Gelukkig hoefde ik gisteravond niet lang te zoeken naar een plek, want ik was goed moe. Overigens niet zo moe dat ik een stukje natuurschoon heb gemist. Toen ik mijn tent aan het opzetten was kreeg ik namelijk een gratis lichtshow. Op 50 kilometer afstand was er boven zee een onweer bezig en tot mijn verbazing gaf dat opvallend veel licht op mijn plek. Als er een flits was terwijl ik weggedraaid was, leek het net of er iemand met een flitser op minder dan 100 meter van me een foto aan het maken was. Het mooiste waren natuurlijk de flitsen terwijl ik de juiste kant op keek. Bliksemflitsen zijn vaak tientallen kilometers lang en op zo'n afstand is dat heel goed te zien.
Dankzij de vermoeidheid ook een vrij goede nachtrust gehad, dus alles bij elkaar was ik erg blij met mijn plekje vlak buiten de stad, maar uitstekend verborgen.
Achter een muurtje en tussen een kas en een veld vol sla stond ik op een ongebruikt stukje land. In tegenstelling tot de vorige keer dat ik naast een kas stond was deze wel volop in bedrijf voor de oogst. Ik werd dus wakker met de geluiden van de werknemers die met elkaar in gesprek waren vlak bij me, zonder dat ze mij konden zien.
Het was alleen wel vrij lastig om het veld te verlaten, net als het vannacht lastig te betreden was. De grond is hier namelijk erg mul en druk daar maar eens een zwaar beladen fiets doorheen, dat gaat niet snel.
Eenmaal weer bij de weg stap ik op de fiets, maar al snel knijp ik weer in de remmen. Een alleraardigst aquaduct gaat hier namelijk over de weg en daar moet ik natuurlijk even een foto van maken.
Direct buiten Motril zit het laatste stukje N340 dat als laatste nog als E15 in gebruik was. Het stuk snelweg hier is namelijk pas twee jaar open, na jaren van bouwen. Dat bouwen moest ook wel lang duren, want de snelweg bestaat hier bijna alleen uit bruggen en tunnels.
Wat ik dan vooral mooi vind, is dat aan dit stukje N340 nog de oude glorie te zien is, die elders al verdwenen is omdat de N340 overal opgeknapt is direct nadat de snelweg open is gegaan. Bij bruggen zie je hier dus naast de moderne vangrail nog de oude stenen hekjes in wit met rode bovenkant, de kleur die ooit overal langs deze weg te vinden was. Totaal niet veilig zo'n stenen hek, maar mooi dat het hier nog staat.
Direct na dit stukje historische weg volgt Salobreña. Ooit begonnen met een zo te zien Moors kasteel op een heuvel, maar blijkbaar dacht iemand dat het een goed idee was om daar een plaats omheen te bouwen. hierdoor ontstaat een vreemde combi van een bruin kasteel dat solo indrukwekkend zou zijn, maar nu nog nauwelijks opvalt door het witte dorp.
Vandaag is het vooral klimmen, klimmen en nog eens klimmen. In combinatie met de zon maakt dat een erg zware dag. Qua verhouding hoogtemeters tegen kilometers is het hier vergelijkbaar met de Ardennen en dat maakt me trots. In de Ardennen heb ik immers de strijd moeten staken en heb ik de trein gepakt. Hier stoemp ik gewoon verder. Een echte klimmer zal ik nooit worden, maar ik ben trots op wat ik deze dagen weet te overwinnen.
Over klimmen gesproken, dat moeten sommige bewoners hier dagelijks doen, maar dan waarschijnlijk wel met de auto. Je zult er maar wonen zo bovenop een uitstekende rots.
Ik ben gek op architectuur, maar veel bijzondere gebouwen zie ik hier helaas niet. Het meeste is dertien in een dozijn. Soms kom je echter ineens iets heel opvallends tegen. Bijvoorbeeld een uitzonderlijk minimalistisch gebouw.
Het grootste voordeel van al het klimwerk zijn natuurlijk de uitzichten, zeker rond zonsondergang. Witte dorpjes worden dan ineens gouden dorpjes.
Tijdens de zonsondergang zelf zit ik ook op hoogte, wat voor een prachtig schouwspel zorgt.
Achter me op dat moment ook iets dat ik bijzonder vind. Cactussen zie ik hier genoeg, maar deze staat blijkbaar op het punt te gaan bloeien en heeft daarvoor een enorme bloemstelen meer dan twee meter de hoogte ingedrukt.
Zonsondergang dus en nog even een stukje afdalen in de schemering. Dat zou genoeg kunnen zijn voor vandaag, maar ik wil graag nog een klim doen. Niet zozeer omdat ik daarmee een nieuw record in hoogtemeters pak, maar meer om een mooie slaapplek.
De laatste klim van de dag is echter wel gelijk de zwaarste en het lijf is leeg. Het lukt dus niet om de hele klim fietsend te doen, de steilere stukken moet ik lopen, maar door ga ik. Eenmaal boven volgt nog een tunnel en daarna ben ik in een natuurgebied, de reden waarom ik graag verder ging.
Iets na de tunnel vind ik bovenaan een grindpad een mooi plekje en sta ik in een ongekend stil gebied op bijna 200 meter boven zeeniveau, dus echt tussen de heuvels. Het is hier zo stil dat ik zelfs de zee kan horen die op bijna een kilometer op de heuvels beukt. Ook prachtig is de uil die zich regelmatig laat horen tijdens het opbouwen van de tent. Ik hoor zelfs een tweede uil antwoorden vanaf grote afstand. Zelden een plek meegemaakt die zo stil is. Ik zit wel vlak naast de N340, maar die is zo goed als verlaten deze nacht. Het gaat dus een rustige nacht worden. Benieuwd hoe het er morgen uit blijkt te zien bij daglicht. Nu slapen, dat kan het lijf wel gebruiken na deze monsteretappe. Enkel nog een afsluiter van de dag, iets met stilte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten