Terwijl ik gisteren mijn tent aan het opzetten was dacht ik wat hoor ik toch? Tegen de tijd dat ik in de gaten had wat ik hoorde, een snuffelend zwijn, had het zwijn mij ook in de gaten en begon wat meer herrie te maken. Zo bleven we even onbeweeglijk bij elkaar in de buurt, tot ik bewoog en daarbij wat geluid maakte, toen zette het zwijn het op een rennen en ik kon op dat moment horen dat er in ieder geval nog een tweede zwijn was. Gezien had ik ze echter niet, daar was het te donker voor.
Ik ging rustig verder met het opzetten van mijn tent en zodra dat klaar was ging ik de tent in. Het duurde nog geen vijf minuten of het zwijn kwam weer tevoorschijn, en nog één en nog één en nog één. Het waren zeker vier à vijf zwijnen die ik hoorde, maar mogelijk meer.
Ze leken zich niets aan te trekken van het feit dat mijn tent er stond, want ze gingen even uitgebreid door de grond wroeten vlak naast mijn tent. Als ik een arm naar buiten had gestoken had ik een zwijn aangeraakt, zo dichtbij waren ze.
Alles bij elkaar bleven ze een klein half uur in het stukje bos rond mijn tent voor ze weer verder trokken en in de tussentijd genoot ik met volle teugen. Ik had al heel wat zwijnen gezien onderweg, soms van dichtbij, maar letterlijk tussen de zwijnen liggen, dat had ik nog nooit meegemaakt. Wat een unieke ervaring!
De volgende ochtend kon ik zien dat het ook nog aardige klimmers zijn, want ze waren van een behoorlijk steil pad afgekomen. Een pad dat inderdaad precies bij mijn tent uitkwam.
Nadat ik alles ingepakt heb en naar de weg ben gelopen, heb ik gelijk de zee naast me en die blijft me de hele dag gezelschap houden. Zon, zee en een graad of zestien, wat een straf.
Zo gaat de dag voort, zonder al te veel noemenswaardigheden. Eerlijk gezegd lijken al die kustplaatsjes namelijk erg veel op elkaar. Er is niet iets dat er qua omgeving erg uitspringt.
Wel in grote mate aanwezig hier, wielrenners. Profs, amateurs en liefhebbers, ze komen hier allemaal graag trainen. Soms alleen en soms in flinke groepen. Ze groeten overigens bijna allemaal naar mij als collega fietser. Sommigen kijken me daarbij aan of ik gek ben, anderen kijken vol respect.
Meest opvallende onderweg was eigenlijk ook een wielrenner. Tot mijn grote verrassing zie ik iemand voorbij komen in de outfit van Wonderful Pistachios. Een zeer bescheiden Amerikaans team dat al vijf jaar niet meer bestaat. Een voormalig prof die zich hier heeft gevestigd? Het zou zomaar kunnen.
Na het fietsen kwam vandaag nog het opladen bij een Mac en aansluitend weer het zoeken naar een plek voor de nacht. In dit geval was dat nog een hele opgave. Langs de kust lopen hier immers altijd heuvels en die moest ik in om een plek te kunnen bereiken. De heuvels zijn hier echter nogal steil en pas helemaal bovenop vond ik een plekje. Laat in de avond was ik dus mijn fiets nog een heuvel aan het opdrukken, want voor fietsen was het te steil.
Gelukkig leverde het uiteindelijk wel een mooi plekje op en morgen kan ik in ieder geval beginnen met een fijne afdaling voor ik koers zet naar Barcelona, één van mijn favoriete steden. Voor nu rest echter enkel nog de afsluiter van de dag. De inspiratie voor deze zat in die wielrenner.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten