliceerd, dus nog even geduld. De eerste ging over de martelaren van Gorinchem en die bevat ook enige verbazing van mijn kant over hoe we als land onze geschiedenis lijken te vervormen. Tot slot nog een opname over Hendrik Hamel, een boekhouder die elders in de wereld een held is, maar hier volledig vergeten lijkt.

Na al deze opnames werd het tijd om me weer richting de Mac te begeven, want ik had stroom nodig en had weer heel wat te verwerken en te schrijven. Niet minder dan vijf uur onafgebroken bezig geweest voor dit blog en toen was ik nog niet eens klaar met al het schrijfwerk, maar de filmpjes waren in ieder geval af. De mailtjes waar ik nog mee bezig moest ben ik helemaal niet aan toegekomen dankzij de enorme hoeveelheid beeldmateriaal die ik moest verwerken.

Eenmaal terug op de paalcamping loop ik mezelf in het donker bijna te pletter op iemand die bijna de hele doorgang aan het blokkeren is met zijn slaapzaktent. Lekker sociaal weer. Gelukkig kan ik er nog net langs om mijn tent te bereiken en te genieten van mijn nachtrust na enkele afleveringen van Mock the week te hebben bekeken.

En dan nog de afsluiter. Aangezien het nieuws me weer eens leek te verbazen, lijkt het mij wel leuk om af te sluiten met een nummer over nieuws.

Terug in de tijd deel 37: De provincie Arkelland

Het had niet veel gescheeld, of we zouden tegenwoordig een extra provincie hebben, maar de geschiedenis liep anders.

Dag 102: Gorinchem - Mooi weer, dus.......

Niet te geloven, het gaat meer dan 24 uur onafgebroken droog blijven.

Bij het opstaan controleer ik altijd direct de weersverwachting voor die dag, want het weer heeft immers een grote invloed op wat ik zoal kan doen op een dag. Na vele dagen met altijd wel ergens een bui, krijgen we nu eindelijk een volledig droge dag en die kans moet ik grijpen.

Voor anderen is een droge dag een kans om er op uit te trekken, als je langere tijd aan het rondtrekken bent geeft het echter een hele andere kans, namelijk om flink wat was te doen en deze ook nog eens snel droog te krijgen.

Ik doe vandaag dus net zoveel was als mogelijk is en na een tijdje zijn mijn tent en fiets veranderd in grote droogrekken, die vol hangen met drogende was. Heerlijk om eindelijk eens vrijwel alles weer schoon te hebben.

Met de fiets ook als droogrek is er op uit trekken natuurlijk geen optie meer, dus nadat ik de was gedaan heb ga ik lekker lezen in het boek van mijn tante. Het net uitgelezen boek van Baldacci heeft mijn leeshonger weer doen toenemen.

Na zeven uur arriveren er twee Duitsers op de paalcamping, die met de fiets in een aantal etappes vanuit Karlsruhe zijn gekomen en nog een week te gaan hebben voor ze vanuit Amsterdam weer met de bus naar huis gaan. Geeft mij een mooie kans om mijn Duits weer een beetje te oefenen.

Hoewel ze eigenlijk alleen Rotterdam en Amsterdam nog op de agenda hadden staan, weet ik ze te overtuigen om ook Utrecht nog aan te doen. Ik heb iets met die stad, werelds zonder overdreven groot te zijn en bijzonder gemoedelijk.

Ze zijn overigens pas echt blij met mijn tip dat je mooi kunt koken op één van de bankjes vlakbij aan de rivier en genieten even later van dezelfde mooie uitzichten als waar ik dagelijks hier van geniet. Vooral de duwboten met hun lengte van ruim 260 meter zijn erg indrukwekkend en daar komen er meerdere van voorbij deze avond.

Op enig moment gaat de Merwedebrug over de A27 open en ik vraag me af waarom. Terwijl de enorme vrachtschepen gewoon doorvaren, komt het verkeer op de A27 tot stilstand vanwege een lullig zeilbootje waar de mast blijkbaar niet van ingeklapt kan worden. Vreemde wereld.

Niet veel later stap ik vermoeid in mijn tent, maar ik kan de slaap niet vatten. Ik kijk dus nog maar een paar afleveringen van Mock the week, tot de vermoeidheid wat verder is toegenomen en ik aan mijn nachtrust kan beginnen.

En dan tot slot nog een vrolijk nummer om de dag mee af te sluiten, passend bij mijn hoofdactiviteit van vandaag.

Terug in de tijd deel 36: Aanslag op de Centrumdemocraten

In de jaren '80 vond er een aanslag plaats op de Centrumdemocraten in het dorpje Kedichem. Een aanslag op onze democratische waarden.

Dag 101: Gorinchem - Uitstapje naar Brabant

Vandaag voor het eerst de Merwede over voor opnames aan de overkant.

Na deze keer een rustige nacht op de paalcamping vertrek ik redelijk op tijd op de fiets richting de andere kant van de Merwede. Gelijk een opluchting, de Merwedebrug is een stuk eenvoudiger te beklimmen dan de Lekbrug bij Vianen.

Eenmaal aan de overkant ga ik richting oosten, op naar Woudrichem en Slot Loevestein. Het is hier een prachtige omgeving om te fietsen. Bijna altijd fiets je op een hoge dijk met een mooi uitzicht. Altijd, tot het fietsen stopt vanwege water.

Direct na Woudrichem is namelijk de plek waar in het verleden de Maas en de Waal samenkwamen en vanaf daar de Merwede vormden. De Maas is echter een paar kilometer naar het zuiden afgedamd in de negentiende eeuw, waardoor dit stuk nu geen water meer aanvoert. De geul waar eerst het Maaswater door stroomde is nu gevuld met min of meer stilstaand water vanuit de Waal.

Met het voetveer steek ik dit water over richting Slot Loevestein voor een tweetal opnames. Vanaf het slot is mooi te zien hoe strategisch dit slot gelegen is. Waal, Gorinchem en Woudrichem zijn nog altijd te zien en als ze de bomen niet hadden laten groeien, dan zouden Merwede en de nu ingedamde Maas vanaf het slot ook prima te zien zijn. Een echte machtspositie dus.

Na het slot weer richting voetveer om naar Woudrichem te gaan waar ik oorspronkelijk één opname wil maken, maar dat worden er twee dankzij het feit dat ik tot mijn verrassing een standbeeld voor Jan Claesen de trompetter zie. Even vijf minuten huiswerk en het tweede filmpje kan geschoten worden.

Op de terugweg naar Gorinchem ontdek ik dat het vroeger is dan gedacht, dus besluit ik om op een bankje op de dijk plaats te nemen, zodat ik een time-lapse kan maken van de indrukwekkende wolken die voorbij komen drijven.

Dit stopt vanzelf op het moment dat de accu van de camera leeg is, dus echt tijd om daar wat aan te doen en de Mac op te zoeken. Voor die tijd echter eerst nog naar de supermarkt. Het is nu zaterdag en op zondag zijn de winkels hier dicht, dus ik moet wel.

Ik ben voor zes uur in het winkelcentrum met daarin de twee grootste supermarkten van Gorinchem en ontdek tot mijn verrassing dat geen van beiden nog brood heeft. Rijen mensen staan te klagen en dat kan ik wel begrijpen. Als je op zaterdag moet werken, dan moet je het in Gorinchem dus het hele weekend zonder vers brood doen.

Afijn, dan maar wat alternatieven bij elkaar zoeken en richting Mac. Die zit andere kant van de stad, dus dat zorgt weer voor wat extra kilometertjes op de teller. Helaas heeft deze Mac minder stopcontacten, waardoor ik er maar maximaal één tegelijkertijd kan gebruiken. Dat gaat met een paar dagen terugkomen worden.

Ik verwerk zo snel mogelijk wat van de gemaakte filmpjes en schrijf wat voor het blog, want de Mac blijkt ook nog eens eerder te sluiten dan op internet aangegeven stond. Het is zoals het is. Gelukkig word het vlak voor sluitingstijd nog wel ineens druk, waardoor ik ongemerkt wat langer kan blijven zitten.

Als laatste verlaat ik de Mac en stap ik op de fiets voor een fietstocht van een kleine drie kwartier naar mijn tent. Ik had mij overigens voorgenomen om beduidend minder te eten bij de Mac en dat is deze keer zeker geluk. Zelfs zodanig dat ik echte honger heb bij terugkeer in de tent en dus eerst nog wat moet eten. Plannetje geslaagd.

En dan de dagafsluiter. Dat kan er natuurlijk maar één zijn na het standbeeld van Jan Claesen.

Yuri is verbaasd deel 14: Uitwassen asielbeleid

Hoe kan het toch dat ons asielbeleid nog altijd niet op orde is, waardoor kinderen die (vrijwel) hun hele leven in Nederland wonen en hier volledig geworteld zijn toch uitgezet worden?

Dag 100: Gorinchem - Tijd voor een time-lapse

Na een onrustige nacht een dagje rustig de tijd nemen voor een time-lapse.

De paalcamping stond vannacht dus eigenlijk iets te vol. Met zes tentjes op zo'n kleine ruimte is er altijd wel iemand die onrustig is, naar het toilet is of wat dan ook. Zeker met ook nog vier kleine kinderen erbij die af en toe onrustig zijn door de onbekende geluiden.

Al met al dus niet bijzonder veel slaap gehad afgelopen nacht. Gelukkig vertrekken de meeste mensen redelijk vroeg in de ochtend, zodat ik halverwege de ochtend nog een beetje slaap kan pakken.

Hierna staat alleen het tentje van de twee Poolse jongens er nog, maar die zijn de stad in, dus het rijk helemaal voor mezelf. Oorspronkelijk was de bedoeling om vandaag een time-lapse en wat filmpjes te maken, maar daar heb ik de energie niet voor. Ik besluit dus om het enkel bij de time-lapse te laten.

Nu kost het maken van een time-lapse nog altijd veel tijd. Uiteindelijk word het een time-lapse in twee delen, tussendoor moest ik een accu vervangen. Het eindresultaat is minder dan drie minuten film, maar daarvoor zit ik wel ruim drie uur op de krib in de rivier mijn tijd te vullen.

Geduld is dus nodig bij het maken van een time-lapse. Ik hoop dan ook maar dat mensen er van genieten, want anders zou het wel erg zonde zijn van de tijd. Gelukkig vind ik ze zelf erg leuk om te maken, dus voorlopig ga ik er wel even mee door. Voor het resultaat zullen jullie nog wel een paar dagen geduld moeten hebben. Ik heb nu zoveel filmpjes in de wacht staan, dat er tussen maken en hier tonen tot meer dan een week kan zitten.

Verder het vandaag dus rustig aan gedaan. Op het einde van de dag weer mijn bankje bij de rivier opgezocht om te koken, noodles met ei deze keer, en daarna voor mijn doen lekker vroeg gaan slapen. Ook wel een keer lekker.

En dan de afsluiter van de dag. Zo'n time-lapse is eigenlijk keer op keer een foto nemen en achter elkaar plakken. Time after time dus.

Yuri is verbaasd deel 13: Kluivert, Davids en Mugabe

Wat doen twee voormalig topvoetballers in vredesnaam met dictator Robert Mugabe?

Dag 99: Gorinchem - Verkenning

Nieuwe locatie, tijd voor een nieuwe verkenning.

Voor ik over de dag van vandaag begin, eerst nog wat over gisteren dat ik vergeten was te melden. Vlak voor ik op de locatie was liep er namelijk ineens iets leeg. Gelukkig was het niet mijn fietsband, maar wel een colafles die ik net aangeschaft had. Waarschijnlijk is deze tegen een scherp onderdeel van mijn voorrem gekomen, wat een minuscuul klein gaatje wist te veroorzaken. Dankzij de druk in de fles was dit kleine gaatje voldoende om voor een enorme fontein te zorgen.

Met grote kracht spoot de cola tegen mijn voorwiel, mijn fiets en mijn benen. Ik wist dus niet hoe snel ik af moest stappen om uit de baan van deze bruine geiser te komen. Uiteraard spoot niet alle cola naar buiten, maar droop er ook wat de tas in, waardoor één van mijn eerste activiteiten na het opzetten van de tent werd het schoonmaken van de boodschappen. Ik was al met al dus extra blij dat ik tijdig aangekomen was.

Mijn avondeten van gisteren bestond overigens uit gebakken eieren. Door al dat gepraat over eieren in het nieuws had ik al een week heel veel zin in eieren, maar in heel Leerdam was geen ei te vinden in de supermarkten. Gelukkig in Gorinchem wel een paar, dus genoot ik gisteravond van een lekker gebakken eitje op brood.

Naar de dag van vandaag. Omdat ik gisteren niet zo heel ver hoefde te fietsen valt de behoefte aan rust vandaag heel erg mee. Ik kan dus mooi op tijd de tent uit om de omgeving te gaan verkennen. Een nadere kennismaking met de dames die hier gisteravond nog waren zit er niet in, want die waren nog vroeger vertrokken dan ik wakker ben.

Gorinchem ligt aan de Boven Merwede, al lange tijd een bijzonder belangrijke waterweg, dus het is niet lastig te raden dat er in deze omgeving meer dan genoeg historie te vinden is. Dat gaat nog kiezen worden waar ik wel en niet filmpjes over ga maken.

Buiten de oude vesting heeft Gorinchem niets aan charme, maar eenmaal binnen de vesting ziet het er een stuk aangenamer uit. Eerst ga ik maar eens op zoek naar het standbeeld van een man die een held is in Korea, maar daarover over een paar dagen meer.

Vandaag beperk ik me tot het bekijken van de binnenstad en het opzoeken van wat filmlocaties. Daarnaast bestudeer ik online de dorpjes uit de omgeving en nog belangrijker in dit gebied vol met water en een beperkt aantal bruggen, hoe er te komen. Het is me al heel snel duidelijk dat ik me hier absoluut niet hoef te vervelen.

Ook vind ik een mooi plekje op een krib om één dezer dagen een poging te doen een time-lapse van de schepen op de Merwede te maken. Voordeel van een plek op een krib is dat ik daarmee eigenlijk al bijna in de rivier sta, waardoor de schepen dichterbij komen. Ik kijk er naar uit.

In de loop van de middag komen er buien deze kant op, dus ben ik extra blij dat ik tijdig op pad was gegaan. Nu kan ik tenminste lekker droog in mijn tent de buien hun werk laten doen, terwijl ik me vermaak met een boek.

Dat boek is overigens ook een bijzonder verhaal. Ik was op de camping in Leerdam begonnen aan een boek van Baldacci dat daar lag. Als ik naar mijn tent ging om te gaan slapen, liet ik het boek achter op de veranda, want het was immers niet mijn boek. Toen ik halverwege het boek was verdween het echter ineens, om letterlijk vlak voor mijn vertrek plotsklaps weer te verschijnen.

Door de timing wist ik precies wie het in de tussentijd gelezen had, want daar was maar één kandidate voor. Dit gaf mij echter wel de kans om het boek mee te nemen, met goedkeuring, waardoor ik er op deze druilerige middag in verder kon lezen. De regen duurde lang genoeg om de rest ineens uit te lezen, dus binnenkort weer een nieuw huis voor dit boek vinden.

Terwijl ik aan het lezen was werd het wel steeds drukker op de paalcamping. Mijn inschatting was dat er maximaal vijf tentjes konden staan, maar het werden er vanavond uiteindelijk zes. Als eerste komt er een gezinnetje met twee kinderen. Vervolgens twee Britse meiden, daarna twee Poolse jongens en tot slot nog een vader met twee dochters. Deze laatsten waren goed voor twee tentjes.

Hoewel iedereen bij elkaar op de lip zat zo ongeveer, blijven de meesten echter op zichzelf. Nu kan de regen hier natuurlijk ook mee te maken hebben gehad. Persoonlijk vind ik het niet erg, want met al die kinderen vind ik het persoonlijk toch iets te druk.

Op het einde van de dag loop ik voor mijn avondmaal weer richting hetzelfde bankje als de dag daarvoor waar ik wat worstjes bak voor op brood, terwijl ik wederom geniet van de scheepvaart voor mijn neus. Al met al een fijne dag.

De regen van vandaag was voor mij dus geen probleem, dan lijkt het me mooi om af te sluiten met een nummer over regen waar ik nooit een probleem mee heb, Purple Rain.