Eerst maar eens beginnen bij gisteravond, ik kreeg namelijk bezoek. Een hond kwam voorbij en vond mijn tent nogal boeiend. Eerst hoorde ik hem snuffelen en daarna ging hij blaffen. Het mooie was dat als ik ssst deed, dat hij, of zij, daadwerkelijk even stil werd, maar slechts voor een minuutje. Daarna begon het blaffen weer. Na een paar minuten verliet de hond, waarschijnlijk compleet verward, de omgeving weer. Overigens zonder dat ik ooit een baasje heb gehoord.
Vannacht sliep ik weer eens op een steenworp afstand van de zee en dat blijft fantastisch. Helaas was het slapen weer wat minder, maar dat had niets met de zee te maken. Het horen van de zee terwijl je in je tentje ligt geeft een extra dimensie aan het gevoel te leven.
Ik lag overigens ook vlak bij Cullera en vanaf mijn plek kon ik de stad dan ook zien. Wel vreemd overigens om in een gebied waar iedere meter langs de kust in gebruik is, ineens zo'n groot stuk aan te treffen dat niet in gebruik is, of niet meer in gebruik, dat zou ook kunnen. Qua formaat zou dit zomaar een voormalige camping kunnen zijn.
En hoe dicht ik dan bij de zee lag? Na twintig passen, waaronder een paar omhoog een duin op, kon ik deze foto maken.
De weg die ik vandaag volg is qua uitzicht niet zo heel bijzonder. Ik kom langs uitgestrekte citrusplantages achter hekken of muren, en af en toe langs de rand van een kustplaatsje. Het grootste deel van de dag zit ik tussen die hekken en muren en dat geeft een vreemd opgesloten gevoel, vooral omdat er tussen weg en hekken nog geen halve meter zit.
Qua bezienswaardigheden langs de kant zie ik vandaag precies één ding, een vreemd geplaatste toren. Ik heb al heel wat van dergelijke torens gezien in Spanje, maar tot nu toe altijd op een heuvel en/of direct aan de kust. Deze staat echter zo'n twee kilometer landinwaarts in een gebied zo plat als een pannenkoek.
Verder dus niets langs de weg. Op de weg vooral heel veel wielrenners, vaak in kleine groepjes. Dit stuk Spanje is ongekend vlak, dus ze kunnen hier mooi oefenen met tempo maken en zo te zien doen ze dat vooral door keer op keer tussen bepaalde rotondes op en neer te gaan. Velen kom ik hierdoor meermaals tegen en één groep zelfs zeven keer, hoewel de laatste twee keer de groep duidelijk uit elkaar gevallen is.
Op enig moment komt er ook een ploegleiderswagen van Israël Cycling Academy mijn kant op, met daarachter twee jongens die vlak op de bumper fietsen. Drie kwartier later haalt de wagen me weer in, maar nu nog maar met één renner. De ander komt me een kwartier later moegestreden voorbij fietsen. In de tussentijd komen er ook nog een paar BMC renners voorbij, waaronder volgens mij ook Stephan Küng, een groot talent, maar daar kan ik me in vergissen, want het was allemaal in een flits.
Vlak nadat ik de laatste wielrenner voor vandaag heb zien passeren, zit ik ineens met een probleem. Ik heb een lekke achterband. Ik zit vlak buiten een kustplaats, dus besluit ik om eerst maar naar het strand te lopen. Daar zijn immers altijd bankjes om op te zitten en water om mee op lekken te controleren. Scheelt mij weer flessenwater.
Lek achter is overigens altijd vervelend, want daarvoor moet alles van de fiets en er na afloop weer op. Een proces dat veel tijd in beslag neemt. Het plakken zelf duurt ook lang, want bij de controle na het plakken van het lek ontdek ik nog een minuscuul tweede lek.
Helaas moet ik ook concluderen dat de pomp die ik voor vijf euro in Frankrijk op de kop had getikt zijn beste tijd heeft gehad, want ik krijg de band niet meer zo vol als ik zou willen. Om dat op te lossen stop ik bij het eerste het beste tankstation dat ik zie.
Nu heb ik alleen achter een Frans ventiel en voor een Hollands ventiel, terwijl een tankstation is uitgerust voor een Schrader- oftewel autoventiel en ik heb geen verloopnippel. Het personeel is echter uiterst vriendelijk en duikt de kastjes in tot ze de juiste nippel gevonden hebben, waarna ik met twee harde banden mijn weg kan vervolgen.
Eerst nog even naar een hypermarkt voor een nieuwe pomp en gelijk ook een setje verloopnippels en aansluitend naar de Mac, want mijn stroom is zo goed als op. Ik ben alleen door alle vertraging veel later bij de Mac dan de bedoeling was, dus het is maar hopen dat de binnengehaalde stroom voldoende is om me vier dagen vooruit te helpen.
Deze Mac had overigens precies één stopcontact, op 2,30 meter boven de grond. Gelukkig ben ik lang. Helaas was het internet wel opnieuw slecht. Net goed genoeg om één blogverhaal te tikken. Mijn andere internetbehoeftes moet ik voor de vierde keer op rij dus uitstellen.
Met sluitingstijd verlaat ik de Mac, in,ijdels goed moe overigens vanwege de lange dag. Gelukkig hoef ik niet ver voor een overnachtingsplek. Ik kan het letterlijk lopend af en dat doe ik dus ook maar. Direct naast en achter bedrijventerreinen liggen wel vaker afgezonderde en verwilderde stukjes land, omdat niemand daar wil wonen. En zo komen we uiteindelijk weer bij de afsluiter van de dag. Bij het woord internetbehoeftes moest ik ineens aan onderstaande clip denken, een enorme internethit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten