Dag 277: Almeria - Roquetas de Mar

Regen, moe, 21 kilometer en 120 hoogtemeters.

Zoals gisteren al vermeld lag ik pas extreem laat in de tent. Het was al beduidend dichter bij de ochtend dan bij de avond. Hierdoor begon vandaag ook pas laat, maar net zo goed niet veel geslapen voor inmiddels de derde nacht op rij. Ik begin de vermoeidheid dan ook goed te voelen en hoop met een kort dagje vandaag vannacht wat bij te kunnen slapen.

Ik stond wel weer op een mooi plekje, vlak bij de zee. Hoe kort de nacht ook was, hij werd in ieder geval begeleid door het geluid van golven op het strand. Hieronder mijn omgeving in silhouet dankzij het tegenlicht.

Normaal zet ik overigens na het stroom halen mijn tent op aan de kant van de stad waar ik heen moet, in dit geval het westen, maar dat was hier geen optie. Aan de westkant gaat Almeria gelijk over in heuvels die tot aan de zee doorlopen en waar enkel een kustweg loopt. Daar is geen meter vlak te vinden voor mijn tent.

Gevolg is dus dat ik vandaag weer door de stad moet waar ik gisteren al uren ben geweest. De route gaat daarbij langs het strand en ik moet zeggen dat Almeria een bijzonder aardig strand heeft. In het water is het in deze tijd van het jaar natuurlijk niet druk, waardoor een kitesurfer zich lekker uit kon leven.

Ik peddel rustig verder langs het strand, zonder verder veel bijzonderheden te zien, tot ik bij het einde van de stad ben en de prachtige heuvels voor me liggen.

Terwijl ik achterom kijk zie ik pas voor het eerst het kasteel van Almeria. Anderhalve dag ben ik in en om de stad geweest en blijkbaar niet één keer op een plek waar het kasteel te zien is. Dat zou ik bijna knap kunnen noemen.

Maar tijd om weer vooruit te kijken en verder westwaarts te gaan. Als eerste kom ik daarbij, op een indrukwekkende rotspartij, de vuurtoren tegen waar ik al twee nachten het licht van had gezien.

De weg blijft langs dergelijke imposante rotspartijen gaan, met af en toe wat klimmen of dalen en zo nu en dan ook een tunnel. Ik heb het al eerder gehad over de humoristische borden bij tunnels, maar onderstaande had ik toen nog niet laten zien. Ze vragen hier na de tunnel of je licht aan is.

Iets verderop knijp ik plots in de remmen, want ik zie beweging vlak naast me. Eindelijk weer een keer groot wild in beeld, twee jonge wilde geiten!

Iets verderop staat ook de moeder.

Nu zeg ik wel heel leuk geiten en formeel is dat ook juist. Het zijn echter niet zomaar geiten. Wat je hier ziet zijn leden van een ondersoort van de Spaanse, of beter Iberische steenbok. Ooit waren er vier ondersoorten, maar die in Portugal is al ruim een eeuw uitgestorven en de Pyrenese steenbok ruim tien jaar. Nog bestaand zijn de Gredossteenbok in het midden van Spanje en de in veel grotere aantallen voorkomende Sierra Nevada-Steenbok, welke ik hier zie.

Opvallend genoeg kijken de beestjes niet alleen de hele tijd naar mij, maar ook naar achteren. Het zou zomaar kunnen dat daar, net uit mijn zicht, een complete kudde staat te wachten tot het veilig is, want deze beesten leven vaak in kuddes.

Maar verder kijken ze dus vooral naar mij, zonder te vluchten. Bijna een kwartier kijken we naar elkaar, net als met apen in de dierentuin.

Hierna besluit moeders dat het tijd is om verder te trekken.

Ze blijft hierbij echter plots stilstaan, tegen de zin van één van de kleintjes, die eerst een beetje gaat drukken.

En daarna maar gewoon om moeders heen loopt.

Hierna verdwijnen ze uit zicht en vervolg ik mijn weg. Een weg die in de loop van de tijd vaak verschillend heeft gelopen hier. In de verte de pijlers van de relatief nieuwe snelweg die tegenwoordig het meeste verkeer voor zijn rekening neemt. De weg die ik volg duikt tegenwoordig een vrij lange tunnel in, maar dat is niet altijd zo geweest. De weg liep ooit zowel om als ook enige tijd over de heuvel, maar beiden zijn gedeeltelijk ingestort. Dan voelt zo'n tunnel toch wel veilig.

Vlak na de tunnel eindelijk weer een blik op de bewoonde wereld, want na deze smalle kustweg komt er een vrij forse uitstulping van relatief vlak land de zee in. Behalve toerisme vind je hier vooral extreem veel kassen. Tientallen vierkante kilometers aan kas noem ik in ieder geval extreem veel. Op luchtfoto's is bijna dit hele schiereiland wit.

Eenmaal weer in de bewoonde wereld pak ik mijn mobiel om op Google Maps te zoeken naar een plekje voor de nacht en op dat moment begint het hard te regenen, dus schuil ik snel onder een luifel.

Opvallend dat het juist nu begint te regenen. Volgens de weerapp zou het al uren regenen, ik zie de digitale buien voortdurend op de radar, maar juist nu zou het droog moeten zijn. Geen bui te zien op de radar. Ik vrees dat ze de kluts wat kwijt zijn.

Zodra het droog is ga ik richting de plek die ik op het oog heb, maar binnen de kortste keren moet ik alweer schuilen en later nog een keer. Ondertussen word het maar later en later, terwijl ik er een korte dag van wil maken.

Tegen de tijd dat ik bij de uitgekozen plek ben blijkt deze niet bereikbaar. De regen heeft van het zand een laag modder gemaakt waar je direct in vast komt te staan. Gelukkig vind ik vlakbij een plekje dat droog genoeg is en gelukkig heb ik mijn tent grotendeels staan tegen de tijd dat de volgende pittige bui komt, waardoor ik niet al te nat hoef te worden.

De regen komt en gaat zo nog een tijdje, met veel gekletter en af en toe zelfs een klap onweer. Tegen middernacht keert eindelijk de rust terug, waardoor ik op deze dag die een korte dag zou worden, uiteindelijk laat in slaap val. Tijd dus voor de afsluiter van de dag. Onweer en (steen)bokken brachten me tot deze.