Last van bushcrafters en naar Zundert voor het bloemencorso.
Laat ik eerst beginnen met zeggen dat ik gisteren was vergeten te melden dat ik vlak voor die mooie zonsondergang ook nog een drietal reeën heb gezien, een moeder met haar twee inmiddels aardig volgroeide kinderen. De moeder bleef lang staan terwijl ik met de fiets naderde en daardoor kon ik nadat ze uiteindelijk weggesprongen was, ook haar nog in het bos verscholen kinderen zien. Waren ze eerder op de vlucht geslagen, dan had ik die kleintjes niet meer gezien.
En dan nu naar de dag van vandaag en dan kom ik al gelijk bij het onderwerp bushcraft. Ik heb in de afgelopen vier maanden heel wat mensen ontmoet die vinden dat ze bezig zijn met bushcraft en helaas kom ik inmiddels tot de conclusie dat het merendeel daarvan, circa 80%, bestaat uit asociale horken.
De meesten vinden zichzelf geweldig en mensen die niet alle trucjes kennen vinden ze minderwaardig. Daarnaast lijkt het wel alsof bij mannelijke bushcrafters het formaat van hun mes een compensatie is voor het gebrek aan formaat in hun onderbroek.
Gelukkig zijn er ook uitzonderingen en met name bij Austerlitz heb ik meerdere van die uitzonderingen leren kennen. Mensen met daadwerkelijk respect voor de natuur en hun medemens. Met dergelijke mensen is het altijd goed toeven.
De bushcraftinstructeur waar ik nu mee te maken had hoort absoluut niet bij de groep waar het goed toeven mee is. Eigenlijk vertoont deze man alle eigenschappen die ik tot nu toe bij de slechte bushcrafters heb gezien in één persoon en dat is best lastig om zo vervelend te zijn.
Om te beginnen is dit het type dat gaat slapen zodra het donker is en verwacht dat iedereen dan ook gelijk stil is. Een beetje geluid en hij gaat al klagen. Daarnaast liet hij ook nog eens een belachelijk groot vuur branden en je laat nooit een vuur branden in de natuur terwijl je gaat slapen vanwege de veiligheid.
De volgende ochtend is meneer natuurlijk vroeg wakker na een nacht irritant snurken en wekt hij zijn cursisten, om daar vervolgens urenlang op vol volume mee te gaan praten, zodat iedereen die niet direct was gaan slapen met hem, daardoor gewekt word na een te korte nachtrust.
De Amerikaan met zijn zoontje naast me geeft het op, pakt snel alles in en zegt tegen zijn zoontje dat ze thuis wel verder gaan slapen. Ik heb iets meer geduld. Na drie uur hardop praten geeft hij zijn cursisten eindelijk de opdracht om met kaart en kompas een bepaalde route te volgen, waardoor er een einde komt aan het gepraat en ik het restant van mijn slaap kan pakken.
Gelukkig doen de cursisten veel langer over de opdracht dan gepland was, ik denk om even weg te zijn bij deze man, waardoor ik uit mezelf wakker kan worden voor de herrie weer begint. Ik ben net begonnen met het tikken voor mijn weblog op het moment dat de cursisten terugkeren.
De instructeur begint weer te praten of hij in het leger zit en zegt op enig moment wat over mij, omdat ik nog in mijn tent lig. Ik zeg dat ik die ochtend lang ben wakker gehouden door hun herrie en nu met mijn weblog aan het werk ben. De cursisten zeggen netjes sorry, de instructeur niet.
Er gaan een paar minuten voorbij en dan zegt de instructeur dat het buiten ook mooi is tegen me. Ik herhaal dus nog maar eens dat ik met mijn weblog bezig ben. Gelukkig vertrekt het zooitje rond de tijd dat ik klaar ben met tikken. Ik kom vervolgens mijn tent uit, klaar om richting Zundert te gaan, enkel om te ontdekken dat ze al hun afval ongevraagd in mijn afvalzak hebben gedumpt. Die had nog dagen mee kunnen gaan, maar zit nu stampvol. Dit is nu al de derde keer dat dit me overkomen is met bushcrafters. Als ze het netjes zouden vragen dan zou ik ja zeggen, maar dit vind ik ronduit asociaal.
Voor ik naar Zundert kan moet ik dus eerst nog op zoek naar een prullenbak om hun afval te dumpen, maar daarna kan ik eindelijk richting het doel van vandaag, het bloemencorso in Zundert.
Ik fiets op mijn gemak de 25 kilometer naar Zundert, want het is niet mijn bedoeling om het corso zelf te zien, dat is namelijk veel te druk, ik wil na afloop op het tentoonstellingsterrein foto's maken.
De route gaat met pijn en moeite, want er ontbreken hier nog wel eens bordjes. Zelfs straatnaambordjes die kunnen helpen ontbreken vaak. Uiteindelijk kom ik om vijf uur, direct na afloop van het corso in Zundert, om te ontdekken dat je pas na zes uur zonder entreebewijs het dorp in mag. In Zundert verlangen ze dus een uur lang betaling voor niets.
Ik dood dit uur door te gaan zitten aan de rand van het dorp, alwaar ik me verbaas over de enorme hoeveelheid Engelse touringcars. Blijkbaar zijn de Engelsen gek op dahlia's. Ook zie ik een opvallend insect, welke later de vuurwants blijkt te zijn. Een beestje dat enkel in het zuiden van het land voorkomt
Zodra het zes uur is geworden ga ik het dorp in en zie daar de enorme tribunes midden in het dorp. Het tentoonstellingsterrein is aan de andere kant van het dorp, dus ik krijg eerst een goede indruk hoeveel mensen op dit corso afkomen.
Eenmaal bij het tentoonstellingsterrein wacht een volgende teleurstelling in de boodschap dat alleen mensen uit de deelnemende buurtschappen voor zeven uur het terrein op mogen. Ik ben het wachten wel zat, dus vraag ik aan wat mensen hoe ik aan het benodigde polsbandje kom en vijf minuten later loop ik het terrein op.
Ik moet zeggen dat het een prachtig gezicht is. Ze weten hier wel wat ze bloemen kunnen doen. Ik pak dan ook snel mijn camera en begin als een dolle foto's te nemen. Twee uur loop ik over het terrein met de camera in de hand. Hieronder alvast enige van de foto's, op een later moment komt er nog een grote slideshow op dit blog te staan.
Na twee uur foto's maken is het tijd voor mij om terug te gaan. Ik moet immers nog 25 kilometer fietsen. Hierbij kom ik langs het feest dat nu goed op gang begint te komen.
Hoewel sommigen er blijkbaar al klaar mee zijn en graag naar huis gaan.
Vlak voor ik weer bij mijn tent ben zie ik het licht van mijn koplamp reflecteren in de ogen van een ree, dat vervolgens gelijk vlucht. Toch nog wat wild vandaag dus.
En na al die flower power van vandaag ook maar een nummer uit de tijd van flower power ter afsluiting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten