Alle accu's zijn leeg en de geheugenkaart van mijn camera zit behoorlijk vol, tijd dus voor een bezoek aan de Mac. Eerst moest ik echter nog wakker worden en dat duurde even vandaag. De drukke dagen met veel beweging die ik achter de rug heb zijn aan alle kanten te voelen.
Het lijf is aan alle kanten stijf, met andere woorden, mijn lijf is in training om meer aan te kunnen. Toen ik gisteren weer terug was, was het de bedoeling om gelijk te gaan slapen, maar voor het eerst in mijn leven merkte ik hoe het is wanneer het lichaam om voedsel schreeuwt. Eerst dus nog maar wat gekookt en pas daarna staakte mijn lijf zijn protesten.
Mijn bedoeling is om het vandaag rustig aan te doen, in de hoop er morgen weer tegenaan te kunnen, maar ik merk in de loop van de dag dat dat niet voldoende is. Mijn lijf heeft meer rust nodig, dus zal morgen een echte rustdag worden.
Het fietsen naar de Mac gaat moeizaam en de kilometers vorderen maar traag, maar uiteindelijk arriveer ik aan het begin van de avond. Zes uur de tijd voor ze sluiten, dat zou voldoende tijd moeten zijn om alles te verwerken wat ik aan opnames en foto's heb gemaakt.
Uiteindelijk blijkt het maar net genoeg, want om vijf voor twaalf ben ik klaar. In die tijd heb ik één verhaal getikt, een kleine 900 foto's verwerkt en een zestal opnames tot YouTube filmpjes verwerkt. Online kan ik dus weer even vooruit. Helemaal qua filmpjes, want ik heb inmiddels voor twee weken aan filmpjes op YouTube klaar staan.
Na middernacht stap ik op de fiets voor de terugweg, die gelukkig inmiddels een stuk korter is. Omdat veel van de paden door de bossen ronduit onbegaanbaar zijn fietste ik eerst altijd om de bossen heen naar de Mac, een afstand van een kilometer of twintig. Langzaam leerde ik de routes echter beter kennen en namen de afstanden af. Nu heb ik eindelijk de kortste route die nog goed begaanbaar is gevonden, zodat ik nu nog maar twaalf kilometer hoef af te leggen.
Tijdens de laatste van die twaalf kilometers, vlak voor ik bij mijn tent ben, zie ik twee paar ogen van vlak bij de grond naar me staren dankzij de reflectie van mijn lamp. Vossen dus. Aan alles is te merken dat hier veel vossen zitten, maar nu zie ik ze tenminste ook een keer, of in ieder geval hun ogen.
Veel meer valt er over vandaag niet te melden, dus op naar de dagafsluiter. Hierbij laat ik me vandaag inspireren door mijn stroomdealer, maar dan net iets anders. Een nummer waar honderden uitvoeringen van zijn en voor de verandering kies ik een keer een vrij recente.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten