Vandaag mooi op tijd vertrokken vanaf mijn plekje in één van de weinige groene postzegeltjes die hier te vinden zijn. Ik kan alleen via privéwegen vertrekken, dus waarschijnlijk was dit stukje groen dan ook onderdeel van een privéwijkje.
De eerste kilometers zie ik vandaag eigenlijk niets anders dan dergelijke privéwijken, na gisteren de laatste kilometers niets anders gezien te hebben. Het voelt een beetje of dit stukje Spanje zijn ziel aan de duivel heeft verkocht. Spaans is dit niet meer te noemen, daar heeft het helemaal niets meer mee te maken.
De Costa del Sol is hier een eigen landje geworden. Een internationaal toevluchtsoord voor mensen met voldoende geld, maar te weinig fantasie, die allemaal een huisje hier kopen tussen de tienduizenden soortgenoten.
De plaatsen zijn gelukkig anders, het gaat me hier puur om de enorme uitgestrekte privéwijken die tussen de plaatsen liggen. Wat je ook doet, koop hier geen huis. Spanje heeft elders veel meer te bieden.
Na de zoveelste privéwijk kom ik eindelijk weer elders, namelijk in Marbella. Ik had bijna willen zeggen kom ik eindelijk weer in de normale wereld, maar dat gaat natuurlijk hier niet op. Alles is hier gericht op het toerisme, het gouden kalf en gans met goude eieren tegelijkertijd.
Het is moeilijk voor te stellen dat Marbella zestig jaar geleden nog maar tienduizend inwoners had, het zijn er nu vijftien keer zoveel. Het toerisme was er overigens zestig jaar geleden ook al. Groot werd het echter pas echt toen het vliegen voor steeds meer mensen bereikbaar werd.
Om maar eerlijk te zijn, ik vind het niet wat. Dit is te massaal geworden en vrijwel alles met karakter is verborgen achter ontelbare nieuwbouwcomplexen. Ik kan me voorstellen dat het hier ooit de moeite waard was, maar wat mij betreft is dat nu niet meer het geval.
Snel door dus maar, het is immers nog een heel eind naar Estepona, het doel voor vandaag. Het volgende plaatsje dat ik daarbij passeer is San Pedro de Alcantára en daar klinkt ineens een harde pang vanuit mijn achterwiel.
Grrrr, net nieuw en nu al een gebroken spaak? Kan natuurlijk toeval zijn, of een productiefoutje. Gelukkig zit er een fietsenmaker vlakbij en die kan direct aan de slag. Deze verplichte tussenstop geeft mij ook direct de kans om iets te doen dat ik toch al van plan was, een bezoek aan de kapper.
Fris geknipt en met een achterwiel als nieuw trek ik wat later dus verder. Ik loop iets achter op schema nu, maar Estepona PANG. Wat? Alweer een spaak kapot? En niet de nieuwe die er net in is gezet, maar een oorspronkelijke uit dit, nogmaals, nieuwe achterwiel.
Dan sta je wel even met de handen in het kortgeknipte haar om het zo maar even te zeggen. Eigenlijk is dat een enorm understatement, want de moed zakte me enorm in de schoenen en ik zag het einde van de reis al aan de horizon.
Ik bel met de fietsenmaker in Torremolinos en die spreekt ineens een stuk slechter Engels. Als ik langs kom wil hij er wel naar kijken, maar ik kan niet naar hem en hij zegt mij niet op te kunnen halen. Als ik bij hem informeer hoe lang het duurt als hij een nieuw wiel moet bestellen, omdat deze duidelijk niet voldoet, zegt hij dat dat een week gaat duren.
Wacht eens, een week? Toen ik de eerste keer bij hem kwam zie hij dat de reparatie één tot twee dagen zou duren afhankelijk van of hij wel of niet een wiel moest bestellen. Het blijkt een oplichter te zijn. Hij had nog een wiel staan waar hij van af moest en heeft dat in mijn fiets gezet, terwijl het wiel niet geschikt was.
Waarom het wiel niet geschikt is ontdek ik wanneer ik met mijn fietsenmaker in Oldenzaal, Jos Ophuis bel. Het wiel heeft te weinig en te lichte spaken en is daarmee niet geschikt voor een kerel als ik met een boel bagage. Mocht je trouwens nog een fietsenmaker in Oldenzaal zoeken, dan is Jos Ophuis ook gelijk mijn aanrader.
Die oplichter in Torremolinos is dat dus niet. Die man heeft me immers bewust of onbewust een verkeerd wiel verkocht en ik denk bewust. Als het onbewust was, dan is het overigens iemand zonder kennis van zaken, net zo erg.
Ik ga uiteindelijk maar weer terug naar de fietsenmaker hier in San Pedro, om daar te praten over mijn opties. Een nieuw wiel moet zeker besteld worden en de kans is groot dat het niet in Spanje te vinden is en uit Duitsland moet komen, wat zorgt voor een langere levertijd. Komt nog eens bij dat het inmiddels vrijdagavond is en er voor maandag niets verzonden gaat worden.
De Spaanse posterijen staan bekend om hun slome werk, dus daar zit ook nog eens een vertragende factor. Als ik vraag of de leverancier geen mogelijkheid tot spoedlevering heeft kan de man die nu in de winkel is me dat niet beantwoorden. Morgen is er echter een Duitser aanwezig, met connecties met de leverancier en die kan me er alles over vertellen.
Aangezien Duitsland de komende 48 uur gesloten is, weekend is daar nog altijd weekend, is de beste optie dus nu om een plekje voor de nacht te zoeken en morgen terug te keren om met de Duitse man de situatie te bespreken.
Lopend verlaat ik dus de stad, waarbij ik onderweg nog even wat inkopen doe. Eenvoudig is het echter niet om een plekje te vinden hier aan de volgebouwde Costa de Sol. Uiteindelijk vind ik wel een plekje, maar hier kan ik niet blijven staan tot er een nieuw wiel is, Voor deze nacht is het echter wel voldoende.
Voor de verandering een keer niet direct naar de afsluiter van de dag. Op een tussenalinea na was dit verhaal vooral een feitelijke weergave van wat er is gebeurd. Wat het met me doet heb ik het nauwelijks over gehad. Zo vlak na de vorige ellende heeft dit alles een flinke impact op me. Deze keer zit ik niet alleen met een mechanisch defect, ik ben ook nog eens bedrogen en een oplossing gaat beduidend langer duren.
Mijn reisplannen liggen nu volledig op hun gat en afhankelijk van de informatie van morgen zou dit zelfs einde reis kunnen betekenen, iets dat ik hoop te kunnen vermijden, maar waar ik me op dit moment wel bijzonder bewust van ben. Deze combinatie van factoren heeft dan ook gezorgd dat ik in drie uur tijd van vol energie naar volledig uitgeput ben gegaan.
Dat was ook te merken tijdens het lopen naar mijn plek voor de nacht. Toen ik een paar dagen geleden naar de fietsenmaker in Torremolinos liep wist ik ook nog niet wat de uitkomst zou zijn, maar liep ik met energie in mijn stap. Nu slof ik vermoeid San Pedro uit.
Het is als lezer mogelijk lastig voor te stellen hoe dat is. In Nederland breng je je fiets naar de fietsenmaker en ga je een paar dagen met auto, trein, bus of leenfiets. Hier zijn dat geen mogelijkheden. Fiets kapot is niet reizen. Er is geen alternatief mogelijk hier. Een betaalbare tweedehands fiets is bijvoorbeeld ook geen optie, want die hebben ze hier gewoon niet in mijn maat.
Ik hoop dus maar van harte op goed nieuws morgen, want veel meer ellende kan ik op dit moment even niet meer hebben, dan gooi ik de handdoek liever in de ring. Laat ik maar rap naar de afsluiter gaan en deze gitzwarte dag daarmee afsluiten.
Kop op Yuri.
BeantwoordenVerwijderen