Mooie uitdaging dit, schrijven over schrijven. Met het weer van vandaag, winderig en regelmatig regen, heeft het weinig zin om op pad te gaan, dus blijf ik in de buurt van de tent en vul ik mijn dag vooral met schrijven.
Eerst is de Catalaanse kwestie aan de beurt. Een situatie waar ik me echt zorgen om maak. In 2000 heb ik er een half jaar gewoond en gewerkt en daardoor heb ik de Catalanen en hun geschiedenis goed leren kennen. Het zijn trotse, stijfkoppige mensen die geen enkel vertrouwen hebben in Madrid, omdat Madrid te vaak beloftes heeft gebroken. De ingrediënten dus voor een forse botsing in de regio.
En dat alles omdat het internationale recht op het gebied van zelfbeschikking een wassen neus is. Het was ooit zo simpel. Na de eerste wereldoorlog kwam de Amerikaanse president Woodrow Wilson met zijn veertien-puntenplan, waarin het zelfbeschikkingsrecht puur was. Ieder volk, en de Catalanen worden gezien als volk, mag zelf bepalen onder welke soevereniteit ze willen vallen. Onder welk land dus. Later heeft de VN daar echter wat aan toegevoegd, namelijk dat dat niet ten koste mag gaan van de integriteit van een land. En dat alles onder druk van vooral de toenmalige Sovjet Unie.
Hierdoor is een situatie ontstaan waarbij je voor onafhankelijkheid afhankelijk bent van de gunfactor van de rest van de wereld. Zelfs Kosovo, in de jaren 90 onafhankelijk geworden met westerse steun, is nog altijd geen lid van de VN, omdat vele landen het land niet erkennen.
Overigens ben ik geen voor- of tegenstander van de Catalaanse onafhankelijkheid, maar wel voorstander van de Catalaanse rechten. Na hierover geschreven te hebben kwam het verhaal van de dag, en toen moest het echte schrijfwerk nog beginnen.
Het echte schrijfwerk is in deze een beschouwing op onze samenleving waar ik een begin van heb gemaakt. Voor mij persoonlijk is het erg belangrijk om dat op te schrijven, omdat juist het gevoel dat ik de samenleving niet meer begreep een belangrijke bijdrage had geleverd aan mijn depressie. Het opschrijven helpt mij in het denkproces om mijn weer begrijpen van de samenleving te versnellen.
Overigens is het opschrijven alleen niet voldoende, maar als het goed is uiteindelijk wel een sluitstuk. Het begin van het hele proces was eerst de afstand die ik nam, daarna de gesprekken die ik voerde, maar ook interacties op Facebook, waarbij ik af en toe bewust er even wat harder in beuk, omdat de reacties daarop veelzeggend zijn. Dit alles gecombineerd met mijn waarnemingen van de afgelopen jaren zorgt dat ik langzaam weer een helder beeld begin te krijgen bij onze samenleving. Of ik het daar mee eens ben is wat anders, maar begrip komt voor verandering. Ik heb nog geen idee hoe lang dit schrijfsel gaat worden en of het iets blijft om een keer hier te plaatsen, of mogelijk zelfs wat publiceerbaars op gaat leveren, dat zie ik vanzelf wel.
Tot slot nog een afsluiter, één die past bij de pate op mijn brood deze dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten