Dag 52: Utrechtse heuvelrug - Boekpresentatie te Utrecht

Vanwege technische problemen is dit bericht ruim een dag vertraagd. Om weer op schema te komen, morgen twee dagverslagen.

Vandaag de dag waarom ik langer op deze locatie ben gebleven, en gezien de weersverwachtingen ook nog langer zal blijven.

De boekpresentatie van de debuutroman van mijn tante is vandaag in Utrecht. Aangezien ik toch in de buurt was, ben ik hier nog maar wat langer blijven hangen, een debuutroman maak je immers maar één keer.

Het boek heeft als titel 'Terug naar Ancona' en de schrijfster heet Johanna (Ans) Ankone. Het boek is een romantisering van de geschiedenis van de naam Ankone en lijkt daarmee verplicht leesvoer voor iedereen die een Ankone is, of kent. Heel Oldenzaal dus. Over het boek zelf volgt later nog meer op deze site, zodra ik het gelezen heb.

Deze dag is voor mij vooral een kans om bepaalde familieleden die ik al jaren niet heb gezien weer eens te zien. Want behalve mijn vader, die ik twee maanden geleden nog had gezien, en mijn tante de schrijfster, die ik vorig jaar nog heb gezien, zijn ook aanwezig met tweede tante die ik al een jaar of tien niet meer heb gezien en mijn twee neven. Mijn neven had ik al zo lang niet meer gezien dat we ons niet eens konden bedenken wanneer de laatste keer is geweest.

Ook aanwezig zijn de kinderen van mijn neven, waarvan ik er tot nu toe slechts één een keer eerder had gezien als klein meisje, inmiddels is ze een heuse dame van achttien lentes jong en daarmee voor mij dus eigenlijk ook een onbekende.

Hoewel ik ruim op tijd wakker was en me voorbereid had op de fietstocht naar Utrecht, werd het uiteindelijk toch nog een krappe bedoening. De regen hield namelijk wat langer aan dan verwacht en ik fiets liever droog dan nat. Nog net op tijd stopt de regen, zodat ik de vijftien kilometer naar Utrecht aan kan vangen en tijdig aanwezig kan zijn. Onderweg was het slechts twee minuten noodzakelijk om te schuilen voor de regen, dus dat was een mooie meevaller.

Bij de ingang word ik begroet door twee jongemannen, zonen van mijn neven. Ik moet zowaar in een rij wachten, want de opkomst is fors te noemen. Café 't Hoogt is namelijk afgeladen vol voor deze speciale gelegenheid. Bij diverse bezoekers is een oosterse tongval te horen, want vele neven en nichten van mijn tante zijn vanuit Twente overgekomen voor deze dag.

Nu had ik een paar dagen geleden al eens vermeld dat ik een wat rare familie heb, die absoluut niet hecht is. Vandaar ook dat ik meerdere familieleden al jaren niet had gezien, en vandaar ook dat er regelmatig ongemakkelijke momenten waar te nemen zijn.

Zelf ben ik bij deze ongemakkelijke momenten meer toeschouwer dan deelnemer. Vrijwel alle oorzaken voor deze momenten liggen namelijk al voor mijn geboorte, waardoor ik gelukkig geen ingewijde in dit specifieke ongemak ben.

Na het officiële gedeelte, waarvan ik waarschijnlijk wel enige fragmenten zal gebruiken zodra ik het boek zelf hier bespreek, volgt uiteraard de borrel, waarna de meesten al snel richting andere verplichtingen vertrekken. Ik blijf me verbazen hoe vol mensen met gezinnen hun agenda altijd weer hebben. Als verstokte vrijgezel is ook dit iets waar ik geen ingewijde in ben.

Na afloop blijven mijn tante, haar man, haar jongste zoon, mijn vader en ondergetekende over en vertrekken we naar het huis van mijn tante, net buiten het stadshart van Utrecht, voor broodjes en soep en natuurlijk een nabespreking.

Voornaamste onderwerp: Hoe breng je een dergelijk boek aan de mens. Vanuit mijn kennis van het Oldenzaalse kan ik aan deze discussie gelukkig wel wat bijdragen, maar verder zal ik eerst het boek moeten lezen. Mijn planning is om er met een paar dagen aan te beginnen, ik heb alleen nog geen idee wanneer ik het uit heb. De reacties van die paar mensen die het op voorhand mogen lezen, waaronder een criticus, klinken veelbelovend, dus het zou mij niet verbazen als ik over een paar dagen of weken het boek van harte aan kan raden.

Afijn, genoeg over deze familiereünie verkleed als boekpresentatie. Van terug naar Ancona naar terug naar mijn tent. Hoewel, ik nog niet direct terug ga naar mijn tent. Ik doe eerst nog even een rondje door Utrecht. Een stad die ik ontelbare malen heb bezocht en die, na Oldenzaal uiteraard, voor mij absoluut een favoriete stad is.

Aangezien ik de afgelopen nacht niet veel heb geslapen, net als enkele nachten daarvoor, heb ik echter niet de puf om me echt door Utrecht te laten omarmen en er langer te blijven, dus na een kort rondje het voorwiel richting oosten en daarmee richting tent.

Het gebrek aan slaap merk ik vooral op de terugweg. Hoewel ik nu wind mee heb, fiets ik een stuk langzamer dan op de heenweg. Halverwege dus maar even een pauze voor een wondermiddel. En nee, dan heb ik het niet over een biertje, maar over een halve literglas vol met ijsklontjes in combinatie met twee flesjes bitter lemon. Daar kikker je pas echt van op.

Vlak voor het bereiken van mijn tent nog even een adembenemend moment. Een buizerd schrikt van mijn passage en vliegt op, maar doordat de bomen een soort van tunnel vormen voor me, vliegt deze bijna 300 meter vlak voor me. Echt geschrokken was hij blijkbaar niet, want dan was hij wel eerder gevlogen.

Thuis in mijn tent bekruipt mij al snel het gevoel dat ik niet alleen ben. En inderdaad, na enig speuren zie ik een muisje spichtig naar mij kijken. Na enig opjagen krijg ik hem uiteindelijk de tent uit. Geen nieuwe knaagschade aan de tent te zien, dus waarschijnlijk was hij al in mijn voortent toen ik aankwam en is hij in blinde paniek mijn binnentent ingevlucht toen ik deze opende, om maar vooral weg te komen bij dat grote wezen.

Als die buizerd nou wat beter zijn werk had gedaan, dan was deze ontmoeting ons beiden bespaard gebleven.