dinsdag 2 januari 2018

Dag 240: Lloret Blau - Calella

Terug in de tijd, 29 kilometer en 120 hoogtemeters.

Toen ik vanmorgen mijtent uit wilde gaan ontdekte ik dat ik weer een huisdier had afgelopen nacht. Een krekel had mijn voortent als zijn tijdelijke woonplaats uitgekozen. Uiteraard heb ik hem netjes weer de natuur ingeholpen voor ik mijn tent af heb gebroken.


Aan de voorzijde van mijn tent uitzicht op wat bomen, met tussen die bomen een klein doorkijkje.


Ingezoomd komt wazig Lloret de Mar in beeld, de plaats die bestaat bij de gratie van de jeugdzonde. Is dus maar goed ook dat het beeld wat wazig is, want dat is het beeld op jeugdzondes vaak ook.


Direct achter mijn tent tref ik een Romeins mozaïek aan.


Aan de achterkant zijn ze met elkaar verbonden met plastic en dat is natuurlijk een enorme ontdekking. Dit kan immers enkel betekenen dat de Romeinen plastic hebben uitgevonden, veel eerder dus dan we tot nu toe dachten. Mooi werk dat archeologie.


Eenmaal alles ingepakt loop ik naar de weg, stap ik op de fiets en laat de remmen los. Tegen de tijd dat ik voor het eerst op de trappers trap ben ik al een paar kilometer verder. Ging het altijd maar zo eenvoudig.

Ik fiets door de rand van Lloret, maar laat het centrum links liggen, en ga direct in de richting van Blanes. Daarvoor moet er wel weer geklommen worden, want er ligt een leuke heuvel tussen de twee.

Ook in Blanes beperk ik me tot de rand, met beide plaatsen heb ik niet zoveel. Pas na Blanes fiets ik wat dichter naar de zee, om in Malgrat de mar voor het eerst de zee te bereiken. Vanaf hier begint het snel bekend terrein te worden en dat begint al direct met het kantoor van een reisorganisatie waar ik ooit een buskaartje naar Nederland heb gekocht, omdat alle vliegtuigen volgeboekt waren.

Het is overigens heerlijk weer vandaag, met eem graad of zestien en volop zon. Ik zou zo aan het strand kunnen gaan liggen, maar ik ben helaas mijn bikini vergeten.

Het is bijna surealistisch om in deze tijd van het jaar door Malgrat en het naastgelegen Santa Susanna te fietsen. De straten, die ik enkel ken zo vol met mensen dat je over de hoofden kunt lopen, zijn vrijwel uitgestorven en 95% van de zaken zijn dicht. Echt bevreemdend.

Nadat ik dit even op me in heb laten werken fiets ik verder, mijn doel van vandaah en de ondergaande zon tegemoet. Een ondergaande zon die zorgt voor fantastische taferelen.



Na het stukje boerenland dat volgt te hebben gepasseerd komt eindelijk mijn doel. Via Pineda de Mar fiets ik Calella binnen, de plaats waar ik in 2000 een half jaar gewoond en gewerkt heb bij een zaak die zich in voor- en naseizoen bezighield met Engelsen, maar het grote geld verdiende in de zomermaanden als Jan Patat.

Eerst ga ik de ellenlange hoofdwinkelstraat in, die feestelijk versierd is. Hier is het wel druk, maar dan vooral met locals. Calella heeft een deel dat echt voor de toeristen is, maar daarnaast ook een behoorlijk deel dat een normale stad is.

Helaas zie ik dat de Malibu, de andere zaak van mijn voormalig werkgever gesloten is. Ik was wel benieuwd of ik er nog bekende gezichten aan zou treffen. Ik wist al dat de zaak waar ik heb gewerkt niet meer is waar hij was, maar op de plek waar hij nu zou moeten zitten tref ik enkel een gesloten rolluik aan zonder aanduiding van wat er achter dat luik zit. Geen idee dus of ze nog bestaan.

Dat ze verhuisd zijn was overigens niet zo gek, want de hoek waar ze zaten liep in 2000 al hard achteruit. Ze moesten het vooral hebben van de Nederlandse discotheek die om de hoek zat, maar die kon de concurrentie niet meer aan met de grote discotheken die meerdere dagen per week wereldberoemde DJ's als bijvoorbeeld Tiësto hadden staan.

Op de plek waar ik ooit gewerkt had stond nu een troosteloos ogend Indiaas restaurant, dat uiteraard gesloten was voor de winter. Op de betere hotels na was overigens de hele toeristenbuurt dichtgetimmerd voor de winter.


Letterlijk een blok verder het complex waar ik gewoond heb. Op de foto hieronder was het de woning boven die waar de lichten branden. Op de trap voor dit gebouw ga ik even zitten om alles op me in te laten werken. Er is hier letterlijk niets veranderd. Het supermarktje heeft nog altijd dezelfde, inmiddels vervagende, reclameborden hangen en zelfs het hotel dat toen al aan sloop en nieuwbouw toe was staat er nog.


Het is echt alsof de tijd hier stil heeft gestaan. Ook als ik nog wat verder door het toeristische deel fiets herken ik alles direct. En ik maar denken dat er af en toe vernieuwing nodig is om toeristen te blijven trekken. Hier blijkbaar niet.

Het begint echter al laat te worden, dus is het tijd om een plekje op te zoeken. Deze vind ik aan de andere kant van de vuurtoren, in 2000 nog het einde van mijn wereld. Hier maak ik iets heel bijzonders mee, maar dat bewaar ik voor morgen.

Als afsluiter niet de grote zomerhit van 2000, want als ik die hoor word ik nog altijd niet goed. Nee, laat ik een wat bescheidener en vooral leuker nummer uit 2000 nemen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten