Stond ik op een mooi desolaat plekje, afgelopen nacht, vergeet ik om er een foto van te maken. Jammer, want ik vond het echt een mooi plekje. Dan maar een kilometer verderop een foto gemaakt met in de verte de heuvels die ik in zicht had.
Voor de verandering had ik zelfs een keer redelijk geslapen. Nog altijd niet goed, maar met redelijk ben ik meestal al tevreden. Wat vandaag alleen wel jammer is, is dat het een frisse en vooral grijze dag is. Het landschap ziet er hier nu eenmaal veel beter uit met zon. Groene delen van de wereld kunnen beter tegen grijs.
Over groen gesproken, letterlijk een paar honderd meter na vertrek zie ik ineens een groente die ik tot nu toe nog niet eerder op het veld zag staan en gedurende de twintig kilometer tot aan de kust zie ik ook ineens helemaal niets anders op de velden staan. Dit is sla sla land om maar even een knipoog naar een filmtitel te maken.
Gewone sla, ijsbergsla, maar ook zoals op onderstaande foto lollo rosso en lollo bianco. Waar ik ook kijk, overal zie ik sla. Blijkbaar zijn de omstandigheden in dit stukje Spanje optimaal om sla te verbouwen.
Op het moment dat ik langs de laatste velden met sla fiets, kom ik voor het eerst sinds Alicante weer aan bij de zee. Ook de zee ziet er hier niet zo goed uit bij grijs weer, maar ik ben blij om de zee weer even te zien. Even, want morgen ga ik alweer beginnen aan een stukje afsnijden via het binnenland. Althans, op het einde van de dag. Eerst nog een dagje langs de kust.
Na alle kustplaatsen die ik tot nu toe heb gezien doen de plaatsen hier een beetje vreemd aan. Alles is veel minder massaal en het ziet er zeker niet zo verzorgd uit als wat ik gewend ben van kustplaatsen. De reden zit in de bereikbaarheid. Geen luchthaven om de hoek en de wegen naar hier zijn ook niet zo fraai als elders.
Met name Garrucha doet erg vreemd aan. Ik heb er geen enkel hotel kunnen ontdekken bijvoorbeeld en zelfs appartementencomplexen zijn er zeldzaam. Het plaatsje bestaat voor een groot deel uit kleine koophuisjes voor pensionado's en de boulevard is ooit met veel geld aangelegd in de jaren 90 of iets dergelijks, maar veel is er daarna niet meer mee gebeurd. Alles ziet er wat vervallen uit.
Nog vreemder is de haven van Garrucha, die is precies zoals havens elders langs de kust lang geleden waren. Een jachthaven is normaal in dit soort plaatsen, maar de haven is hier tevens een vissershaven met eigen visafslag en daarnaast ook nog een vrachthaven voor zand of grind of iets dergelijks dat ze hier uit de heuvels halen.
Terwijl ik passeerde waren ze net de laatste vis aan het verkopen en ook een vrachtschip aan het laden. De vrachtwagens reden met enorme aantallen af en aan. Zo ongeveer een vrachtwagen per twintig seconde, dus dat laden ging in een flink tempo.
Iets verderop langs de kust begint de plaatsjes er langzaam wat normaler uit te zien met her en der hotels, maar zo massaal als ik van andere costa's ken is het hier nergens. Deze costa heet overigens Costa de Almería.
Een paar dorpjes verderop vind ik het mooi geweest voor vandaag, het is ook alweer donker, dus zet ik mijn tent op. Morgen gaat een dag met heel veel klimwerk worden, dus ik kan de rust goed gebruiken. Als afsluiter een stukje muziek voor de arbeidsmigranten die de enorme groenteproductie in het gebied achter me mogelijk maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten