Verder gaat het weer vandaag. Van de ene historische plaats naar de andere, hoewel het vandaag zeker niet vanzelf zal gaan. Mijn slaapplaats was vannacht echt vlak buiten Orange, waar ik ondanks de nabijheid van de stad, een mooi open veld had gevonden met een hoekje waar ik volledig aan het zicht onttrokken kon staan.
Helaas kon ik door wat regen pas wat later beginnen met inpakken dan gehoopt, maar in principe zou ik nog genoeg tijd moeten hebben om Avignon te bereiken. Ik begin echter wel aan mijn lijf te merken dat dit inmiddels dag tien is alweer dat ik onafgebroken onderweg ben. De kans is echter groot dat het over een paar dagen een dag slecht weer is, dus dan pak ik mijn rust wel.
De eerste kilometers gaan wat moeizaam, maar dat is bijna dagelijks het geval inmiddels. Na de eerste pauze gaat het meestal beter, waarna na een tweede pauze het tempo weer wat begint te zakken. Voor de eerste pauze moet ik deze keer eerst een keuze maken. Volg ik de gewone weg met al zijn gekronkel en ook meerdere klimmetjes, of gebruik ik een grindpad langs de Rhône? Omdat ik niet het gevoel heb dat ik mijn klimbenen bij me heb vandaag besluit ik het grindpad maar te proberen en bij het begin van dit grindpad neem ik mijn eerste pauze.
Ik zit op een dijk langs de Rhône en het uitzicht is prachtig. Voor me de restanten van een kasteel dat ooit een dominant uitzicht over de rivier had en in de verte, op kilometers afstand, zie ik een deel van Châteauneuf-du-Pape liggen. Het dorpje bekend van de wijn en genoemd naar het kasteel dat ooit gebouwd is door een paus in de tijd dat de pauzen in Avignon gehuisvest waren. Kort na de bouw begon echter ook alweer de gedeeltelijke sloop, omdat het kasteel te duur was in onderhoud.
Op het moment dat ik wil vertrekken en mijn tas van de grond pak zie ik er een bijzonder beestje op zitten. Het lijkt wel een soort wandelende tak. Ik heb een dergelijk beest in ieder geval nog nooit eerder gezien. Nadat ik het beestje weer naar de grond heb geholpen staat het een hele tijd ritmisch heen en weer te bewegen, alsof het een verdord grassprietje in de wind is.
Hierna begin ik aan het grindpad en het begin is nog goed te doen. Langzaam veranderd het grindpad echter in een kiezelpad, met steeds vaker vuistdikke kiezels. Dat is wel even wat anders. De snelheid zakt snel en ik heb alle concentratie nodig om de grootste stenen te ontwijken. Dit begint slopend te worden.
Na een kilometer of vier hebben de vuistdikke stenen de overhand gekregen en kom ik bijna niet meer vooruit. Gelukkig loopt er een vergelijkbaar pad onderaan de dijk en die lijkt er iets beter bij te liggen, dus stuur ik naar beneden. Het gaat hier inderdaad wat beter, maar het blijft een worsteling om al zigzaggend vooruit te komen. Het is dan ook een enorme opluchting wanneer ik na acht kilometer ellende eindelijk weer bij asfalt aan ben gekomen. Dit stuk heeft echter zoveel energie gekost dat ik flink gesloopt ben. Ik ben voorlopig weer even genezen van de grindpaden.
Gelukkig is het niet ver meer naar Avignon en ik bereik de stad vlak na zonsondergang. Weer een stad bij zonsondergang dus. Ik heb nog net genoeg schemering om een foto te maken van wat rest van de beroemde Pont d'Avignon en het voormalig pauselijk paleis.
Hierna fiets ik de binnenstad in en plof ik neer op het eerste bankje dat ik zie. Na een beetje bijgekomen te zijn ga ik op zoek naar een supermarkt, waarbij ik nog een deel door de oude binnenstad fiets met zijn smalle straatjes. Bijzonder de moeite waard kan ik zeggen.
Na de boodschappen wil ik de stad aan de zuidzijde verlaten, maar dat is nog een probleem. De weg is namelijk opgebroken. Met enige moeite kom ik er omheen en kan ik mijn weg vervolgen via een straat die slecht half afgesloten is. Het niet afgesloten deel zit echter vol met gaten, dus echt opschieten doet het niet. Gelukkig bereik ik uiteindelijk weer een normale weg en kan ik het laatste stuk de stad uit volbrengen.
Aan de zuidkant van de stad had ik een mooi plekje op het oog, maar een hek staat in de weg. Dan maar naar optie twee, maar daar staat een politieagent met zijn motor in de weg. Gelukkig heb ik nog een optie drie en daar kan ik wel terecht. Eindelijk rust na een slopende dag. Binnenkort echt een rustdag pakken, want het lijf is er aan toe.
Dan nog de afsluiter van de dag. In mijn tent eet ik nog een stukje kaas. Iemand anders zin in wat kaas?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten