Laten we de moed er maar inhouden, hoewel dat niet iedere dag even eenvoudig is. Negen dagen alweer inmiddels dat mijn rug me aan de kant weet te houden. Langer dan tien dagen spit heb ik nog nooit gehad, dus volgens de statistieken zou het einde in zicht moeten zijn.
Gelukkig is er vandaag een belangrijke stap voorwaarts die moed geeft. Eindelijk lukt het me weer om normaal op en van de fiets te stappen. Het gaat nog moeizaam en zonder dat er bagage op de fiets zit die zorgt dat mijn been nog hoger moet, maar dit is een belangrijke stap voorwaarts. Als nu morgen het bukken ook weer een beetje lukt, dan ben ik een tevreden man.
De lichamelijke progressie doet me ook weer denken aan de progressie die ik snel weer in mijn reis hoop te maken. De eerste weken door Frankrijk werd dit blog al wat meer een reisblog en daar wil ik straks nog meer mee doen, naast uiteraard de persoonlijke kant van het verhaal.
Vanaf het moment dat ik in de buurt van de Middellandse zee ben wil ik weer meer ruimte gaan geven voor beelden en verhalen van wat ik onderweg allemaal voor ogen krijg. Wie weet doet iemand er nog wel wat inspiratie op voor een toekomstige reis of vakantie.
Voor het zover is echter eerst nog een stuk naar het zuiden. Tot die tijd zal ik het niet nalaten om waar mogelijk mooie plaatjes te maken, maar ik ga ze nog niet actief opzoeken. Dat ga ik pas in warmere regionen doen. Na Lyon zal het langzaam steeds beter worden qua weer en vanaf Avignon ben ik in de regio waar het weer over het algemeen goed is.
Persoonlijk kijk ik bijzonder uit naar Arles en het lange stuk daarna. Arles zelf is natuurlijk een stad met ongekend veel historie en zoals jullie weten ben ik gek op historie. Vanaf Arles zal ik vervolgens door de Camarque trekken en ook dat lijkt me zeer de moeite waard. Hierna volgt nog een stuk langs het kanaal naar Sète, een kanaal dat in het water is gebouwd. Fietsen dus met overal om me heen water.
Ontzettend veel dus om naar uit te kijken en dan heb ik het nu nog maar over een klein stukje Frankrijk, ook daarna komt er nog heel veel prachtigs aan, maar dat is veel te veel om nu allemaal op te noemen. Overigens ben ik ook benieuwd of ik mijn voormalig werkgever in Calella nog kan vinden. De zaak is in ieder geval verplaatst, maar na ruim zeventien jaar zou er natuurlijk ook zomaar een ander op kunnen zitten.
Genoeg dagdromen voor dit moment, terug naar de werkelijkheid. Dat ik weer gewoon op en van de fiets kan stappen ontdekte ik tijdens het boodschappen doen. Toen ik terug bij 'mijn' bos van de fiets stapte kon ik ook nog even genieten van een prachtige zonsondergang.
Hoewel de zon zelf rechts van deze foto onder de einder is gezakt, vond ik het zicht in de richting van de rivier het mooiste. De rivier is op bovenstaande foto te herkennen aan de oranje glinstering linksonder tussen de verder donkere bomen.
Terwijl ik op het einde van dit bericht kom en dus denk over de afsluiter voor vandaag, merk ik dat ik niet lang na hoef te denken. Tijdens het tikken van dit stuk ben ik namelijk naar muziek aan het luisteren en het nummer dat toevallig nu speelt past namelijk perfect bij de worsteling die ik, en eigenlijk iedereen in meer of mindere mate, mee heb gemaakt en mee zal blijven maken, maar dan naar ik hoop met een duidelijkere en daarmee betere uitkomst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten