Vandaag is qua weer een vreemde dag. Vrijwel de hele ochtend en middag zijn er buien in de nabije omgeving, maar ze gaan net langs me heen. Door de nabijheid van de regen besluit ik wel om bij mijn tent te blijven die vrijwel de hele dag in de zon staat. Letterlijk de laatste bui die langstrekt om half zes trekt hier wel recht overheen.
Om de tijd nog wat nuttig te besteden ga ik maar wat was doen. Mocht er een bui komen tijdens het drogen, dan kan immers alles snel mijn tent weer in. Verder lees ik wat en kijk af en toe naar buiten en op zo'n moment zie ik ineens iets dat ik niet verwacht had.
Een paar meter van mijn tent staat een ree doodleuk wat te eten. Als ik mezelf iets verplaats zie ik zelfs nog een tweede ree twee meter verderop. Snel pak ik mijn camera en door de beweging kijkt één van de reeën me recht in de ogen gedurende enkele seconden, om daarna op haar gemak verder te gaan met eten. Snel maak ik een paar foto's, tot de reeën schrikken van een luidruchtige auto en vluchten. Fantastisch om deze beesten zo dichtbij te kunnen zien gedurende enkele minuten.
Even later ben ik buiten de tent en zit ik van de zon te genieten en hoor ik ineens een geluid dat lijkt op dat van een zweefvliegtuig. Als ik opkijk blijkt het echter een vogel te zijn op een meter of dertig hoog. Zo ontzettend stil kan het hier bij Kolonie Wortel dus zijn dat je zoiets hoort. Zelf had ik dit nog nooit gehoord, dus ik verbaas me en geniet ten volle tegelijkertijd.
Na die ene bui kan ik er nog mooi snel op uit trekken om een opname te maken in Minderhout en Hoogstraten over het einde van Napoleon en ik ben net een minuut onderweg en ik tref weer een ree. Deze staat vijf meter naast de weg en normaal springen ze weg als je te dichtbij komt. Deze echter niet. Ze kijkt me scherp aan tot ik dichtbij ben en precies op het moment dat ze normaal weg zou springen gaat ze eten of er niets aan de hand is.
Reeën staan bekend om hun schuchtere gedrag en om dan twee van zulke ontmoetingen mee te mogen maken op één dag is echt uitzonderlijk. Dat ze ook schuchter kunnen zijn ontdek ik weer op de terugweg. Een moeder met jonkie staat op vijftig meter afstand en toch vluchten ze direct zodra ze me zien.
Dit jong is overigens extreem klein voor de tijd van het jaar en ik denk niet dat deze de winter gaat overleven. Zou mij niets verbazen dat dat juist komt door het snelle vluchten van de moeder. Teveel vluchten en daardoor te weinig kunnen eten en rusten remt de groei natuurlijk.
Al met al is deze kolonie echt een schitterend gebied. Echt het bezoeken waard. Zelfs als de nevel op het einde van de dag de paalcamping op rolt is het nog prachtig.
Al wat na al dit natuurschoon rest is een afsluiter voor de dag en ik kies voor een nummer met een ander prachtig beest in de titel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten