Bij het wakker worden is me al direct duidelijk dat het lijf nog niet hersteld is van het voortduwen van de fiets gisteravond. Mijn benen voelen alsof ze van het lijf getrokken en achterstevoren weer met ducttape vastgezet zijn. Vandaag dus maar lekker rustig aan.
Wat nog wel een beetje op tijd moet, is het herstellen van de achterband. Stel hij blijkt niet te herstellen, dan zou ik nu nog samen met Onno met zijn auto op pad kunnen. Anders zou ik weer acht kilometer heen en weer terug naar een fietsenwinkel moeten lopen.
Ik ontmantel dus mijn achterwiel en ga op zoek naar het gat. En op zoek en op zoek en op zoek. Niets te vinden met het blote oog, niets met water, pas zodra ik zeep gebruik vind ik een uiterst klein gaatje. Kleine dingen kunnen soms grote gevolgen hebben. Plaksetje gebruiken en band is weer geplakt. En omdat het achterwiel nu toch uit elkaar ligt, gelijk maar even de tandwielen achter schoonmaken, want die tonen de sporen van vele bospaden.
Hierna is het tijd voor Onno om zijn boeltje te pakken, want morgen wacht weer het normale burgerleven. Voor mij wacht er een heel burgerlijk klusje, de was. In de tijd dat ik even in mijn tent ben om de was bij elkaar te pakken, is er een reebok verschenen in het veld. Op een meter of dertig staat hij aan wat planten te knagen en hij gaat hier rustig mee door terwijl ik druk heen en weer loop tussen waterpomp en tent. Af en toe kijkt hij mij aan, maar bang lijkt hij niet.
Na de was begint de schemering, dus stook ik een vuurtje op om wat worstjes te kunnen grillen. Zo lang er nog genoeg licht is om te kijken, zie ik de reebok nog bezig in het veld. Nadat het echt donker is geworden haal ik de worstjes te voorschijn en ga ik grillen. Hierbij hoor ik regelmatig het geluid van de hoeven van de ree, wanneer deze opspringt en dat geluid komt steeds dichterbij. Op enig moment komt het geluid voortdurend van de rand waar het licht van het kampvuur net overgaat in het duister, op minder dan tien meter van me. Nieuwsgierig baasje dit, maar het licht instappen gaat hem net te ver blijkbaar.
Ik zie de ree nog één keer, vlak voor ik mijn tent in ga en het vuur zo goed als gedooft is. Op kleine afstand zie ik zijn silhouet afsteken tegen de achtergrond. De periode van zien is voorbij, de periode van horen kan beginnen.
Vlak na het betreden van mijn tent hoor ik eindelijk, voor het eerst sinds mijn vertrek, het geluid van een mannelijke bosuil. Het gekrijs van de vrouwtjes had ik al heel vaak gehoord, maar nu hoor ik dus eindelijk het bekendste uilengeluid. Die spookachtig klinkende uilengeluiden in films, dat zijn mannelijke bosuilen en ik mag vanavond naar een lange uitvoering luisteren, die af en toe veranderd in een duet met een vrouwtje elders in de bomen.
Ook de reebok komt nog voorbij, want een aantal keren hoor ik zijn hoefjes echt vlak naast mijn tent opspringen. Nog nooit zo'n nieuwsgierige ree meegemaakt. Even later hoor ik ineens een ander geluid. Op nog geen meter van mijn hoofd hoor ik het gesnuif van een wild zwijn. De volgende ochtend ontdek ik een wroetspoor dat direct langs mijn tent loopt. Echt ongekend hoe midden in de natuur ik hier zit.
Zo toch nog heel wat beleefd op een rustdag. Met name de avond werd een avond om nooit te vergeten. De foto's van de reebok volgen later nog, want ik heb ze nog niet kunnen verwerken.
Al wat nu nog rest is een afsluiter voor de dag en voor het eerst val ik daarbij in herhaling. Want hoe kan ik wat anders kiezen na al het natuurschoon van vandaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten