Gisteren niet alleen door Valencia gefietst, maar ook een keuze moeten maken via welke route ik naar Alicante fiets. De opties waren of via de kust, mooier maar ook langer en zwaarder vanwegen een aantal gemene klimmetjes, of binnendoor wat vooral sneller is. Overigens heb ik in Alicante een vergelijkbare keuze te maken, dan voor de route naar Alméria.
Kijkende naar mijn slaapplaats van afgelopen nacht is het wel helder welke keuze ik deze keer heb gemaakt. Mijn tent staat namelijk in een soort duingebied, dus vlak bij het strand. Voor dit stuk neem ik dus de kustroute die langer en zwaarder is. Ik ken dit stuk kust echter een beetje en weet hoe mooi het is.
Vlak bij mijn tent staat ook een mooie boom. Althans, ik vind hem mooi door de begroeiing van de boom. Onderaan staat het gras tot tussen de takken en daarboven groeien de klimplanten de boom in tot halverwege, waarna de boom zelf het laatste stukje zelf doet. Een perfecte overvloeiing van grond naar lucht.
Verder staat het hier bijna volledig vol met bomen. Alleen het strandzand op de grond maakt duidelijk dat ik vlak bij de zee ben. Anders zou ik bijna denken dat ik in een willekeurig bos in het binnenland sta.
Direct na vertrek zit ik in een apart gebied, onderdeel van het natuurgebied Albufera waar ik vannacht ook in geslapen heb. Ze verbouwen hier heel veel rijst, waar we de creatie van de paella aan te danken hebben, en rijstvelden staan normaal altijd al onder water, maar nu in de winter al helemaal.
Gedurende de winter laten ze namelijk extra water dit gebied instromen, voor de vogels die in dit gebied overwinteren. De kleine hutjes met werktuig voor de rijstbouw staan ineens op eilandjes en zelfs de paden langs de velden staan onder water.
Na alle droogte van de laatste tijd is het erg vreemd om ineens zoveel water te zien aan deze kant van de stranden. Iets verderop nee,t het water alleen maar toe, want er licht hier ook nog een enorm meer, volgens mij de grootste van Spanje.
Al dat water heeft overigens ook een nadeel, regelmatig fiets ik door enorme zwermen kleine vliegjes. Mijn armen zitten binnen de kortste keren helemaal vol met zwarte stipjes. Gelukkig verdwijnen ze vanzelf weer zodra ze bijgekomen zijn van de impact van de botsing.
Het water is hier overigens brak. Op diverse plekken zitten er sluizen tussen meer en zee, waarmee het waterniveau geregeld kan worden, maar waardoor er ook onvermijdelijk wat zout water naar binnen stroomt.
Het gebied is zo groot, dat ik er de hele dag over doe om er doorheen te fietsen. Soms vlak langs het water, soms er wat verder vanaf tussen de bomen. Veel wielrenners ook hier, maar sinds Valencia groeten ze ineens niet meer. Net alsof de mensen hier minder vriendelijk zijn, maar laat ik niet te snel conclusies trekken. Ik verwacht trouwens heel wat wielrenners te zien de komende dagen, want het gebied waar ik doorheen ga trekken is populair bij wielrenners voor trainingstages.
Na een dag fietsen door de natuur kom ik bij Cullera, waar ik mijn inkopen doe, voor ik op zoek ga naar een plek voor de nacht. Dat is hier niet eenvoudig, want bijna iedere vlak plekje is hier in gebruik.
Na lang de luchtfoto's te hebben bestudeerd, vind ik echter toch een plekje met potentie. Na een stukje fietsen kom ik er aan en het blijkt er perfect te zijn. Net als afgelopen nacht sta ik in de duinen, maar deze keer ook nog vlak bij de zee. Ik mag dus weer een nachtje slapen met het geruis van de zee op de achtergrond. Wat vervelend weer. Rest voor vandaag enkel nog de afsluiter van de dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten