Het grote onbegrip

Bij een depressie hoort onbegrip van anderen, daar had ik me op voorbereid toen ik naar buiten trad. Ook opmerkingen als je moet niet zeuren, het is maar een dipje was ik op gewapend. Ik had alleen niet verwacht dat bepaalde familieleden ook geen begrip zouden hebben.

Een aantal familieleden was al wat stil de laatste weken. Toen ik gisteren probeerde om één telefonisch te bereiken was dat geen succes, dus stuurde ik maar een appje. Ik kreeg tot mijn verrassing een boze reactie dat deze persoon geen contact meer wilde met mij, vanwege wat ik mensen aan het aandoen was. Daarnaast was er kritiek op mijn manier van denken.

Eerst maar eens beginnen met de kritiek op mijn manier van denken. Kwaad worden op iemand met een depressie om zijn manier van denken staat in dit geval één op één met kwaad worden op iemand met een gebroken been wanneer deze niet loopt.

Een depressie is lastig uit te leggen en waarschijnlijk nog lastiger te begrijpen, maar een depressie is een ziekte, net als iedere andere ziekte. Het is niet iets waar je voor kiest en zodra het je overkomt overheerst het je leven en je doen en laten.

En dan het argument over wat ik anderen aan zou doen. Mede omdat ik me te druk om meningen en verwachtingen van anderen ben gaan maken, ben ik in deze depressie terecht gekomen. Beetje jammer dat iemand uit je eigen familie dan zo dwingen een mening over mij overbrengt.

Je kunt me van alles verwijten, maar is het terecht om me te verwijten waar ik geen invloed op heb kunnen hebben dankzij de depressie? Je verwijt immers ook niet iemand dat die de marathon niet heeft gelopen als die de dag voor de marathon zijn been heeft gebroken.

Het oplopen van de beenbreuk kan mogelijk verwijtbaar zijn ja, net zoals de oorsprong van mijn depressie dat mogelijk is. Maar waar het breken van een been vaak eenvoudig te verklaren is, is het krijgen van een depressie dat over het algemeen niet. Daar is tijd voor nodig en die tijd ben ik nu aan het pakken. Stapje voor stapje ga ik op zoek naar hoe het mogelijk is dat ik in deze situatie ben gekomen, zodat ik dat voor de toekomst kan voorkomen.

De opmerkingen zoals ik die gisteren kreeg kunnen volgens mij maar uit twee oorzaken voortkomen, onbegrip of egoïsme. Ik neem overigens aan dat het de eerste is in dit geval, er zijn ook al gevallen voorbij gekomen van buiten de familie waarbij ik egoïsme als voornaamste beweegreden zie.

Kijkende naar dit soort opmerkingen uit onverwachte hoek kan ik wel begrijpen waarom de meeste mensen een depressie verzwijgen. Het onbegrip overheerst zelfs bij je naasten en dat is wel het laatste dat je kunt gebruiken tijdens een depressie. Dit kan echter alleen veranderen als meer mensen over hun depressie gaan praten, want alleen dan kan er meer begrip ontstaan. Zwijgen vanwege het verwachte onbegrip is dan ook het in stand houden van een vicieuze cirkel. Een cirkel die naar ik hoop ooit doorbroken kan worden.

Tot slot voor de mensen met onbegrip. Het is een kleine moeite om je een beetje te verdiepen in het verschijnsel depressie en vragen staat ook altijd vrij. Niet iedere vraag is te beantwoorden, maar vele wel. Wees je bewust dat het hier om een ziekte gaat en dat verwijten dan vrijwel altijd misplaatst zijn. Trek geen conclusies, maar ga het gesprek aan. Daar kan iedereen alleen maar beter van worden. Zeker degene met de depressie, want net zoals bij iedere ziekte, kun je ook van een depressie gewoon weer beter worden.