Vol energie werd ik wakker vandaag, want de weersvoorspelling ziet er goed uit. Hooguit een klein buitje onderweg. Op het moment dat ik voor het eerst in beweging kom voel ik echter een beetje zeurende pijn in mijn rug. Vreemd, want tussen vier en zes vannacht was ik nog wakker en toen voelde ik niets. Mogelijk in het laatste stukje slaap een verkeerde beweging gemaakt?
Ik begin wel gewoon met inpakken, want het voelt nog niet als iets onoverkomelijks. Gedurende het inpakken begint het echter steeds vervelender te voelen. Op het moment dat ik in de tent alles ingepakt heb begin ik ernstige twijfels te krijgen of ik vandaag wel verder kan trekken. Maar één manier om dat te ontdekken, ik moet de tent uit.
Zodra ik de tent uit kruip en overeind kom weet ik gelijk genoeg, spit en flink ook. Ik doe twee stappen richting mijn fiets en heb gelijk al spijt, omdat ik die twee stappen ook weer terug moet maken. Moeizaam draai ik me om en ga weer terug, waar ik me met een pijnlijke zucht weer op mijn knieën laat zakken in de tent weer in kruip.
Snel leg ik mijn slaapspullen weer neer en zuchtend ga ik liggen, de enige houding die comfort weet te bieden. Dit gaat hem vandaag echt niet worden en de dag of dagen daarna ook niet. Meestal duurt spit twee tot drie dagen bij me, maar in extreme gevallen zeven tot tien. Nu voelt het nu niet aan als een extreem geval, maar je weet maar nooit.
Gelukkig ben ik niet het type die nu gelijk in zak en as zit. Je kunt doen wat je kunt doen en meer niet. Ik ben inmiddels gestopt met me druk maken om zaken waar ik geen invloed op heb. Het is nu enkel hopen dat de pijn snel gaat zakken, want beweging is de beste remedie, maar dan moet ik wel eerst kunnen bewegen.
Ik vind het wel jammer dat ik hierdoor vandaag mijn kans mis om een keer flink te profiteren van de wind, want die zou een enorm voordeel hebben gegeven. Veertig kilometer per uur vol in de rug blijft dus mooi klinken, want ervaren doe ik het niet.
Wel kan ik diezelfde wind goed horen vandaag. Met name de windvlagen van deze mini-mistral zijn goed te horen in de boomtoppen van het stukje bos waar ik in sta. Tegelijkertijd ben ik ook blij dat ik eergisteren door weer en wind ben gefietst en daardoor nu op een goed beschutte plaats sta, waardoor mijn tent in ieder geval geen last heeft van de wind.
Over eergisteren gesproken, een opvallend effect van de tegenwind van die dag had ik nog niet vermeld en dan heb ik het niet over de golven met witte kopjes die stroomopwaarts de Saône op werden gedreven die dag. Ja, ik had de wind flink tegen.
Nee, ik heb het over het moment dat ik een zijstroompje passeerde dat uitmonde in de Saône. Dit stroompje was erg modderig en daardoor was het water goed te volgen terwijl het zich vermengde met de statig voortstormende Saône. Tot mijn verrassing had de wind zo'n effect, dat dit water gedurende enkele tientallen meters stroomopwaarts ging voor het uit beeld verdween. Indrukwekkend wat voor de kracht de wind kan hebben.
Al met al vrees ik dus dat ik hier wel een paar dagen zal zitten. Daarnaast kon dit blog dus ook wel eens een paar dagen wat saaier worden, want ik zal tijdens de komende paar dagen waarschijnlijk beduidend minder gaan beleven.
Hoewel het slechte nieuws over mijn gezondheid absoluut niet te vergelijken is met echt slecht nieuws, ik lig enkel een paar dagen hier, kwam ik hierdoor wel tot het idee om onderstaande als afsluiter van de dag te gebruiken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten