Bij het ontwaken voel ik al direct dat er weinig progressie is en daarmee is dit dus definitief geen twee tot drie dagen spit, maar waarschijnlijk een zeven tot tien dagen spit. Joepie, een week of langer vast hier.
Nu sta ik mezelf altijd wel medicatie toe na dag drie, dus kan ik op zoek naar een drugsdealer, ook wel bekend als apotheek. Lang hoef ik niet te zoeken, want ik weet waar hij zit, naast de supermarkt. Ik dus weer via de wat vreemde methode de fiets op en het dorp in.
Onderweg ontdek ik dat ik eergisteren iets over het hoofd gezien had toen ik dezelfde route ging, maar toen was de pijn ook erger en had ik weinig oog voor de omgeving. Na honderden kilometers door Frankrijk, met daarbij een enorm stuk langs een kanaal genoemd naar twee wijnstreken, zie ik vandaag eindelijk de eerste wijnranken.
Morgen komt de Beaujolais primeur hier uit, dus ik zag ze nog net op tijd. Ik peddel verder tot vlak bij de apotheek, waar ik van de fiets ga loop krom het laatste stukje. Tot mijn grote verbazing zie ik een oud vrouwtje bezorgd naar me kijken. De laatste weken heb ik geleerd dat de Fransen wereldkampioen negeren zijn, dus iedere keer wanneer iemand wel contact zoekt is een verrassing. Ik zeg tegen het vrouwtje dat het wel gaat en vervolg mijn weg.
Nu kun je simpele pijnstillers als paracetamol en ibuprofen in Nederland zo ongeveer overal krijgen, hier moet je voor dergelijke middelen naar de apotheek. In Frankrijk zijn ze immers gek op regeltjes. Het ontbreken van concurrentie betekend overigens wel gelijk dat dit soort eenvoudige middelen hier twee keer zo duur zijn.
Met pijnstillers en een flesje water op zak zoek ik een bankje op om even te gaan zitten. Wat een genot zo'n bankje. Even de bijsluiter lezen om te ontdekken hoeveel van deze rotzooi ik mag hebben en de eerste pilletjes gaan het lijf in. Zitten in de juiste houding helpt ook, dus blijf ik hier maar even zitten.
Terwijl ik daar zit heb ik mooi de tijd om wat na te denken over de toekomst. In de eerste maanden dat ik weg was kon ik me vooral zaken bedenken die ik niet meer wou. De laatste tijd komen er ook eindelijk wat zaken voorbij die ik wel wil. Langzaam begint er zo een plaatje te ontstaan van waar ik me, na mijn terugkeer, mee bezig kan houden en dat is, ruim een half jaar na vertrek, voor het eerst.
Is zo'n rugprobleem toch nog ergens goed voor. Het is immers dankzij de rug dat ik niet kan doen wat ik wil en daarom wel gedwongen ben om na te denken. Maar het denkproces is nu op gang, dus hopen dat de pijnstillers wonderen doen, want ik wil dolgraag verder trekken.
Tijd om weer richting tent te gaan overigens, want het is bitterkoud vandaag. Toen ik de tent verliet was de verwachting dat het nu acht graden zou zijn, in werkelijkheid is het bij twee graden gebleven. Terwijl ik het dorp verlaat zie ik de nevel ook boven de rivier hangen. Feestelijke dag dus weer.
Over de rest van de dag valt weinig te melden, tenzij iemand een epos wenst over een man in een tent. Laat ik dus maar gewoon richting afsluiter van de dag gaan. Met de gehaalde pillen lijkt onderstaande mij wel toepasselijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten