vrijdag 26 januari 2018

Dag 264: El Paraiso - Alicante

Heel venijnige klimmetjes, opladen, 29 kilometer en 350 hoogtemeters.

Blijkbaar ben ik gisteren het paradijs binnen gefietst. Niet dat daar veel van te merken was trouwens, pas bij vertrek vandaag zag ik dat het hier El Paraiso heet. Voor die tijd dacht ik gewoon op een droog stukje Spanje te zitten.

Want droog is het hier zeker. Op een paar naaldbomen en een enkele groene struik na is alles hier bruin en dor. De grond lijkt wel van steen, zo droog is het. Een heuvel in pyramidevorm komt dan wel weer goed tot zijn recht in zo'n omgeving.


Gisteravond hier nog wat geks meegemaakt. Er lopen door de vallei waain ik zit een aantal paden en één van die paden loopt door een tunneltje onder de N332 door. Uit deze tunnel kwamen gisteren ineens twee lampjes, een rode en een witte, vergezeld door een tik-tik......tik-tik geluid. Verder kon ik nog niets zien, want daar was het te donker voor.

Eerst dacht ik met een paard te maken te hebben, maar de lampjes bewogen anders dan je zou verwachten bij een paard, of een paard met begeleider. Vol verbazing bleef ik toekijken en gissen, tot me eindelijk duidelijk werd wat het was. Het waren twee nordic walkers in het donker en die stomme stokken zorgden voor dat vreemde geluid.


Veel leven is hier verder niet te bekennen, tot je in detail naar de grond gaat kijken. Dan zijn er bijvoorbeeld wormvormige zanduitwerpselen te zien. Er zitten hier dus wormpjes die het zand opeten, al het voedzame uit het zand halen en daarna de zandkorrels aan de achterkant weer naar buiten drukt.


Ook vandaag even een luchtfoto trouwens, maar deze keer met een helicopter in beeld. Dit was al de derde luchtambulance van deze ochtend en allemaal gingen ze rechtstreeks naar Benidorm. Bijkomend effect van een dergelijk grote verzameling van bejaarde overwinteraars.


Vandaag overigens weer erg warm, met 23 en even zelfs 24 graden en dat vond ik weer overdreven. Vandaag namelijk een erg vervelend stuk weg, met voortdurend op en af, op en af. Dat begint al gelijk bij vertrek overigens. Om vanuit El Paraiso de N332 op te komen gaat het steil omhoog. Tegen de tijd dat ik boven ben ben ik wel klaar met het klimwerk, maar het klimwerk nog lang niet met mij.

In de eerste twaalf kilometer van vandaag, gaat het maar liefst zes keer de hoogte in. Klim vier is daarbij zo steil, dat ik hier zelfs van de fiets moet. Gelukkig was dit ook de kortste van de zes.

Aan het begin van de vijfde klim neem ik even een pauze, gadegeslagen door een grote stier. Dit is ook het moment dat er een collega reiziger voorbij komt. Deze is alleen wel erg high tech. Hij heeft een camera achterop en een beeldscherm op het stuur, om het verkeer achter hem in de gaten te houden.


Klimmetjes vijf en zes zijn iets langer, waardoor ik daar tenminste iets in mijn ritme kan komen. Klim zes gaat bovendien niet tot helemaal boven, maar gedeeltelijk door een tunnel. Heerlijk hoe specifiek het bijbehorende bord is, tot achter de komma geven ze de lengte door.


Het bord na de tunnel was overigens ook de moeite waard. Ik denk dat ik zonder dit bord nooit zou hebben gezien dat ik uit de tunnel was.


Vlak na deze tunnel keek ik overigens ineens uit over een grote stad, Alicante lag dus aan mijn voeten. Nu nog even stroom zien te regelen. Daarvoor moet ik natuurlijk nog wel even naar de stad fietsen en dat is heerlijk. Uiteraard omdat er eerst een afdaling is, maar nog veel meer omdat het daarna kilometers vlak is en ik dus eindelijk weer een keer zelf lekker tempo kan maken.

Wat dan wel weer minder is, is dat de eerste Mac waar ik stop geen stopcontacten heeft, maar gelukkig is de volgende Mac niet ver weg en daar is stroom halen geen probleem.

Aansluitend vind ik een slaapplaats naast een villawijk, dus ik slaap op stand vandaag. Gelijk ook maar slapen, want de combinatie van klimmen, temperatuur en declengte van de dag door het opladen hebben me gesloopt. Morgen weer een nieuwe dag.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten