De kleurrijke geschiedenis van de Kröller-Müllers geeft materiaal genoeg om verhalen over te vertellen, en vandaag heb ik eindelijk weer de kans om daarvoor op pad te gaan. De hitte is voorbij en de rug functioneert ook alweer een paar dagen optimaal.
Onderweg naar de eerste locatie neem ik even een omweg via het Deelense veld, gewoon omdat het daar zo mooi is. Deze keer besluit ik om ook even de afslag te nemen naar de Deelense was, een afslag die ik tot nu toe letterlijk links liet liggen.
Vanaf het fietspad brengt een houten vlonder van zo'n 200 meter je bij de Deelense was, een ven. Even voor wie niet weet wat een ven is, een ven is een plas die niet in contact staat met het grondwater en enkel gevoed word door regenwater.
Zodra ik de laatste bocht om ga op dit vlonder kijk ik al direct mijn ogen uit. Honderden libellen vliegen verschrikt op van het vlonder. Deze ven blijkt vol te zitten met libellen. Honderden, zo niet duizenden libellen zitten er hier in alle soorten en maten.
Tegen de tijd dat ik vanaf deze plek vertrek, heb ik zeker acht verschillende soorten gezien, maar helaas lang niet alles op de camera gekregen. De meesten vliegen enkel even heel kort voorbij en slecht een enkeling is bereid om even te poseren voor de foto.
Na dit aangename uitstapje vervolg ik mijn weg naar de locaties waar ik een verhaal wil vertellen. Enkele hiervan zijn al voorbijgekomen op dit blog, de rest volgt vanzelf.
Na het filmen weer naar mijn favoriete wildobservatieplaats voor nog meer foto's en filmpjes en aansluitend weer naar de tent. Dat stukje naar de tent begint echter met de dag mooier te worden.
Het park ging tot en met vandaag om negen uur dicht, vanaf morgen om tien uur. Ik maak deze overgang wat natuurlijk door al iedere dag iets later terug te gaan. Hierdoor kom ik op tijdstippen over de fietspaden dat er normaal niemand fietst en dan blijkt ook dat het wild zich aanpast op die tijden. Tijdens het fietsen komt ik het wild namelijk aan alle kanten tegen.
Bij voorzichtige benadering kun je zo zwijnen, herten en reeën ook eens op een andere plek bekijken. Zodra ze je zien naderen zijn de herten altijd als eerste weg, gevolgd door de zwijnen. De reeën blijken vaak het moedigst en blijven lang staan. Als je blijft fietsen en ze staan niet direct aan het fietspad, dan kan het zelfs gebeuren dat ze helemaal niet vluchten.
Zo zie ik vandaag een kudde herten langs het fietspad en een rot zwijnen en niet minder dan zes reeën. En dat vaak van dichterbij dan wanneer je op een wildobservatieplaats staat. Ook zie ik een ree met een jong en dat is vrij uniek. Normaal blijven de jongen namelijk op een vaste plek en komt moeders naar ze toe om ze te zogen. Dat zo'n jonge ree met moeders aan de wandel is heb ik nog niet eerder mee mogen maken.
Al met al dus een prachtige dag, die ik afsluit met de eerste paar afleveringen van het nieuwe seizoen House of cards. Lang leve internet en stroom op de camping.
Waarom altijd maar productief zijn? De beste ideeën krijg je tijdens het niets doen 😉. Mensen zouden wat vaker moeten stilstaan bij het hier en nu.
BeantwoordenVerwijderen