Na een lekkere nachtrust, lekker op tijd wakker. Langzaam begin ik in een ritme te raken van wat eerder slapen en dus ook wat eerder opstaan. Dat moet ook wel met wintertijd voor de deur, anders worden de dagen wel heel erg kort.
Bij het uit de tent kruipen overigens al direct een wijds uitzicht. Helaas wel zonder bijzondere dingen in beeld.
Bij het inpakken van de tent ook nog te maken met een bijzonder eigenwijze naaktslak. Ik kwam hem eerst tegen zo ongeveer op het dak van mijn binnentent. Ik haal altijd zoveel mogelijk de beestjes van mijn tent, zodat ze in hun natuurlijke omgeving kunnen blijven, zo ook nu. Ik zet de naaktslak in het gras en ga verder met inpakken. Terwijl ik daarmee bezig ben, kruipt de slak echter weer naar mijn tent, waardoor ik hem nog een keer moet verwijderen. Deze keer zet ik hem verder weg en dat is maar goed ook, want hij kruipt weer richting tent, maar nu heb ik genoeg tijd om de tent in te pakken.
Zodra alles ingepakt is kan ik vertrekken voor de tocht van vandaag. Deze brengt me door het gebied dat in 1916 in handen was van de Duitsers. 1916, het jaar van de krankzinnige slag bij Verdun. Dat gebied zie ik morgen, vandaag dus het achterland van de slag bij Verdun, waar het front twee keer overheen is gerold in 1916. De eerste keer richting en de tweede keer van Verdun.
Onderweg kom ik langs een tweetal begraafplaatsen en bij beiden stap ik van de fiets. De eerste is de Duitse begraafplaats bij Mangiennes en de tweede is de tweede Duitse begraafplaats van Azannes, met circa 7500 dode soldaten.
Het maakt op mij een diepe indruk om op dit soort plekken te lopen. Al die duizenden jongens die het leven hebben gelaten vanwege complete waanzin. En dan ben ik nu nog een behoorlijk eind van Verdun, dus de waanzin gaat alleen nog maar groter worden vrees ik. Hieronder enkele foto's van de begraafplaats Azannes II, daarna gaat mijn verhaal verder.
Iedere begraafplaats telt honderden onbekende doden, om nog maar eens duidelijk te maken hoe gruwelijk het hier was. Ook opvallend zijn de Joodse graven die zij aan zij met de andere Duitse graven liggen. Hier gaven Joden hun leven voor Duitsland en twintig jaar later werd het leven van Joden genomen. Alsof ze niet eerst zij aan zij voor Duitsland gevochten hadden. Overigens, bijna ieder kruis dat te zien is staat voor vier graven.
Alles is ook keurig bijgehouden overigens en dat is met reden. In Nederland waren we neutraal tijdens deze oorlog, maar de deelnemende landen zullen deze oorlog nooit meer vergeten, vooral omdat hier de oorzaak voor de tweede wereldoorlog lag. Doordat Nederland neutraal bleef en we daardoor de ergste verschrikkingen van oorlog hebben gemist, kunnen we nu zo eenvoudig vergeten.
Want vergeten is wat we in Nederland en masse doen. Autoritaire leiders hebben weer vele volgelingen in ons land, omdat we de les hebben gemist wat de gevolgen van autoritaire leiders kunnen zijn. Bij puur kwaad denken we in Nederland aan Nazi's, maar die waren enkel een gevolg, geen oorzaak. De oorzaak ligt juist daar waar wij als volk nauwelijks weet van hebben.
Na deze begraafplaatsen tijd om weer verder te gaan. Google maps stuurt me een weg in die behoorlijk steil omhoog loopt en aardig wat gaten kent. Na een tijdje krijgen de gaten de overhand en iets later is het een grindpad, om vervolgens te veranderen in een modderpad. Hier ga ik niet verder mee worstelen, dus de enige optie is omkeren en een alternatieve route vinden. Dat lukt wel, maar hierdoor weer heel wat nutteloze hoogtemeters gepakt.
Dankzij de omweg kom ik door Ornes en dat is een vreemde gewaarwording. Er staat maar een huis of drie, maar het monument met daarop de gevallenen uit de eerste wereldoorlog laat tientallen namen zien. Niet veel later ontdek ik waarom. Tegen die tijd ben ik een dorp verderop, in Bezonvaux. Dit is een dorp zonder huizen.
Ornes en Bezonvaux zijn, net als meer dorpen hier in de omgeving, volledig verwoest in 1916. In Ornes hebben een paar mensen geprobeerd er weer een dorp van te maken, in Bezonvaux niet.
Dit is overigens ook een gebied waar Maginot, een grote held in Frankrijk, een keer een patrouille heeft gelopen en dat is al gelijk reden voor een monument.
Het dorp Bezonvaux zelf is niets anders meer dan wat verspreid liggende stenen en de kraters van granaatinslagen. Zo compleet is de verwoesting geweest hier. Op de foto hieronder de plek waar de school stond.
En uiteraard heeft ook Bezonvaux, ondanks dat er niemand meer is gaan wonen, sijn eigen monument gekregen voor de gesneuvelde inwoners. Ik moet zeggen dat ik het nog vreemder vond om door een voormalig dorp te lopen dan over de enorme begraafplaatsen.
Na Bezonvaux volgt nog Vaux-devant-Damloup. Opnieuw een totaal verwoest dorp, maar in dit geval is er wel een compleet nieuw dorp gebouwd, deze keer zelfs met meerdere monumenten. Blijkbaar hadden ze hier wat meer geld. De monumenten zijn in ieder geval indrukwekkend.
Bij Vaux-devant-Damloup begint voor mij ook het laatste en zwaarste stuk van de reis van vandaag. Zo ver mogelijk de berg op, zodat ik morgen zo snel mogelijk bij het fort van Douaumont ben. Het eerste stuk gaat via een grindpad en loopt geleidelijk omhoog, dat is fietsend nog wel te doen. Onderweg kom ik daarbij trouwens langs een prachtig stuwmeertje
Vlak na dit stuwmeertje moet ik echter van het grindpad af. Niet alleen omdat dit pad me niet dicht genoeg bij mijn doel brengt, maar vooral omdat dit pad te druk is om kamp op te slaan. Ik ga dus via steile graspaden dieper het bos in, met de fiets aan de hand. Zo steil dat iedere meter een worsteling is.
Ondanks deze worsteling weet ik uiteindelijk wel een mooi plekje te vinden uit het zicht, maar mijn benen hebben de prijs moeten betalen. Benieuwd hoe die morgen voelen. Ik zet mijn tent op en geniet van een welverdiende rust.
Zoals gebruikelijk tot slot nog een afsluiter. Na alle ellende die ik vandaag gezien hebt hou ik het maar bij een stemmig nummer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten