maandag 8 januari 2018

Dag 246: Cunit - Barà-Mar

Winderig en zonnig, 17 kilometer.

Ik was er al een beetje bang voor, de wind heeft me aardig wat nachtrust gekost. De hele nacht bleef deze voortdurend het bos rondom me geselen, met de daarbij horende herrie. Na een korte nachtrust word ik dus verre van fris wakker.

Dezelfde wind blijft vervolgens ook nog tot in de middag aanhouden, waardoor ik met een vermoeid lijf maar kort kan fietsen. Niet echt het recept voor topprestaties.


Zodra de wind voldoende is afgenomen om weer veilig te fietsen pak ik mijn spullen in en begin het gevecht met de resterende wind. Een groot deel van de route van vandaag loopt overigens langs het strand, dus ik krijg veel van onderstaande te zien.


Behalve strand en veel palmbomen aan de ene kant, aan de andere kant een paar uitwisselbare dorpjes. Het is echt onvoorstelbaar hoeveel alles hier op elkaar lijkt. De plaatsnaambordjes niet meegerekend, zie je het verschil tussen de dorpjes vaak alleen aan het gebruikte straatmeubilair.

Ik kan me niet voorstellen dat deze eenheidsworst een blijvende trekkingskracht heeft op toeristen en het zou me niet verbazen als inmiddels de Russen deze dorpjes grotendeels hebben overgenomen van bijvoorbeeld de Nederlanders, Duitsers en Engelsen.

Helaas zie je het overal langs de kust gebeuren dat sommige plaatsen en streken niet blijven investeren en daardoor steeds verder afglijden op de toeristische ladder. Onderaan deze ladder zitten vaak de all-in vakanties voor Russen. Zodra die groep er zit gaat het vaak alleen maar sneller bergafwaarts, omdat er een kaalslag ontstaat bij de lokale restaurants en barretjes, omdat mensen buiten het hotel niets meer eten en drinken.

De vrijwilligers die wekelijks bezig zijn om de omgeving te restaureren waar ik gisteren sliep om 'kwaliteitstoerisme' aan te trekken hebben het in ieder geval wel begrepen. Met de komst van de belachelijk goedkope vluchten is het niet meer genoeg om zon, zee en zuipen aan te bieden, want dat kunnen ze elders goedkoper. Om mee te blijven doen zul je meer moeten bieden en dat besef is nog altijd niet genoeg doorgedrongen hier.

Ze hebben hier nog één geluk, en dat is het weer in voor- en najaar. In die periode komen er namelijk nog wel meer westerse toeristen, omdat die steeds vaker het geld hebben voor een tweede, of zelfs derde vakantie. Wat hebben we het toch slecht. Daarnaast zijn er natuurlijk nog de overwinteraars, maar die ga ik vooral verder naar het zuiden zien.

Persoonlijk ben ik overigens nooit een strandtype geweest. Ik heb meer met cultuur en historie. Op de zee ben ik dan wel weer gek, maar dan bij voorkeur bij slecht weer. Weinig zo indrukwekkend als de rauwe kracht van de zee die brult als een leeuw. Vandaag is de zee echter zo kalm als een pluche leeuw en dan gaat het wel een keer vervelen.

En ik maar denken dat ik niet veel te melden had over deze dag met weinig kilometers. Een kort stuk is het weer niet aan het worden. Wel een kort stuk was het van de zee naar de supermarkt. Het duurde alleen wel even voor ik daar ben.

Ik moet namelijk een weg over waar ik nog heel veel van te zien ga krijgen, de N340 pik ik hier namelijk voor het eerst op. Oorspronkelijk was deze weg ruim duizend kilometer lang, van Barcelona tot Cádiz. Grote delen zijn echter tegenwoordig vervangen door snelweg en daarmee niet meer voor mij toegankelijk.

Hier is die dat nog wel, althans in theorie. In de praktijk duurt het ruim een kwartier voor ik de weg over kan steken om er daarna gebruik van te kunnen maken. Ik begrijp gelijk waarom hij op zoveel plekken is vervangen door een snelweg.

Na een kilometer kan ik er alweer vanaf om bij een supermarkt te stoppen voor de inkopen van vandaag. Hierna neem ik even plaats op een bankje om Google Maps te bestuderen voor een geschikte overnachtingsplaats, en ik zie dat er op 200 meter van me een veelbelovende locatie is.

Na enig zoeken weet ik daar een plekje te vinden waar, net als gisteren, mijn tent met enig passen en meten precies past. Een paar wat kleinere struiken moeten de nacht noodgedwongen gebogen doorbrengen, maar dat zullen ze wel overleven. Tijd dus voor de afsluiter. Die struiken doen me aan een artiest denken deze keer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten