Dag 256: Vila-Real - Rust- en laaddag

Een dagje rust onderbroken door stroom halen.

Over de dag van vandaag kan ik, voor de verandering, kort zijn. Ik wil echter wel wat meer tijd en dus woorden gebruiken voor de omgeving waar ik me nu al een aantal dagen in begeef.

Vandaag staat vooral in het teken van rust. Omdat mijn tent echter goed verborgen staat, daarover straks meer, kan ik hem in de avond even achterlaten om stroom te halen. Scheelt me morgen weer tijd.

De Mac is op tien minuten fietsen en van de stad zie ik in die tien minuten weinig bijzonders, met de uitzondering van de lokale kermis. Bij een najaarskermis in Nederland klagen mensen over de kou, hier kan gewoon probleemloos een winterkermis.

Wat ik vervolgens bij de Mac zie gebeuren is wel bijzonder. Dat de Mac in Spanje populair is was me al duidelijk. De McAuto zoals ze de McDrive hier noemen is dat ook. Zelfs in wat kleinere steden is het niet vreemd wanneer deze 24 uur per dag geopend is. Hoeveel deze McAuto te verwerken krijgt is echter wel immens.

Ik had al een paar keer meegemaakt dat er bij drukte een medewerker naar buiten word gestuurd om sneller de bestellingen op te nemen, hier staan er maar liefst drie buiten om bestellingen op te nemen en nog ontstaat er een file op de weg voor de zaak.

Ik heb een tijdje het tempo in de gaten gehouden, en ze krijgen het hier voor elkaar om iedere twintig seconden gemiddeld een auto te verwerken. Dat tempo houden ze ruim twee uur vol voor de file verdwenen is en ze de rij beperkt weten te houden tot op hun eigen terrein. In de tijd dat ik hier zit te laden hebben ze ruim 500 auto's en dus bestellingen verwerkt. Daarnaast zit het restaurant ruim drie uur stampvol. Dat alles in een stad met minder dan 50.000 inwoners. Een enorme drukte dus.

Enige minpunt was dat het internet het niet deed, helaas al de derde Mac met dat probleem op rij. Echt de kans om mijn internetbehoeftes bij te werken krijg ik dus niet. Mijn mobiele internetbundel gaat voor een groot deel op aan navigatie en dit blog, dus langzaam ben ik wel weer een keer toe aan een beetje extra internet.

Maar genoeg over de dag van vandaag, want meer valt er echt niet te melden, en over naar de omgeving. Een omgeving die een beetje troosteloos maakt af en toe en daarmee tevens zorgen baart.

Al dagen zie ik vooral verlaten boerenland. Kilometer na kilometer kom ik langs verwilderde velden die te koop staan, die ooit vol stonden met citrusbomen, olijfbomen en artisjokken. Al wat nu nog rest is dor hoog opgeschoten gras en her en der nog een veld met oude bomen die niet meer in productie zijn. In de meeste velden zijn de bomen echter inmiddels al gekapt om te verkopen als brandhout.

Zelf sta ik in een veld met oude olijfbomen, met daarnaast zo'n verwilderd veld. Mijn tent is hier goed verstopt en niemand heeft nog wat in zo'n veld te zoeken, daarom durfde ik het wel aan om mijn tent een aantal uren onbeheerd achter te laten.

Het is bijzonder triest om te zien dat zoveel boeren het hier op hebben moeten geven en volgens mij kan zo'n massale exodus maar één reden hebben en dat is droogte. Spanje is langzaam een woestijn asn het worden dankzij de klimaatverandering.

Een belangrijke oorzaak hiervoor is de bovengemiddelde temperatuurstijging. In de afgelopen dertig jaar is de temperatuur in Spanje met 1,5 graad gestegen, met desastreuze gevolgen.

Er valt minder regen en wanneer er regen valt, dan is dat in zulke grote hoeveelheden, dat het meeste niet door de bodem opgenomen, of door mensen opgevangen kan worden, maar grotendeels zo de zee instroomt. Hierdoor blijft te weinig water over om gewassen te verbouwen.

Mogelijk hebben de boeren dit eerst nog opgevangen door extra grondwater te gebruiken, maar als dat zo is, dan is dit land voor vele generaties onbruikbaat geworden. Onttrek je namelijk vlak bij de kust teveel grondwater, dan zal brak water vanuit de zee de leegte vullen, waardoor de grond zal verzilten en daarmee onbruikbaar worden.

Ongeacht wel of geen verzilting, is de kans hoe dan ook groot dat dit gebied in een woestijn gaat veranderen en de eerste tekenen zijn nu al zichtbaar. Dankzij irrigatie heeft de grond hier lang het vermogen behouden om water vast te houden, maar dat vermogen is inmiddels verloren gegaan. De oppervlakte is keihard en laat veel minder water door. Daarnaast is de grond, zelfs nu in de winter, aan het scheuren door de aanhoudende droogte.

Deze scheuren zijn mogelijk nog wel het grootste probleem. De wind zal namelijk geleidelijk steeds meer zand uit deze scheuren loswerken. Zand dat bovenop de laag aarde komt en zo iedere vorm van leven zal verstikken. Uiteindelijk is er niets meer over om het zand op zijn plaats te houden en is er sprake van een woestijn.

In deze regio hoort er in januari zo'n 50 millimeter regen te vallen, maar zelf heb ik mogelijk een millimeter of twee meegemaakt in de eerste twee weken van het jaar en daar lijkt, volgens de voorspellingen, geen druppel meer bij te komen. 2017 was één van de droogste jaren ooit en 2018 begint nog droger.

250 millimeter regen op jaarbasis is de grens om een gebied wel of niet een woestijn te noemen en meerdere delen van Spanje bleven vorig jaar onder die grens. Een paar van dat soort jaren en de schade is onherstelbaar. Waar ik eerder al zei dat de temperatuur met 1,5 graad was gestegen in dertig jaar, vorig jaar was het nog ruim een graad warmer.

Het is voor mij echt niet te begrijpen dat er nog altijd mensen zijn die klimaatverandering afdoen als onzin, terwijl het niet ondenkbaar is dat we binnen afzienbare tijd grote hoeveelheden Europese klimaatvluchtelingen hebben. Mogelijk zouden die mensen eens met eigen ogen naar de werkelijkheid moeten komen kijken. Ik kan een uitgebreide fietstocht aanraden, daar gaan je ogen van open.

En waar sluit je dan op zo'n dag mee af? Niet met een vrolijk stukje muziek, maar met stilte............ Tijd om na te denken, om daarna heel snel in actie te komen.