Ik heb vandaag geen foto van de omgeving van mijn tent. Niet omdat het niet de moeite waard was, maar domweg omdat ik het een keer vergeten ben. Dat gezegd hebbende, een foto zou ook niet echt de moeite waard zijn geweest, want veel bijzonders was er niet te zien. Wat boompjes en de achterkant van een gebouw.
Wel een foto gemaakt binnen in mijn tent. Niet dat er veel op te zien is, maar er hoort wel een verhaaltje bij. Als Nederlander weet ik uiteraard wat Refresco is. Dat is, nu nog, een Nederlands bedrijf, dat in de westerse wereld de grootste producent van frisdranken is. Uiteraard weten jullie dat ook allemaal. Nu staat de naam Refresco in Nederland op bijna geen enkele fles, maar hier in Spanje zetten ze gewoon de producent op de huismerken, dus weet ik dat ik al een hele tijd Refresco producten drink.
Nu is dat op zich nog niet zo bijzonder, maar als je goed kijkt naar bovenstaande foto, dan zie je daarop een adres en nu mag je precies één keer raden wat er vandaag op mijn route ligt? Inderdaad, Oliva via de N-332.
Vlak na vertrek bereik ik Oliva al, maar ik zie daar aan de kilometerpaaltjes langs de weg al direct dat ik nog niet in de buurt ben van km 206,9. Het ligt dus aan de andere kant van de stad, dus eerst de stad door. Nu is de weg door Oliva smal en erg druk, maar daar maak ik me in dit geval niet druk om, want mijn fietssnelheid blijkt ronduit perfect te zijn.
Er zijn namelijk erg veel stoplichten in Oliva en daar staat het verkeer iedere keer stil. Precies tot het moment dat ik aan kom fietsen en ik zo door kan fietsen, terwijl de auto's voor me hun sprintje naar het volgende stoplicht trekken en ik daarna op mijn gemak weer aan kom sluiten.
Het verkeer achter me heeft dat ook in de gaten, waardoor niemand de behoefte voelt om me in te halen, zodat ik niet langer strak langs de stoep hoef te fietsen, maar gewoon de hele rijbaan kan gebruiken. Even voor autootje spelen zeg maar.
Bij het uitrijden van Oliva krijg ik zelfs een paar duimpjes op het moment dat het verkeer weer door kan rijden en ik keurig aan de kant ga. Blijkbaar vonden de mensen het fijner om rustig achter mij aan te karren dan sprintje na sprintje te trekken.
Overigens, bij het uitrijden van Oliva nog geen Refresco, die zit pas kilometers verderop. Geen idee waarom ze dat nog Oliva noemen, maar vooruit. Ik ga dus maar eens lekker pauzeren met mijn rug tegen een Nederlands hek.
Terwijl ik ga zitten gaat er 100 meter verderop een dame opstaan, bergt haar stoeltje op en loopt weg, via mijn rustplaats. Blijkbaar zit de dienst van deze dame van lichte zeden er op, of wie weet heeft ze wel recht op een pauze.
Het blijft een beetje vreemd hoe prostitutie hier gaat. Langs drukke wegen zitten dames op een stoel op een plek waar ze samen met een klant een pad op kunnen waar ze ongezien hun gang kunnen gaan. Blijkbaar hoeven ze geen van allen hun best te doen om klandizie te krijgen, want ze zijn stuk voor stuk altijd druk met hun mobiel, niet met het lokken van klanten. Ik groet ze overigens altijd vriendelijk, want zo ben ik nu eenmaal.
Na Oliva begint de weg langzaam wat op te lopen, maar over het algemeen niet echt merkbaar. Iedere hoogtemeter die ik vandaag echter alvast pak hoef ik morgen niet meer te doen. Bij het langzaam omhoog lopen komen dus ook de heuvels weer dichterbij en ik blijf die immense rotspartijen ontzettend indrukwekkend vinden.
Denk de moderne invloeden van palen en wegen weg en je kunt je zo voorstellen dat hier heel veel westerns opgenomen zijn, wat dan ook het geval is. Alleen is dat nog niet zozeer in deze omgeving, maar meer in de omgeving van Almeria, waar ik later nog kom. Hoeveel ik er dan van ga zien is overigens nog maar de vraag, want de meeste filmlocaties zijn niet vrij toegankelijk.
Overigens hoef ik de decors in ieder geval niet te zien. Die zien er in het echt toch nooit zo mooi uit als in de film. Met natuur en oude gebouwen is dat juist andersom, die zie ik het liefst met eigen ogen, omdat je dan pas de echte schoonheid ziet.
Ook mooi aan de rotsheuvels hier is wat de zon met ze doet. Op onderstaande foto in de verte twee van zulke heuvels, die even daarvoor er qua kleur nog identiek uitzagen. De rechter heuvel ligt echter inmiddels grotendeels in de schaduw en lijkt daardoor een stuk groener dan de linker heuvel.
Tegen de tijd dat ik een plekje ga zoeken voor mijn tent zit ik inmiddels op 80 meter boven zeeniveau, na op zeeniveau gestart te zijn. Dat scheelt voor morgen, want morgen moet ik naar bijna 300 meter hoogte om daarna een bril te zoeken. Daarover morgen meer. Nu enkel nog een afsluiter. Een bril heeft glazen, het geluid van gebroken glas en de vele citrusbomen die ik in dit land zie komen mooi samen in onderstaande lijkt me.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten