Dag 75: Utrechtse heuvelrug - If you can't beat them, join them

Ik sluit me maar eens een avond aan bij de groep scouts die er vandaag is.

Na een dag met allerlei kleine dingetjes mooi op tijd terug richting tent en uiteraard was er weer een volgende groep scouts aanwezig. Deze maakte er een compleet dorp van met allerlei plastic zeiltjes die ze tot tenten aan het vouwen waren.

Ik besluit om maar eens bij de vuurplaats te gaan zitten, waar een leidster pannenkoeken aan het bakken is en langzaam komen er steeds meer scouts bijzitten. Het blijkt om een groep uit Waalwijk te gaan.

Nu zijn er aardig wat groepen geweest die er een zooitje van gemaakt hebben de laatste dagen, dus leg ik ze maar even uit wat de boswachter niet wenst te zien. Vervolgens zie ik tot mijn verbazing dat iemand het kampvuur aansteekt met een halve fles spiritus. Is dat hoe scouts het tegenwoordig doen?

Het zijn nieuwsgierige scouts, altijd goed, en ze vragen me het figuurlijke hemd van het lijf. Wie ben ik, waarom ben ik daar, hoe is het om alleen te reizen ercetera, etcetera. De meesten geven aan het niet te durven, alleen reizen, maar een paar zien er het mooie wel van in.

Vervolgens weer een moment dat ik me verbaas over de scouts. Nadat ze allemaal een bekertje frisdrank hebben gehad beginnen ze de plastic bekertjes in het vuur te gooien. De leiding zegt er niets van, dus doe ik dat maar. Je wil natuurlijk niet hebben dat mensen afval gaan verbranden en de chemicaliën via de as in combinatie met een regenbui het grondwater vervuilen dat vervolgens weer gedronken word wanneer mensen het met de waterpomp oppompen.

Het blijkt tijd te zijn voor een spelletje en ik zit er toch al bij, dus dan doe ik maar mee ook. Weerwolven heet het spel en ik merk al snel dat dat spel het beste werkt met een rustige groep, waar hier geen sprake van is. De kids hebben het in ieder geval naar hun zin en dat telt natuurlijk.

Na een latenight-snack, een zakje chips, worden de kids naar hun stukken plastic gestuurd en dan begint er ineens een drama. Één jongedame word namelijk ronduit hysterisch vanwege de aanwezige muizen. Ze is er van overtuigd dat de muizen haar gaan aanvallen en ze is een klein uur lang met geen mogelijkheid tot rust te krijgen.

De angsten die ons hoofd voort kunnen brengen zijn soms echt vreemd. Uiteraard vallen muizen mensen niet aan, maar als je hoofd je van wat anders heeft overtuigd. Net zoals ik dat heb met hoogtevrees. Ik kan ergens op staan dat onmogelijk een millimeter kan verschuiven en toch ben ik soms bang voor een complete ineenstorting. Lang leven onze breinen.

Juist op het moment dat iedereen het op lijkt te geven om haar nog tot rust te krijgen, begint ze ineens te kalmeren en een paar minuten later slaapt ze alsof er niets aan de hand was. Kinderen zijn soms nog vreemder dan volwassenen.

Tijd om richting tent te gaan. Mijn verbazing over de scouting is er nog altijd, maar mijn respect voor de leiders en waar ze mee te maken hebben is wel gegroeid. Wat kan een groep kinderen vermoeiend zijn. Zei iemand daar trouwens respect?