Vandaag weer een grote verplaatsing voor de boeg. Een verplaatsing waar ik helaas pas wat later op de dag aan kan beginnen dan ik zou willen, dankzij een onrustige nacht. Nu had ik natuurlijk wel eerder kunnen vertrekken met minder slaap, maar de ervaring heeft me inmiddels geleerd dat dat gaan verstandige optie is.
Uiteindelijk vertrek ik rond het middaguur en begin ik aan een route van 62 kilometer, met voor het eerst ook wat serieuzer klimwerk in de tweede helft. Het duurt echter niet lang voor de eerste tegenslag komt. Nog geen drie kilometer ben ik onderweg en ik kom bij een omleiding. Vier dagen geleden was ik hier nog langs gekomen en was er niets aan de hand, nu is het jaagpad afgesloten.
Ik volg dus maar de omleiding, maar na twee borden stopt de omleiding, want ik kom geen bord meer tegen. Hierdoor fiets ik uiteindelijk een heel stuk van de route af voor ik ontdek dat er iets niet klopt. Het terugvinden van de route blijkt nog verdraaid lastig en kost veel energie in de benen, maar ook voor de mobiel, want ik heb de navigatie voortdurend nodig hier in het achterland van het kanaal dat ik zou volgen.
Hierdoor ontstaat een nieuw probleem, en dat is een gebrek aan elektriciteit. Noodgedwongen zal ik dus ook nog een extra stop moeten maken om stroom bij te laden. Een lekker begin van de dag dus. Door slechte slaap en slechte omleiding verlies ik alles bij elkaar bijna vier uur voor ik echt op gang kan komen.
De stroom had ik gehaald in Maasmechelen. Daar was ik al vaker geweest en het lag op de route, dus dat was wel zo eenvoudig. Na Maasmechelen gaat het richting Lanaken, nog altijd langs het kanaal. Op dit stuk kan ik eindelijk een beetje snelheid ontwikkelen.
Bij Lanaken moet ik vervolgens de eerste paar kleine klimmetjes maken door in korte tijd een brug, twee forse sluizen en nog een brug te passeren. Klinkt niet zo bijzonder, maar al met al toch veertig hoogtemeters in een korte tijd.
Na Lanaken verlaat ik het kanaal, om nog een stuk zuidwaarts te trekken, tot ik bij de weg kom die mij ongeveer twintig kilometer westwaarts gaat brengen. Vanaf hier begint het echte golvende landschap en zal er bijna geen meter meer vlak zijn.
De hoogteverschillen zijn echter niet mijn grootste probleem, dat zit hem namelijk in de wind. Die komt uit het westen en neemt ook nog eens ineens fors in kracht toe. Ik kom van het ene op het andere moment gewoon niet meer vooruit door de worsteling met de wind. Er zijn zelfs momenten dat ik in afdalingen bij moet trappen om te voorkomen dat ik stil kom te staan. Dan weet je dat het flink aan het waaien is.
Om het maar simpel te zeggen, dit stuk heeft me volledig gebroken. Tegen de tijd dat het laatste stukje richting westen voor me ligt en ik bijna weer zuidwaarts kan, is de tank volledig leeg en dat met nog vijftien kilometer te gaan.
Om het extra leuk te maken zitten in deze vijftien kilometer ook nog eens de meeste hoogtemeters. Joepie dus. Op het laatste stuk westwaarts moet ik zelfs van de fiets. De helling waar ik tegenop moet is simpelweg te stijl. Uitschieters tot meer dan 10% is al zwaar genoeg zonder bepakking, met bepakking is het niet te doen.
Na deze klim volgen er gelukkig niet meer zulke uitschieters, maar eenvoudig is het geen meter meer. Voor wie het niet weet, Luik is gebouwd op steile heuvels rond de Maas en die heuvels ben ik nu aan het overwinnen om op mijn bestemming te komen.
De laatste tien kilometer duren al met al bijna drie uur. Na een stukje klimmen ben ik zo moe dat ik moet pauzeren, daarna een stukje afdaling en dan weer de volgende klim. Af en toe is een klim te lang en moet ik halverwege even pauzeren. Met de tank leeg is het lastig klimmen dus.
Gelukkig fiets ik op enig moment dan eindelijk Luik binnen en dat is het teken dat het einde in zicht is. Nog een beetje klimmen en dan de laatste 1200 meter, iets waar ik al kilometers naar uitkijk. Die laatste 1200 meter gaat namelijk stijl naar beneden, ik hoef geen trap meer te doen.
Na deze heerlijke afdaling ben ik eindelijk op mijn bestemming en bel ik aan. Ja, ik bel aan. Een weldoener heeft me namelijk een paar nachten in een bed & breakfast gegund en daar maak ik hier in Luik gebruik van.
Na binnengelaten te zijn en de kamer te zijn toegewezen volgt er nog maar één ding, de bagage naar binnen. Dat blijkt nog een hele klus, met trapje op en daarna trapje af, maar uiteindelijk krijg ik het voor elkaar. Oorspronkelijk was ik nog van plan om direct deze avond een bad te nemen, maar ik heb er simpelweg de kracht niet voor om nog van het bed af te komen. Ik lig dus maar te liggen tot het lijf tot rust is gekomen en ik de slaap kan vatten. Voor het eerst in ruim vijf maanden tijd slapen in een pand. Dat is wel weer even vreemd.
Al wat rest na deze uitputtingsslag is een afsluiter. Een lekker vrolijk nummertje, dat past bij de staat van mijn lijf na deze dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten