Ik zit weer eens zonder stroom, dus tijd om een Mac op te zoeken. Op dertien kilometer afstand zitten er twee, één in Nederland en één in België. Vanwege de route kies ik voor die in België. Om daar te komen kan ik namelijk weer gewoon het kanaal volgen, dus dat is lekker makkelijk. Althans, zo lijkt het.
Op gevoel fiets ik ineens naar het kanaal, dus dat gaat nog prima. Ik zie dat ik naar de overkant moet, omdat daar het jaagpad geasfalteerd is en er staat een brug voor mijn neus, dus loopt lekker. Eenmaal aan de andere kant van de brug gaat het echter fout. Vanwege werkzaamheden aan het jaagpad is er een omleiding en die is niet helemaal lekker aangegeven. Al met al heb ik al heel wat kilometers afgelegd tegen de tijd dat ik eindelijk op het jaagpad ben.
Ik ben overigens niet de enige met problemen. De hele omgeving zit vol met vertwijfeld kijkende fietsers die proberen de juiste weg te vinden. Op enig moment zie ik zelfs twee dames op leeftijd over een afgesloten stuk dijk fietsen. Hoe ze daar gekomen zijn is een raadsel, hoe ze er afkomen zie ik gebeuren. Met de fiets aan de hand klimmen ze van de dijk af. Gelukkig gaat dat goed, ondanks dat het een bijzonder steile dijk is. Ik kom nog net op tijd om de tweede een stukje te kunnen helpen.
Uiteindelijk weet ik het pad te vinden en kan de tocht beginnen. Even elf kilometer langs het kanaal en dan er weer af. Nou, even..... Een meer dan stevige wind waait me recht in het gezicht. Volgens mij heb ik in de afgelopen maanden nog niet eerder zo'n stevige wind tegen gehad. Ik ben gewend om op de grote versnelling te fietsen, maar die krijg ik met geen mogelijkheid rond.
Met een klein verzetje probeer ik me dus maar voort te bewegen en binnen de kortste keren staat het zweet me op de rug. Iedere kilometer voelt als vier of vijf kilometer, maar ik beuk verder, met op zijn tijd een pauze tussendoor. Het duurt uiteindelijk even, maar dan ben ik toch in Maasmechelen. Even daar de brug over, gemene klim, en dan bij de rotonde naar links. Oh nee, daar mag ik als fietser niet in.
Snel een alternatieve route gezocht en uiteindelijk kom ik aan op mijn bestemming en kan het laden beginnen. Normaal doe ik tussendoor ook nog allerlei nuttige dingen, maar vandaag beperk ik me tot het kijken van YouTube filmpjes van Amerikaanse latenight shows.
Tegen sluitingstijd pak ik alles weer in en stap ik weer op de fiets. De wind is inmiddels wel iets gedraaid, maar hij is nog grotendeels in mijn voordeel, dus het fietst heerlijk. Er zijn zelfs momenten dat ik mijn jas als een soort van zeik kan gebruiken om nog harder te gaan. Zo ongeveer iedere honderd meter doe ik een paar trappen en verder is het vooral zeilen. Nu weet ik dus hoe eenvoudig mensen met een elektrische fiets het hebben.
De iets gedraaide wind gaat echter nog wel in mijn nadeel werken. Bijna weer terug moet ik eerst de brug over en daarna nog twee kilometer vol tegen de wind, grotendeels klimmen. Oef, dat is geen pretje.
Overigens staan bij die brug wat windmolens, waarbij ik één daarvan op relatief korte afstand passeer. Erg indrukwekkend om die dingen met deze wind aan het werk te zien, inclusief het geluid dat ze maken, zwoesh, zwoesh, zwoesh. Een geluid dat overigens alleen van dichtbij te horen is voordat mensen bang worden voor een wimdmolen in de buurt.
Nadat ik de laatste klim overwonnen heb volgt een steile afdaling van zo'n 10%, waarbij ik voortdurend aan het remmen ben, want in het donker is dit pad niet geschikt voor hoge snelheden. Direct onderaan moet ik van de fiets, want daar begint het bospad naar de paalcamping.
Al met al vandaag dus heel wat geworstel met de wind, maar de doelen zijn weer behaald. Als afsluiter nog een nummer over fietsen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten