Je hebt dagen dat het opschiet en mindere dagen, vandaag was zo'n mindere dag. Maar laat ik beginnen met waar ik de nacht door heb gebracht. Dat was, net als gisteren, op een soort van gemeentelijke zandopslagplaats. Vandaag is het zondag, dus daar komt echt helemaal niemand.
De nacht was hier helaas geen beste nacht, maar dat had niets met de plek te maken, maar alles met het weer. Niet alleen heeft het bijna de hele nacht geregend, er stond ook nog eens een forse wind en met name die wind hield me lang wakker.
Tot vroeg in de ochtend was de tent voortdurend herrie aan het maken, en tot overmaat van 'ramp' schoot er midden in de nacht ook nog eens een haring los. Ik dus bij nacht en ontij de tent uit, want met forse wind kan één losse haring al snel voor een kettingreactie zorgen.
Nu is het plaatsen van de tentharingen ook al een paar dagen een uitdaging, en dat komt door de ondergrond. De grond is hier maar een zeer dun laagje en daaronder zit rots. Op veel plekken komt deze rots zelfs door de dunne laag grond.
De truc bij dergelijke ondergrond is om een stuk met graspollen te zoeken. Die pollen kunnen soms voor een oneffen ondergrond zorgen, maar onder die pollen zit altijd wat aarde. Door de haringen vervolgens uiterst schuin in de grond te plaatsen krijgen ze toch nog enige houvast.
Al met al dus een verre van optimale nacht, en dat merk je natuurlijk daarna overdag. Niet alleen omdat ik pas laat wakker werd, maar vooral omdat het lijf niet goed uitgerust is. Joop Zoetemelk zei al, de tour win je in bed. Met andere woorden, zonder rust geen prestaties. Dan dus maar een dagje rustig aan.
Wat ik dan wel weer mooi vond, was de ontdekking in de ochtend van wat vrolijk gekleurd natuurlijk schoon vlak bij mijn tent in deze grauwe omgeving van zand en steen.
Gelukkig was het, voor dat moment in ieder geval, opgeklaard tegen de tijd dat ik de tent in ging pakken, waardoor ik vanavond niet een natte tent op hoef te zetten. Direct buiten het terrein waar ik de nacht had doorgebracht trof ik dan ook een fraai uitzicht.
Gelukkig hoefde ik ook de heuvel niet meer te overwinnen waar ik op had geslapen, want dat was een gemene. Ik kon dus beginnen met eerst een heerlijke afdaling voor de volgende heuvel op zou doemen. Nog veel mooier is dat deze volgende heuvel voorlopig de laatste echt gemene is, met een klim van meer dan een kilometer. Na bijna 2.500 hoogtemeters in twee weken tijd kijk ik wel uit naar wat vlakkere wegen.
Bovenop deze voorlopig laatste klim neem ik een pauze op het lokale dorpsplein en drink daarbij één van mijn favoriete dranken, muntranja. Als kind dronk ik het vaak, maar al decennia is het vrijwel niet meer in Nederland te vinden. Onbegrijpelijk, want het is heel erg lekker en bovenal verfrissend. Sinds ik in Wallonië het Franse taalgebied ben betreden is het gelukkig weer overal te krijgen.
Op het moment dat ik weer verder trek valt er een buitje, maar gelukkig weet ik de meeste buien te ontlopen en zie ik ze op een afstandje vallen, zoals onderstaande. Buien in de verte zijn altijd mooier dan buien van heel dichtbij.
Ik fiets verder naar het plaatsje Lux. Hier heeft vast iemand ooit een kaarsje voor gebrand op een meter afstand. Hier neem ik nog een laatste pauze, voor ik aan de laatste vijf kilometer begin. Vijf vreemde kilometers, want kaarsrecht en zo vlak als een dubbeltje. Voorbij mijn doel loopt de weg zo zelfs nog even door, waardoor ik tegemoetkomende auto's minutenlang op me af zie komen. Een bijzonder vreemde ervating.
Op dit stuk weg stop ik nog wel een paar keer, om te genieten van het effect van de zonsondergang op het licht in de lucht.
Nu was ik oorspronkelijk van plan om mijn tent net in een bos te plaatsen, maar de jagers blijken nog niet klaar. Gelukkig is er vlakbij een alternatief met tienduizenden vriendjes, maar daarover morgen meer.
Rest enkel nog de afsluiting. Gewoon een leuk nummer met bijbehorende act. Helaas is de volledige versie niet op YouTube te vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten