Ik heb me altijd al afgevraagd of ik nou een trage inpakker ben omdat ik het niet handig doe, of dat het inpakken nu eenmaal zo lang duurt. Vandaag heb ik eindelijk de kans om het een keer met anderen te vergelijken. Naast mij staan namelijk drie jongens met een tent die, net als ik, ook veel bagage in te pakken hebben. Zij in een auto, ik op de fiets.
Op het moment dat zij beginnen met inpakken begin ik eerst nog met werken aan mijn weblog. Drie kwartier nadat zij begonnen zijn met inpakken, begin ik er uiteindelijk ook aan. Inpakken speelt zich bij mij altijd eerst heel lang in de tent af. Alles heeft zijn eigen plek en dat is soms even goed aandrukken om alles passend te krijgen. Pas zodra alles dat normaal in de tent ligt gereed is om op de fiets te pakken gooi ik alles ineens naar buiten.
Daarna is het nog tent inpakken en dan kan het op de fiets pakken van de bagage beginnen. Op het moment dat ik hiermee begin zijn de drie heren net klaar en ik een kwartier later ook. Een half uur sneller dan de buren dus, niet slecht. Met alles ingepakt en opgepakt ga ik eerst nog even zitten om van het uitzicht te genieten. Onderstaande is wat recht voor mijn tent te zien was.
Hierna is het tijd om op de fiets te stappen. Na eerst nog even zoeken vind ik de route die me door Rivage zal leiden en daarna direct de gemeenste klim van de dag volgens de gegevens online. Zodra ik oog in oog sta met de weg omhoog trek ik al snel de conclusie dat die gegevens nog wat optimistisch waren. Ik sta namelijk voor een ongekend steile wand.
De eerste ruim 500 meter die ik kan zien tot de weg achter een rots verdwijnt loopt vrij constant met een procent of tien omhoog en dat is eigenlijk teveel voor mij plus bagage. Met stukjes fietsen, lopen en ook een paar keer stoppen om uit te hijgen kom ik uiteindelijk bij de bocht om direct daarna te zien dat het absoluut nog niet klaar is.
Ik worstel nog ruim een uur verder, maar opschieten doet het absoluut niet. Dit is echt teveel van het goede. Halverwege de klim neem ik dan ook even een uitgebreide pauze om rustig na te denken over een plan van aanpak.
Ik zou op deze wijze door kunnen worstelen, maar dan doe ik er een week over om door de Ardennen te komen en dat duurt me eerlijk gezegd te lang. Een uitputtingsslag van een week is me net iets teveel op dit moment, dus besluit ik voor een alternatief te kiezen. Ik maak rechtsomkeert en ga de heuvel weer af, terug naar Rivage.
In Rivage bevind zich namelijk een station en dat gaat mijn alternatief worden. Voor het eerst sinds ik vertrokken ben heb ik iets ontmoet dat op dit moment nog voorbij de grenzen van mijn lijf gaat. Ik pak dus de trein en ga zo in één dag naar Arlon, in plaats van in een week. Soms moet je jezelf wel gewonnen geven.
Ik haal de trein overigens nog maar net, omdat die wat vertraagd is. Anders had ik hier twee uur moeten wachten. Ik haal een kaartje en druk daarna mijn fiets de trein in. Iets dat bij deze trein eenvoudig gaat.
Drie kwartier later moet ik overstappen, met een overstaptijd van een uur. Alle tijd dus. Daarnaast hoef ik niet van perron te wisselen voor de volgende trein. Zodra de volgende trein komt, zie ik echter wel dat ik een uitdaging heb.
Dit is een trein met niet alleen smalle deuren waar mijn fiets maar nauwelijks doorheen past, direct na de deuropening zitten er ook nog een paar steile traptreden. Ik moet al mijn kracht inzetten, maar het lukt me om de fiets de trein in te drukken, waarna ik samen met mijn fiets op het treinbalkon blijf staan.
Zodra Arlon in zicht komt koppel ik wat bagage van mijn fiets af om de fiets wat lichter te maken. Ik vrees dat het me anders niet gaat lukken om de fiets heel op het perron te krijgen. Achteraf ben ik erg blij met deze keuze, want hierdoor gaat alles veel sneller, waardoor ik met al mijn bezittingen op het perron staat nog voor de trein weer vertrekt.
Nu alleen nog naar de camping....... Oh nee, ik moet nog door een voetgangerstunnel om bij de straat te komen. Ik vraag me af hoe gehandicapten hier in vredesnaam met de trein moeten gaan, want een lift of iets dergelijks is er niet. Er zit niets anders op dan met fiets en bagage eerst de trap af en daarna weer op te gaan.
Af wil nog wel dankzij de zwaartekracht, op is echter een heel ander verhaal. Zelfs met zoveel mogelijk bagage van de fiets, alleen de fietstassen zijn nog gevuld, krijg ik de fiets met geen mogelijkheid deze steile en lange trap in mijn eentje op.
Gelukkig is er een jongedame die me wel wil helpen. Zij pakt het stuur en ik zet al mijn kracht in om van onderen het gewicht omhoog te krijgen. Het lukt met vereende krachten, maar het was wel een aanslag op mijn spieren. Eerst maar even bijkomen dus.
Zodra ik tot rust ben gekomen pak ik alles weer op mijn fiets en verlaat ik het station, om buiten het station gelijk weer met een gemene klim geconfronteerd te worden. Deze lukt me echter wel fietsend, waarna er een heerlijke afdaling volgt, die me tot bijna bij de camping brengt. Alleen de laatste 300 meter lopen vervolgens weer zo steil, dat ik die maar te voet doe.
Na een lange dag, die me uiteindelijk heel wat dagen heeft bespaard, kom ik dan eindelijk aan bij de camping waar ik in de jaren negentig al tweemaal ben geweest. Hierover de komende dagen nog meer, want al wat ik na deze dag nog wil is de tent opzetten en liggen. Heerlijk liggen.
Als ik dan toch met de trein ben gegaan vandaag, dan kan ik ook wel afsluiten met een trein dacht ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten