Na de rustdag van gisteren mag ik er vandaag weer goed tegenaan. Op het menu staat een serie klimmetjes, die samen vergelijkbaar zijn met de passage van de Pyreneeën. Ik kan dus gelijk weer het luie zweet losfietsen.
Ik had mijn rustdag doorgebracht in een stukje bos naast een voormalige weg. Om hem af te sluiten had men niet alleen betonblokken geplaatst aan het begin, er is zelfs een stukje asfalt verwijderd, zodat daar nu een jong stukje bos staat. Twintig meter verder ligt er vreemd genoeg nog gewoon asfalt.
De eerste acht kilometers van vandaag vliegen voorbij. Het is windstil en twintig graden en de weg is zo vlak als maar kan. Het is lang geleden dat ik zo'n lang stuk op de grote versnelling kan stampen en met 25 kilometer per uur op de teller leef ik me helemaal uit.
Na acht kilometer komt hier echter een einde aan, wanneer de eerste van vier klimmetjes begint. De eerste is daarbij ook gelijk de steilste. Gelukkig vind ik vrij snel het juiste ritme, waardoor ik eenvoudiger dan verwacht de top bereik.
Direct na de afdaling volgt de volgende klim, nu de langste van de dag. Op deze klim kom ik direct in een dusdanig lekker ritme, dat ik zelfs oog voor mijn omgeving heb en die is hier ronduit prachtig. Rechts naast me een rotswand omhoog en links gaat het steil naar beneden richting zee. Op de foto hieronder precies andersom, want deze is na de klim achteruitkijkend gemaakt.
Tijdens de klim vallen twee zaken me op. In de eerste plaats zijn hier echt heel veel wielrenners, vaak in grotere groepen, en ook hier groeten ze me bijna allemaal. Ten tweede rijden hier ongekend veel dumptrucks. Bijna de helft van het verkeer bestaat uit deze vravhtwagens. Vol naar beneden en leeg omhoog.
Onderweg lijken ook meerdere parkeerplaatsen speciaal voor deze vrachtwagens ingericht te zijn. Op tweederde van de klim ontdek ik waarom, er is hier een steen- of zandgroeve of iets dergelijks.
Af en toe is ook de tolweg zichtbaar, die hier door een serie van tunnels gaat en het is maar goed dat die weg er is, want anders zou het hier een permanente file zijn. Wat mij betreft is de grootste tol die je daar moet betalen echter het missen van het uitzicht.
Na klim twee volgt nog klim drie en daarna komt Sitges en dan nog een kustplaatsje. Beiden weten me niet echt te boeien. Al wat nu nog rest is het eenvoudigste klimmetje van de dag en daarna kan ik gaan opladen.
Althans, het zou het eenvoudigste klimmetje moeten zijn. Het voelt heel anders aan. Ik klim steeds beter en sneller, maar één ding lijkt niet te veranderen en dat is dat ik het na 250 hoogtemeters te hebben gehad, heel zwaar krijg. Nu dus ook. Met frisse benen zou ik het een langgerekt stuk vals plat noemen, nu is het een worsteling om boven te komen.
Gelukkig hoef ik eenmaal boven bijna geen trap meer te doen, want het is afdalen tot bij de Mac. Na het opladen peddel ik nog naar een plekje om te overnachten en deze is snel gevonden. De omgeving ziet er wat vreemd uit hier, wie weet kan ik daar morgen wat meer over ontdekken. Voor nu echter enkel nog een afsluiter. Voor de verandering weer een keer een stukje humor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten