Ik sliep afgelopen nacht weer eens op een niet verkocht perceel van een bedrijventerrein. Nieuwe terreinen liggen er altijd netjes bij en bieden geen plek, maar op terreinen die aangelegd zijn voor de crisis zijn de niet verkochte delen inmiddels mooi verwilderd en vind je makkelijk een plekje. Bij het verlaten van mijn tent is overigens niet direct zichtbaar waar ik ben.
Ik ben overigens zeker niet de enige bewoner van dit gebied. Het hele terrein ligt bezaaid met konijnenkeutels. Die zullen zich dus wel afgevraagd hebben wat er ineens in hun voortuin staat.
Kijk ik een andere kant op, dan is gelijk duidelijk dat ik hier tussen de bedrijven sta.
En iets verder naar rechts het gebouw dat het dichtste bij me staat, maar ook de reden waarom ik hier sta en dat zijn de heuvels. Die zijn hier simpelweg te steil om mijn tentje te plaatsen.
Onderstaande foto hoopte ik vanaf de weg nog een keer te maken, omdat ik dan dichter bij datgene zou zijn waar ik vol verbazing naar heb gekeken. Helaas was dit vanaf de weg onzichtbaar, dus heb ik enkel deze foto waar heel klein iets in het midden zichtbaar is. Ik heb de laatste weken heel wat ronde torens zien staan, maar die stonden altijd solitair. Hier staan er drie bij elkaar en ik vraag me af waarom. Drie broers die allen hun eigen toren moesten hebben?
Bij het verlaten van het terrein nog een moment van verbazing. ik ben gewend om op verlaten terreinen gedumpt afval te zien, maar een lading gedumpt cement? Dat is nieuw voor me. Zorgde wel voor rust, want per auto kun je dit terrein niet meer op. Wie weet zijn er daarom wel zoveel konijntjes.
Bij het betreden van de grote weg zie ik trouwens dat ik precies midden tussen Valencia en Alicante heb geslapen. Beiden op 81 kilometer afstand. In hoogtemeters is het echter wel een enorm verschil, 200 naar Valencia en 1000 naar Alicante. Er staat me dus nog wat te wachten.
Die grote weg is op dit moment trouwens de N332. De weg die van Valencia naar Alicante, en verder, de kust volgt. Deze weg gebruik ik tot aan Alicante, waarna ik de N340 weer kan gaan gebruiken.
Volgens Google Maps is het vijftien kilometer naar de top van de klim die nu komt en al die vijftien kilometers loopt het omhoog, waardoor het gemiddelde percentage goed te overzien is. Tot mijn verrassing zijn de eerste zes kilometers echter vlak en soms zelfs wat naar beneden.
Een stukje vlak of afdalen is fijn, maar nu nemen de hoogtemeters toe en het aantal kilometers om ze te overbruggen af. De klim gaat dus een stuk steiler worden dan gedacht en dat merk ik direct zodra de weg omhoog begint te lopen.
Het is overigens wel een prachtige weg om langs te fietsen, zeker aan het begin van de klim. De weg gaat slingerend tussen indrukwekkende rotswanden door.
Deze foto's zijn overigens allemaal van de eerste paar kilometer klimmen, want daarna was ik vooral bezig met de klim zelf en niet met de omgeving.
Althans, tot een meter of 200 boven zeeniveau, want toen sloeg de verbazing ineens toe. Uitgerekend hier, hoog boven de zee tref ik een opslag voor boten aan en vervolgens ook nog enkele verkopers van boten. Waarom in vredesnaam op deze hoogte?
Niet veel later, vlak voor het laatste gemene stukje naar de top bereik ik Bonaire, helaas door de lichtinval niet goed te zien. Weer een bestemming die van het lijstje kan.
Het laatste stukje is overigens echt gemeen. Dwars door een plaatsje loopt de weg kaarsrecht en steil omhoog. Vooral dat kaarsrecht maakt het gemeen, want de top komt visueel lang niet echt dichterbij, wat van het sluitstuk een ware marteling maakt. Gelukkig weet ik op enig moment ook dit te overwinnen en kan eindelijk de afdaling beginnen.
Al snel kan ik daarbij weer even in de remmen knijpen, want daar is dan de beroemde blik op Calpe, met de enorme rots die uitsteekt in de zee.
De afdaling is genieten, tot vlak voor Calpe waar ik ineens weer een stukje omhoog moet. Op dit stukje na is er echter geen trap nodig om de stad in te komen. Een stad bekend bij toeristen, maar zeker ook bij wielerprofs. Calpe is het Mekka van de winterse trainingskampen voor wielerploegen en vrijwel iedere prof is hier dan ook meermaals geweest. Niet alleen vanwege het weer, maar zeker vanwege de trainingsmogelijkheden. Direct om Calpe liggen wat steile klimmetjes, maar daar weer achter ook enkele uitgestrekte vlakke wegen richting noorden, waar het betere tempowerk getraind kan worden.
Zelf ben ik hier ook al eerder geweest. Niet op trainingskamp, maar op vakantie, ruim 25 jaar geleden. Ik herken, op de iconische rots na, echter helemaal niets. Ook de bril die ik verloor toen ik met mijn jeugdig enthousiasme de zee in dook vind ik niet terug
Wat ik wel vind is een supermarkt, dus inkopen kan ik in ieder geval doen. Helemaal mooi is het bankje voor de supermarkt, waar ik even op mijn gemak Google Maps kan bestuderen, want dat is hard nodig.
In de loop van de jaren is dit gebied namelijk goed vol gebouwd, dus moet ik flink turen op de kaart voor ik wat mogelijke overnachtingsplaatsen heb gevonden. Er komen is echter wat anders, want eerst moet ik vanuit Calpe weer de N332 op en dat blijkt, mede door de hoogtemeters die ik al heb gehad, een hele gemene klim.
Met veel gekreun en gesteun bereik ik uiteindelijk weer de weg en vanaf daar is het nog maar een klein stukje naar de eerste optie. Eenmaal daar aangekomen staat er echter wat, of beter gezegd iemand, in de weg. Er staat iemand met een fiets op het pad, dus besluit ik maar even te wachten, want liever ga ik ongezien een gebied in waar ik formeel niet hoor te zijn.
De man met fiets blijft echter gewoon op zijn plek staan, maar uiteindelijk wint mijn geduld het van zijn geduld en komt hij het pad af dat ik op wil. Het blijkt een collega te zijn met een volgepakte fiets en we komen aan de praat.
Het is een wat oudere man uit Barcelona die drie maanden door Spanje trekt als training voor een reis van een jaar door onder andere Duitsland. Hij spreekt behalve Spaans en Catalaans geen woord in een andere taal, dus dat kan nog een uitdaging worden.
Nadat hij vertrokken is, waarschijnlijk hoopte hij ook hier een slaapplek te vindem, kan ik het pad op om te kijken of het mij wel lukt hier iets geschikts te vinden. Dat is het geval, maar het is wel een plek met een uitdaging.
Het pad kent een doodlopende aftakking, waarbij het einde ideaal is voor mijn tent. Daarvoor loopt het pad echter extreem steil omhoog. Zo steil dat ik, zelfs nadat ik meer dan de helft van de bagage op de grond heb gezet, de fiets nauwelijks omhoog gedrukt krijg.
Uiteindelijk lukt het en nadat ik de rest van de bagage op heb gehaald kan ik gaan bouwen, met uitzicht over de lampjes van Calpe. Benieuwd hoe dat uitzicht morgen bij daglicht is.
Met uiteindelijk 360 hoogtemeters in de benen vandaag, een nieuw persoonlijk record, kruip ik tevreden mijn tent in. Vooral tevreden omdat ik voor het eerst redelijk bleef klimmen na 250 hoogtemeters en dat is maar goed ook, want er komt nog genoeg klimwerk de komende twee dagen. Nu komt er alleen nog een dagafsluiter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten