Volgens de statistieken zou vandaag de laatste dag met dusdanige spit dat ik niet verder kan moeten zijn en daar begint het zowaar ook op te lijken, hoewel er ook nog andere beren op de weg kunnen komen, maar daarover later meer.
Tot mijn grote vreugde kan ik, voor ik vandaag op de fiets stap om stroom te halen, vandaag voor het eerst in anderhalve week weer een beetje fatsoenlijk bukken. Het is nog stijf en een tikje pijnlijk, maar de laatste beweging die nog miste en essentieel is om verder te trekken is weer onderdeel van mijn arsenaal. Het heeft er dus alle schijn van dat mijn lijf er morgen klaar voor gaat zijn.
Vandaag gaat het echter nog net iets te moeizaam. Tijdens het fietsen naar de Mac kom ik in het begin bijvoorbeeld niet vooruit. Ik besluit dus even een bankje op te zoeken en daar wat rek- en strekoefeningen te doen. Hierna zit de snelheid er duidelijk beter in.
Bij de Mac zijn er nog momenten die even goed pijnlijk zijn, omdat mijn rug af en toe compleet verkrampt. Niet gek na anderhalve week ongezonde spanning die aan het verdwijnen is. Dit zijn vervelende momenten, maar tegelijkertijd weet ik dat het de prijs is voor de laatste stappen van het herstel.
Er was overigens nog een reden waarom het fietsen niet helemaal soepel ging en daarmee kom ik gelijk bij de beren op de weg voor morgen. Tot vandaag, terwijl ik er geen gebruik van heb kunnen maken, stond er anderhalve week een noordenwind. Daarmee zou ik dus rugwind hebben gehad en inmiddels een heel eind verder zijn geweest. Vandaag is de wind echter naar het zuiden gedraaid en hij heeft er zin in.
Overigens, wie weet zit daar wel de oorzaak voor het gedoe met de rug. Die hoorde mogelijk rug wint in plaats van rugwind en was daar zo blij mee dat deze een juichblessure op heeft gelopen. Je weet maar nooit.
De afgelopen anderhalve week was het dus perfect fietsweer, de komende dagen zien er anders uit. Voor morgen is de verwachting een meer dan forse zuidenwind. Zo fors dat fietsen wel eens een zinloze exercitie kon worden. De dagen daarna zakt de wind, maar komt er weer regen op diverse momenten. Morgen dus mogelijk een uitgebreid bericht over het weer.
Voor vandaag rest enkel nog de terugweg en die is dus met de wind in de rug. Het is nu de derde keer dat ik dit stuk fiets en dat is iedere keer met plezier. Halverwege mijn tent bijvoorbeeld is er een stuk dat geloof ik lokaal de boulevard van de Saône heet. Overdag is het niet zo bijzonder en ook ter plekke is het na zonsondergang nog niet fantastisch, hoewel wel leuk. Nee, dit stukje is vooral vanaf een afstandje mooi dankzij de sliert aan gele lampen die daar de oever volgen. Het is altijd bijzonder aangenaam om daarheen te fietsen in het donker.
Deze keer komt dit stuk echter niet in de top drie qua zaken die mij weten te boeien op de terugweg. Vlak na dit stuk heb ik namelijk ineens een vleermuis die vlak voor me uitwijkt en niet zomaar een vleermuis. Dit was echt een enorm joekel, groter dan ik ooit heb gezien. Nu is het lastig om formaat in te schatten in een flits in het donker, maar deze zou zomaar een spanwijdte van bijna veertig centimeter kunnen hebben gehad. Erg bijzonder om voor het eerst mee te maken.
Iets verderop kom ik drie konijnen tegen. Sinds Nederland heb ik bijna geen konijnen meer gezien, wel veel hazen en een ontsnapt wit konijn. Het bijzondere is dat één van de drie zich laat betoveren door mijn koplamp en stil blijft zitten. Ik stop, terwijl ik zorg dat de koplamp op het konijn gericht blijft. Op iets meer dan een meter van me blijft het konijn gewoon zitten. Pas zodra ik mijn koplamp een andere kant op schijn vlucht het beestje.
Ook niet in de top drie, maar wel fraai is een effect dat ontstaat dankzij een zuivelfabriek op een kleine kilometer van mijn tent. Deze is dag en nacht en bedrijf en daar hoort veel licht bij aan de voorkant, voor lossende vrachtwagens. Zoveel licht, dat een deel de overkant van de Saône bereikt en zo de bomen aan die oever in een mysterieuze gloed zet waardoor de bomen spookachtig wit worden.
Tot slot nog het mooiste beeld van de dag. Waar ik van de fiets stap kijk ik door de kale bomen omhoog op deze heldere nacht. De sterren op de achtergrond fonkelen zo enthousiast dat het lijkt of er kerstlichtjes hangen in deze verder kale bomen. Een bijzonder magisch gezicht.
Al mijn hele leven ben ik gek op de nacht en de duisternis. Alles dat je ziet en hoort is intensiever en daarmee magischer. Ook de mensen die je in de nacht ontmoet hebben vaak wat bijzonders. Nu schijn ik al sinds mijn baby zijn een nachtmens te zijn, dus de liefde voor de nacht zit diep. Laat ik dan ook maar afsluiter met een nummer over de nacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten