Eerst even dit, voor wie denkt dat ik vandaag al terug ga komen op de cliffhanger die gisteren in de tekst zat, sorry. Dat gaat morgen pas gebeuren. Vandaag is een normaal dagje op de fiets.
Vannacht stond ik nog op dezelfde camping, dus begon ik mijn dag lekker met een warme douche. Genieten nu het nog kan. Direct aansluitend is het echter tijd om in te pakken en te vertrekken. Lang genoeg in Torremolinos geweest wat mij betreft.
Vandaag is weer een dag dat ik af en toe creatief met de route moet zijn. In het begin kan ik nog gewoon de N340 volgen, maar vanaf Fuengirola gaat die weer samen met de A7. Daar mag ik wel overheen met de fiets, maar dat doe ik liever niet, vanwege de enorme drukte op deze weg.
Het stuk tot aan Fuengirola is overigens nog best de moeite waard, ook al is het ontzettend toeristisch hier. Regelmatig zijn er bijvoorbeeld mooie uitzichten over de zee, waarbij een flink stuk van de kust te zien is. Echt vlak is het echter nergens, voortdurend gaat het op en af. Korte klimmetjes zijn het, maar wel steil. Ik schakel me vandaag echt een ongeluk van de allerkleinste, tot de allergrootste versnelling en alles er tussenin.
Geloof het of niet trouwens, je moet hier ook nog uitkijken voor overstekende olifanten. Ik wist dat ik ver zuidelijk zat, maar zo ver zuidelijk had ik nog niet in de gaten.
Na Fuengirola word het echter even allemaal anders. Ik kan of via de A7 die vlak langs de kust loopt, of over een paar klimmetjes heen. De benen kunnen wel wat hoogtemetertjes hebben, dus ga ik het binnenland in. Die A7 wil ik echt graag vermijden als het maar even kan.
Waar ik alleen niet op gerekend had was hoe steil de klimmetjes hier zijn. Waar het omhoog gaat, gaat het bijna altijd gelijk met circa 10% of zelfs meer omhoog en dat doet toch wel zeer aan de beentjes.
De langste van de klimmen op dit stuk is me zelfs te steil om fietsend te doen, dus mag ik aan de wandel om boven te komen. Dit zorgt onderweg wel voor een mooi uitzicht in de richting van de bergen. Alles is hier zo volgebouwd met tweede huisjes en woningen voor pensionado's, dat de bebouwing tot tegen de bergen door blijft gaan.
Tegen het einde van de klim ga ik nog even aan de kant zitten om op adem te komen voor het laatste en tevens steilste stuk. Tot mijn grote verbazing zie ik overal om me heen mensen hardlopen. Lopen is al lastig genoeg hier, welke gek gaat er dan hardlopen? Wielrenners die ik overal langs de kust heb gezien zie ik hier overigens nauwelijks. De meeste hardlopers daarentegen rennen hier in groepsverband. Mogelijk zijn het beoefenaars van andere sporten die dit stuk kust prefereren.
Ik kom overigens ook nog langs een paardenrenbaan en dat past precies bij het beeld dat ik de hele dag al zie, veel wedkantoren. Zelfs daaraan is te zien dat de kust hier vol zit met Engelsen, die zijn immers gek op gokken en paardenraces. Het aantal Ierse, Schotse en Engelse pubs dat ik onderweg heb gezien was onmogelijk te tellen. Zelfs in supermarkten staan hier zaken eerst in het Engels en dan pas in het Spaans benoemd.
Vlak na het stukje klimmen door het binnenland kom ik op een punt dat ik eigenlijk geen andere keuze meer heb dan de A7 te nemen. Er is hier echt geen enkele fatsoenlijke alternatieve route. Dat heeft te maken met hoe de boel hier volgebouwd is.
Er zijn hier namelijk bijna geen normale plaatsen, maar enkel wijken. Privéwijken om precies te zijn. Dit stuk Spanje is feitelijk verkocht aan de buitenlanders en de buitenlanders willen geen doorgaand verkeer. Sterker nog, ze willen het liefst helemaal geen vreemd verkeer voor de deur. Ongekend veel straten hier zijn privado. Privébezit dus.
Ik heb ook nog nergens in Spanje zoveel hekken, muren en ook beveiligers gezien. De buitenlanders die hier voor veel geld een huis kopen willen natuurlijk wel zeker weten dat ze geen last van anderen hebben. Vandaar ook dat iedere privéwijk enkel een aansluiting op de A7 heeft, maar geen verbinding met een naastgelegen wijk.
Noodgedwongen leg ik het laatste stuk van de dag dus af over de ontzettend drukke A7. Iedereen die hier woont en werkt moet immers over deze weg, een alternatief is er niet. Een noemenswaardige vluchtstrook is er ook niet, dus zit ik midden in druk en snel rijdend verkeer. Gelukkig blijven ze hier wel ruimte geven, maar het werkt enorm op de zenuwen om voortdurend maximaal geconcentreerd te zijn. Na een half uur raak je daar enorm uitgeput van.
Gelukkig is dat echter ook het moment dat ik van de drukte afscheid kan nemen, omdat er een uiterst zeldzaam stukje groen vlak bij de weg ligt waar ik mijn tent op wil gaan zetten. Ongezien fiets ik door een privéwijk om uit te komen bij dit stukje dat men tot nu toe vergeten is te bebouwen. Gelukkig maar, anders had ik kilometers landinwaarts moeten fietsen richting de heuvels om een plekje te vinden. Nu is het echter redelijk op tijd einde dag en dus ook tijd voor de dagafsluiter. Een erg foute deze keer, maar hij moet een keer voorbijkomen tijdens dit stuk Spanje. Het is absoluut niet mijn muziek, maar toch moet ik bekennen dat ik deze vandaag op de fiets gefloten heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten