Dankzij het Pinksterweekend is het erg druk in het park, dus vandaag lijkt me een mooie dag om het park eens uit te gaan. Ik besluit om, inclusief enige uitstapjes, een rondje om legerplaats de Harskamp te fietsen. Een afstand van 35 kilometer alles bij elkaar, dus ik kan de beentjes even lekker los fietsen.
Ik ben nog maar net onderweg, of ik dreig al spijt van mijn beslissing te hebben. De eerste paar kilometers gaan door een bos en gaat voortdurend op en af. En dan niet met echte klimmen, maar meer een soort overdreven groot wasbord. Je zou bijna kramp in de vingers krijgen van het vele schakelen.
Na een aantal kilometers wacht me echter een grote verrassing. Vanuit het niets opent het bos zich ineens en strekt er een grote zandvlakte voor me uit. Bijzonder indrukwekkend zoals deze overgang verloopt.
Het fietspad loopt langs de zandverstuiving en ineens vind ik het op en neer gaan van het fietspad niet meer erg, mijn ogen hebben immers wat te genieten. Na de zandverstuiving klim ik weer een bos in en direct daarna volgt de volgende verrassing. Voor me ligt een lange afdaling, die uitkomt op een groot stuk glooiende heide. Een ware traktatie voor de zintuigen dit.
In het park is het dus druk vandaag, hier een paar kilometer naar het noorden ben ik moederziel alleen in dit prachtige landschap. Eigenlijk onbegrijpelijk. Vanaf dit punt kan ik ook het hoofdgebouw van Radio Kootwijk al zien en dat is dan ook mijn volgende doel. Hierover ga ik nu niet meer vertellen hier, want dat komt later nog in een video voorbij.
Vlak bij Radio Kootwijk is een gedeelte Veluwe waar wisenten lopen, maar hoeveel ik ook speur en op en neer fiets, de beste beesten laten zich helaas niet zien. Ik vervolg de route langs de legerplaats dus.
De rest van de route was niet heel erg de moeite waard. Vijf kilometer lang over een soort van gravelpad, waardoor ik en mijn fiets volledig onder het stof komen te zitten. Ik begin een beetje te begrijpen hoe de Strade Bianchi moet voelen. Daarna de rest van de route langs provinciale wegen, zonder veel bijzonders.
Achteraf gezien had ik beter verder naar het noorden kunnen gaan, richting Kootwijk. Daar bevind zich namelijk ook nog een prachtige zandverstuiving, volgens mij de grootste van ons land. Maar ja, weet alles maar eens op voorhand.
Vlak voor ik Otterlo bereik neem ik nog wel iets bijzonders waar. Ik zie ineens een regenboog aan de hemel, zonder dat er ook maar een druppel regen in de buurt is. Doordat de zon al bijna onder gaat is het een boog in mooie pasteltinten.
Tegen de tijd dat ik bij Otterlo ben is het al te laat om daar de ingang van het park te nemen en via het park terug naar de camping te fietsen, dus ook de laatste negen kilometer moet ik nog afleggen langs een dodelijk saaie provinciale weg. Had ik maar minder lang stil moeten staan in het eerste deel van de route.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten