Tussendoor wat opvallends, verder wachten op bericht over mijn laptop op een dag die perfect is om te reizen.
Na al die dagen met regen die we hebben gehad de laatste tijd, is het vandaag eindelijk een perfecte dag om te reizen. Lekker zonnetje en niet te warm. Wat wil een mens nog meer? Mogelijk de kans om te reizen, want vandaag moet ik de hele dag wachten tot er bericht komt over mijn laptop.
En dus wacht ik en wacht ik en wacht ik. De ochtend gaat voorbij, de eerste helft van de middag gaat voorbij en nog altijd wacht ik en wacht ik en wacht ik. Veel meer is er ook niet te doen. Ik zou een stuk kunnen gaan fietsen, maar op de één of andere manier heb ik nooit door dat ik gebeld word tijdens het fietsen, dus dat doe ik maar niet. Lezen staat mijn hoofd niet naar, dus wacht ik maar af met af en toe iets op Youtube kijken, tot de accu's te leeg zijn.
Het tijdstip waarop ik eventueel nog vandaag naar Utrecht zou kunnen om een nieuwe laptop te halen komt en gaat en ik wacht rustig door. Zucht. Ondertussen begin ik behoorlijk gefrustreerd te raken. Ik had maar wat graag vandaag op de fiets naar het zuiden gezeten en nu doe ik weer helemaal niets vandaag en dat terwijl ik na al die regen maar wat graag verder wil.
Ik begin met de dag meer te merken dat ik hier echt weg moet. In denken en doen begin ik helemaal vast te lopen, ik heb echt een nieuwe omgeving nodig om denken en doen weer te inspireren. Nog maar wat extra geduld blijkbaar.
Op enig moment zit ik mijn tijd te verdoen bij de centrale vuurplaats. Vlak bij me staat een klein tentje met twee herenfietsen, maar ik denk dat ze wandelen zijn, want al twee uur geen anderen gezien of gehoord. Blijkbaar had ik dat verkeerd gedacht, want ik hoor ineens zacht gekreun uit die tent komen. Blijkbaar ben ik hier toch niet alleen.
Het gekreun gaat op enig moment over in gekir, wat mij nogmaals naar de fietsen doet kijken. Het zijn toch echt twee herenfietsen. Als afsluiting van het gekir komt er een lange kreun en daarna is het weer stil. Vijf minuten later komt er een vrouw van begin vijftig uit de tent en ik denk lucky you. Tot vijf minuten later de tweede persoon uit de tent komt, een meid van begin twintig die zodra ze ziet dat ik bijna naast de tent zit rood word en een kir laat horen, identiek aan die ik eerder hoorde. Zo zie je maar weer, doe nooit aannames op basis van een fiets.
Uiteindelijk komt het einde van de middag wel erg dicht in de buurt en nog altijd geen bericht, dus bel ik zelf maar, omdat ik anders niet eens op tijd bericht krijg om naar ze toe te fietsen. En wat krijg ik te horen als ik zelf bel? Oh, hadden ze je niet gebeld? Blijkbaar was al uren bekend dat de laptop niet meer te redden was en had ik dus op mijn gemak nog naar Utrecht kunnen fietsen voor een vervanger, maar helaas.
Al wat nu nog rest is de tijd om naar de PC zaak te fietsen om de defecte laptop op te halen, samen met wat nadere informatie. Het blijkt dat de videokaart doorgebrand is, iets dat vanwege beveiliging helemaal niet zou moeten kunnen, maar blijkbaar was de beveiliging eerst kapot gegaan. Aangezien bij een laptop, bij deze in ieder geval, de videokaart een vast onderdeel is van het moederbord, zou het hele moederbord vervangen moeten worden en dat is iets te prijzig.
De ontdekking dat ze vergeten waren te bellen heeft mijn frustratieniveau alleen maar verhoogd, dus de rest van de avond zit ik met de frustratie in mijn lijf. Met wat comedy voor het slapen gaan weet ik de frustratie er gelukkig nog uit te krijgen, maar een fijne dag was het zeker niet. Deze dag sluit ik dus maar af met een stuk muziek dat perfect is voor gefrustreerde momenten.
maandag 31 juli 2017
zondag 30 juli 2017
Dag 84: Utrechtse heuvelrug - Kapper en onderzoek
Na wat gedoe eindelijk een knipbeurt en de laptop inleveren voor onderzoek.
Ik had zo mooi een afspraak gemaakt voor de kapper, kom ik bij de kapper, hangt er een briefje dat ze in verband met omstandigheden gesloten zijn. Kan gebeuren, hoop dat het niet al te ernstig is. Tot mijn geluk is de kapper zonder afspraak twee deuren verderop die gisteren nog gesloten was vanwege vakantie vandaag weer open, dus ik hoef de fiets niet eens te verplaatsen.
Dat scheelt toch wel, om eindelijk van al dat overtollige haar af te zijn. Voelt gelijk een stuk koeler. En dan heb ik het nog niet eens over het uiterlijk, alleen het gevoel is al een heel stuk beter.
Aansluitend naar een elektronicazaak om mijn laptop na te laten kijken. Bij een eerste inspectie ontdekken ze niets, maar dat verbaasd me niets, want dan had ik het zelf al wel ontdekt. De laptop moet dus naar hun technische dienst en dat zal een dag of drie duren zeggen ze.
Ik zeg gelijk wedden dat dat sneller kan. Ik leg ze uit dat ik met fiets en tent aan het rondtrekken ben en dat de planning is om verder te trekken en dat is voor de manager reden om bij te springen. Hij doet me de toezegging er morgen persoonlijk naar te kijken, zodat ik uiterlijk op het einde van de dag weet wat er aan de hand is.
Persoonlijk denk ik dat de laptop niet meer te redden is, dus ik hoop het op tijd te horen morgen wat de stand van zaken is, want dan kan ik nog morgen naar Utrecht om een vervanger aan te schaffen. Ik heb al een mooie aanbieding gezien voor een refurbished laptop van een vergelijkbaar type.
Nog maar een dag extra het blog bijhouden via de tablet dus. Dat overleven we wel lijkt me. En waar dan de dag mee af te sluiten? Bij de kapper geweest en wel een beetje klaar met de regen, tijd voor een musical dus.
Ik had zo mooi een afspraak gemaakt voor de kapper, kom ik bij de kapper, hangt er een briefje dat ze in verband met omstandigheden gesloten zijn. Kan gebeuren, hoop dat het niet al te ernstig is. Tot mijn geluk is de kapper zonder afspraak twee deuren verderop die gisteren nog gesloten was vanwege vakantie vandaag weer open, dus ik hoef de fiets niet eens te verplaatsen.
Dat scheelt toch wel, om eindelijk van al dat overtollige haar af te zijn. Voelt gelijk een stuk koeler. En dan heb ik het nog niet eens over het uiterlijk, alleen het gevoel is al een heel stuk beter.
Aansluitend naar een elektronicazaak om mijn laptop na te laten kijken. Bij een eerste inspectie ontdekken ze niets, maar dat verbaasd me niets, want dan had ik het zelf al wel ontdekt. De laptop moet dus naar hun technische dienst en dat zal een dag of drie duren zeggen ze.
Ik zeg gelijk wedden dat dat sneller kan. Ik leg ze uit dat ik met fiets en tent aan het rondtrekken ben en dat de planning is om verder te trekken en dat is voor de manager reden om bij te springen. Hij doet me de toezegging er morgen persoonlijk naar te kijken, zodat ik uiterlijk op het einde van de dag weet wat er aan de hand is.
Persoonlijk denk ik dat de laptop niet meer te redden is, dus ik hoop het op tijd te horen morgen wat de stand van zaken is, want dan kan ik nog morgen naar Utrecht om een vervanger aan te schaffen. Ik heb al een mooie aanbieding gezien voor een refurbished laptop van een vergelijkbaar type.
Nog maar een dag extra het blog bijhouden via de tablet dus. Dat overleven we wel lijkt me. En waar dan de dag mee af te sluiten? Bij de kapper geweest en wel een beetje klaar met de regen, tijd voor een musical dus.
zaterdag 29 juli 2017
Dag 83: Utrechtse heuvelrug - Op zwart
Op het einde van een mooie dag gaat het op zwart.
De planning was om vandaag naar de kapper te gaan. Meerdere kappers langs, maar of ze zijn gesloten, of werken alleen op afspraak en hebben vandaag geen ruimte meer. Lekker dus. Dan maar een afspraak voor morgenmiddag gemaakt, een dagje meer of minder maakt nu ook niet veel uit.
Onderweg naar de kapper al een mooie omrijroute gebruikt en ook na de kapper ga ik een rondje extra fietsen. Het is de hoogste tijd om wat kilometers in de benen te krijgen richting de aanstaande verplaatsing naar de volgende locatie.
Aansluitend is het tijd om richting Mac te gaan, want er staan geen berichten meer klaar en anders zou het blog dus stil vallen en dat kunnen we niet hebben. Bij de Mac het gebruikelijke ritueel van alles uit de tas halen, alles inpluggen en vervolgens de laptop open te klappen en aan te zetten. Er gebeurd echter niets na het indrukken van de power knop.
Nu heeft de laptop al vaker wat lastig gedaan de laatste tijd, dus loop ik op mijn gemak de verschillende trucjes door die de laatste tijd hielpen om de laptop alsnog aan de praat te krijgen, maar helemaal niets. Letterlijk geen enkel teken van leven deze keer, terwijl er normaal altijd nog wel wat gebeurd. Dat ziet er niet goed uit.
Helaas is het ook nog eens na winkelsluitingstijd, dus er vandaag nog naar laten kijken is ook geen optie. Morgen dan maar. Noodgedwongen tik ik maar een bericht voor het blog via mijn tablet. Dat is wel even wennen, want dat werkt een stuk minder soepel.
Ik ontdek echter wel dat de technische problemen geen invloed hebben op mijn goede humeur. Denk dat ik dat humeur te danken heb aan de kilometers fietsen van vandaag. Een kilometer of 35 zal het uiteindelijk bij elkaar zijn geweest. Bewegen zorgt altijd voor een goed gevoel, dankzij de natuurlijke drugs die het lichaam dan aanmaakt. Lang leve het lichaam.
Al met al dus vrolijk de tent opgezocht en daar maar mooi wat humor op de tablet gekeken, want dat past mooi bij mijn gemoedstoestand. Als afsluiting een nummer dat past bij de gemoedstoestand van de laptop.
De planning was om vandaag naar de kapper te gaan. Meerdere kappers langs, maar of ze zijn gesloten, of werken alleen op afspraak en hebben vandaag geen ruimte meer. Lekker dus. Dan maar een afspraak voor morgenmiddag gemaakt, een dagje meer of minder maakt nu ook niet veel uit.
Onderweg naar de kapper al een mooie omrijroute gebruikt en ook na de kapper ga ik een rondje extra fietsen. Het is de hoogste tijd om wat kilometers in de benen te krijgen richting de aanstaande verplaatsing naar de volgende locatie.
Aansluitend is het tijd om richting Mac te gaan, want er staan geen berichten meer klaar en anders zou het blog dus stil vallen en dat kunnen we niet hebben. Bij de Mac het gebruikelijke ritueel van alles uit de tas halen, alles inpluggen en vervolgens de laptop open te klappen en aan te zetten. Er gebeurd echter niets na het indrukken van de power knop.
Nu heeft de laptop al vaker wat lastig gedaan de laatste tijd, dus loop ik op mijn gemak de verschillende trucjes door die de laatste tijd hielpen om de laptop alsnog aan de praat te krijgen, maar helemaal niets. Letterlijk geen enkel teken van leven deze keer, terwijl er normaal altijd nog wel wat gebeurd. Dat ziet er niet goed uit.
Helaas is het ook nog eens na winkelsluitingstijd, dus er vandaag nog naar laten kijken is ook geen optie. Morgen dan maar. Noodgedwongen tik ik maar een bericht voor het blog via mijn tablet. Dat is wel even wennen, want dat werkt een stuk minder soepel.
Ik ontdek echter wel dat de technische problemen geen invloed hebben op mijn goede humeur. Denk dat ik dat humeur te danken heb aan de kilometers fietsen van vandaag. Een kilometer of 35 zal het uiteindelijk bij elkaar zijn geweest. Bewegen zorgt altijd voor een goed gevoel, dankzij de natuurlijke drugs die het lichaam dan aanmaakt. Lang leve het lichaam.
Al met al dus vrolijk de tent opgezocht en daar maar mooi wat humor op de tablet gekeken, want dat past mooi bij mijn gemoedstoestand. Als afsluiting een nummer dat past bij de gemoedstoestand van de laptop.
vrijdag 28 juli 2017
Dag 82: Utrechtse heuvelrug - Na regen komt..............
Voor iedereen die denkt dat er zonneschijn komt na regen, niet in een bos.
Vandaag wederom een dag die niet geschikt is om te reizen. De buien volgen elkaar voortdurend op gedurende een groot deel van de dag. Er is echter iets geks met regen in een bos, het stopt namelijk niet met regenen nadat het gestopt is met regenen.
Bomen kunnen je droog houden aan het begin van een bui, maar ze kunnen je ook juist nat maken na en bui doordat ze water opvangen en vast lijken te houden in hun kruin. Hoe lang ze dit doen is echter niet te voorspellen.
Ik heb regen meegemaakt waarbij de bomen vijf minuten na die regen stoppen met druppelen, maar het kan ook veel langer duren. Het meest extreme geval dat ik mee heb gemaakt was dat de bomen vier uur na het einde van een regenbui nog aan het nabuien zijn. Zeker in een tent is het verschil vaak niet eens te merken. Stortregen herken ik nog wel, maar reguliere regen en dat wat ik bosregen ben gaan noemen zijn in een tent niet uit elkaar te houden.
Vandaag was het ook weer zo'n dag. Ik lig in mijn tent te wachten op een moment zonder regen om boodschappen te doen en pak mijn mobiel er maar eens bij om te kijken op mijn buien app wanneer het droog gaat zijn, enkel om te ontdekken dat de regen al twee uur geleden gestopt is. Ik was dus weer eens mooi gefopt door het bos. De natuur kan op vele manieren verrassen.
Over de natuur gesproken, het was een onrustige nacht dankzij een nachtdier en deze keer heb ik het niet over de muizen, maar hun grootste vijand, op mij na, de bosuil. Eerst zat er in dit stuk bos één bosuil en die liet zich enkel af en toe diep in de nacht een keer horen. Sinds een week zitten er echter twee uilen in dit stuk, waarschijnlijk vanwege het overvloedige voedsel in de vorm van muizen, en dat zorgt soms voor een forse toename van het geluid.
Een paar nachten geleden was er een spectaculaire luchtshow midden in de nacht toen de twee uilen elkaar al kruisend achterna aan het jagen waren. Soms doken ze hierbij plotsklaps naar beneden, zoals tot vlak bij mijn tent. Heb ik dit alles gezien? Nee, enkel gehoord. Ik heb die bosuilen, ondanks dat ik ze dagelijks hoor, nog niet één keer gezien.
Afgelopen nacht was het het hoogtepunt tot nu toe. Vrijwel de hele nacht was het een gekrijs en gefladder van jewelste in en tussen de bomen om me heen. Bijna alsof het paringstijd is, zo druk waren ze.
Op enig moment in de nacht werd het wel heel spectaculair. Vlak bij mijn hoofd hoorde ik ineens een krachtig vleugelslag, gevolgd door het geluid van een landing en daarna een paar snelle vleugelslagen bij het weer opstijgen. Blijkbaar had een uil een al dan niet geslaagde aanval uitgevoerd op een muis direct naast mijn tent. Eindelijk dus hulp!
Afijn, al met al dus vooral een dag in en met het bos vandaag. Afsluiten kan dus mooi met The Cure.
Vandaag wederom een dag die niet geschikt is om te reizen. De buien volgen elkaar voortdurend op gedurende een groot deel van de dag. Er is echter iets geks met regen in een bos, het stopt namelijk niet met regenen nadat het gestopt is met regenen.
Bomen kunnen je droog houden aan het begin van een bui, maar ze kunnen je ook juist nat maken na en bui doordat ze water opvangen en vast lijken te houden in hun kruin. Hoe lang ze dit doen is echter niet te voorspellen.
Ik heb regen meegemaakt waarbij de bomen vijf minuten na die regen stoppen met druppelen, maar het kan ook veel langer duren. Het meest extreme geval dat ik mee heb gemaakt was dat de bomen vier uur na het einde van een regenbui nog aan het nabuien zijn. Zeker in een tent is het verschil vaak niet eens te merken. Stortregen herken ik nog wel, maar reguliere regen en dat wat ik bosregen ben gaan noemen zijn in een tent niet uit elkaar te houden.
Vandaag was het ook weer zo'n dag. Ik lig in mijn tent te wachten op een moment zonder regen om boodschappen te doen en pak mijn mobiel er maar eens bij om te kijken op mijn buien app wanneer het droog gaat zijn, enkel om te ontdekken dat de regen al twee uur geleden gestopt is. Ik was dus weer eens mooi gefopt door het bos. De natuur kan op vele manieren verrassen.
Over de natuur gesproken, het was een onrustige nacht dankzij een nachtdier en deze keer heb ik het niet over de muizen, maar hun grootste vijand, op mij na, de bosuil. Eerst zat er in dit stuk bos één bosuil en die liet zich enkel af en toe diep in de nacht een keer horen. Sinds een week zitten er echter twee uilen in dit stuk, waarschijnlijk vanwege het overvloedige voedsel in de vorm van muizen, en dat zorgt soms voor een forse toename van het geluid.
Een paar nachten geleden was er een spectaculaire luchtshow midden in de nacht toen de twee uilen elkaar al kruisend achterna aan het jagen waren. Soms doken ze hierbij plotsklaps naar beneden, zoals tot vlak bij mijn tent. Heb ik dit alles gezien? Nee, enkel gehoord. Ik heb die bosuilen, ondanks dat ik ze dagelijks hoor, nog niet één keer gezien.
Afgelopen nacht was het het hoogtepunt tot nu toe. Vrijwel de hele nacht was het een gekrijs en gefladder van jewelste in en tussen de bomen om me heen. Bijna alsof het paringstijd is, zo druk waren ze.
Op enig moment in de nacht werd het wel heel spectaculair. Vlak bij mijn hoofd hoorde ik ineens een krachtig vleugelslag, gevolgd door het geluid van een landing en daarna een paar snelle vleugelslagen bij het weer opstijgen. Blijkbaar had een uil een al dan niet geslaagde aanval uitgevoerd op een muis direct naast mijn tent. Eindelijk dus hulp!
Afijn, al met al dus vooral een dag in en met het bos vandaag. Afsluiten kan dus mooi met The Cure.
donderdag 27 juli 2017
Dag 81: Utrechtse heuvelrug - regen, zon en regen
Vandaag is zeker nog geen dag om verder te trekken met dit weer.
Een groot deel van de nacht, ochtend en middag hebben we regen, regen en nog eens regen. Zomer in Nederland zeg maar. Gelukkig word het nog wel op tijd droog om zonder jas de supermarkt te kunnen bezoeken voor een stokbrood.
Nog mooier is dat het daarna nog een tijd droog blijft, zodat ik gebruik kan maken van de solar-bench om wat extra te laden. Op regenachtige dagen gaan de accu's namelijk snel leeg. Mijn hoofd staat niet altijd naar lezen en dan zoek je al snel afleiding in elektronica bij slecht weer. Hele dagen alleen maar nadenken is namelijk ook niet aan te raden.
Maar hoewel niet hele dagen, ben ik natuurlijk wel veel aan het denken. Ik bedenk me trouwens nu dat ik een toegezegd stuk over een eerdere doorbraak nog niet geschreven heb. Binnenkort dus maar mee bezig. Waar het denken tot voor kort vooral over de recente geschiedenis ging, tot een jaar terug ongeveer, zit ik nu een stapje dieper te graven.
De focus ligt nu op de periode vanaf circa vijf of zes jaar geleden, de tijd nadat ik na het einde van een relatie in een nieuwe woning ging wonen. Veel gebeurd sindsdien met soms een flinke impact, dus veel herinneringen om te overdenken.
Veel meer valt er over vandaag niet te melden, dus op naar de afsluiter van de dag en deze keer iets heel anders. Niet per ongeluk wakker schrikken van deze. Overigens heb ik liever het solowerk van Dizzee, maar bepaalde stukken tekst van dit nummer passen wel mooi bij mij.
Een groot deel van de nacht, ochtend en middag hebben we regen, regen en nog eens regen. Zomer in Nederland zeg maar. Gelukkig word het nog wel op tijd droog om zonder jas de supermarkt te kunnen bezoeken voor een stokbrood.
Nog mooier is dat het daarna nog een tijd droog blijft, zodat ik gebruik kan maken van de solar-bench om wat extra te laden. Op regenachtige dagen gaan de accu's namelijk snel leeg. Mijn hoofd staat niet altijd naar lezen en dan zoek je al snel afleiding in elektronica bij slecht weer. Hele dagen alleen maar nadenken is namelijk ook niet aan te raden.
Maar hoewel niet hele dagen, ben ik natuurlijk wel veel aan het denken. Ik bedenk me trouwens nu dat ik een toegezegd stuk over een eerdere doorbraak nog niet geschreven heb. Binnenkort dus maar mee bezig. Waar het denken tot voor kort vooral over de recente geschiedenis ging, tot een jaar terug ongeveer, zit ik nu een stapje dieper te graven.
De focus ligt nu op de periode vanaf circa vijf of zes jaar geleden, de tijd nadat ik na het einde van een relatie in een nieuwe woning ging wonen. Veel gebeurd sindsdien met soms een flinke impact, dus veel herinneringen om te overdenken.
Veel meer valt er over vandaag niet te melden, dus op naar de afsluiter van de dag en deze keer iets heel anders. Niet per ongeluk wakker schrikken van deze. Overigens heb ik liever het solowerk van Dizzee, maar bepaalde stukken tekst van dit nummer passen wel mooi bij mij.
woensdag 26 juli 2017
Dag 80: Utrechtse heuvelrug - Nieuwe bestemming gekozen
Eindelijk is het plan om verder te trekken concreet, nu nog het juiste weer.
Tot mijn grote verrassing zijn de helden op sokken er nog wanneer ik uit mijn tent kom. Zodra ik bij ze ga zitten bij het kampvuur ontdek ik echter al snel waarom. De heren, of in ieder geval één van de twee is de moed zo in de schoenen gezakt, dat hij niet eens meer zin heeft om normaal naar huis te gaan en dus zijn moeder heeft gebeld om ze op te halen en daar is het wachten op.
Mijn inschatting bleek dus toch te kloppen. De heren die even de woeste natuur zouden gaan veroveren druipen af met de staart tussen de benen. Zo zie je maar weer dat je als mens met realistische doelen moet werken.
In de middag komt er nog en bui over en daarna is het tijd om de apparatuur weer op te laden en het weblog bij te werken. Eenmaal klaar met het weblog pak ik Google Maps er maar eens bij, want het is nu echt tijd om verder te trekken.
Na weken in een bos is de behoefte aan een warme douche behoorlijk groot, dus het gaat niet weer een paalcamping worden. Het wassen met koud water wil ik namelijk best een paar dagen missen. Normale campings vallen echter maar al te vaak tegen, dus zoek ik eerst maar eens naar een natuurcamping op een leuke plek, want die zijn in ieder geval niet massaal en druk.
Gelukkig vind ik snel een kandidaat. Ruim veertig kilometer fietsen richting zuiden zit er één en daarmee is eindelijk mijn volgende bestemming gekozen. Nu alleen nog wachten op het juiste weer om nog wat was droog te krijgen en daarna een dagje lekker op de fiets. Ik heb er zin in.
Helaas is de voorspelling voor de komende dagen erg slecht, zoals vakér gezegd loopt dit blog vier dagen achter op de realiteit, maar dan kan ik in ieder geval alvast online wat research doen naar de omgeving voor leuke onderwerpen om met de camera op af te gaan.
Maar bijna weer on the road dus, heb ik gelijk een mooie afsluiter bij.
Tot mijn grote verrassing zijn de helden op sokken er nog wanneer ik uit mijn tent kom. Zodra ik bij ze ga zitten bij het kampvuur ontdek ik echter al snel waarom. De heren, of in ieder geval één van de twee is de moed zo in de schoenen gezakt, dat hij niet eens meer zin heeft om normaal naar huis te gaan en dus zijn moeder heeft gebeld om ze op te halen en daar is het wachten op.
Mijn inschatting bleek dus toch te kloppen. De heren die even de woeste natuur zouden gaan veroveren druipen af met de staart tussen de benen. Zo zie je maar weer dat je als mens met realistische doelen moet werken.
In de middag komt er nog en bui over en daarna is het tijd om de apparatuur weer op te laden en het weblog bij te werken. Eenmaal klaar met het weblog pak ik Google Maps er maar eens bij, want het is nu echt tijd om verder te trekken.
Na weken in een bos is de behoefte aan een warme douche behoorlijk groot, dus het gaat niet weer een paalcamping worden. Het wassen met koud water wil ik namelijk best een paar dagen missen. Normale campings vallen echter maar al te vaak tegen, dus zoek ik eerst maar eens naar een natuurcamping op een leuke plek, want die zijn in ieder geval niet massaal en druk.
Gelukkig vind ik snel een kandidaat. Ruim veertig kilometer fietsen richting zuiden zit er één en daarmee is eindelijk mijn volgende bestemming gekozen. Nu alleen nog wachten op het juiste weer om nog wat was droog te krijgen en daarna een dagje lekker op de fiets. Ik heb er zin in.
Helaas is de voorspelling voor de komende dagen erg slecht, zoals vakér gezegd loopt dit blog vier dagen achter op de realiteit, maar dan kan ik in ieder geval alvast online wat research doen naar de omgeving voor leuke onderwerpen om met de camera op af te gaan.
Maar bijna weer on the road dus, heb ik gelijk een mooie afsluiter bij.
dinsdag 25 juli 2017
Dag 79: Utrechtse heuvelrug - Helden op sokken
Weer een rusteloze nacht, gevolgd door helden op sokken.
Deze nacht geen regen die me wakker maakt, vrijwel geen muizen die kabaal maken en ook geen Daphne die nog een sigaretje wil roken met me, maar toch lukt het me maar niet om lekker te slapen. Ik val wel regelmatig in slaap, maar nooit voor lang en lig dan weer een tijd wakker.
Met een vermoeid hoofd kruip ik deze dag dan ook uit mijn tent om bij het kampvuur nog wat te kletsen met Daphne voor ze vertrekt en een paar sigaretten te roken. Begin van de middag vertrekt Daphne naar huis en duik ik mijn tent nog eens in in de hoop nu wel wat te kunnen slapen en gelukkig lukt het inderdaad om nog twee uur slaap te pakken.
Weer wakker kruip ik met een iets minder vermoeid hoofd opnieuw mijn tent uit en niet veel later komen er twee jongens aan. De heren zijn van plan om twee nachten te blijven en te leven van wat de natuur ze te bieden heeft.
Voor zulke avonturiers hebben ze wat vreemde spullen bij zich, zoals een zogenaamde werptent, niet een tent die je normaal op deze plek verwacht. Daarnaast een grote bijl en twee kleine bijna lege rugzakjes. Dat ziet er niet uit als ervaren bosmensen.
Na een kort gesprekje blijkt dit ook helemaal niet het geval te zijn. De heren hebben geen enkele ervaring met kamperen en om te leven van wat de natuur ze te bieden heeft hebben ze een boek bij zich. Druk studerend in het boek zoeken ze voedsel, zonder veel succes. Een paar eetbare paddenstoelen weten ze te vinden, maar daar raken ze zeker niet van gevuld.
Het duurt dan ook maar een paar uur sinds hun aankomst voor ze de vraag stellen waar de dichtstbijzijnde supermarkt is. Die route leg ik ze graag uit, maar wel met een lach aan de binnenkant.
Vlak nadat de heren richting supermarkt zijn getrokken fiets ik ze achterna. Na de inkopen zoek ik weer de solar-bench op om de apparaten op te laden onder het genot van een stokbrood met Franse kaas en pas nu ontdek ik dat de bench ook wifi heeft. Mooi, kan ik lekker de tijd doorbrengen met het kijken van filmpjes op Youtube. Ik heb namelijk wat achterstand met de Amerikaanse late-night shows, welke ik graag volg.
Mede hierdoor blijf ik lang bij de solar-bench, tot ver na zonsondergang. Opladen kan hier tot middernacht, dus pas op dat moment pak ik alles weer in en fiets ik de vijf minuten door een pikdonker bos, geen maan te zien op dit moment. Gelukkig heb ik licht op de fiets, want je ziet anders geen hand voor ogen.
Terug bij mijn tent heb ik blijkbaar de twee nieuwe natuurbewoners gestoord, want gelijk gaat het licht aan in hun tent en vragen ze elkaar wat ze horen. Ook bij andere geluiden in de nacht horen ik vragende geluiden uit hun tent komen en op het moment dat ik, diep in de nacht, even mijn tent uit moet omdat de natuur roept, gaat het licht weer aan met dezelfde geluiden. Iets zegt me dat de heren niet helemaal lekker liggen in hun tentje.
Nu is het helemaal niet zo complex om met je tentje in de natuur te gaan staan, maar als je je allereerste keer kamperen het gelijk maximaal complex wil maken, zonder de juiste middelen, dan ga je een overdreven uitdaging aan. Leren doe je pas echt door ervaring op te doen, niet door er over in een boekje te lezen. Ga eerst een keer kamperen voor je besluit te proberen van de natuur te leven om maar wat te noemen.
Mijn verwachting is dan ook dat de heren het geen twee nachten vol gaan houden. Ik heb zo het vermoeden dat ze morgenochtend vertrokken zijn, want dit lijkt me niets voor deze helden op sokken. Dan hebben we toch liever echte Heroes.
Deze nacht geen regen die me wakker maakt, vrijwel geen muizen die kabaal maken en ook geen Daphne die nog een sigaretje wil roken met me, maar toch lukt het me maar niet om lekker te slapen. Ik val wel regelmatig in slaap, maar nooit voor lang en lig dan weer een tijd wakker.
Met een vermoeid hoofd kruip ik deze dag dan ook uit mijn tent om bij het kampvuur nog wat te kletsen met Daphne voor ze vertrekt en een paar sigaretten te roken. Begin van de middag vertrekt Daphne naar huis en duik ik mijn tent nog eens in in de hoop nu wel wat te kunnen slapen en gelukkig lukt het inderdaad om nog twee uur slaap te pakken.
Weer wakker kruip ik met een iets minder vermoeid hoofd opnieuw mijn tent uit en niet veel later komen er twee jongens aan. De heren zijn van plan om twee nachten te blijven en te leven van wat de natuur ze te bieden heeft.
Voor zulke avonturiers hebben ze wat vreemde spullen bij zich, zoals een zogenaamde werptent, niet een tent die je normaal op deze plek verwacht. Daarnaast een grote bijl en twee kleine bijna lege rugzakjes. Dat ziet er niet uit als ervaren bosmensen.
Na een kort gesprekje blijkt dit ook helemaal niet het geval te zijn. De heren hebben geen enkele ervaring met kamperen en om te leven van wat de natuur ze te bieden heeft hebben ze een boek bij zich. Druk studerend in het boek zoeken ze voedsel, zonder veel succes. Een paar eetbare paddenstoelen weten ze te vinden, maar daar raken ze zeker niet van gevuld.
Het duurt dan ook maar een paar uur sinds hun aankomst voor ze de vraag stellen waar de dichtstbijzijnde supermarkt is. Die route leg ik ze graag uit, maar wel met een lach aan de binnenkant.
Vlak nadat de heren richting supermarkt zijn getrokken fiets ik ze achterna. Na de inkopen zoek ik weer de solar-bench op om de apparaten op te laden onder het genot van een stokbrood met Franse kaas en pas nu ontdek ik dat de bench ook wifi heeft. Mooi, kan ik lekker de tijd doorbrengen met het kijken van filmpjes op Youtube. Ik heb namelijk wat achterstand met de Amerikaanse late-night shows, welke ik graag volg.
Mede hierdoor blijf ik lang bij de solar-bench, tot ver na zonsondergang. Opladen kan hier tot middernacht, dus pas op dat moment pak ik alles weer in en fiets ik de vijf minuten door een pikdonker bos, geen maan te zien op dit moment. Gelukkig heb ik licht op de fiets, want je ziet anders geen hand voor ogen.
Terug bij mijn tent heb ik blijkbaar de twee nieuwe natuurbewoners gestoord, want gelijk gaat het licht aan in hun tent en vragen ze elkaar wat ze horen. Ook bij andere geluiden in de nacht horen ik vragende geluiden uit hun tent komen en op het moment dat ik, diep in de nacht, even mijn tent uit moet omdat de natuur roept, gaat het licht weer aan met dezelfde geluiden. Iets zegt me dat de heren niet helemaal lekker liggen in hun tentje.
Nu is het helemaal niet zo complex om met je tentje in de natuur te gaan staan, maar als je je allereerste keer kamperen het gelijk maximaal complex wil maken, zonder de juiste middelen, dan ga je een overdreven uitdaging aan. Leren doe je pas echt door ervaring op te doen, niet door er over in een boekje te lezen. Ga eerst een keer kamperen voor je besluit te proberen van de natuur te leven om maar wat te noemen.
Mijn verwachting is dan ook dat de heren het geen twee nachten vol gaan houden. Ik heb zo het vermoeden dat ze morgenochtend vertrokken zijn, want dit lijkt me niets voor deze helden op sokken. Dan hebben we toch liever echte Heroes.
maandag 24 juli 2017
Dag 78: Utrechtse heuvelrug - Mijn nachten met Daphne
Pre-orders voor een boek dat nog lang niet geschreven is.
Midden in de nacht kwam het onweer, dat tot dan toe keurig ons gemist had, alsnog in volle hevigheid onze nachtrust om zeep helpen. Nu al een paar nachten op rij weinig slaap en dat begin ik te voelen.
Niet alleen heb ik minder zin om dingen te doen, ook de broodnodige denkprocessen vertragen door het constante gevoel van vermoeidheid. Vandaag dus weer een dag zonder al te veel activiteiten overdag, mede doordat er overdag ook nog regen over komt trekken.
Zodra de regen voor een aantal uren weg is trek ik richting supermarkt en daarna naar de solar-bench om mobiel en tablet weer wat bij te laden. Nodig ook, want midden in een bos is de ontvangst verre van optimaal en dan gaat een accu een stuk sneller leeg.
Ik heb net alles ingeplugd wanneer ik zie dat ik een bericht heb van Daphne dat ze onderweg is naar de paalcamping. Daphne is één van de regelmatig terugkerende mensen op deze plek en avonden met Daphne zijn nooit saai.
Al te lang laat ik de apparaten dus niet aan de lader, want ik wil rap weer richting bos. Op het moment dat ik weer aankom in het bos is het aan het regenen en ik roep vol goede moed dat de regen nu gaat stoppen omdat ik er weer ben en geloof het of niet, het stopt subiet met regenen en blijft de rest van de avond droog. Ik lijk over bijzondere krachten te beschikken.
Recent had ik het nog al grappend met Jim over mijn nachten met Daphne, en dat gaat puur om gesprekken, geen stoute dingen denken mensen, en hij zei gelijk dat ik er een boek over moest schrijven met die titel en dat hij er dan zeker één zou kopen. Probleem is alleen wel dat ik nog lang niet genoeg materiaal heb voor een compleet boek.
Ook deze avond met Daphne is weer boeiend, onder het genot van een biertje. Ik ken weinig vrouwen die na uren praten nog zo met mysteries omgeven zijn als zij en dat maakt haar juist zo interessant. Nu komt dat voor een gedeelte ook doordat ik weinig directe vragen stel. Het is immers veel boeiender om om een mysterie heen te cirkelen dan ineens richting antwoord te gaan. Er zou anders al helemaal nooit een boek van gemaakt kunnen worden, want dan ben je na drie pagina's klaar.
Op een keurig christelijk tijdstip maken we een einde aan de gesprekken, zonder dat ik veel dichter bij het antwoord op het mysterie ben gekomen. Wie weet krijg ik in de nabije of verre toekomst nog herkansingen. Deze keer ook geen vervolg midden in de nacht, maar daardoor wel een kans op een rustige nacht. Een kans, geen garantie.
Ik ratel wel door over Daphne merk ik, maar dat krijg je met mysteries, die wekken mijn interesse. Een passende afsluiting voor deze dag lijkt mij dan onderstaande van U2.
Midden in de nacht kwam het onweer, dat tot dan toe keurig ons gemist had, alsnog in volle hevigheid onze nachtrust om zeep helpen. Nu al een paar nachten op rij weinig slaap en dat begin ik te voelen.
Niet alleen heb ik minder zin om dingen te doen, ook de broodnodige denkprocessen vertragen door het constante gevoel van vermoeidheid. Vandaag dus weer een dag zonder al te veel activiteiten overdag, mede doordat er overdag ook nog regen over komt trekken.
Zodra de regen voor een aantal uren weg is trek ik richting supermarkt en daarna naar de solar-bench om mobiel en tablet weer wat bij te laden. Nodig ook, want midden in een bos is de ontvangst verre van optimaal en dan gaat een accu een stuk sneller leeg.
Ik heb net alles ingeplugd wanneer ik zie dat ik een bericht heb van Daphne dat ze onderweg is naar de paalcamping. Daphne is één van de regelmatig terugkerende mensen op deze plek en avonden met Daphne zijn nooit saai.
Al te lang laat ik de apparaten dus niet aan de lader, want ik wil rap weer richting bos. Op het moment dat ik weer aankom in het bos is het aan het regenen en ik roep vol goede moed dat de regen nu gaat stoppen omdat ik er weer ben en geloof het of niet, het stopt subiet met regenen en blijft de rest van de avond droog. Ik lijk over bijzondere krachten te beschikken.
Recent had ik het nog al grappend met Jim over mijn nachten met Daphne, en dat gaat puur om gesprekken, geen stoute dingen denken mensen, en hij zei gelijk dat ik er een boek over moest schrijven met die titel en dat hij er dan zeker één zou kopen. Probleem is alleen wel dat ik nog lang niet genoeg materiaal heb voor een compleet boek.
Ook deze avond met Daphne is weer boeiend, onder het genot van een biertje. Ik ken weinig vrouwen die na uren praten nog zo met mysteries omgeven zijn als zij en dat maakt haar juist zo interessant. Nu komt dat voor een gedeelte ook doordat ik weinig directe vragen stel. Het is immers veel boeiender om om een mysterie heen te cirkelen dan ineens richting antwoord te gaan. Er zou anders al helemaal nooit een boek van gemaakt kunnen worden, want dan ben je na drie pagina's klaar.
Op een keurig christelijk tijdstip maken we een einde aan de gesprekken, zonder dat ik veel dichter bij het antwoord op het mysterie ben gekomen. Wie weet krijg ik in de nabije of verre toekomst nog herkansingen. Deze keer ook geen vervolg midden in de nacht, maar daardoor wel een kans op een rustige nacht. Een kans, geen garantie.
Ik ratel wel door over Daphne merk ik, maar dat krijg je met mysteries, die wekken mijn interesse. Een passende afsluiting voor deze dag lijkt mij dan onderstaande van U2.
zondag 23 juli 2017
Dag 77: Utrechtse heuvelrug - En toen keerde de rust weer terug
Van meer dan veertig kampeerders naar drie.
Meer dan veertig kampeerders stonden er afgelopen nacht, waaronder twee groepen scouts. De volgende ochtend wanneer ik mijn tent uit kruip zijn we nog maar met vijf over en twee daarvan vertrekken een paar uur later.
Toch wel spijtig dat iedereen zo snel weer vertrekt na de boeiende afgelopen nacht met zijn mooie gesprekken. Vooral jammer dat Jim en Merlijn moeten vertrekken, want daar had ik nog wel wat bomen mee op willen zetten.
Overigens zorgen Jim en Merlijn nog wel voor een humoristisch moment. Nadat ik ze uit heb gelegd hoe bij de dichtstbijzijnde bushalte te komen, op het einde van het pad naar rechts en dan alsmaar rechtdoor, vertrekken ze. Kan niet fout gaan zou je denken met zulke eenvoudige instructies, maar dus wel.
Anderhalf uur na het vertrek van Jim en Merlijn stap ik op mijn fiets richting supermarkt en stroomdealer en een paar honderd meter van de paalcamping af zie ik ineens Jim en Merlijn op hun backpack zitten. Wat blijkt, ze dachten beiden dat de ander wel naar mijn instructies aan het luisteren was en waren beiden dus niet aan het opletten. Gevolg: Kilometers omlopen en ruim anderhalf uur doen over een stukje van twintig minuten. Toch wel handig om soms naar mij te luisteren dus.
Verder is het vandaag vooral een warme dag, dus veel zin om van alles te doen heb ik dan ook niet. Zodra ik voldoende stroom hem trek ik dan ook weer richting camping, waar we deze keer slechts kort bij het kampvuur zitten.
De scouts maakten nogal wat herrie vanmorgen bij het inpakken, de leiding voorop overigens, waardoor ik in ieder geval voor mijn doen vroeg richting mijn tent wil trekken. Dit gebeurd uiteindelijk toch nog iets later dan gedacht, omdat er nog even een gesprek ontstaat over cinema en dan vooral de Scandinavische cinema met bijrollen voor de Franse en Iraanse cinema. Altijd mooi om mede-liefhebbers van kwaliteit te ontmoeten in een wereld waarin het oppervlakkige entertainment zo de overhand heeft.
De grote onweersbuien die voor het einde van de avond voorspeld waren trekken gelukkig langs ons heen, nu maar hopen dat dat de rest van de nacht zo blijft. En na al dat omlopen van Jim en Merlijn lijken de Proclaimers me een mooie afsluiting.
Meer dan veertig kampeerders stonden er afgelopen nacht, waaronder twee groepen scouts. De volgende ochtend wanneer ik mijn tent uit kruip zijn we nog maar met vijf over en twee daarvan vertrekken een paar uur later.
Toch wel spijtig dat iedereen zo snel weer vertrekt na de boeiende afgelopen nacht met zijn mooie gesprekken. Vooral jammer dat Jim en Merlijn moeten vertrekken, want daar had ik nog wel wat bomen mee op willen zetten.
Overigens zorgen Jim en Merlijn nog wel voor een humoristisch moment. Nadat ik ze uit heb gelegd hoe bij de dichtstbijzijnde bushalte te komen, op het einde van het pad naar rechts en dan alsmaar rechtdoor, vertrekken ze. Kan niet fout gaan zou je denken met zulke eenvoudige instructies, maar dus wel.
Anderhalf uur na het vertrek van Jim en Merlijn stap ik op mijn fiets richting supermarkt en stroomdealer en een paar honderd meter van de paalcamping af zie ik ineens Jim en Merlijn op hun backpack zitten. Wat blijkt, ze dachten beiden dat de ander wel naar mijn instructies aan het luisteren was en waren beiden dus niet aan het opletten. Gevolg: Kilometers omlopen en ruim anderhalf uur doen over een stukje van twintig minuten. Toch wel handig om soms naar mij te luisteren dus.
Verder is het vandaag vooral een warme dag, dus veel zin om van alles te doen heb ik dan ook niet. Zodra ik voldoende stroom hem trek ik dan ook weer richting camping, waar we deze keer slechts kort bij het kampvuur zitten.
De scouts maakten nogal wat herrie vanmorgen bij het inpakken, de leiding voorop overigens, waardoor ik in ieder geval voor mijn doen vroeg richting mijn tent wil trekken. Dit gebeurd uiteindelijk toch nog iets later dan gedacht, omdat er nog even een gesprek ontstaat over cinema en dan vooral de Scandinavische cinema met bijrollen voor de Franse en Iraanse cinema. Altijd mooi om mede-liefhebbers van kwaliteit te ontmoeten in een wereld waarin het oppervlakkige entertainment zo de overhand heeft.
De grote onweersbuien die voor het einde van de avond voorspeld waren trekken gelukkig langs ons heen, nu maar hopen dat dat de rest van de nacht zo blijft. En na al dat omlopen van Jim en Merlijn lijken de Proclaimers me een mooie afsluiting.
zaterdag 22 juli 2017
Dag 76: Utrechtse heuvelrug - Drukte en goede gesprekken
De drukste nacht die ik hier ooit heb meegemaakt gaat samen met goede gesprekken bij het kampvuur.
Overdag flink wat tijd besteed aan een eerste opruimronde van mijn twittertimeline. Ik ontvolg een kleine 200 personen om uiteenlopende redenen. Sommigen omdat ze niet meer actief zijn, anderen omdat ze me niet meer boeien, soms omdat ik niet eens meer weet waarom ik ze volg en sommigen omdat ik ze beu ben, of omdat ze verbonden zijn aan zaken waar ik me nu niet mee bezig wil houden. Overigens is dit geen complete lijst van redenen, maar je zult altijd zien dat mensen die ik ontvolgd heb dit lezen en de aanname doen tot een bepaalde groep te horen en daarom beledigd zijn. Niet mijn probleem eerlijk gezegd.
Man man man, wat een drukte. De scouts hadden na een bezoekje van de boswachter op hun terrein afspraken gemaakt over hoe om te gaan met de paalcamping, maar daar had blijkbaar niet iedere groep een boodschap aan. Daardoor staan er vannacht niet minder dan twee scouting groepen in het bos. Daarnaast nog een kleine tien reguliere bezoekers en je komt op een totaal van veertig tot vijftig personen. Veel te veel voor deze plek.
Gelukkig zijn het deze keer verder wel scouts die zich weten te gedragen en ze laten de reguliere bezoekers relatief met rust, waardoor de reguliere bezoekers de mogelijkheid krijgen om samen van het kampvuur te genieten en gesprekken met elkaar aan te gaan.
Er zit een ongekend gemêleerd gezelschap rond het vuur deze avond. Een Noor als buitenlandse inbreng, Daphne is weer een avondje op bezoek en ook Jim die hier een week geleden was is er weer een nachtje met een ander. Daarnaast nog wat mensen van verschillende leeftijden en levensovertuigingen.
Het boeiendste gesprek ontstaat laat in de avond, of beter gezegd het begin van de nacht, met een gereformeerde over geloof en diverse ethische kwesties. Al mijn hele leven voer ik gesprekken met gelovigen en deze gesprekken weten me altijd weer te boeien.
Hoewel standpunten op details of hoofdzaken soms mijlenver uit elkaar kunnen liggen, zijn er meer overtuigingen waar je overeenkomsten vind, het is alleen soms lastig om je niet alleen te focussen op de verschillen. Het belangrijkste blijft echter hoe dan ook altijd dat, hoe groot de verschillen ook zijn, het gesprek altijd respectvol blijft.
Want alleen indien er sprake is van respect kun je tot elkaar komen. En volgens mij hebben dit soort gesprekken ook echt nut. Beide partijen worden aan het denken gezet en daardoor zie je standpunten over tijd verschuiven.
Mooiste voorbeeld hierin is denk ik wel het standpunt van vele gereformeerden over homoseksualiteit. Twintig jaar geleden waren gereformeerden met een gematigd standpunt over homoseksualiteit bijna niet te vinden, nu kom je ze met regelmaat tegen en nu dus ook. Nog twintig jaar en we kunnen over genderissues praten ;)
En ja, ook mijn standpunten kunnen soms veranderen door dit soort gesprekken. Niet in de details die vaak voor gereformeerden een vlaggenschip lijken te zijn, maar wel op de hoofdlijnen en de gedachten achter deze vlaggenschepen, te weten meer respect voor elkaar en vooral meer betrokkenheid bij elkaar.
Het is maar al te eenvoudig om in een wereld vol individualisme je niet om je omgeving te bekommeren, maar als je dat doet, dan zal er ook uiteindelijk niemand meer zijn die de moeite neemt om zich over jou te bekommeren en dan sta je er echt alleen voor en dat wens ik niemand toe.
Dus hoewel ik me op vele gebieden niet kan verenigen met strenggelovigen, zorgen de gesprekken met deze groep mensen wel dat ik zelf ook een beter mens word. Ik blijf dus met plezier dit soort gesprekken opzoeken.
Ergens na twee uur liepen de gesprekken helaas ten einde, maar ik was nog niet moe, dus gooide ik er nog een filmpje in zodra ik in de tent lag.
Nu heb ik het vandaag veel over respect gehad, maar dat nummer kwam hier gisteren al voorbij. Dan maar Think van dezelfde zangeres, want van gesprekken zoals vandaag ga je altijd denken.
Overdag flink wat tijd besteed aan een eerste opruimronde van mijn twittertimeline. Ik ontvolg een kleine 200 personen om uiteenlopende redenen. Sommigen omdat ze niet meer actief zijn, anderen omdat ze me niet meer boeien, soms omdat ik niet eens meer weet waarom ik ze volg en sommigen omdat ik ze beu ben, of omdat ze verbonden zijn aan zaken waar ik me nu niet mee bezig wil houden. Overigens is dit geen complete lijst van redenen, maar je zult altijd zien dat mensen die ik ontvolgd heb dit lezen en de aanname doen tot een bepaalde groep te horen en daarom beledigd zijn. Niet mijn probleem eerlijk gezegd.
Man man man, wat een drukte. De scouts hadden na een bezoekje van de boswachter op hun terrein afspraken gemaakt over hoe om te gaan met de paalcamping, maar daar had blijkbaar niet iedere groep een boodschap aan. Daardoor staan er vannacht niet minder dan twee scouting groepen in het bos. Daarnaast nog een kleine tien reguliere bezoekers en je komt op een totaal van veertig tot vijftig personen. Veel te veel voor deze plek.
Gelukkig zijn het deze keer verder wel scouts die zich weten te gedragen en ze laten de reguliere bezoekers relatief met rust, waardoor de reguliere bezoekers de mogelijkheid krijgen om samen van het kampvuur te genieten en gesprekken met elkaar aan te gaan.
Er zit een ongekend gemêleerd gezelschap rond het vuur deze avond. Een Noor als buitenlandse inbreng, Daphne is weer een avondje op bezoek en ook Jim die hier een week geleden was is er weer een nachtje met een ander. Daarnaast nog wat mensen van verschillende leeftijden en levensovertuigingen.
Het boeiendste gesprek ontstaat laat in de avond, of beter gezegd het begin van de nacht, met een gereformeerde over geloof en diverse ethische kwesties. Al mijn hele leven voer ik gesprekken met gelovigen en deze gesprekken weten me altijd weer te boeien.
Hoewel standpunten op details of hoofdzaken soms mijlenver uit elkaar kunnen liggen, zijn er meer overtuigingen waar je overeenkomsten vind, het is alleen soms lastig om je niet alleen te focussen op de verschillen. Het belangrijkste blijft echter hoe dan ook altijd dat, hoe groot de verschillen ook zijn, het gesprek altijd respectvol blijft.
Want alleen indien er sprake is van respect kun je tot elkaar komen. En volgens mij hebben dit soort gesprekken ook echt nut. Beide partijen worden aan het denken gezet en daardoor zie je standpunten over tijd verschuiven.
Mooiste voorbeeld hierin is denk ik wel het standpunt van vele gereformeerden over homoseksualiteit. Twintig jaar geleden waren gereformeerden met een gematigd standpunt over homoseksualiteit bijna niet te vinden, nu kom je ze met regelmaat tegen en nu dus ook. Nog twintig jaar en we kunnen over genderissues praten ;)
En ja, ook mijn standpunten kunnen soms veranderen door dit soort gesprekken. Niet in de details die vaak voor gereformeerden een vlaggenschip lijken te zijn, maar wel op de hoofdlijnen en de gedachten achter deze vlaggenschepen, te weten meer respect voor elkaar en vooral meer betrokkenheid bij elkaar.
Het is maar al te eenvoudig om in een wereld vol individualisme je niet om je omgeving te bekommeren, maar als je dat doet, dan zal er ook uiteindelijk niemand meer zijn die de moeite neemt om zich over jou te bekommeren en dan sta je er echt alleen voor en dat wens ik niemand toe.
Dus hoewel ik me op vele gebieden niet kan verenigen met strenggelovigen, zorgen de gesprekken met deze groep mensen wel dat ik zelf ook een beter mens word. Ik blijf dus met plezier dit soort gesprekken opzoeken.
Ergens na twee uur liepen de gesprekken helaas ten einde, maar ik was nog niet moe, dus gooide ik er nog een filmpje in zodra ik in de tent lag.
Nu heb ik het vandaag veel over respect gehad, maar dat nummer kwam hier gisteren al voorbij. Dan maar Think van dezelfde zangeres, want van gesprekken zoals vandaag ga je altijd denken.
vrijdag 21 juli 2017
Yuri is verbaasd aflevering 7: Antiglobalisten en nationalisten
Twee extremen lijken meer op elkaar dan je zou verwachten.
Dag 75: Utrechtse heuvelrug - If you can't beat them, join them
Ik sluit me maar eens een avond aan bij de groep scouts die er vandaag is.
Na een dag met allerlei kleine dingetjes mooi op tijd terug richting tent en uiteraard was er weer een volgende groep scouts aanwezig. Deze maakte er een compleet dorp van met allerlei plastic zeiltjes die ze tot tenten aan het vouwen waren.
Ik besluit om maar eens bij de vuurplaats te gaan zitten, waar een leidster pannenkoeken aan het bakken is en langzaam komen er steeds meer scouts bijzitten. Het blijkt om een groep uit Waalwijk te gaan.
Nu zijn er aardig wat groepen geweest die er een zooitje van gemaakt hebben de laatste dagen, dus leg ik ze maar even uit wat de boswachter niet wenst te zien. Vervolgens zie ik tot mijn verbazing dat iemand het kampvuur aansteekt met een halve fles spiritus. Is dat hoe scouts het tegenwoordig doen?
Het zijn nieuwsgierige scouts, altijd goed, en ze vragen me het figuurlijke hemd van het lijf. Wie ben ik, waarom ben ik daar, hoe is het om alleen te reizen ercetera, etcetera. De meesten geven aan het niet te durven, alleen reizen, maar een paar zien er het mooie wel van in.
Vervolgens weer een moment dat ik me verbaas over de scouts. Nadat ze allemaal een bekertje frisdrank hebben gehad beginnen ze de plastic bekertjes in het vuur te gooien. De leiding zegt er niets van, dus doe ik dat maar. Je wil natuurlijk niet hebben dat mensen afval gaan verbranden en de chemicaliën via de as in combinatie met een regenbui het grondwater vervuilen dat vervolgens weer gedronken word wanneer mensen het met de waterpomp oppompen.
Het blijkt tijd te zijn voor een spelletje en ik zit er toch al bij, dus dan doe ik maar mee ook. Weerwolven heet het spel en ik merk al snel dat dat spel het beste werkt met een rustige groep, waar hier geen sprake van is. De kids hebben het in ieder geval naar hun zin en dat telt natuurlijk.
Na een latenight-snack, een zakje chips, worden de kids naar hun stukken plastic gestuurd en dan begint er ineens een drama. Één jongedame word namelijk ronduit hysterisch vanwege de aanwezige muizen. Ze is er van overtuigd dat de muizen haar gaan aanvallen en ze is een klein uur lang met geen mogelijkheid tot rust te krijgen.
De angsten die ons hoofd voort kunnen brengen zijn soms echt vreemd. Uiteraard vallen muizen mensen niet aan, maar als je hoofd je van wat anders heeft overtuigd. Net zoals ik dat heb met hoogtevrees. Ik kan ergens op staan dat onmogelijk een millimeter kan verschuiven en toch ben ik soms bang voor een complete ineenstorting. Lang leven onze breinen.
Juist op het moment dat iedereen het op lijkt te geven om haar nog tot rust te krijgen, begint ze ineens te kalmeren en een paar minuten later slaapt ze alsof er niets aan de hand was. Kinderen zijn soms nog vreemder dan volwassenen.
Tijd om richting tent te gaan. Mijn verbazing over de scouting is er nog altijd, maar mijn respect voor de leiders en waar ze mee te maken hebben is wel gegroeid. Wat kan een groep kinderen vermoeiend zijn. Zei iemand daar trouwens respect?
Na een dag met allerlei kleine dingetjes mooi op tijd terug richting tent en uiteraard was er weer een volgende groep scouts aanwezig. Deze maakte er een compleet dorp van met allerlei plastic zeiltjes die ze tot tenten aan het vouwen waren.
Ik besluit om maar eens bij de vuurplaats te gaan zitten, waar een leidster pannenkoeken aan het bakken is en langzaam komen er steeds meer scouts bijzitten. Het blijkt om een groep uit Waalwijk te gaan.
Nu zijn er aardig wat groepen geweest die er een zooitje van gemaakt hebben de laatste dagen, dus leg ik ze maar even uit wat de boswachter niet wenst te zien. Vervolgens zie ik tot mijn verbazing dat iemand het kampvuur aansteekt met een halve fles spiritus. Is dat hoe scouts het tegenwoordig doen?
Het zijn nieuwsgierige scouts, altijd goed, en ze vragen me het figuurlijke hemd van het lijf. Wie ben ik, waarom ben ik daar, hoe is het om alleen te reizen ercetera, etcetera. De meesten geven aan het niet te durven, alleen reizen, maar een paar zien er het mooie wel van in.
Vervolgens weer een moment dat ik me verbaas over de scouts. Nadat ze allemaal een bekertje frisdrank hebben gehad beginnen ze de plastic bekertjes in het vuur te gooien. De leiding zegt er niets van, dus doe ik dat maar. Je wil natuurlijk niet hebben dat mensen afval gaan verbranden en de chemicaliën via de as in combinatie met een regenbui het grondwater vervuilen dat vervolgens weer gedronken word wanneer mensen het met de waterpomp oppompen.
Het blijkt tijd te zijn voor een spelletje en ik zit er toch al bij, dus dan doe ik maar mee ook. Weerwolven heet het spel en ik merk al snel dat dat spel het beste werkt met een rustige groep, waar hier geen sprake van is. De kids hebben het in ieder geval naar hun zin en dat telt natuurlijk.
Na een latenight-snack, een zakje chips, worden de kids naar hun stukken plastic gestuurd en dan begint er ineens een drama. Één jongedame word namelijk ronduit hysterisch vanwege de aanwezige muizen. Ze is er van overtuigd dat de muizen haar gaan aanvallen en ze is een klein uur lang met geen mogelijkheid tot rust te krijgen.
De angsten die ons hoofd voort kunnen brengen zijn soms echt vreemd. Uiteraard vallen muizen mensen niet aan, maar als je hoofd je van wat anders heeft overtuigd. Net zoals ik dat heb met hoogtevrees. Ik kan ergens op staan dat onmogelijk een millimeter kan verschuiven en toch ben ik soms bang voor een complete ineenstorting. Lang leven onze breinen.
Juist op het moment dat iedereen het op lijkt te geven om haar nog tot rust te krijgen, begint ze ineens te kalmeren en een paar minuten later slaapt ze alsof er niets aan de hand was. Kinderen zijn soms nog vreemder dan volwassenen.
Tijd om richting tent te gaan. Mijn verbazing over de scouting is er nog altijd, maar mijn respect voor de leiders en waar ze mee te maken hebben is wel gegroeid. Wat kan een groep kinderen vermoeiend zijn. Zei iemand daar trouwens respect?
donderdag 20 juli 2017
Dag 74: Utrechtse heuvelrug - Scouts en oranje invasie
De zoveelste groep scouts komt langs en ik maak een oranje invasie mee.
Na regen in de nacht schiet het nog niet echt op met het drogen van de kleren. Gelukkig is het overdag droger. Ik besluit al snel om het vandaag lekker rustig aan te doen. Verder trekken zit er toch niet in tot alle kleren droog zijn en veel valt er hier niet meer te doen.
Overdag lekker de tour volgen, een prachtige overwinning van Bauke Mollema. Gelukkig beginnen de Nederlandse renners door te krijgen dat je niet fietst voor ereplaatsen, maar om te winnen. Sinds die omslag, plus de input van wat uitzonderlijk talent, zorgen dat de Nederlandse wielrenners steeds meer de moeite waard zijn om te volgen.
Ik zie graag strijd in het wielrennen en teveel Nederlandse renners reden de afgelopen jaren afwachtend. Ik zie liever iemand proberen te winnen om vervolgens achteraan te eindigen, dan iemand die de hele dag netjes vooraan rijd en achtste weet te worden.
Na de tour alle accu's leeg, dus op naar mijn stroomdealer. Tegen de tijd dat ik bijna klaar ben om in te pakken, loopt het ineens volledig vol met mensen in oranje kleding. Oh ja, het EK voetbal is begonnen en deze Mac ligt voor veel mensen op de route naar huis, dus maak ik een ware invasie mee.
Overigens springt me hierbij iets ineens in het oog waar ik me al vaker over verbaasd heb. Ik heb dus weer inspiratie voor een filmpje. Eerst morgen of overmorgen echter scheren en daarna kan ik weer voor de camera.
Op de terugweg naar mijn tent ontdek ik dat ik iets moois heb gemist. Een aantal mensen waar ik al meerdere avonden mee mee heb gemaakt waren er vanavond en ik kom ze precies tegen op het moment dat ze naar huis gaan. Over twee dagen een nieuwe kans begrijp ik, dus dan ben ik met zekerheid tijdig terug.
Eenmaal helemaal terug, ontdek ik dat de volgende groep scouts bezit hebben genomen van de paalcamping. Ze liggen al letterlijk onder zeil, dus ik merk morgenochtend pas of ik er last van heb, want last van scouts is de normaalste gang van zaken hier de afgelopen week.
Het is inmiddels al zover dat de boswachter richting scouting is getogen om ze aan te spreken op de misdragingen. Zaken als overdreven grote vuren, kamperen waar het niet mag, bomen omkappen, rotzooi achter laten in het bos en dergelijke zijn de normaalste gang van zaken bij scouts blijkbaar tegenwoordig. Volgens mij was dat in het verleden toch anders.
Zelf heb ik nooit wat met scouting gehad, althans, waar het gaat om zelf onderdeel van de scouting te zijn. Verder vond ik het altijd wel sympathieke clubjes, maar mijn sympathie voor deze clubjes is nu wel snel aan het afnemen. Ik geef ze voor nu nog even het voordeel van de twijfel, maar dan moeten de groepen die de komende dagen ongetwijfeld nog komen wel beter gedrag laten zien.
De reden waarom hier aan de lopende band scouts voorbijkomen heeft overigens te maken met het feit dat hier vlakbij een groot scoutingterrein zit, maar vanwege het begin van de vakantie zit het daar stampvol, dus komt er iedere avond een groep naar hier.
En als we het dan over scouts hebben, dan kan ik ook wel een keer afsluiten met een heel fout nummer.
woensdag 19 juli 2017
Yuri is verbaasd aflevering 6: Gelukszoekers
Waar het gaat om asielzoekers is het woord gelukszoekers aan inflatie onderhevig.
Dag 73: Utrechtse heuvelrug - Grote schoonmaak
De bedoeling was een wasje en verder rustig aan, maar het werd een grote schoonmaak.
Dat krijg je wanneer je weer energiek aan het worden bent, dan doe je ineens meer dan je van plan was. Na een lange en mooie nacht pas bij het ochtendgloren gaan slapen, dus vroeg wakker was ik niet om het maar voorzichtig te zeggen. Vandaar het plan om er een mooie rustige dag van te maken.
Een wasje wil ik doen en een beetje orde in de chaos in mijn tent. Vooral dat laatste word meer dan de bedoeling was. Alles in mijn tent gaat op de kop en alles word schoongemaakt. Ik pak vast in wat ik niet meer nodig heb en bedenk ook eindelijk een logische indeling voor mijn tent. Het gebrek aan indeling zorgde voor de chaos en dat is nu als het goed is achter de rug.
Een wasje word ook wat meer. Op de kleren die ik aan heb na en dat wat al schoon was gaat alles in de was. Na afloop zijn zowel tent als fiets overhangen met textiel. Het zal wel even duren voor alles droog is, er kan immers nog her en der een buitje vallen, maar zodra iets droog is gaat het vanaf nu de tas in.
Al met al vandaag dus een dagje huishouden en voorbereiden op een volgende etappe. Hoogste tijd ook, want ik ben hier al veel te lang. Nu is het hier ook prachtig en met name de mensen die met regelmaat voorbijkomen en die je daardoor langzaam leert kennen, maken het echt de moeite waard om hier te zijn. Ik denk dat ik dan ook nog heimwee naar deze plek ga krijgen en dan vooral naar de mensen die ik met deze plek associeer.
Nu is alleen nog de vraag op welke dag ik precies verder ga trekken. Kijkende naar de weersvoorspelling is dat nog lastig kiezen. Er komt een flinke hoeveelheid warmte deze kant op en dan is de vraag of het voor of na de warmte gaat zijn dat ik alles weer inpak en verder trek. Ik ben er, op de nog natte was na, in ieder geval verder klaar voor en dat is ook wel weer lekker na eigenlijk voortdurend nog dingen te doen te hebben gehad, hoe klein die dingen ook waren soms.
En er komt dus hitte aan, dus tijd voor Martha & the Vandellas:
Dat krijg je wanneer je weer energiek aan het worden bent, dan doe je ineens meer dan je van plan was. Na een lange en mooie nacht pas bij het ochtendgloren gaan slapen, dus vroeg wakker was ik niet om het maar voorzichtig te zeggen. Vandaar het plan om er een mooie rustige dag van te maken.
Een wasje wil ik doen en een beetje orde in de chaos in mijn tent. Vooral dat laatste word meer dan de bedoeling was. Alles in mijn tent gaat op de kop en alles word schoongemaakt. Ik pak vast in wat ik niet meer nodig heb en bedenk ook eindelijk een logische indeling voor mijn tent. Het gebrek aan indeling zorgde voor de chaos en dat is nu als het goed is achter de rug.
Een wasje word ook wat meer. Op de kleren die ik aan heb na en dat wat al schoon was gaat alles in de was. Na afloop zijn zowel tent als fiets overhangen met textiel. Het zal wel even duren voor alles droog is, er kan immers nog her en der een buitje vallen, maar zodra iets droog is gaat het vanaf nu de tas in.
Al met al vandaag dus een dagje huishouden en voorbereiden op een volgende etappe. Hoogste tijd ook, want ik ben hier al veel te lang. Nu is het hier ook prachtig en met name de mensen die met regelmaat voorbijkomen en die je daardoor langzaam leert kennen, maken het echt de moeite waard om hier te zijn. Ik denk dat ik dan ook nog heimwee naar deze plek ga krijgen en dan vooral naar de mensen die ik met deze plek associeer.
Nu is alleen nog de vraag op welke dag ik precies verder ga trekken. Kijkende naar de weersvoorspelling is dat nog lastig kiezen. Er komt een flinke hoeveelheid warmte deze kant op en dan is de vraag of het voor of na de warmte gaat zijn dat ik alles weer inpak en verder trek. Ik ben er, op de nog natte was na, in ieder geval verder klaar voor en dat is ook wel weer lekker na eigenlijk voortdurend nog dingen te doen te hebben gehad, hoe klein die dingen ook waren soms.
En er komt dus hitte aan, dus tijd voor Martha & the Vandellas:
dinsdag 18 juli 2017
Terug in de tijd deel 32: Een spoorlijn met een raadsel
Hoe een spoorviaduct jarenlang mensen vragen heeft doen stellen.
Dag 72: Utrechtse heuvelrug - Plensbui, energie en gesprekken tot in de ochtend
Overdag een plensbui gevolgd door extra slaap, waarna ik voor het eerst in week me weer energiek voel.
Na het nachtelijke gesprek vroeg in de ochtend gaan slapen en begin van de middag wakker geworden, maar nog altijd duf. Het begint weer te regenen en in dusdanige mate, dat ik binnen de kortste keren weer water onder mijn tent heb en dus alweer een waterbed heb. Twee keer in een paar dagen tijd deze luxe in het bos, wat wil je nog meer?
Na de regen de tour aan, dit is de dag van de korte etappen met drie cols, dus daar keek ik naar uit. Halverwege de etappe val ik echter pardoes weer in slaap, om vervolgens pas begin van de avond weer wakker te worden.
Blijkbaar was dit net het stukje slaap dat ik nog nodig had, want na een week lang vermoeidheid voel ik me plotsklaps weer energiek. Wat een genot! Na nog even met Daphne gesproken te hebben, onder andere over halsbanden, je verzint het niet, trek ik richting Mac om eindelijk eens de achterstand op mijn weblog weg te werken.
Het is even doorploeteren en flink tikken, maar eindelijk heb ik weer berichten in het voren staan, zodat ik niet de dagelijkse druk heb van het bijhouden van het weblog. Dat geeft ook weer extra rust, plus dat hierdoor de komende dagen de berichten in ieder geval een beetje op tijd online zullen staan en niet pas laat op de avond.
Dit alles achter de rug hebbende, terug richting de camping, waar het een gezellige avond lijkt te worden. Vandaar dat ik ook alvast een paar blikjes bier had gehaald. Bij mijn aankomst zitten er slechts twee, waarvan er ook nog één rap de tent in duikt, maar er zijn er nog twee onderweg.
Het word een prachtige nacht met mooie gesprekken. Zeker het laatste stukje voor de dageraad, wanneer we nog met twee personen over zijn en het ineens over de diepste onderdelen van mijn zijn gaat en ik opener ben dan ik zelf had verwacht. Net alsof er langzaam een soort van schroom van me aan het afvallen is.
Het precieze onderwerp van het gesprek ga ik hier niet delen, sommige onderwerpen zijn nu eenmaal meer geschikt voor één op één gesprekken dan voor een publiek blog. Het begint alweer duidelijk licht te worden tegen de tijd dat we moe maar voldaan onze slaapplek opzoeken.
Het tijdstip deed me denken aan een mooi nummer om dit stuk mee af te sluiten. Één van mijn favoriete albums is namelijk Straight On Till Morning van Blues Traveller. Daar zit de ochtend al in en daarnaast ben ik ook een reiziger met de blues. Qua titel staat er dan ook nog eens een mooi nummer op dit album, als ik me niet vergis als slotnummer, Make my way.
Na het nachtelijke gesprek vroeg in de ochtend gaan slapen en begin van de middag wakker geworden, maar nog altijd duf. Het begint weer te regenen en in dusdanige mate, dat ik binnen de kortste keren weer water onder mijn tent heb en dus alweer een waterbed heb. Twee keer in een paar dagen tijd deze luxe in het bos, wat wil je nog meer?
Na de regen de tour aan, dit is de dag van de korte etappen met drie cols, dus daar keek ik naar uit. Halverwege de etappe val ik echter pardoes weer in slaap, om vervolgens pas begin van de avond weer wakker te worden.
Blijkbaar was dit net het stukje slaap dat ik nog nodig had, want na een week lang vermoeidheid voel ik me plotsklaps weer energiek. Wat een genot! Na nog even met Daphne gesproken te hebben, onder andere over halsbanden, je verzint het niet, trek ik richting Mac om eindelijk eens de achterstand op mijn weblog weg te werken.
Het is even doorploeteren en flink tikken, maar eindelijk heb ik weer berichten in het voren staan, zodat ik niet de dagelijkse druk heb van het bijhouden van het weblog. Dat geeft ook weer extra rust, plus dat hierdoor de komende dagen de berichten in ieder geval een beetje op tijd online zullen staan en niet pas laat op de avond.
Dit alles achter de rug hebbende, terug richting de camping, waar het een gezellige avond lijkt te worden. Vandaar dat ik ook alvast een paar blikjes bier had gehaald. Bij mijn aankomst zitten er slechts twee, waarvan er ook nog één rap de tent in duikt, maar er zijn er nog twee onderweg.
Het word een prachtige nacht met mooie gesprekken. Zeker het laatste stukje voor de dageraad, wanneer we nog met twee personen over zijn en het ineens over de diepste onderdelen van mijn zijn gaat en ik opener ben dan ik zelf had verwacht. Net alsof er langzaam een soort van schroom van me aan het afvallen is.
Het precieze onderwerp van het gesprek ga ik hier niet delen, sommige onderwerpen zijn nu eenmaal meer geschikt voor één op één gesprekken dan voor een publiek blog. Het begint alweer duidelijk licht te worden tegen de tijd dat we moe maar voldaan onze slaapplek opzoeken.
Het tijdstip deed me denken aan een mooi nummer om dit stuk mee af te sluiten. Één van mijn favoriete albums is namelijk Straight On Till Morning van Blues Traveller. Daar zit de ochtend al in en daarnaast ben ik ook een reiziger met de blues. Qua titel staat er dan ook nog eens een mooi nummer op dit album, als ik me niet vergis als slotnummer, Make my way.
Het anagramhuis
Onderstaand huis deed mij spontaan in de remmen knijpen.
Kameleon op de voorkant en reclame voor Koeleman aan de zijkant. Een anagram op een huis dus, dat vond ik meer dan genoeg de moeite waard om een foto van te maken.
maandag 17 juli 2017
Dag 71: Utrechtse heuvelrug - Nachtelijk gesprek
Midden in de nacht de tent uit om een beetje te praten.
Sinds gisteren is Daphne ook weer op de paalcamping. Inmiddels de derde keer dat ze hier is tijdens mijn verblijf, dus we beginnen elkaar te leren kennen. Tijdens de dag vul ik mijn tijd nog met was, Tour de France en mijn weblog, maar laat op de avond schuif ik aan bij het kampvuur.
De vulling van de dag bevat overigens ook nog een bijzonder hartverwarmend moment. Een zeer goede vriendin van me, die zelf ook genoeg heeft om zich druk om te maken, neemt de moeite om me te bellen, haar steun aan te bieden en een hart onder de riem te steken. Ik zat de laatste paar dagen al beter in mijn vel, maar dit gesprek geeft me een extra boost. Dank voor je belletje lieverd!
Behalve Daphne zijn er nog twee anderen, dus we zitten er met ons viertjes. Na een leuk gesprek gaat ieder naar zijn of haar tent, of hangmat, en start ik dus een filmpje. Ik blijf nu eenmaal een nachtmens en en ik ben nog niet aan slapen toe.
Vlak voor het einde van de film hoor ik buiten ineens de stem van Daphne, of ik nog even wat kom roken, want ze kan niet slapen. Uiteraard voldoe ik aan dat verzoek. Daphne steekt alvast het kampvuur aan, terwijl ik snel wat kleren aantrek en wat sigaretten maak. Ik moet trouwens zeggen dat Daphne erg goed is met vuur maken. Dat doe ik haar niet na, dan speel ik liever vals om een vuur te starten.
En dan zit je dus ineens midden in de nacht, ik schat ergens een uur of drie, weer aan het kampvuur te praten over heden en verleden. Slapeloze nachten, gescheiden ouders en wat al niet meer komen voorbij.
Persoonlijk zijn dit mijn favoriete momenten. Ik ben gek op de nacht en al helemaal op nachtelijke gesprekken. Lang duurt het allemaal niet, na iets van drie kwartier gaat Daphne weer een poging doen om te slapen, maar ik vond het de moeite meer dan waard. Deze keer viel ze wel in slaap, want ze heeft niet meer bij mijn tent gestaan.
En zo is het mooiste moment van de dag dus op een moment dat de dag eigenlijk al voorbij is. Het leven kan vol zitten met leuke verrassingen. Ook een verrassing, ik weet het weer een keer relatief kort te houden.
Sinds gisteren is Daphne ook weer op de paalcamping. Inmiddels de derde keer dat ze hier is tijdens mijn verblijf, dus we beginnen elkaar te leren kennen. Tijdens de dag vul ik mijn tijd nog met was, Tour de France en mijn weblog, maar laat op de avond schuif ik aan bij het kampvuur.
De vulling van de dag bevat overigens ook nog een bijzonder hartverwarmend moment. Een zeer goede vriendin van me, die zelf ook genoeg heeft om zich druk om te maken, neemt de moeite om me te bellen, haar steun aan te bieden en een hart onder de riem te steken. Ik zat de laatste paar dagen al beter in mijn vel, maar dit gesprek geeft me een extra boost. Dank voor je belletje lieverd!
Behalve Daphne zijn er nog twee anderen, dus we zitten er met ons viertjes. Na een leuk gesprek gaat ieder naar zijn of haar tent, of hangmat, en start ik dus een filmpje. Ik blijf nu eenmaal een nachtmens en en ik ben nog niet aan slapen toe.
Vlak voor het einde van de film hoor ik buiten ineens de stem van Daphne, of ik nog even wat kom roken, want ze kan niet slapen. Uiteraard voldoe ik aan dat verzoek. Daphne steekt alvast het kampvuur aan, terwijl ik snel wat kleren aantrek en wat sigaretten maak. Ik moet trouwens zeggen dat Daphne erg goed is met vuur maken. Dat doe ik haar niet na, dan speel ik liever vals om een vuur te starten.
En dan zit je dus ineens midden in de nacht, ik schat ergens een uur of drie, weer aan het kampvuur te praten over heden en verleden. Slapeloze nachten, gescheiden ouders en wat al niet meer komen voorbij.
Persoonlijk zijn dit mijn favoriete momenten. Ik ben gek op de nacht en al helemaal op nachtelijke gesprekken. Lang duurt het allemaal niet, na iets van drie kwartier gaat Daphne weer een poging doen om te slapen, maar ik vond het de moeite meer dan waard. Deze keer viel ze wel in slaap, want ze heeft niet meer bij mijn tent gestaan.
En zo is het mooiste moment van de dag dus op een moment dat de dag eigenlijk al voorbij is. Het leven kan vol zitten met leuke verrassingen. Ook een verrassing, ik weet het weer een keer relatief kort te houden.
zondag 16 juli 2017
Duurzaam idee: Zonnebank nieuwe stijl
Duurzaamheid is niet alleen met techniek te bereiken, daar hoort ook bewustwording bij. Deze innovatie die ik tegenkwam kan daar bij helpen.
Dag 70: Utrechtse heuvelrug - Regen en onwaarheden
Van waterbed tot koude douche, alles met een glimlach op mijn gezicht.
De regen die gisteravond is begonnen gaat de hele nacht en ochtend door en stopt pas halverwege de middag. Het komt echt met bakken uit de lucht met wat opvallende gevolgen.
Op enig moment tegen het einde van de ochtend draai ik me om in mijn tent en zie de dingen die om me heen staan ineens dansen. Wat blijkt, de ondergrond heeft het maximum van zijn absorberende vermogen bereikt en er beginnen in het bos overal enorme plassen te ontstaan, ook onder mijn tent. In feite lig ik nu dus gedeeltelijk op een waterbed. Wat een luxe in het bos.
Aangezien mijn tent ook aan de onderkant waterdicht is, heb ik zelf verder nergens last van, en tegen het einde van de ochtend begint het wat trager te regenen, waardoor langzaam ook de plassen weer door de bosbodem opgenomen kunnen worden.
Na de regen komt er een telefoontje. De addergebroeders staan met wat opmerkingen over mij in de krant, die werkelijk kant nog wal raken. Er volgen nog meer telefoontjes en berichten, allemaal van kwade mensen. Kwaad vanwege de nonsens in de krant. Terwijl de andere kwaad is, blijf ik juist de hele tijd alleen maar grapjes maken. Ik zit blijkbaar lekker in mijn vel vandaag.
De onzin is voor mij wel reden om te reageren. Deze reactie hebben jullie vier dagen geleden hier kunnen lezen. Het opstellen van dit stuk kost echter wel aardig wat tijd, dus zo krijg ik de dag weer aardig gevuld.
Meest mooie is natuurlijk dat ik in één geval met filmmateriaal de beweringen van de addergebroeders onderuit kan halen. Hoe duidelijk wil je het hebben? Ook opvallend, iedereen lijkt verbaasd over de acties en uitlatingen van de addergebroeders de laatste dagen, maar ik niet. Op zich niet zo vreemd, ik ben lange tijd de enige geweest die van nabij hun handelen mee heb kunnen maken. Alle anderen kregen slechts stukjes mee en hebben dus niet het volle beeld hoe deze heren handelen.
De manier waarop ik vandaag om ga met hun nonsens geeft mij een goed gevoel. Het geeft me namelijk het idee dat ik dit hoofdstuk heb afgesloten voor mezelf. Ik weet wat ik anders had kunnen doen in deze hele episode en heb mijn lessen geleerd en kan daarmee verder richting toekomst.
Vrolijk ondanks gedoe uit het verleden in het nieuws. Qua nummer van de dag sluit ik dan ook af met iets vrolijks met News uit het verleden.
De regen die gisteravond is begonnen gaat de hele nacht en ochtend door en stopt pas halverwege de middag. Het komt echt met bakken uit de lucht met wat opvallende gevolgen.
Op enig moment tegen het einde van de ochtend draai ik me om in mijn tent en zie de dingen die om me heen staan ineens dansen. Wat blijkt, de ondergrond heeft het maximum van zijn absorberende vermogen bereikt en er beginnen in het bos overal enorme plassen te ontstaan, ook onder mijn tent. In feite lig ik nu dus gedeeltelijk op een waterbed. Wat een luxe in het bos.
Aangezien mijn tent ook aan de onderkant waterdicht is, heb ik zelf verder nergens last van, en tegen het einde van de ochtend begint het wat trager te regenen, waardoor langzaam ook de plassen weer door de bosbodem opgenomen kunnen worden.
Na de regen komt er een telefoontje. De addergebroeders staan met wat opmerkingen over mij in de krant, die werkelijk kant nog wal raken. Er volgen nog meer telefoontjes en berichten, allemaal van kwade mensen. Kwaad vanwege de nonsens in de krant. Terwijl de andere kwaad is, blijf ik juist de hele tijd alleen maar grapjes maken. Ik zit blijkbaar lekker in mijn vel vandaag.
De onzin is voor mij wel reden om te reageren. Deze reactie hebben jullie vier dagen geleden hier kunnen lezen. Het opstellen van dit stuk kost echter wel aardig wat tijd, dus zo krijg ik de dag weer aardig gevuld.
Meest mooie is natuurlijk dat ik in één geval met filmmateriaal de beweringen van de addergebroeders onderuit kan halen. Hoe duidelijk wil je het hebben? Ook opvallend, iedereen lijkt verbaasd over de acties en uitlatingen van de addergebroeders de laatste dagen, maar ik niet. Op zich niet zo vreemd, ik ben lange tijd de enige geweest die van nabij hun handelen mee heb kunnen maken. Alle anderen kregen slechts stukjes mee en hebben dus niet het volle beeld hoe deze heren handelen.
De manier waarop ik vandaag om ga met hun nonsens geeft mij een goed gevoel. Het geeft me namelijk het idee dat ik dit hoofdstuk heb afgesloten voor mezelf. Ik weet wat ik anders had kunnen doen in deze hele episode en heb mijn lessen geleerd en kan daarmee verder richting toekomst.
Vrolijk ondanks gedoe uit het verleden in het nieuws. Qua nummer van de dag sluit ik dan ook af met iets vrolijks met News uit het verleden.
De hazelworm
Al een paar keer ben ik ook hier dit prachtige beest tegengekomen, de hazelworm.
Helaas word de hazelworm vaak doodgetrapt, omdat mensen denken met een slang te maken te hebben, maar de hazelworm is dus geen slang. Een worm is het overigens ook niet.
Een volwassen hazelworm kan 30 tot 45 centimeter groot worden. In dit geval gaat het om een 35 centimeter lang vrouwtje. Dat het een vrouwtje is weet ik dankzij details die niet op de foto zichtbaar zijn. Naar alle waarschijnlijkheid is het een zwanger vrouwtje, want ik heb haar meerdere keren zien zonnebaden, en daar is een reden voor.
De hazelworm is dus geen slang of worm, maar een pootloze hagedis. Een levendbarende pootloze hagedis om precies te zijn. En daarom ook dat vrouwtjes wanneer ze zwanger zijn met enige regelmaat liggen te zonnebaden, want de extra warmte zorgt dat de embryo's zich beter en sneller ontwikkelen.
Vaak zijn ze niet eenvoudig te vinden, want ze weten zich goed te verstoppen in de rotzooi die op de grond ligt. Mocht je er ooit één zien, dan weet je nu dus dat het geen slang is, dus geen enkele reden om te schrikken of het beestje om zeep te helpen.
zaterdag 15 juli 2017
Yuri is verbaasd aflevering 5: Twente of Achterhoek
Waarom krijg ik toch telkens te horen: 'Kom je uit de Achterhoek?'
Yuri is verbaasd aflevering 4: Discriminatie
Hoe kan het toch dat mensen zonder enige ervaring met discriminatie altijd het debat over discriminatie weten te overheersen?
Dag 69 Utrechtse heuvelrug - Weer opnames en veel dames
Hoofd weer op orde, dus de camera weer uit de tas.
De nacht doorgebracht met vijftien dames, het is toch wat. Nou ja, dames. Scouting meisjes om precies te zijn. Het is hier in de regio de eerste week van de schoolvakantie, en dat blijkt kampweek voor de scouting te zijn. Aangezien het reguliere scoutingterrein een paar kilometer verderop stampvol zit, kwam er dus een groep naar de paalcamping.
Niet dat ik er veel van gemerkt heb, want toen ik in de avond richting tent ging lagen ze al te slapen en ze waren alweer weg voor ik wakker was. Hierdoor was het echter wel één van de drukste avonden die ik hier heb meegemaakt.
Vandaag eindelijk een opname maken die ik al meer dan een week van plan was, maar waar mijn hoofd gewoon niet naar stond met de ervaren chaos van de laatste dagen. Over een dag of drie komt hij hier voorbij.
Er liep hier ooit een spoorlijn, waar na sluiting nog een viaduct voor gebouwd leek te zijn. Een waar raadsel dus, dat de gemoederen in deze omgeving tijden bezig heeft gehouden. Nog een dag of drie geduld en dan is hij hier te zien en weten jullie het antwoord op het raadsel.
Zelf ben ik in ieder geval erg tevreden over hoe het filmpje is geworden, dus ben erg blij dat ik hem alsnog heb gemaakt. Daarnaast nog twee Yuri is verbaasd filmpjes opgenomen die hier ook binnenkort voorbij zullen komen.
De laatste opname was net op tijd klaar voor de regen komt en deze keer ga ik gelijk de Mac in om te gaan editten en uploaden. Liever direct verwerken dan later pas. Hoewel ik het werk niet in één keer afkrijg, kom ik een heel eind. Morgen nog wat bewerken op Youtube zelf en al het werk met de opnames hier is klaar. Als het goed is tenminste.
De bedoeling was dat er ook deze avond weer een groep van de scouting hier zou staan, maar omdat er vanaf de nacht heel veel regen komt, besluiten deze maar om de nacht af te blazen. En gelukkig maar, want deze tweede groep waren heel erg luidruchtige jongens. Dan is de rust in de natuur ineens ver te zoeken.
De verwachting is dus dat er veel regen gaat vallen en om elf uur begint het dan ook. Benieuwd wanneer er een einde aan komt. Iemand die weet hoe de regen te stoppen?
De nacht doorgebracht met vijftien dames, het is toch wat. Nou ja, dames. Scouting meisjes om precies te zijn. Het is hier in de regio de eerste week van de schoolvakantie, en dat blijkt kampweek voor de scouting te zijn. Aangezien het reguliere scoutingterrein een paar kilometer verderop stampvol zit, kwam er dus een groep naar de paalcamping.
Niet dat ik er veel van gemerkt heb, want toen ik in de avond richting tent ging lagen ze al te slapen en ze waren alweer weg voor ik wakker was. Hierdoor was het echter wel één van de drukste avonden die ik hier heb meegemaakt.
Vandaag eindelijk een opname maken die ik al meer dan een week van plan was, maar waar mijn hoofd gewoon niet naar stond met de ervaren chaos van de laatste dagen. Over een dag of drie komt hij hier voorbij.
Er liep hier ooit een spoorlijn, waar na sluiting nog een viaduct voor gebouwd leek te zijn. Een waar raadsel dus, dat de gemoederen in deze omgeving tijden bezig heeft gehouden. Nog een dag of drie geduld en dan is hij hier te zien en weten jullie het antwoord op het raadsel.
Zelf ben ik in ieder geval erg tevreden over hoe het filmpje is geworden, dus ben erg blij dat ik hem alsnog heb gemaakt. Daarnaast nog twee Yuri is verbaasd filmpjes opgenomen die hier ook binnenkort voorbij zullen komen.
De laatste opname was net op tijd klaar voor de regen komt en deze keer ga ik gelijk de Mac in om te gaan editten en uploaden. Liever direct verwerken dan later pas. Hoewel ik het werk niet in één keer afkrijg, kom ik een heel eind. Morgen nog wat bewerken op Youtube zelf en al het werk met de opnames hier is klaar. Als het goed is tenminste.
De bedoeling was dat er ook deze avond weer een groep van de scouting hier zou staan, maar omdat er vanaf de nacht heel veel regen komt, besluiten deze maar om de nacht af te blazen. En gelukkig maar, want deze tweede groep waren heel erg luidruchtige jongens. Dan is de rust in de natuur ineens ver te zoeken.
De verwachting is dus dat er veel regen gaat vallen en om elf uur begint het dan ook. Benieuwd wanneer er een einde aan komt. Iemand die weet hoe de regen te stoppen?
vrijdag 14 juli 2017
Dag 68: Utrechtse heuvelrug - Een mirakel
En dan doet de laptop het ineens weer en keert de rust in het hoofd terug.
Eigenlijk had ik de laptop al opgegeven, maar zodra ik eenmaal goed wakker was, voor zover dat kan want de vermoeidheid zit nog altijd goed in het lijf, probeer ik hem toch nog maar een keer nadat ik twee dagen de accu er niet in heb gehad en krijg nou wat, hij doet het. Een waar mirakel.
Nu kan ik dus mooi de laatste filmpjes uploaden en aangezien ik ook weer nieuwe inspiratie heb, kan ik ook weer nieuwe filmpjes maken. Vandaag is het nog rustig aan en alleen uploaden en verdere bewerkingen die op Youtube nodig zijn voor een filmpje live kan.
Ook een mirakel is mijn hoofd. Ineens de rust zelve. Mijn besluit gisteren dat het niet meer gaat om het wat, maar om het hoe en waarom geven me een houvast die dus zorgt voor kalme wateren in mijn hoofd. Van woeste oceaan naar een kabbelend beekje.
Mijn hoofd is in geen maanden zo rustig geweest, dus geniet ik er met volle teugen van. Ineens zie ik ook mijn omgeving weer beter en ik ben vrolijker dan ik in tijden ben geweest. Heerlijk.
Vreemd overigens, dat vreugde zoveel minder woorden nodig heeft dan ellende. Ik heb namelijk eigenlijk niet meer te melden. Dan maar weer afsluiten met een stukje muziek, één van mijn favoriete artiesten deze keer, gelukkig heb ik hem een keer live zien optreden, want dat kan inmiddels niet meer.
Eigenlijk had ik de laptop al opgegeven, maar zodra ik eenmaal goed wakker was, voor zover dat kan want de vermoeidheid zit nog altijd goed in het lijf, probeer ik hem toch nog maar een keer nadat ik twee dagen de accu er niet in heb gehad en krijg nou wat, hij doet het. Een waar mirakel.
Nu kan ik dus mooi de laatste filmpjes uploaden en aangezien ik ook weer nieuwe inspiratie heb, kan ik ook weer nieuwe filmpjes maken. Vandaag is het nog rustig aan en alleen uploaden en verdere bewerkingen die op Youtube nodig zijn voor een filmpje live kan.
Ook een mirakel is mijn hoofd. Ineens de rust zelve. Mijn besluit gisteren dat het niet meer gaat om het wat, maar om het hoe en waarom geven me een houvast die dus zorgt voor kalme wateren in mijn hoofd. Van woeste oceaan naar een kabbelend beekje.
Mijn hoofd is in geen maanden zo rustig geweest, dus geniet ik er met volle teugen van. Ineens zie ik ook mijn omgeving weer beter en ik ben vrolijker dan ik in tijden ben geweest. Heerlijk.
Vreemd overigens, dat vreugde zoveel minder woorden nodig heeft dan ellende. Ik heb namelijk eigenlijk niet meer te melden. Dan maar weer afsluiten met een stukje muziek, één van mijn favoriete artiesten deze keer, gelukkig heb ik hem een keer live zien optreden, want dat kan inmiddels niet meer.
Yuri is verbaasd aflevering 3: De speakerbeller
Steeds meer mensen denken dat de hele wereld hun eigendom is, de homo sans gêne.
donderdag 13 juli 2017
Dag 67: Utrechtse heuvelrug - Mooie dag valt in het water
Ik dacht er een mooie dag van te maken, maar de realiteit haalt me in.
Met de laptop defect besluit ik om deze dag lekker analoog een boek te gaan lezen op een bankje in de zon met een stokbrood bij de hand. Mooi ontspannen genieten van de dag en de omgeving dus. Helaas kwam er weinig van dit plan terecht.
Het op tijd naar de supermarkt voor een vers stokbrood deel ging nog prima. Daarna richting bankje en eerst op een tablet de finish van de tour etappe van die dag kijken ging ook nog prima. Het boek lezen kwam er echter nauwelijks van.
Tweede helft van de middag gaat de telefoon namelijk voor het eerst over. De dag die ik hier beschrijf is afgelopen zondag en dat is de dag dat de addergebroeders bekend maakten D66 te verlaten en voor zichzelf te beginnen.
Vanaf het eerste telefoontje begint de onrust in mijn hoofd snel te groeien. Ik trek het me namelijk aan dat er nu dus geen D66 fractie in de Oldenzaalse gemeenteraad actief is. Dat wat we de afgelopen bijna twaalf jaar hebben opgebouwd is er ineens niet meer.
Al snel volgen er meer telefoontjes en berichten en bij ieder bericht groeit de onrust in mijn hoofd. Ik besef me dat dit morgen of vanavond publiekelijk bekend zal zijn en dan zal het getrek aan me om terug te keren naar Oldenzaal snel toenemen. Sinds mijn vertrek heb ik alleen al vanuit Oldenzaal namelijk meer dan honderd verzoeken gehad om vooral zo snel mogelijk terug te keren om mijn werk in de raad op te pakken.
Het doet me natuurlijk goed om op deze wijze waardering te krijgen, maar vandaag, in combinatie met het feit dat er na vele succesvolle jaren, ineens geen D66 fractie meer is, zorgt het vooral voor onrust. Ik probeer nog wel wat in het boek te lezen, maar verder dan één hoofdstuk kom ik niet.
Het is lastig te omschrijven wat er op zo'n moment in mijn hoofd gebeurd. Ik ben altijd al een snelle denker geweest, maar op dit soort momenten werkt mijn hoofd zo snel dat ik het zelf niet meer kan volgen. Gedachten komen van alle kanten aangevlogen. Even voor de duidelijkheid, dat is iets heel anders dan gedachten die alle kanten op vliegen. Het is net of er een eruptie in mijn hoofd aan het plaatsvinden is.
De eruptie neemt dusdanige vormen aan, dat er geen ruimte meer is voor andere zaken, zoals bijvoorbeeld een besef van tijd, of wat ik eigenlijk van plan was te doen. Het is niet helemaal te vergelijken met het hoogtepunt van mijn depressie, omdat toen de gedachten oncontroleerbaar negatief waren. Negatief zijn ze deze keer over het algemeen niet, maar wel oncontroleerbaar.
Door dit overdrukke hoofd raak ik op enig moment om iets heel kleins geïrriteerd en dat is het moment dat ik als het ware wakker word. Ik dwing mezelf om me te focussen op de natuur om me heen om tot rust te komen en dat helpt gelukkig. Je leert de trucjes kennen.
Hierdoor maak ik ook nog een prachtig moment mee. Vlak voor zonsondergang veranderd het zonlicht in een oranje gloed die alleen op de toppen van de bomen om me heen schijnt. Deze toppen veranderen daardoor van kleur alsof het volop herfst is. De enorme kleurenpracht die ik alleen ken van foto's uit New England terwijl de indian summer gaande is zie ik ineens voor me in de toppen van de bomen terwijl, in enorm contrast met de bovenkant, de onderkant van de bomen donkergroen zijn in de schaduw van onze planeet.
Met deze pracht voor de ogen kom ik ook tot de conclusie dat het er niet toe doet wat er allemaal elders in de wereld gebeurd. Het doet er ook niet toe wat ik doe, het doet er enkel toe hoe ik het doe. Blijf ik wel of niet trouw aan mezelf? Iets waar ik de afgelopen jaren net iets te vaak geen of te weinig rekening mee heb gehouden.
Na deze conclusie komt er een relatieve rust over me heen. Relatief omdat mijn hoofd nog wel even op stoom zal blijven weet ik uit ervaring. Na dit soort erupties duurt het heel wat uurtjes voor de boel weer op normale snelheid draait.
En erg is dat niet eens overigens. De verhoogde activiteit is namelijk ook in mijn voordeel te gebruiken weet ik, dus later die avond neem ik voor mezelf nog een aantal zaken door waarbij de gedachten kristalhelder worden.
Voor ik de nacht in ga bel ik eerst nog met de afdelingsvoorzitter van D66 om de ontstane situatie te bespreken.. Hierbij kan ik hem meedelen dat er wat mij betreft slechts één ding is veranderd. Mijn tijdsschema blijft gelijk, maar als ik terugkeer na de zomer, dan zal dat niet langer als onafhankelijk raadslid zijn, maar dan zal ik weer lid worden van D66. De reden voor de beëindiging van mijn lidmaatschap is immers verdwenen en uiteindelijk geeft me dat best wel rust.
En tot slot nog een kleine knipoog en wat zelfspot.
Met de laptop defect besluit ik om deze dag lekker analoog een boek te gaan lezen op een bankje in de zon met een stokbrood bij de hand. Mooi ontspannen genieten van de dag en de omgeving dus. Helaas kwam er weinig van dit plan terecht.
Het op tijd naar de supermarkt voor een vers stokbrood deel ging nog prima. Daarna richting bankje en eerst op een tablet de finish van de tour etappe van die dag kijken ging ook nog prima. Het boek lezen kwam er echter nauwelijks van.
Tweede helft van de middag gaat de telefoon namelijk voor het eerst over. De dag die ik hier beschrijf is afgelopen zondag en dat is de dag dat de addergebroeders bekend maakten D66 te verlaten en voor zichzelf te beginnen.
Vanaf het eerste telefoontje begint de onrust in mijn hoofd snel te groeien. Ik trek het me namelijk aan dat er nu dus geen D66 fractie in de Oldenzaalse gemeenteraad actief is. Dat wat we de afgelopen bijna twaalf jaar hebben opgebouwd is er ineens niet meer.
Al snel volgen er meer telefoontjes en berichten en bij ieder bericht groeit de onrust in mijn hoofd. Ik besef me dat dit morgen of vanavond publiekelijk bekend zal zijn en dan zal het getrek aan me om terug te keren naar Oldenzaal snel toenemen. Sinds mijn vertrek heb ik alleen al vanuit Oldenzaal namelijk meer dan honderd verzoeken gehad om vooral zo snel mogelijk terug te keren om mijn werk in de raad op te pakken.
Het doet me natuurlijk goed om op deze wijze waardering te krijgen, maar vandaag, in combinatie met het feit dat er na vele succesvolle jaren, ineens geen D66 fractie meer is, zorgt het vooral voor onrust. Ik probeer nog wel wat in het boek te lezen, maar verder dan één hoofdstuk kom ik niet.
Het is lastig te omschrijven wat er op zo'n moment in mijn hoofd gebeurd. Ik ben altijd al een snelle denker geweest, maar op dit soort momenten werkt mijn hoofd zo snel dat ik het zelf niet meer kan volgen. Gedachten komen van alle kanten aangevlogen. Even voor de duidelijkheid, dat is iets heel anders dan gedachten die alle kanten op vliegen. Het is net of er een eruptie in mijn hoofd aan het plaatsvinden is.
De eruptie neemt dusdanige vormen aan, dat er geen ruimte meer is voor andere zaken, zoals bijvoorbeeld een besef van tijd, of wat ik eigenlijk van plan was te doen. Het is niet helemaal te vergelijken met het hoogtepunt van mijn depressie, omdat toen de gedachten oncontroleerbaar negatief waren. Negatief zijn ze deze keer over het algemeen niet, maar wel oncontroleerbaar.
Door dit overdrukke hoofd raak ik op enig moment om iets heel kleins geïrriteerd en dat is het moment dat ik als het ware wakker word. Ik dwing mezelf om me te focussen op de natuur om me heen om tot rust te komen en dat helpt gelukkig. Je leert de trucjes kennen.
Hierdoor maak ik ook nog een prachtig moment mee. Vlak voor zonsondergang veranderd het zonlicht in een oranje gloed die alleen op de toppen van de bomen om me heen schijnt. Deze toppen veranderen daardoor van kleur alsof het volop herfst is. De enorme kleurenpracht die ik alleen ken van foto's uit New England terwijl de indian summer gaande is zie ik ineens voor me in de toppen van de bomen terwijl, in enorm contrast met de bovenkant, de onderkant van de bomen donkergroen zijn in de schaduw van onze planeet.
Met deze pracht voor de ogen kom ik ook tot de conclusie dat het er niet toe doet wat er allemaal elders in de wereld gebeurd. Het doet er ook niet toe wat ik doe, het doet er enkel toe hoe ik het doe. Blijf ik wel of niet trouw aan mezelf? Iets waar ik de afgelopen jaren net iets te vaak geen of te weinig rekening mee heb gehouden.
Na deze conclusie komt er een relatieve rust over me heen. Relatief omdat mijn hoofd nog wel even op stoom zal blijven weet ik uit ervaring. Na dit soort erupties duurt het heel wat uurtjes voor de boel weer op normale snelheid draait.
En erg is dat niet eens overigens. De verhoogde activiteit is namelijk ook in mijn voordeel te gebruiken weet ik, dus later die avond neem ik voor mezelf nog een aantal zaken door waarbij de gedachten kristalhelder worden.
Voor ik de nacht in ga bel ik eerst nog met de afdelingsvoorzitter van D66 om de ontstane situatie te bespreken.. Hierbij kan ik hem meedelen dat er wat mij betreft slechts één ding is veranderd. Mijn tijdsschema blijft gelijk, maar als ik terugkeer na de zomer, dan zal dat niet langer als onafhankelijk raadslid zijn, maar dan zal ik weer lid worden van D66. De reden voor de beëindiging van mijn lidmaatschap is immers verdwenen en uiteindelijk geeft me dat best wel rust.
En tot slot nog een kleine knipoog en wat zelfspot.
Video: Hertenkalf word gezoogd
Ook Bambi heeft eten nodig. Vreemd genoeg heb ik deze video wekenlang over het hoofd gezien, dus nu alsnog online.
woensdag 12 juli 2017
Dag 66: Utrechtse heuvelrug - Weer elektronische ellende
De laptop geeft vroeg op de dag weer de geest en de vermoeidheid blijft.
Opnieuw word ik moe wakker deze dag. Zoals al gedacht gaat dit inderdaad een paar dagen duren. Aan tijd echter geen gebrek, dus niets aan de hand. Minder fraai is echter dat mijn laptop weer de geest gegeven heeft.
Dit is de dag dat het interview in de krant staat en al vroeg beginnen de reacties binnen te stromen. Omdat de laptop op zulke momenten makkelijker werkt dan de mobiel start ik deze dus maar op, of althans, dat probeer ik. Helaas geeft de laptop geen enkel teken van leven.
Nu heb ik wel een beetje handigheid met dit soort dingen, dus schroevendraaier in de hand en schroeven maar. Eenmaal open zie ik echter geen probleem, dus even alle stekkertjes aandrukken en weer proberen. Geen resultaat.
Ik loop alles keer op keer na, maar na enige tijd moet ik het opgeven, er is niets meer dat ik kan doen. Het is vandaag zaterdag en inmiddels te laat om nog ergens heen te gaan voor een reparatie, dus dat gaat een paar dagen zonder laptop worden.
Vervelendste vind ik dat er een paar kant en klare filmpjes op dat ding staan die ik nu niet kan uploaden, maar daar gaat ongetwijfeld vanzelf een oplossing voor komen.
Na alle tijd die ik met de laptop in de weer ben geweest en de teleurstelling dat ik hem niet opnieuw aan de praat krijg, is de energie om nog wat te ondernemen vandaag een beetje weg. Ik beperk me dus eerst maar even tot wat lezen.
Later alsnog de tent uit om inkopen te doen. Aangezien het gezellig lijkt te worden bij het kampvuur, sla ik ook maar een paar blikjes bier in. Op de terugweg stop ik even bij de solar bench waar ik mijn mobiel op kan laden en lees me door het nieuws en de reacties op het interview die ik nog niet had gezien.
Nu kan de tijd af en toe werkelijk vervliegen de laatste tijd en dit is zo'n moment. Het zal circa 20:15 uur zijn geweest toen ik daar ging zitten en ineens is het alweer donker tot mijn verbazing. Tijd is een vreemd ding blijkt maar weer.
Tegen de tijd dat ik terug ben bij de paalcamping zie ik tot mijn verrassing dat de meesten al zijn gaan slapen of net onderweg zijn. Twee bekenden die er recent ook al een nachtje hebben gestaan zijn echter nog wakker, dus kan er toch nog een praatje gemaakt worden en hoef ik niet helemaal alleen mijn bier op te drinken.
Tegen de tijd dat ik mijn derde en laatste biertje soldaat heb gemaakt zijn de laatste twee ook naar bed en rest mij niets anders dan richting tent te gaan. Eigenlijk nog geen zin om te gaan slapen, maar geen alternatief. En dat is natuurlijk het recept voor een nacht met weinig slaap.
De onrust in de nacht is deze nacht echter gelukkig wel een positieve onrust. Ik voel me gesterkt door de tientallen positieve reacties die ik vandaag heb mogen ontvangen. Soms was het heel eenzaam de laatste maanden met een gevoel van ik alleen tegen de wereld, maar gelukkig is inmiddels wel duidelijk geworden dat ik zeker niet alleen sta.
En nee, dan ga ik niet afsluiten met You'll never walk alone, maar iets dat met het onweer te maken heeft dat hier recent overheen is gegaan. Ik ben gek op onweer en ook op onderstaand stuk.
Opnieuw word ik moe wakker deze dag. Zoals al gedacht gaat dit inderdaad een paar dagen duren. Aan tijd echter geen gebrek, dus niets aan de hand. Minder fraai is echter dat mijn laptop weer de geest gegeven heeft.
Dit is de dag dat het interview in de krant staat en al vroeg beginnen de reacties binnen te stromen. Omdat de laptop op zulke momenten makkelijker werkt dan de mobiel start ik deze dus maar op, of althans, dat probeer ik. Helaas geeft de laptop geen enkel teken van leven.
Nu heb ik wel een beetje handigheid met dit soort dingen, dus schroevendraaier in de hand en schroeven maar. Eenmaal open zie ik echter geen probleem, dus even alle stekkertjes aandrukken en weer proberen. Geen resultaat.
Ik loop alles keer op keer na, maar na enige tijd moet ik het opgeven, er is niets meer dat ik kan doen. Het is vandaag zaterdag en inmiddels te laat om nog ergens heen te gaan voor een reparatie, dus dat gaat een paar dagen zonder laptop worden.
Vervelendste vind ik dat er een paar kant en klare filmpjes op dat ding staan die ik nu niet kan uploaden, maar daar gaat ongetwijfeld vanzelf een oplossing voor komen.
Na alle tijd die ik met de laptop in de weer ben geweest en de teleurstelling dat ik hem niet opnieuw aan de praat krijg, is de energie om nog wat te ondernemen vandaag een beetje weg. Ik beperk me dus eerst maar even tot wat lezen.
Later alsnog de tent uit om inkopen te doen. Aangezien het gezellig lijkt te worden bij het kampvuur, sla ik ook maar een paar blikjes bier in. Op de terugweg stop ik even bij de solar bench waar ik mijn mobiel op kan laden en lees me door het nieuws en de reacties op het interview die ik nog niet had gezien.
Nu kan de tijd af en toe werkelijk vervliegen de laatste tijd en dit is zo'n moment. Het zal circa 20:15 uur zijn geweest toen ik daar ging zitten en ineens is het alweer donker tot mijn verbazing. Tijd is een vreemd ding blijkt maar weer.
Tegen de tijd dat ik terug ben bij de paalcamping zie ik tot mijn verrassing dat de meesten al zijn gaan slapen of net onderweg zijn. Twee bekenden die er recent ook al een nachtje hebben gestaan zijn echter nog wakker, dus kan er toch nog een praatje gemaakt worden en hoef ik niet helemaal alleen mijn bier op te drinken.
Tegen de tijd dat ik mijn derde en laatste biertje soldaat heb gemaakt zijn de laatste twee ook naar bed en rest mij niets anders dan richting tent te gaan. Eigenlijk nog geen zin om te gaan slapen, maar geen alternatief. En dat is natuurlijk het recept voor een nacht met weinig slaap.
De onrust in de nacht is deze nacht echter gelukkig wel een positieve onrust. Ik voel me gesterkt door de tientallen positieve reacties die ik vandaag heb mogen ontvangen. Soms was het heel eenzaam de laatste maanden met een gevoel van ik alleen tegen de wereld, maar gelukkig is inmiddels wel duidelijk geworden dat ik zeker niet alleen sta.
En nee, dan ga ik niet afsluiten met You'll never walk alone, maar iets dat met het onweer te maken heeft dat hier recent overheen is gegaan. Ik ben gek op onweer en ook op onderstaand stuk.
Video: Uitleg over het concept paalcamping
Voor iedereen die nog niet weet wat paalcampings zijn een kleine uitleg.
Voor een actueel overzicht van de locaties van paalcampings, zie: https://sites.google.com/site/paalkampeerders/kaart
Voor een actueel overzicht van de locaties van paalcampings, zie: https://sites.google.com/site/paalkampeerders/kaart
Reactie op krantenartikel van 12 juli 2017
Een laatste keer reageer ik op de nonsens van Sasha Boers, zoals vandaag geuit in de Tubantia.
Vandaag stond mijn telefoon roodgloeiend. Blijkbaar had Sasha Boers weer wat in de krant geroepen en daar werden sommige mensen nogal kwaad om. Zelf kan ik er niet meer kwaad om worden, maar omdat alle beweringen van hem wederom volkomen onjuist zijn, heb ik wel het besluit genomen om te reageren op zijn uitlatingen.
Dit is de laatste keer dat ik reageer op de addergebroeders. Volgens mij is hierna wel duidelijk genoeg dat de broers bijzonder creatief met de waarheid zijn. Mijn energie besteed ik liever aan zinnige dingen en mij is inmiddels wel heel erg duidelijk dat deze heren niet in die categorie horen.
Ik reageer hier ook alleen op dat wat in de krant staat. Ik weet dat ze daarbuiten ook tegen wie het maar wil horen de grootste onzin uitkramen, met name over mij. De geloofwaardigheid van dergelijke uitlatingen is gelijk aan die van de uitlatingen in de krant, volkomen afwezig.
De beweringen uit de krant stuk voor stuk behandeld:
De coalitieonderhandelingen
Boers beweert dat we geen kans maakten op een plek in de coalitie bij de onderhandelingen drie jaar geleden omdat ik persona non grata zou zijn bij de coalitiepartners. Dat hij de waarheid niet noemt kan er natuurlijk mee te maken hebben dat hij helemaal niet aanwezig was bij die onderhandelingen.
Dit overigens ondanks mijn nadrukkelijke verzoek aan hem om wel bij de onderhandelingen aan te schuiven. Dit is een essentieel moment, maar hij had iets beters te doen, dus stuurde hij zijn broertje. Het gezamenlijke collectieve geheugen van de broertjes laat ze nu duidelijk in de steek, want ze zijn vergeten wat er gezegd is bij de onderhandelingen.
Bij de onderhandelingen kregen we te horen dat de verwachting was dat ik het prima als wethouder zou doen, maar dat men zich ernstige zorgen maakte om de stabiliteit van de fractie indien ik richting college zou gaan en er een fractie over zou blijven met de twee broertjes en een derde persoon.
Achteraf gezien vraag ik me af of de persoon aan de andere kant van de onderhandelingstafel die dit zei een voorspellende gave had, of toen al wist over de broertjes wat ik pas een paar jaar later zou ontdekken.
Al met al dus 180 graden anders dan Boers loopt te beweren.
Winkelcentrum In den Vijfhoek
De meest eenvoudig te weerleggen bewering van Boers is dat de rest van de fractie (beide broertjes dus) het niet eens was met mijn standpunt aangaande de revitalisering van winkelcentrum In den Vijfhoek. Zoals ik al tijden vol blijf houden, waren de heren het echter gedurende het hele traject eens en is dit dossier regelmatig en uitgebreid besproken. Pas anderhalve maand ná de besluitvorming veranderde Sasha ineens van mening.
Nu zou ik hier kunnen verwijzen naar de notulen van de vergadering waaruit blijkt dat beide broers voor de revitalisering hebben gestemd, maar er is veel beter bewijs van de waarheid, de woorden van Sasha Boers zelf.
Sasha verscheen namelijk samen met mij in een video over dit onderwerp, waarin hij enthousiast verteld dat revitalisering de beste optie is en dat D66 het plan beter heeft kunnen maken. Onder de video gaat dit verhaal verder.
Hier is dus wel heel erg duidelijk te zien dat Sasha niet de waarheid spreekt wanneer hij zegt dat de fractie uit elkaar werd gescheurd door verschillende standpunten aangaande In den Vijfhoek, we deelden hetzelfde standpunt. Pas later, toen hij de fractie uit elkaar probeerde te scheuren veranderde hij zijn mening.
Overigens is het niets anders dan onbehoorlijk bestuur om na een besluit ineens het tegenovergestelde te gaan verlangen, terwijl alle betrokken partijen al investeringen aan het doen zijn. Zou de hele raad dat doen, dan zou de betrouwbaarheid van het Oldenzaalse bestuur niet langer bestaan en wil geen enkele partner meer zaken doen met de gemeente.
Vondersweijde
Helaas in dit geval geen video, maar wel hetzelfde verhaal. Op dit dossier is uitgebreide afstemming geweest binnen de fractie, en de broertjes stonden volledig achter het fractiestandpunt dat nieuwbouw de beste optie is. Ze vonden het helemaal prachtig omdat wij als fractie als eerste een weloverwogen standpunt in hadden kunnen nemen en daardoor het debat zouden kunnen sturen en het onderwerp naar ons toetrekken.
Sasha heeft ook nergens een andere mening laten merken, tot na de breuk in de fractie toen hij ineens tegen de plannen bleek te zijn.
Psychische klachten
Boers zegt tot slot dat mijn psychische klachten de reden waren om een nieuwe fractievoorzitter aan te wijzen. Wel verfrissend, dit is namelijk de eerste keer dat Boers met een reden komt waarom ik vervangen moest worden. Tot nu toe weigerde hij daar antwoord op te geven.
Boers vergeet alleen dat de psychische klachten pas zijn ontstaan ná de door hem veroorzaakte breuk in de fractie. Bovendien heeft hij ook nooit geweten dat ik vijf jaar geleden al een eerste depressie heb gehad, dat wist mijn eigen familie niet eens, zo goed wist ik dat te verbergen.
Conclusie
Alle beweringen van Boers zijn dus precies het tegenovergestelde van de werkelijkheid. Bovendien lijkt hij de laatste periode voortdurend van mening en uitleg te veranderen en is daarmee aantoonbaar niet de meest stabiele figuur denkbaar.
Het lijkt wel of hij zichzelf en de waarheid kwijt is. Mogelijk moet hij weer eens op zoek naar zichzelf. Wie weet kan een tocht met fiets en tent hem goed doen ;)
Een beetje humor op het einde moet kunnen. Als dit hele gedoe niet zo triest zou zijn, dan zou het bijna lachwekkend zijn. Het zou mij overigens niet verbazen dat er nog allerlei andere beweringen naar voren gaan komen van de addergebroeders, maar daar ga ik dus niet op reageren. Volgens mij zijn de Oldenzaalse kiezers meer dan volwassen genoeg om hun inbreng op waarde te schatten indien ze inderdaad met een nieuwe partij aan de verkiezingen deel gaan nemen. De vorige keer waren ze ook al zo'n doorslaand succes met 139 stemmen met hun tweetjes.
Afijn, over tot de orde van de dag. Ik ga weer aan mezelf werken, zodat ik later weer, naar ik hoop, aan de stad Oldenzaal kan werken. Ik richt me liever op wat ik positief bij kan dragen, in plaats van te praten over wat anderen wel of niet verkeerd doen. Dat laatste doe ik in deze soap dus niet meer aan mee.
Vandaag stond mijn telefoon roodgloeiend. Blijkbaar had Sasha Boers weer wat in de krant geroepen en daar werden sommige mensen nogal kwaad om. Zelf kan ik er niet meer kwaad om worden, maar omdat alle beweringen van hem wederom volkomen onjuist zijn, heb ik wel het besluit genomen om te reageren op zijn uitlatingen.
Dit is de laatste keer dat ik reageer op de addergebroeders. Volgens mij is hierna wel duidelijk genoeg dat de broers bijzonder creatief met de waarheid zijn. Mijn energie besteed ik liever aan zinnige dingen en mij is inmiddels wel heel erg duidelijk dat deze heren niet in die categorie horen.
Ik reageer hier ook alleen op dat wat in de krant staat. Ik weet dat ze daarbuiten ook tegen wie het maar wil horen de grootste onzin uitkramen, met name over mij. De geloofwaardigheid van dergelijke uitlatingen is gelijk aan die van de uitlatingen in de krant, volkomen afwezig.
De beweringen uit de krant stuk voor stuk behandeld:
De coalitieonderhandelingen
Boers beweert dat we geen kans maakten op een plek in de coalitie bij de onderhandelingen drie jaar geleden omdat ik persona non grata zou zijn bij de coalitiepartners. Dat hij de waarheid niet noemt kan er natuurlijk mee te maken hebben dat hij helemaal niet aanwezig was bij die onderhandelingen.
Dit overigens ondanks mijn nadrukkelijke verzoek aan hem om wel bij de onderhandelingen aan te schuiven. Dit is een essentieel moment, maar hij had iets beters te doen, dus stuurde hij zijn broertje. Het gezamenlijke collectieve geheugen van de broertjes laat ze nu duidelijk in de steek, want ze zijn vergeten wat er gezegd is bij de onderhandelingen.
Bij de onderhandelingen kregen we te horen dat de verwachting was dat ik het prima als wethouder zou doen, maar dat men zich ernstige zorgen maakte om de stabiliteit van de fractie indien ik richting college zou gaan en er een fractie over zou blijven met de twee broertjes en een derde persoon.
Achteraf gezien vraag ik me af of de persoon aan de andere kant van de onderhandelingstafel die dit zei een voorspellende gave had, of toen al wist over de broertjes wat ik pas een paar jaar later zou ontdekken.
Al met al dus 180 graden anders dan Boers loopt te beweren.
Winkelcentrum In den Vijfhoek
De meest eenvoudig te weerleggen bewering van Boers is dat de rest van de fractie (beide broertjes dus) het niet eens was met mijn standpunt aangaande de revitalisering van winkelcentrum In den Vijfhoek. Zoals ik al tijden vol blijf houden, waren de heren het echter gedurende het hele traject eens en is dit dossier regelmatig en uitgebreid besproken. Pas anderhalve maand ná de besluitvorming veranderde Sasha ineens van mening.
Nu zou ik hier kunnen verwijzen naar de notulen van de vergadering waaruit blijkt dat beide broers voor de revitalisering hebben gestemd, maar er is veel beter bewijs van de waarheid, de woorden van Sasha Boers zelf.
Sasha verscheen namelijk samen met mij in een video over dit onderwerp, waarin hij enthousiast verteld dat revitalisering de beste optie is en dat D66 het plan beter heeft kunnen maken. Onder de video gaat dit verhaal verder.
Hier is dus wel heel erg duidelijk te zien dat Sasha niet de waarheid spreekt wanneer hij zegt dat de fractie uit elkaar werd gescheurd door verschillende standpunten aangaande In den Vijfhoek, we deelden hetzelfde standpunt. Pas later, toen hij de fractie uit elkaar probeerde te scheuren veranderde hij zijn mening.
Overigens is het niets anders dan onbehoorlijk bestuur om na een besluit ineens het tegenovergestelde te gaan verlangen, terwijl alle betrokken partijen al investeringen aan het doen zijn. Zou de hele raad dat doen, dan zou de betrouwbaarheid van het Oldenzaalse bestuur niet langer bestaan en wil geen enkele partner meer zaken doen met de gemeente.
Vondersweijde
Helaas in dit geval geen video, maar wel hetzelfde verhaal. Op dit dossier is uitgebreide afstemming geweest binnen de fractie, en de broertjes stonden volledig achter het fractiestandpunt dat nieuwbouw de beste optie is. Ze vonden het helemaal prachtig omdat wij als fractie als eerste een weloverwogen standpunt in hadden kunnen nemen en daardoor het debat zouden kunnen sturen en het onderwerp naar ons toetrekken.
Sasha heeft ook nergens een andere mening laten merken, tot na de breuk in de fractie toen hij ineens tegen de plannen bleek te zijn.
Psychische klachten
Boers zegt tot slot dat mijn psychische klachten de reden waren om een nieuwe fractievoorzitter aan te wijzen. Wel verfrissend, dit is namelijk de eerste keer dat Boers met een reden komt waarom ik vervangen moest worden. Tot nu toe weigerde hij daar antwoord op te geven.
Boers vergeet alleen dat de psychische klachten pas zijn ontstaan ná de door hem veroorzaakte breuk in de fractie. Bovendien heeft hij ook nooit geweten dat ik vijf jaar geleden al een eerste depressie heb gehad, dat wist mijn eigen familie niet eens, zo goed wist ik dat te verbergen.
Conclusie
Alle beweringen van Boers zijn dus precies het tegenovergestelde van de werkelijkheid. Bovendien lijkt hij de laatste periode voortdurend van mening en uitleg te veranderen en is daarmee aantoonbaar niet de meest stabiele figuur denkbaar.
Het lijkt wel of hij zichzelf en de waarheid kwijt is. Mogelijk moet hij weer eens op zoek naar zichzelf. Wie weet kan een tocht met fiets en tent hem goed doen ;)
Een beetje humor op het einde moet kunnen. Als dit hele gedoe niet zo triest zou zijn, dan zou het bijna lachwekkend zijn. Het zou mij overigens niet verbazen dat er nog allerlei andere beweringen naar voren gaan komen van de addergebroeders, maar daar ga ik dus niet op reageren. Volgens mij zijn de Oldenzaalse kiezers meer dan volwassen genoeg om hun inbreng op waarde te schatten indien ze inderdaad met een nieuwe partij aan de verkiezingen deel gaan nemen. De vorige keer waren ze ook al zo'n doorslaand succes met 139 stemmen met hun tweetjes.
Afijn, over tot de orde van de dag. Ik ga weer aan mezelf werken, zodat ik later weer, naar ik hoop, aan de stad Oldenzaal kan werken. Ik richt me liever op wat ik positief bij kan dragen, in plaats van te praten over wat anderen wel of niet verkeerd doen. Dat laatste doe ik in deze soap dus niet meer aan mee.
dinsdag 11 juli 2017
Dag 65: Utrechtse heuvelrug - Filmpjes klaar
Na opnames verspreid over een week eindelijk alles verwerken.
Na een wat onrustige nacht en een poging uit te slapen nog altijd de grote vermoeidheid van gisteren in het lijf. Ik vrees dat die ook nog wel een paar dagen blijft hangen. Volgens mij heeft deze vermoeidheid namelijk niets met lichamelijke inspanning te maken, maar alles met het mentale.
Gelukkig heb ik voor vandaag wel wat moois in de planning staan. Nog snel een laatste opname maken en daarna kan ik alle gemaakte filmpjes gaan verwerken en uploaden.
Alles bij elkaar heb ik zeven filmpjes opgenomen, dus er is heel wat knip en plakwerk te doen. Vooral omdat ik bij sommige filmpjes voor het eerst met meerdere scenes werk. Het meest uitgebreide filmpje is goed voor meer dan 15 verschillende delen, dus dan ben je wel even in de weer.
Vandaag is mijn stroomdealer en kantoor onderweg gelukkig tot twaalf uur geopend, dus ik hoef me niet al te haasten en krijg het editten dan ook tijdig af. De internetverbinding is vandaag echter een ander verhaal. Downloaden wil hij wel, maar ik moet juist uploaden en ik heb gras wel eens sneller zien groeien dan de filmpjes nu richten het wereldwijde web trekken.
Tegen sluitingstijd heb ik vijf van de zeven filmpjes kunnen uploaden, dus genoeg om de komende tijd weer filmpjes op mijn blog te kunnen zetten. Die laatste twee komen de volgende keer wel.
Doordat ik nu ben begonnen met de serie Yuri is verbaasd, heb ik overigens ook weer bakken met inspiratie. Wat is er veel waar ik me over weet te verbazen. Het woord verbazen is overigens een heel oud woord, maar je hoort het bijna niet meer, daarom meer even wat uitleg vrij via de woorden van Youp van 't Hek. Het woord verbazen is niet uit de tijd dat er nog genoeg werk was en je regelmatig van baas naar baas ging, dat is niet verbazen. Nee, verbazen is wanneer je iets ziet of hoort dat je zo vreemd vind dat je er van opkijkt.
In mijn eentje ben ik dus goed voor verbazing alom om het zo maar even te zeggen. Overigens ben ik ook verbaasd bij terugkomst bij mijn tent. Hoewel het druk is en er vele tentjes staan. ligt iedereen al te slapen. Niets geen mooie gesprekken tot diep in de nacht bij het kampvuur, nee burgerlijk op tijd naar bed. Dan maar een filmpje kijken voor het slapen.
En na al de uren dat ik bezig ben geweest met editten vandaag, kan het natuurlijk niet anders dan dat ik afsluit met een nummer van Editors.
Na een wat onrustige nacht en een poging uit te slapen nog altijd de grote vermoeidheid van gisteren in het lijf. Ik vrees dat die ook nog wel een paar dagen blijft hangen. Volgens mij heeft deze vermoeidheid namelijk niets met lichamelijke inspanning te maken, maar alles met het mentale.
Gelukkig heb ik voor vandaag wel wat moois in de planning staan. Nog snel een laatste opname maken en daarna kan ik alle gemaakte filmpjes gaan verwerken en uploaden.
Alles bij elkaar heb ik zeven filmpjes opgenomen, dus er is heel wat knip en plakwerk te doen. Vooral omdat ik bij sommige filmpjes voor het eerst met meerdere scenes werk. Het meest uitgebreide filmpje is goed voor meer dan 15 verschillende delen, dus dan ben je wel even in de weer.
Vandaag is mijn stroomdealer en kantoor onderweg gelukkig tot twaalf uur geopend, dus ik hoef me niet al te haasten en krijg het editten dan ook tijdig af. De internetverbinding is vandaag echter een ander verhaal. Downloaden wil hij wel, maar ik moet juist uploaden en ik heb gras wel eens sneller zien groeien dan de filmpjes nu richten het wereldwijde web trekken.
Tegen sluitingstijd heb ik vijf van de zeven filmpjes kunnen uploaden, dus genoeg om de komende tijd weer filmpjes op mijn blog te kunnen zetten. Die laatste twee komen de volgende keer wel.
Doordat ik nu ben begonnen met de serie Yuri is verbaasd, heb ik overigens ook weer bakken met inspiratie. Wat is er veel waar ik me over weet te verbazen. Het woord verbazen is overigens een heel oud woord, maar je hoort het bijna niet meer, daarom meer even wat uitleg vrij via de woorden van Youp van 't Hek. Het woord verbazen is niet uit de tijd dat er nog genoeg werk was en je regelmatig van baas naar baas ging, dat is niet verbazen. Nee, verbazen is wanneer je iets ziet of hoort dat je zo vreemd vind dat je er van opkijkt.
In mijn eentje ben ik dus goed voor verbazing alom om het zo maar even te zeggen. Overigens ben ik ook verbaasd bij terugkomst bij mijn tent. Hoewel het druk is en er vele tentjes staan. ligt iedereen al te slapen. Niets geen mooie gesprekken tot diep in de nacht bij het kampvuur, nee burgerlijk op tijd naar bed. Dan maar een filmpje kijken voor het slapen.
En na al de uren dat ik bezig ben geweest met editten vandaag, kan het natuurlijk niet anders dan dat ik afsluit met een nummer van Editors.
maandag 10 juli 2017
Dag 64: Utrechtse heuvelrug - Dag van het interview
De dag van het interview dat afgelopen zaterdag in de Tubantia stond.
Wel gek, voor het eerst in ruim twee maanden moet ik mijn wekker zetten. Als er iemand speciaal voor jou 150 kilometer per auto aflegt voor een interview, dan kun je het immers niet maken om te laat te komen. Aangezien mijn natuurlijke ritme vooral behelst dat ik normaal slaap in de ochtend, moet ik dus voor een dag mijn ritme mechanisch aanpassen.
Keurig op tijd arriveer ik op de afgesproken plek, vlak bij een afslag van de A28, en binnen vijf minuten is Stephan Schepers van de Tubantia ook ter plaatse. Oorspronkelijk was het idee om richting de paalcamping te gaan voor in ieder geval een foto, maar er blijkt laten nog een fotograaf deze kant op te komen, dus gaan we naar een plek waar we rustig kunnen zitten en wat drinken, mijn stroomdealer is de handigste locatie, dus na een ritje van een paar minuten zitten we en kan het interview beginnen.
Waar ik bij het kampvuur met totaal onbekenden tegenwoordig vrij eenvoudig volledig open en eerlijk ben, is dat onder deze omstandigheden toch ineens wat lastiger. Voor me zit een man die ik al een aantal jaren ken en alles wat ik zeg kan in de krant komen en dat is toch wel wat anders dan praten met een onbekende over de problemen die me de afgelopen jaren hebben achtervolgt.
Ik moet zeggen dat ik achteraf trots ben, want ondanks de moeite, lukt het me wel om het hele gesprek open en eerlijk te blijven. Het gesprek verloopt in een goede sfeer, maar bij sommige punten merk ik duidelijk dat ik nog niet ben waar ik hoor te zijn. Af en toe aarzel ik wat omdat mijn hoofd bij bepaalde onderwerpen een beetje met me aan de loop wil gaan, maar ik weet de hele tijd de regie over mezelf te houden.
Wat me wel direct opvalt zijn bepaalde vragen. Bepaalde vragen kunnen namelijk alleen ontstaan zijn door de lastercampagne van de addergebroeders. Blijkbaar is hun onzin via via of rechtstreeks ook bij de krant terecht gekomen. Persoonlijk hou ik me altijd liever bij feiten, maar die hebben zij blijkbaar niet nodig om verhaaltjes te vertellen. Moeten ze zelf weten.
Na een gesprek van anderhalf uur weer terug richting de plek waar we oorspronkelijk afgesproken hadden en met een bijna perfecte timing komt Carlo ter Ellen, de fotograaf, nog geen vijf minuten later aan. De journalist gaat weer richting het Twentse en de fotograaf gaat mee richting mijn tent.
Persoonlijk vind ik het wel mooi dat Carlo de moeite heeft genomen om ook naar hier te reizen. Ik ken hem al jaren en waardeer hem zeer. Als fotografieliefhebber waardeer ik zijn werk ook en op deze manier weet ik zeker dat er ook goede foto's bij het artikel zullen komen.
Al pratend over de stand van zaken met mij en in de wereld, geschiedenis en ook mijn blog en filmpjes, lopen we naar de paalcamping en nemen we de foto's. Carlo is nooit snel tevreden, dus worden het foto's in allerlei hoeken en standen. Eenmaal klaar met de foto's gaat Carlo weer richting zijn auto en neem ik plaats bij de centrale vuurplaats, waar net wat 'buren' uit Soesterberg zijn gaan zitten.
Terwijl ik met deze heren in gesprek ben begint er vrij snel een flinke vermoeidheid over me heen te komen. Ik heb het daarbij over een fysieke vermoeidheid, mentaal ben ik al zo lang moe, daar heb ik het niet meer over.
Het voelt alsof ik net een marathon heb gelopen, alle delen van mijn lijf zijn vermoeid. De mentale kracht die nodig was om het hele verhaal aan de krant te vertellen heeft blijkbaar ook het nodige van mijn lijf gevraagd.
De rest van de dag staat dan ook vooral in het teken van rust. Een paar uurtjes slaap in de middag werken de vermoeidheid namelijk niet weg, dus ik trek er vandaag niet meer op uit. Hoewel de slaap die ik pak heerlijk is, lukt het me niet om lekker lang achter elkaar te slapen. Onrust in het hoofd en vermoeidheid is een ongelukkige combinatie.
En als ik het dan toch over slapen heb, dan kan ik mooi afsluiten met een soloproject van de zanger van Madness, Suggs.
Wel gek, voor het eerst in ruim twee maanden moet ik mijn wekker zetten. Als er iemand speciaal voor jou 150 kilometer per auto aflegt voor een interview, dan kun je het immers niet maken om te laat te komen. Aangezien mijn natuurlijke ritme vooral behelst dat ik normaal slaap in de ochtend, moet ik dus voor een dag mijn ritme mechanisch aanpassen.
Keurig op tijd arriveer ik op de afgesproken plek, vlak bij een afslag van de A28, en binnen vijf minuten is Stephan Schepers van de Tubantia ook ter plaatse. Oorspronkelijk was het idee om richting de paalcamping te gaan voor in ieder geval een foto, maar er blijkt laten nog een fotograaf deze kant op te komen, dus gaan we naar een plek waar we rustig kunnen zitten en wat drinken, mijn stroomdealer is de handigste locatie, dus na een ritje van een paar minuten zitten we en kan het interview beginnen.
Waar ik bij het kampvuur met totaal onbekenden tegenwoordig vrij eenvoudig volledig open en eerlijk ben, is dat onder deze omstandigheden toch ineens wat lastiger. Voor me zit een man die ik al een aantal jaren ken en alles wat ik zeg kan in de krant komen en dat is toch wel wat anders dan praten met een onbekende over de problemen die me de afgelopen jaren hebben achtervolgt.
Ik moet zeggen dat ik achteraf trots ben, want ondanks de moeite, lukt het me wel om het hele gesprek open en eerlijk te blijven. Het gesprek verloopt in een goede sfeer, maar bij sommige punten merk ik duidelijk dat ik nog niet ben waar ik hoor te zijn. Af en toe aarzel ik wat omdat mijn hoofd bij bepaalde onderwerpen een beetje met me aan de loop wil gaan, maar ik weet de hele tijd de regie over mezelf te houden.
Wat me wel direct opvalt zijn bepaalde vragen. Bepaalde vragen kunnen namelijk alleen ontstaan zijn door de lastercampagne van de addergebroeders. Blijkbaar is hun onzin via via of rechtstreeks ook bij de krant terecht gekomen. Persoonlijk hou ik me altijd liever bij feiten, maar die hebben zij blijkbaar niet nodig om verhaaltjes te vertellen. Moeten ze zelf weten.
Na een gesprek van anderhalf uur weer terug richting de plek waar we oorspronkelijk afgesproken hadden en met een bijna perfecte timing komt Carlo ter Ellen, de fotograaf, nog geen vijf minuten later aan. De journalist gaat weer richting het Twentse en de fotograaf gaat mee richting mijn tent.
Persoonlijk vind ik het wel mooi dat Carlo de moeite heeft genomen om ook naar hier te reizen. Ik ken hem al jaren en waardeer hem zeer. Als fotografieliefhebber waardeer ik zijn werk ook en op deze manier weet ik zeker dat er ook goede foto's bij het artikel zullen komen.
Al pratend over de stand van zaken met mij en in de wereld, geschiedenis en ook mijn blog en filmpjes, lopen we naar de paalcamping en nemen we de foto's. Carlo is nooit snel tevreden, dus worden het foto's in allerlei hoeken en standen. Eenmaal klaar met de foto's gaat Carlo weer richting zijn auto en neem ik plaats bij de centrale vuurplaats, waar net wat 'buren' uit Soesterberg zijn gaan zitten.
Terwijl ik met deze heren in gesprek ben begint er vrij snel een flinke vermoeidheid over me heen te komen. Ik heb het daarbij over een fysieke vermoeidheid, mentaal ben ik al zo lang moe, daar heb ik het niet meer over.
Het voelt alsof ik net een marathon heb gelopen, alle delen van mijn lijf zijn vermoeid. De mentale kracht die nodig was om het hele verhaal aan de krant te vertellen heeft blijkbaar ook het nodige van mijn lijf gevraagd.
De rest van de dag staat dan ook vooral in het teken van rust. Een paar uurtjes slaap in de middag werken de vermoeidheid namelijk niet weg, dus ik trek er vandaag niet meer op uit. Hoewel de slaap die ik pak heerlijk is, lukt het me niet om lekker lang achter elkaar te slapen. Onrust in het hoofd en vermoeidheid is een ongelukkige combinatie.
En als ik het dan toch over slapen heb, dan kan ik mooi afsluiten met een soloproject van de zanger van Madness, Suggs.
Yuri is verbaasd aflevering 2: De PVV en democratie
De PVV en democratie, keer op keer blijkt dat ze niet samengaan.
zondag 9 juli 2017
Dag 63: Utrechtse heuvelrug - Voorbereiding op de dag van morgen
Na twee nachten muizenjacht is mijn ritme gebroken, dus komt er niet veel uit mijn handen, maar ik bereid me wel voor op de dag van morgen.
Pas vroeg in de ochtend was ik in slaap gevallen en het werd nog een onrustige slaap ook nog. Meerdere malen werd ik wakker door wandelaars en langs rennende honden. Als je in een tent ligt maakt het een best wel indrukwekkend geluid wanneer een complete groep honden langs komt rennen.
Begin van de middag wist ik dat ik de slaap niet meer zou kunnen vatten, ondanks dat ik pas drie of vier uur echte slaap had gehad, dus werd het tijd om aan de slag te gaan.
Eerst maar weer wat was gedaan, het lijkt namelijk nog een paar dagen redelijk weer te zijn en met deze lading was heb ik in ieder geval al de traag drogende was achter de rug. Een halve dag mooi weer is genoeg voor de rest.
Na de was heb ik een bankje opgezocht om na te denken. Morgen komt er een journalist van Tubantia naar hier voor een groot interview en daar wil ik, zoals altijd, goed op voorbereid zijn. Iedere mogelijke vraag komt in mijn hoofd voorbij in de tijd die ik ter voorbereiding neem.
Aangezien er een vertraging zit in dit blog van een paar dagen, hoef ik verder niet op de inhoud in te gaan vandaag of morgen, die heeft immers bij het verschijnen van dit bericht al in de krant gestaan.
Ik kan wel zeggen dat het mezelf voorbereiden nu belangrijker is dan ooit. Ik heb immers met mezelf afgesproken voortaan open en eerlijk te zijn en dat is nog lang niet altijd even eenvoudig. Nog geen idee hoe dat in de praktijk gaat zijn bij het interview zelf.
Naast was en voorbereiding op morgen vandaag niet zoveel gedaan. In de avond nog wat stroom gehaald en een filmpje voor in de tent gedownload, maar verder niets.
Terug in mijn tent begin ik echter, als gevolg van het denkwerk eerder op de dag, weer kwaad te worden op de addergebroeders en hun acties. In ruim elf jaar hebben we met een mooie groep mensen iets prachtigs opgebouwd met D66 Oldenzaal en dat zijn deze heren nu in recordtijd aan het afbreken.
Gezien de hoeveelheid tijd die ik er in die jaren zelf ingestoken heb, voelt het voor mij een beetje alsof mijn levenswerk voor mijn ogen vernield is en dat maakt me dus erg kwaad. Ik wil deze kwaadheid echter niet meenemen richting interview van morgen, omdat ik de situatie wil kunnen beschrijven zonder teveel vertroebeling door emoties. Dat zou het verhaal alleen maar warrig maken en daar heeft niemand wat aan.
Gelukkig heb ik de juiste film gedownload om me af te leiden, Heat, waardoor ik tegen bedtijd het hoofd weer helder heb. Uiteraard wil dat nog niet zeggen dat ik direct slaap, maar slapeloosheid daar kijk ik niet meer van op, daar heb ik al decennia last van. De wereld is te mooi om in een dag te vatten en dan loopt er soms wel eens wat over naar de nachtelijke uren.
Een mooi nummer voor bij de nachtelijke uren als afsluiter:
Pas vroeg in de ochtend was ik in slaap gevallen en het werd nog een onrustige slaap ook nog. Meerdere malen werd ik wakker door wandelaars en langs rennende honden. Als je in een tent ligt maakt het een best wel indrukwekkend geluid wanneer een complete groep honden langs komt rennen.
Begin van de middag wist ik dat ik de slaap niet meer zou kunnen vatten, ondanks dat ik pas drie of vier uur echte slaap had gehad, dus werd het tijd om aan de slag te gaan.
Eerst maar weer wat was gedaan, het lijkt namelijk nog een paar dagen redelijk weer te zijn en met deze lading was heb ik in ieder geval al de traag drogende was achter de rug. Een halve dag mooi weer is genoeg voor de rest.
Na de was heb ik een bankje opgezocht om na te denken. Morgen komt er een journalist van Tubantia naar hier voor een groot interview en daar wil ik, zoals altijd, goed op voorbereid zijn. Iedere mogelijke vraag komt in mijn hoofd voorbij in de tijd die ik ter voorbereiding neem.
Aangezien er een vertraging zit in dit blog van een paar dagen, hoef ik verder niet op de inhoud in te gaan vandaag of morgen, die heeft immers bij het verschijnen van dit bericht al in de krant gestaan.
Ik kan wel zeggen dat het mezelf voorbereiden nu belangrijker is dan ooit. Ik heb immers met mezelf afgesproken voortaan open en eerlijk te zijn en dat is nog lang niet altijd even eenvoudig. Nog geen idee hoe dat in de praktijk gaat zijn bij het interview zelf.
Naast was en voorbereiding op morgen vandaag niet zoveel gedaan. In de avond nog wat stroom gehaald en een filmpje voor in de tent gedownload, maar verder niets.
Terug in mijn tent begin ik echter, als gevolg van het denkwerk eerder op de dag, weer kwaad te worden op de addergebroeders en hun acties. In ruim elf jaar hebben we met een mooie groep mensen iets prachtigs opgebouwd met D66 Oldenzaal en dat zijn deze heren nu in recordtijd aan het afbreken.
Gezien de hoeveelheid tijd die ik er in die jaren zelf ingestoken heb, voelt het voor mij een beetje alsof mijn levenswerk voor mijn ogen vernield is en dat maakt me dus erg kwaad. Ik wil deze kwaadheid echter niet meenemen richting interview van morgen, omdat ik de situatie wil kunnen beschrijven zonder teveel vertroebeling door emoties. Dat zou het verhaal alleen maar warrig maken en daar heeft niemand wat aan.
Gelukkig heb ik de juiste film gedownload om me af te leiden, Heat, waardoor ik tegen bedtijd het hoofd weer helder heb. Uiteraard wil dat nog niet zeggen dat ik direct slaap, maar slapeloosheid daar kijk ik niet meer van op, daar heb ik al decennia last van. De wereld is te mooi om in een dag te vatten en dan loopt er soms wel eens wat over naar de nachtelijke uren.
Een mooi nummer voor bij de nachtelijke uren als afsluiter:
zaterdag 8 juli 2017
Yuri is verbaasd aflevering 1: Godsdienstvrijheid
De meeste Nederlanders denken dat we al eeuwen godsdienstvrijheid hebben in ons land, maar dat is helemaal niet zo. Wanneer gaan we daar een keer wat aan doen?
Dag 62: Utrechtse heuvelrug - De jacht op klein wild
Het is tijd om wraak te nemen. Dierenliefhebbers kunnen mogelijk beter dit stuk overslaan.
Vooraf nog eerst even wat anders. Weten jullie nog die was die ik dagen geleden heb gedaan? Die is eindelijk droog. Eindelijk dus een periode zonder buien gehad die lang genoeg was.
Ik heb het echt helemaal gehad met de muizen. Bijna dagelijks tref ik er één aan in de binnentent en het aantal gaten in mijn tent neemt dagelijks toe. Met duct tape weet ik ze nu nog te repareren, maar als het in dit tempo door blijft gaan komt daar ook een keer een einde aan.
Ook wakker worden met een muis op je hand, of op je been is niet echt optimaal voor de nachtrust om het zo maar te noemen, maar nog erger is de voortdurende herrie die ze maken met hun geknaag en getrippel over het zeil in de voortent. Ik slaap al een week niet meer fatsoenlijk dankzij de muizen.
Het is dus een keuze tussen de muizen en mijn tent en dan kies ik altijd voor mijn tent. De regel waar ik me tot nu toe aan heb gehouden om de natuur de natuur te laten ga ik bij wijze van uitzondering dus doorbreken.
Gisteren wat muizenvallen gekocht en eerder in de dag al uitgeslapen, want deze nacht gaat slaap er niet van komen. Bij aankomst in mijn tent moet ik eerst nog weer een muis de tent uit jagen, zijn laatste kans om het zo maar te zeggen, en daarna zet ik voor het eerst de vallen.
Het duurt niet lang voor ik kan horen dat ik voor het eerst klandizie heb. Helaas komen de muizen er de eerste ronde echter nog goed mee weg. Vallen weer vullen dus, en weer afwachten. De tweede ronde is het wel raak. Indringer één is naar de eeuwige jachtvelden na een paar seconden gespartel.
Want ja, ook bij een gebroken nek of rug spartelen muizen nog altijd even na. Aangezien ik geen sadist ben zorg ik echter wel dat ik een hamer bij de hand heb. Stopt het gespartel niet binnen een paar seconden, dan kan ik ingrijpen en er zelf een einde aan maken. Ik wil van de muizen af, maar onnodig leed gun ik ze nu ook weer niet. Zij kunnen niet helpen dat het muizen zijn.
Zo gaat het de hele nacht door, keer op de keer de vallen weer opnieuw vullen en eens in de zoveel tijd klapt er één dicht en is er weer een gatenmaker minder in leven. Één keer moet ik ook daadwerkelijk ingrijpen omdat een muis niet direct dodelijk geraakt is. In de dertig seconden na de klap had hij de val al anderhalve meter meegesleept.
Al met al weet ik er deze nacht zes uit mijn lijden te verlossen, naar ik hoop de zes meest brutale. Één herken ik zelfs aan zijn ene opvallend donkere voorpoot. Dit exemplaar had ik al een keer uit mijn tent moeten verjagen.
Nu zijn er natuurlijk lezers die denken dat ze afkomen op de etenswaren in mijn tent en dat ik die anders moet bewaren. Nou, ik bewaar dus geen etenswaren in mijn tent. Het enige dat ze te knagen hebben na binnenkomst is over het algemeen plastic of bijvoorbeeld toiletpapier en dat doen ze dan ook graag.
Na een nacht jagen aan het begin van de ochtend tegelijkertijd met de resterende muizen gaan slapen. De nachtrust van de overwinnaar op het slagveld is altijd goed. Overdag deze dag dan ook niets gedaan, behalve slapen en wat door het bos lopen. De volgende nacht was ik van plan om nog een keer de hele nacht de strijd aan te gaan.
Tijdens deze tweede nacht was de oogst al duidelijk minder en het begon ook wat rustiger te worden met muizen die aan mijn tent willen knagen, of over mijn binnentent lopen, want ja, ook dat doen ze om vervolgens aan het dak te gaan knagen.
Ik zal de vallen blijven zetten de komende dagen dat ik nog hier verblijf en hoop van harte dat ik eindelijk weer wat nachtrust kan pakken en vooral dat mijn tent verder in één stuk blijft.
Vooraf nog eerst even wat anders. Weten jullie nog die was die ik dagen geleden heb gedaan? Die is eindelijk droog. Eindelijk dus een periode zonder buien gehad die lang genoeg was.
Ik heb het echt helemaal gehad met de muizen. Bijna dagelijks tref ik er één aan in de binnentent en het aantal gaten in mijn tent neemt dagelijks toe. Met duct tape weet ik ze nu nog te repareren, maar als het in dit tempo door blijft gaan komt daar ook een keer een einde aan.
Ook wakker worden met een muis op je hand, of op je been is niet echt optimaal voor de nachtrust om het zo maar te noemen, maar nog erger is de voortdurende herrie die ze maken met hun geknaag en getrippel over het zeil in de voortent. Ik slaap al een week niet meer fatsoenlijk dankzij de muizen.
Het is dus een keuze tussen de muizen en mijn tent en dan kies ik altijd voor mijn tent. De regel waar ik me tot nu toe aan heb gehouden om de natuur de natuur te laten ga ik bij wijze van uitzondering dus doorbreken.
Gisteren wat muizenvallen gekocht en eerder in de dag al uitgeslapen, want deze nacht gaat slaap er niet van komen. Bij aankomst in mijn tent moet ik eerst nog weer een muis de tent uit jagen, zijn laatste kans om het zo maar te zeggen, en daarna zet ik voor het eerst de vallen.
Het duurt niet lang voor ik kan horen dat ik voor het eerst klandizie heb. Helaas komen de muizen er de eerste ronde echter nog goed mee weg. Vallen weer vullen dus, en weer afwachten. De tweede ronde is het wel raak. Indringer één is naar de eeuwige jachtvelden na een paar seconden gespartel.
Want ja, ook bij een gebroken nek of rug spartelen muizen nog altijd even na. Aangezien ik geen sadist ben zorg ik echter wel dat ik een hamer bij de hand heb. Stopt het gespartel niet binnen een paar seconden, dan kan ik ingrijpen en er zelf een einde aan maken. Ik wil van de muizen af, maar onnodig leed gun ik ze nu ook weer niet. Zij kunnen niet helpen dat het muizen zijn.
Zo gaat het de hele nacht door, keer op de keer de vallen weer opnieuw vullen en eens in de zoveel tijd klapt er één dicht en is er weer een gatenmaker minder in leven. Één keer moet ik ook daadwerkelijk ingrijpen omdat een muis niet direct dodelijk geraakt is. In de dertig seconden na de klap had hij de val al anderhalve meter meegesleept.
Al met al weet ik er deze nacht zes uit mijn lijden te verlossen, naar ik hoop de zes meest brutale. Één herken ik zelfs aan zijn ene opvallend donkere voorpoot. Dit exemplaar had ik al een keer uit mijn tent moeten verjagen.
Nu zijn er natuurlijk lezers die denken dat ze afkomen op de etenswaren in mijn tent en dat ik die anders moet bewaren. Nou, ik bewaar dus geen etenswaren in mijn tent. Het enige dat ze te knagen hebben na binnenkomst is over het algemeen plastic of bijvoorbeeld toiletpapier en dat doen ze dan ook graag.
Na een nacht jagen aan het begin van de ochtend tegelijkertijd met de resterende muizen gaan slapen. De nachtrust van de overwinnaar op het slagveld is altijd goed. Overdag deze dag dan ook niets gedaan, behalve slapen en wat door het bos lopen. De volgende nacht was ik van plan om nog een keer de hele nacht de strijd aan te gaan.
Tijdens deze tweede nacht was de oogst al duidelijk minder en het begon ook wat rustiger te worden met muizen die aan mijn tent willen knagen, of over mijn binnentent lopen, want ja, ook dat doen ze om vervolgens aan het dak te gaan knagen.
Ik zal de vallen blijven zetten de komende dagen dat ik nog hier verblijf en hoop van harte dat ik eindelijk weer wat nachtrust kan pakken en vooral dat mijn tent verder in één stuk blijft.
vrijdag 7 juli 2017
Dag 61: Utrechtse heuvelrug - Een doorbraakje, voorbereidingen en een brieburger
Een dag vol met positieve energie, mede dankzij de voorgaande nacht.
In de afgelopen nacht zijn er een tweetal zaken gebeurd. Eerst had ik een kleine doorbraak in het voorkomen van toekomstige ellende, later nam ik een besluit dat ik één ding in ieder geval zat ben. Ik ben weer lekker vaag merk ik al.
Aangaande die doorbraak blijf ik dat ook nog even, want daar ga ik een apart stuk aan wijden. Het gebeurde in ieder geval midden in de nacht. De inactiviteit van de voorgaande dag dankzij de neerslag had namelijk als voordeel dat er een denkproces aan de gang kwam dat er al vaker was geweest, maar dit stuk lijkt nu tot een conclusie te zijn gekomen. Nog maar een stuk of 683 puzzelstukjes te gaan.
Over het besluit dat later in de nacht volgde blijf ik helaas voor jullie ook nog even vaag, daar gaat het verslag van morgen namelijk over. Het gaat over iets dat me al veel slaap heeft gekost, maar deze keer niet een oorzaak in mezelf, maar een externe oorzaak.
Om dit besluit tot actie te volbrengen moest ik ook enige inkopen doen, dus toog ik naar Zeist. Vreemd trouwens dat ik Zeist hier al regelmatig heb genoemd, en Soesterberg nog maar zelden, terwijl ik vaker door Soesterberg kom dan door Zeist. Nu is er ook minder te beleven in Soesterberg, dus daar zal de oorzaak wel liggen.
Één gebouw in Soesterberg wil ik trouwens hoe dan ook benoemen, omdat ik er iedere keer met plezier langs fiets en dat is het, voormalige, officierscasino. Ik ben nogal visueel ingesteld en zie het iedere keer weer voor me, hoe de reguliere soldaten in hun schuttersputjes liggen omdat ze op oefening moeten, zodat de officieren mooi de handen vrij hebben om naar het casino te gaan. Arme soldaten.
Afijn, naar Zeist dus voor inkopen. Nu is er in Zeist ook een broodjeszaak, waar ze goede hamburgers hebben. Nog niet de kwaliteit van De Burger in Oldenzaal, en zeker niet de variatie, maar het lijkt er tenminste een beetje op.
Tot verrassing van de eigenaar bestel ik een brieburger. Iets dat hij zelf nog nooit heeft gehad en dat is dan weer tot mijn verrassing, want brie en hamburger zijn voor elkaar gemaakt. Ik kan het iedereen aanraden.
Ik kan überhaupt aanraden om wat meer met hamburgers te experimenteren. Beperk je niet tot het standaardwerk, met hamburgers kun je alle kanten op. Zo zijn er ontelbaar veel kaassoorten die uitstekend op een hamburger kunnen. Ook op het gebied van groente en extra vlees op de burger is veel mogelijk. Zelf geen inspiratie? Begin dan eens bij een zaak als De Burger in Oldenzaal en ga daarna zelf aan de slag. Je zult snel tot de ontdekking komen dat de mogelijkheden eindeloos zijn.
Mocht je het nog niet geraden hebben, ik ben dus gek op hamburgers. Niet die van de McDonalds trouwens. Die zijn wel beter geworden in de loop der jaren, maar blijven gemaakt voor kwantiteit. Ik ga dan liever voor kwaliteit en zoals gezegd maak ik ze dus het liefste zelf.
Genoeg voor vandaag, terug naar de tent en bezig met de uitvoering van datgene waar jullie morgen over kunnen lezen. Lang leve de cliffhangers.
In de afgelopen nacht zijn er een tweetal zaken gebeurd. Eerst had ik een kleine doorbraak in het voorkomen van toekomstige ellende, later nam ik een besluit dat ik één ding in ieder geval zat ben. Ik ben weer lekker vaag merk ik al.
Aangaande die doorbraak blijf ik dat ook nog even, want daar ga ik een apart stuk aan wijden. Het gebeurde in ieder geval midden in de nacht. De inactiviteit van de voorgaande dag dankzij de neerslag had namelijk als voordeel dat er een denkproces aan de gang kwam dat er al vaker was geweest, maar dit stuk lijkt nu tot een conclusie te zijn gekomen. Nog maar een stuk of 683 puzzelstukjes te gaan.
Over het besluit dat later in de nacht volgde blijf ik helaas voor jullie ook nog even vaag, daar gaat het verslag van morgen namelijk over. Het gaat over iets dat me al veel slaap heeft gekost, maar deze keer niet een oorzaak in mezelf, maar een externe oorzaak.
Om dit besluit tot actie te volbrengen moest ik ook enige inkopen doen, dus toog ik naar Zeist. Vreemd trouwens dat ik Zeist hier al regelmatig heb genoemd, en Soesterberg nog maar zelden, terwijl ik vaker door Soesterberg kom dan door Zeist. Nu is er ook minder te beleven in Soesterberg, dus daar zal de oorzaak wel liggen.
Één gebouw in Soesterberg wil ik trouwens hoe dan ook benoemen, omdat ik er iedere keer met plezier langs fiets en dat is het, voormalige, officierscasino. Ik ben nogal visueel ingesteld en zie het iedere keer weer voor me, hoe de reguliere soldaten in hun schuttersputjes liggen omdat ze op oefening moeten, zodat de officieren mooi de handen vrij hebben om naar het casino te gaan. Arme soldaten.
Afijn, naar Zeist dus voor inkopen. Nu is er in Zeist ook een broodjeszaak, waar ze goede hamburgers hebben. Nog niet de kwaliteit van De Burger in Oldenzaal, en zeker niet de variatie, maar het lijkt er tenminste een beetje op.
Tot verrassing van de eigenaar bestel ik een brieburger. Iets dat hij zelf nog nooit heeft gehad en dat is dan weer tot mijn verrassing, want brie en hamburger zijn voor elkaar gemaakt. Ik kan het iedereen aanraden.
Ik kan überhaupt aanraden om wat meer met hamburgers te experimenteren. Beperk je niet tot het standaardwerk, met hamburgers kun je alle kanten op. Zo zijn er ontelbaar veel kaassoorten die uitstekend op een hamburger kunnen. Ook op het gebied van groente en extra vlees op de burger is veel mogelijk. Zelf geen inspiratie? Begin dan eens bij een zaak als De Burger in Oldenzaal en ga daarna zelf aan de slag. Je zult snel tot de ontdekking komen dat de mogelijkheden eindeloos zijn.
Mocht je het nog niet geraden hebben, ik ben dus gek op hamburgers. Niet die van de McDonalds trouwens. Die zijn wel beter geworden in de loop der jaren, maar blijven gemaakt voor kwantiteit. Ik ga dan liever voor kwaliteit en zoals gezegd maak ik ze dus het liefste zelf.
Genoeg voor vandaag, terug naar de tent en bezig met de uitvoering van datgene waar jullie morgen over kunnen lezen. Lang leve de cliffhangers.
donderdag 6 juli 2017
Dag 60: Utrechtse heuvelrug - Daar is de regen weer
Het zou zo'n mooie dag worden, maar met regen in middag en begin avond valt de dag weer in het water.
De voorspelling was zo mooi voor vandaag. Hooguit een klein buitje en verder droog. Ik had dus gedacht mooi wat opnames af te kunnen maken, maar dat viel vies tegen. Normaal begin ik halverwege de middag met opnames, maar dat is juist het moment dat het begint met regenen.
Veel buien zijn er vandaag niet in Nederland zie ik voortdurend op de buienradar, maar die buien die er zijn trekken hardnekkig over mijn hoofd voorbij en dan ook nog eens in een tempo waar een slak niet van zou schrikken.
En wat er ook gebeurd, ik vertik het om risico te nemen met mijn camera en regen, dus die blijft droog in de tent. Die camera is me veel te lief namelijk. Lang heb ik nog de hoop dat de regen op tijd weg gaat trekken, maar dat gebeurd uiteindelijk pas in de avond en op dat moment heb ik geen zin meer om op de fiets te stappen voor wat opnames. Un jour sans dus maar weer.
Gelukkig is de dramatische voorspelling voor de komende dagen, oorspronkelijk opnieuw veel regen, snel aan het veranderen naar droog en zonnig en de temperatuur schijnt zelfs te gaan stijgen. Dat kan ik ook gebruiken, want de was die nog gedaan moet, moet natuurlijk ook nog kunnen drogen.
De voorspelling was zo mooi voor vandaag. Hooguit een klein buitje en verder droog. Ik had dus gedacht mooi wat opnames af te kunnen maken, maar dat viel vies tegen. Normaal begin ik halverwege de middag met opnames, maar dat is juist het moment dat het begint met regenen.
Veel buien zijn er vandaag niet in Nederland zie ik voortdurend op de buienradar, maar die buien die er zijn trekken hardnekkig over mijn hoofd voorbij en dan ook nog eens in een tempo waar een slak niet van zou schrikken.
En wat er ook gebeurd, ik vertik het om risico te nemen met mijn camera en regen, dus die blijft droog in de tent. Die camera is me veel te lief namelijk. Lang heb ik nog de hoop dat de regen op tijd weg gaat trekken, maar dat gebeurd uiteindelijk pas in de avond en op dat moment heb ik geen zin meer om op de fiets te stappen voor wat opnames. Un jour sans dus maar weer.
Gelukkig is de dramatische voorspelling voor de komende dagen, oorspronkelijk opnieuw veel regen, snel aan het veranderen naar droog en zonnig en de temperatuur schijnt zelfs te gaan stijgen. Dat kan ik ook gebruiken, want de was die nog gedaan moet, moet natuurlijk ook nog kunnen drogen.
woensdag 5 juli 2017
Dag 59: Utrechtse heuvelrug - Veel opnames
Eindelijk weer een lekker productieve dag.
De inspiratie was af en toe een beetje ver te zoeken de laatste dagen, maar was vandaag weer helemaal terug. Gelukkig deze keer op een dag dat het ook nog eens redelijk weer is en ik dus aan de slag kan.
Het grootste deel van de inspiratie gaat over een tweede serie filmpjes die ik wil gaan maken naast de historische filmpjes. De serie gaat heten Yuri is verbaasd. Er is namelijk nog al wat waar ik me over verbaas en volgens mij word het de hoogste tijd dat ik daar eens wat mee ga doen.
De inspiratie zal soms uit het nieuws komen en soms uit wat ik om me heen zie, of wat ik zelf mee heb gemaakt. Vandaag in deze serie al wat eerste opnames gemaakt en ik verwacht morgen de eerste op dit blog te kunnen plaatsen. Aflevering 1 moest ik echter wel opnieuw opnemen, want ik was niet tevreden over het resultaat.
Al met al vandaag een filmpje of vijf opgenomen en hoe dan ook nog inspiratie voor een stuk of vier. Die laatste verwacht ik met een paar dagen te kunnen draaien. Daarna nog verwerken en alle was wegwerken en ik kan verder naar de volgende locatie.
Ik merk namelijk dat ik inmiddels echt toe ben aan een nieuwe omgeving en daarmee nieuwe prikkelingen. Ik zit hier nu net iets teveel in mijn comfortzone en dan presteer ik zeker niet optimaal. Nieuwe prikkelingen doen mij altijd opleven. Voor donderdag kan ik echter zeker niet weg, want dan heb ik nog een afspraak. Meer hierover op een later moment.
Grootste nadeel van dat ik hier inmiddels zo lang ben is dat ik merk dat ik steeds meer moeite heb om aan het begin van de dag op gang te komen. Nog een reden dus om verder te trekken, alleen nog een klein beetje geduld.
De inspiratie was af en toe een beetje ver te zoeken de laatste dagen, maar was vandaag weer helemaal terug. Gelukkig deze keer op een dag dat het ook nog eens redelijk weer is en ik dus aan de slag kan.
Het grootste deel van de inspiratie gaat over een tweede serie filmpjes die ik wil gaan maken naast de historische filmpjes. De serie gaat heten Yuri is verbaasd. Er is namelijk nog al wat waar ik me over verbaas en volgens mij word het de hoogste tijd dat ik daar eens wat mee ga doen.
De inspiratie zal soms uit het nieuws komen en soms uit wat ik om me heen zie, of wat ik zelf mee heb gemaakt. Vandaag in deze serie al wat eerste opnames gemaakt en ik verwacht morgen de eerste op dit blog te kunnen plaatsen. Aflevering 1 moest ik echter wel opnieuw opnemen, want ik was niet tevreden over het resultaat.
Al met al vandaag een filmpje of vijf opgenomen en hoe dan ook nog inspiratie voor een stuk of vier. Die laatste verwacht ik met een paar dagen te kunnen draaien. Daarna nog verwerken en alle was wegwerken en ik kan verder naar de volgende locatie.
Ik merk namelijk dat ik inmiddels echt toe ben aan een nieuwe omgeving en daarmee nieuwe prikkelingen. Ik zit hier nu net iets teveel in mijn comfortzone en dan presteer ik zeker niet optimaal. Nieuwe prikkelingen doen mij altijd opleven. Voor donderdag kan ik echter zeker niet weg, want dan heb ik nog een afspraak. Meer hierover op een later moment.
Grootste nadeel van dat ik hier inmiddels zo lang ben is dat ik merk dat ik steeds meer moeite heb om aan het begin van de dag op gang te komen. Nog een reden dus om verder te trekken, alleen nog een klein beetje geduld.
dinsdag 4 juli 2017
Video: Kamp Zeist, een internationaal stukje Nederland
Al zijn hele bestaan is Kamp Zeist één van de meest internationale stukjes Nederland. Een plek waar mensen uit bijna de hele wereld hebben gezeten.
Dag 58: Utrechtse heuvelrug - Met bakken uit de lucht
De hele nacht en ochtend harde regen waardoor de slaap niet wil komen.
Gisteravond begon dus de regen en dit was geen klein buitje. De hele nacht en ochtend heeft het zo hard geregend, dat ik er vrijwel permanent van wakker heb gelegen. Zelfs de vogels sloegen hun ochtendconcert maar grotendeels over, zo hard kwam het naar beneden.
Pas tegen het einde van de ochtend begon het wat rustiger te regenen, waardoor ik eindelijk in slaap kon vallen. Als ik pas tegen het einde van de ochtend in slaap kan vallen, dan kun je eenvoudig voorspellen dat er vandaag niet veel is gebeurd.
Enkel achterin de middag even een stukje op de fiets gezeten om vervolgens zonnepanelen hun werk te laten doen, zodat ik toch nog een beetje stroom had. Veel stroom had ik ook niet nodig, want na de weinige slaap van afgelopen nacht, of beter gezegd ochtend, gaat het vast niet lang duren voor ik deze nacht de slaap zal vatten.
Gelukkig ziet het weer er voor morgen weer beter uit, dus dan kan ik in ieder geval weer aan de slag. De verveling begint namelijk goed toe te slaan merk ik. Door de overdaad aan regen en de bijbehorende gevolgen maken me rusteloos en dat is wel het laatste waar ik nu behoefte aan heb.
Gisteravond begon dus de regen en dit was geen klein buitje. De hele nacht en ochtend heeft het zo hard geregend, dat ik er vrijwel permanent van wakker heb gelegen. Zelfs de vogels sloegen hun ochtendconcert maar grotendeels over, zo hard kwam het naar beneden.
Pas tegen het einde van de ochtend begon het wat rustiger te regenen, waardoor ik eindelijk in slaap kon vallen. Als ik pas tegen het einde van de ochtend in slaap kan vallen, dan kun je eenvoudig voorspellen dat er vandaag niet veel is gebeurd.
Enkel achterin de middag even een stukje op de fiets gezeten om vervolgens zonnepanelen hun werk te laten doen, zodat ik toch nog een beetje stroom had. Veel stroom had ik ook niet nodig, want na de weinige slaap van afgelopen nacht, of beter gezegd ochtend, gaat het vast niet lang duren voor ik deze nacht de slaap zal vatten.
Gelukkig ziet het weer er voor morgen weer beter uit, dus dan kan ik in ieder geval weer aan de slag. De verveling begint namelijk goed toe te slaan merk ik. Door de overdaad aan regen en de bijbehorende gevolgen maken me rusteloos en dat is wel het laatste waar ik nu behoefte aan heb.
maandag 3 juli 2017
Dag 57: Utrechtse heuvelrug - Eindelijk weer opnames
Na dagen van regen kan eindelijk de camera weer uit de tas.
Na een mooie avond gisteravond vandaag wakker geworden met een mooie weersvoorspelling. Pas halverwege komende nacht gaat het weer regenen, dus ik kan eindelijk weer goed aan de slag.
Eerst maar wat was, want daar was ik ook al dagen niet meer aan toegekomen. Zodra de was hangt te drogen de tas ingepakt en de fiets op, opnames maken. Heerlijk om na al die dagen stilstand eindelijk weer eens wat te doen. Ik voel me gelijk een stuk beter in mijn vel zitten.
Behalve wat opnames voor historische filmpjes begin ik overigens ook inspiratie te krijgen voor een andere serie filmpjes. Als alles goed loopt, dan kunnen jullie over een paar dagen de eerste resultaten daarvan zien. Tot die tijd zeg ik er nog geen woord over. Eerst een beetje nieuwsgierigheid kweken natuurlijk.
Even tussendoor iets anders overigens. Ik vind dat Zeist maar een vreemde plaats. Het kan je hier overkomen dat je door een straat fiets met diverse Maserati's geparkeerd langs de kant van de weg, maar daar zie je bijna niets van, omdat je voortdurend naar het straatoppervlakte moet kijken om de enorme gaten in het asfalt te ontwijken.
Ook zo vreemd, zo ongeveer de helft van de winkels is op zondag open en op maandag dicht en de andere helft doet het andersom. Complete chaos, waardoor mensen op twee dagen niet weten wie er wel of niet open zijn en dus de stad maar niet ingaan.
Weer terug naar de opnames van vandaag. Op diverse locaties opnames gemaakt, maar opvallend genoeg voor niet één filmpje alle opnames kunnen maken, dus ik kan nog niets afronden. Dat komt op korte termijn wel gezien de weersvoorspelling.
Na afloop van de opnames richting mijn stroomdealer om alles weer op te laden. En die regen die pas midden in de nacht zou komen? Die komt ineens onaangekondigd al om elf uur met bakken uit de lucht, terwijl ik nog niet bij mijn tent ben. Ik dus zeiknat op de fiets en ook de was weer volledig doorweekt. Omdat deze toch al niet natter kan worden laat ik hem maar hangen, het word vanzelf weer een keer droog.
Na een mooie avond gisteravond vandaag wakker geworden met een mooie weersvoorspelling. Pas halverwege komende nacht gaat het weer regenen, dus ik kan eindelijk weer goed aan de slag.
Eerst maar wat was, want daar was ik ook al dagen niet meer aan toegekomen. Zodra de was hangt te drogen de tas ingepakt en de fiets op, opnames maken. Heerlijk om na al die dagen stilstand eindelijk weer eens wat te doen. Ik voel me gelijk een stuk beter in mijn vel zitten.
Behalve wat opnames voor historische filmpjes begin ik overigens ook inspiratie te krijgen voor een andere serie filmpjes. Als alles goed loopt, dan kunnen jullie over een paar dagen de eerste resultaten daarvan zien. Tot die tijd zeg ik er nog geen woord over. Eerst een beetje nieuwsgierigheid kweken natuurlijk.
Even tussendoor iets anders overigens. Ik vind dat Zeist maar een vreemde plaats. Het kan je hier overkomen dat je door een straat fiets met diverse Maserati's geparkeerd langs de kant van de weg, maar daar zie je bijna niets van, omdat je voortdurend naar het straatoppervlakte moet kijken om de enorme gaten in het asfalt te ontwijken.
Ook zo vreemd, zo ongeveer de helft van de winkels is op zondag open en op maandag dicht en de andere helft doet het andersom. Complete chaos, waardoor mensen op twee dagen niet weten wie er wel of niet open zijn en dus de stad maar niet ingaan.
Weer terug naar de opnames van vandaag. Op diverse locaties opnames gemaakt, maar opvallend genoeg voor niet één filmpje alle opnames kunnen maken, dus ik kan nog niets afronden. Dat komt op korte termijn wel gezien de weersvoorspelling.
Na afloop van de opnames richting mijn stroomdealer om alles weer op te laden. En die regen die pas midden in de nacht zou komen? Die komt ineens onaangekondigd al om elf uur met bakken uit de lucht, terwijl ik nog niet bij mijn tent ben. Ik dus zeiknat op de fiets en ook de was weer volledig doorweekt. Omdat deze toch al niet natter kan worden laat ik hem maar hangen, het word vanzelf weer een keer droog.
zondag 2 juli 2017
Dag 56: Utrechtse heuvelrug - Licht aan het einde van de tunnel
Na de rampdag van gisteren, vandaag een duidelijk betere dag.
De dag begon al gelijk een stuk beter dan die van gisteren. Het is droog en na een beetje schroefwerk heb ik de laptop weer aan de praat. Gelukkig maar, want die maakt het bijhouden van dit blog en het verwerken van de filmpjes een stuk eenvoudiger.
Aan het begin van de middag mocht ik nog poseren voor de camera van een ander. Een fotograaf van de NRC kwam voorbij om een fotoreportage te maken over paalcampings. Natuurlijk niet te voorspellen of ze mijn foto daadwerkelijk gaan gebruiken, maar mocht dat zo zijn, dan hoef je in ieder geval niet meer te schrikken wanneer je de NRC openslaat en ik sta er ineens in.
Inmiddels echter alle accu's leeg, omdat laden er gisteren niet van kwam dankzij het defect, dus maar weer naar mijn stroomdealer om daar tot mijn schrik te ontdekken dat de laptop opnieuw niet op wil starten. Grrrrr.
Gelukkig ken ik inmiddels het trucje, dus schroevendraaier er weer bij en een kwartier later doet hij het alsnog weer en kan het laden beginnen. Sinds deze laatste weigering is hij blijven werken, hopen dat dat zo blijft.
Bij terugkomst in het bos brand er een fors kampvuur. Eindelijk een keer een droge avond, dat is wel een keer zo lekker. In plaats van de tent in te duiken besluit ik om aan te schuiven bij het kampvuur en zo komt er een heerlijk einde aan de dag.
De gesprekken zijn complex, over depressies, passen in een samenleving, je wel of niet aan willen passen en allerlei onderwerpen waar ik het vaak over heb de laatste tijd, dus ik ben op bekend terrein. Ik moet er niet aan denken om dit soort gesprekken dagelijks te hebben, want ik denk dat ze me dan slopen, maar eens in de zoveel dagen helpt het juist enorm. Het helpt namelijk ook om zaken in een ander perspectief te zien.
Al met al dus een hele andere dag dan gisteren. What a difference a day makes is dan ook het nummer van de dag.
De dag begon al gelijk een stuk beter dan die van gisteren. Het is droog en na een beetje schroefwerk heb ik de laptop weer aan de praat. Gelukkig maar, want die maakt het bijhouden van dit blog en het verwerken van de filmpjes een stuk eenvoudiger.
Aan het begin van de middag mocht ik nog poseren voor de camera van een ander. Een fotograaf van de NRC kwam voorbij om een fotoreportage te maken over paalcampings. Natuurlijk niet te voorspellen of ze mijn foto daadwerkelijk gaan gebruiken, maar mocht dat zo zijn, dan hoef je in ieder geval niet meer te schrikken wanneer je de NRC openslaat en ik sta er ineens in.
Inmiddels echter alle accu's leeg, omdat laden er gisteren niet van kwam dankzij het defect, dus maar weer naar mijn stroomdealer om daar tot mijn schrik te ontdekken dat de laptop opnieuw niet op wil starten. Grrrrr.
Gelukkig ken ik inmiddels het trucje, dus schroevendraaier er weer bij en een kwartier later doet hij het alsnog weer en kan het laden beginnen. Sinds deze laatste weigering is hij blijven werken, hopen dat dat zo blijft.
Bij terugkomst in het bos brand er een fors kampvuur. Eindelijk een keer een droge avond, dat is wel een keer zo lekker. In plaats van de tent in te duiken besluit ik om aan te schuiven bij het kampvuur en zo komt er een heerlijk einde aan de dag.
De gesprekken zijn complex, over depressies, passen in een samenleving, je wel of niet aan willen passen en allerlei onderwerpen waar ik het vaak over heb de laatste tijd, dus ik ben op bekend terrein. Ik moet er niet aan denken om dit soort gesprekken dagelijks te hebben, want ik denk dat ze me dan slopen, maar eens in de zoveel dagen helpt het juist enorm. Het helpt namelijk ook om zaken in een ander perspectief te zien.
Al met al dus een hele andere dag dan gisteren. What a difference a day makes is dan ook het nummer van de dag.
zaterdag 1 juli 2017
Dag 55: Utrechtse heuvelrug - Om depressief van te worden
Als ik niet al depressief was, dan zou ik dat vandaag wel zijn geworden.
Opnieuw een dag met regen, regen en nog eens regen. Weer een dag dus waarop ik helemaal niets kan doen en de tijd maar een beetje uitzit tot ik mijn tent wel uit moet voor inkopen. Om de tijd te doden kijk ik maar wat filmpjes, maar dat trekt alle accu's leeg, dus moet ik die ook weer laden.
Aangekomen bij mijn stroomdealer, de Mac dus, kom ik van de regen in de drup. De laptop stopt er ineens mee en wil niet meer opstarten. Net wat ik kan gebruiken op een dag als vandaag. Gelukkig ben ik handig met elektronica, dus morgen bij goed licht maar eens proberen hem te repareren.
En daarmee is dus ook de oorzaak bekend van het feit dat er laatst een dag geen bericht verscheen op dit blog. De dag van vandaag maakt me echter vooral erg duidelijk dat ik, hoewel ik steeds meer goede momenten heb, nog lang niet stevig in mijn schoenen sta.
De combinatie van de zoveelste dag regen en een defecte laptop zorgen dat ik weer diep in een dal zak. Normaal zou ik om zoiets mijn schouders ophalen, dus het is wel duidelijk dat het nog lang niet goed zit in mijn hoofd.
Hoewel ik probeer om voor wat afleiding te zorgen door een spelletje te spelen op mijn tablet, vliegt mijn hoofd uiteindelijk toch uit de bocht en ga ik de spiraaltrap naar de duistere krochten van mijn depressie af tot de onderste verdiepingen.
Gelukkig is er ook een lichtpunt. Waar ik lang niet in staat ben geweest om op zo'n moment in te grijpen, blijk ik dat deze keer wel te zijn. Bij mijn haren sleep ik me weer een paar verdiepingen omhoog, weg uit de diepste krochten. Verre van vrolijk, maar voldoende om niet de hele nacht wakker te liggen. Maar hopen dat morgen een betere dag gaat worden.
Opnieuw een dag met regen, regen en nog eens regen. Weer een dag dus waarop ik helemaal niets kan doen en de tijd maar een beetje uitzit tot ik mijn tent wel uit moet voor inkopen. Om de tijd te doden kijk ik maar wat filmpjes, maar dat trekt alle accu's leeg, dus moet ik die ook weer laden.
Aangekomen bij mijn stroomdealer, de Mac dus, kom ik van de regen in de drup. De laptop stopt er ineens mee en wil niet meer opstarten. Net wat ik kan gebruiken op een dag als vandaag. Gelukkig ben ik handig met elektronica, dus morgen bij goed licht maar eens proberen hem te repareren.
En daarmee is dus ook de oorzaak bekend van het feit dat er laatst een dag geen bericht verscheen op dit blog. De dag van vandaag maakt me echter vooral erg duidelijk dat ik, hoewel ik steeds meer goede momenten heb, nog lang niet stevig in mijn schoenen sta.
De combinatie van de zoveelste dag regen en een defecte laptop zorgen dat ik weer diep in een dal zak. Normaal zou ik om zoiets mijn schouders ophalen, dus het is wel duidelijk dat het nog lang niet goed zit in mijn hoofd.
Hoewel ik probeer om voor wat afleiding te zorgen door een spelletje te spelen op mijn tablet, vliegt mijn hoofd uiteindelijk toch uit de bocht en ga ik de spiraaltrap naar de duistere krochten van mijn depressie af tot de onderste verdiepingen.
Gelukkig is er ook een lichtpunt. Waar ik lang niet in staat ben geweest om op zo'n moment in te grijpen, blijk ik dat deze keer wel te zijn. Bij mijn haren sleep ik me weer een paar verdiepingen omhoog, weg uit de diepste krochten. Verre van vrolijk, maar voldoende om niet de hele nacht wakker te liggen. Maar hopen dat morgen een betere dag gaat worden.
Yuri's vistest
Ik beken, ik kan een kans op een gebakken visje niet laten lopen, maar wat een verschillen.
Ik ben voor zover ik mij kan herinneren al mijn hele leven gek op gebakken vis. Als ik nu in een dorp of stad een viskraam zie, dan laat ik de kans op een gebakken visje dan ook niet lopen. Ik begin echter wel te ontdekken dat er grote verschillen in de kwaliteit zijn en ik begin een patroon te zien.
Een goede gebakken vis is goudgeel van kleur en lekker sappig. Ik kom echter de afgelopen weken ook andere varianten tegen. Meer bruin dan geel en meer lijkend op een plank dan dat ze sappig zijn. Het vreemde is dat mensen deze variant blijkbaar lekker vinden, want overal zie ik mensen gebakken vis bij deze kramen bestellen. Ik doe het in ieder geval niet meer.
Deze plank variant is vrijwel geheel smakeloos en alleen fatsoenlijk naar binnen te werken met een sausje. Het mag dan ook geen toeval zijn dat mensen hier veel vaker saus bestellen bij een gebakken vis dan ik gewend ben te zien. Is dit uit wanhoop, of omdat ze niet beter weten?
Wat me opvalt is dat alle viskramen die deze planken verkopen dezelfde plaatsnaam op de zijkant hebben staan, Spakenburg. Een voormalig vissersdorp, waarbij dat voormalig blijkbaar zijn onvloed heeft. De laatste beroepsvisser is inmiddels negen jaar geleden gestopt en blijkbaar zijn ze daardoor vergeten hoe een goede gebakken vis smaakt.
Ik zal de viskramen uit Spakenburg vanaf nu in ieder geval mijden. Drie kansen hebben ze gehad en drie keer kreeg ik een smakeloze bruine plank. En het is ook geen saus die eroverheen gaat, maar zalf om ze te genezen.
Iets anders dat me opgevallen is, is dat hier in het midden van het land op het bestellen van een haring altijd volgt: in stukjes of aan de staart. Een in mijn ogen vage vraag. Haring in stukjes eet je alleen als ze op roggebrood voorbijkomen op een dienblad bij een receptie en anders niet. Een haring eet je aan de staart zoals het hoort.
Mocht je het met iets uit dit artikel niet eens zijn, dan heb je pech :)
Ik ben voor zover ik mij kan herinneren al mijn hele leven gek op gebakken vis. Als ik nu in een dorp of stad een viskraam zie, dan laat ik de kans op een gebakken visje dan ook niet lopen. Ik begin echter wel te ontdekken dat er grote verschillen in de kwaliteit zijn en ik begin een patroon te zien.
Een goede gebakken vis is goudgeel van kleur en lekker sappig. Ik kom echter de afgelopen weken ook andere varianten tegen. Meer bruin dan geel en meer lijkend op een plank dan dat ze sappig zijn. Het vreemde is dat mensen deze variant blijkbaar lekker vinden, want overal zie ik mensen gebakken vis bij deze kramen bestellen. Ik doe het in ieder geval niet meer.
Deze plank variant is vrijwel geheel smakeloos en alleen fatsoenlijk naar binnen te werken met een sausje. Het mag dan ook geen toeval zijn dat mensen hier veel vaker saus bestellen bij een gebakken vis dan ik gewend ben te zien. Is dit uit wanhoop, of omdat ze niet beter weten?
Wat me opvalt is dat alle viskramen die deze planken verkopen dezelfde plaatsnaam op de zijkant hebben staan, Spakenburg. Een voormalig vissersdorp, waarbij dat voormalig blijkbaar zijn onvloed heeft. De laatste beroepsvisser is inmiddels negen jaar geleden gestopt en blijkbaar zijn ze daardoor vergeten hoe een goede gebakken vis smaakt.
Ik zal de viskramen uit Spakenburg vanaf nu in ieder geval mijden. Drie kansen hebben ze gehad en drie keer kreeg ik een smakeloze bruine plank. En het is ook geen saus die eroverheen gaat, maar zalf om ze te genezen.
Iets anders dat me opgevallen is, is dat hier in het midden van het land op het bestellen van een haring altijd volgt: in stukjes of aan de staart. Een in mijn ogen vage vraag. Haring in stukjes eet je alleen als ze op roggebrood voorbijkomen op een dienblad bij een receptie en anders niet. Een haring eet je aan de staart zoals het hoort.
Mocht je het met iets uit dit artikel niet eens zijn, dan heb je pech :)
Abonneren op:
Posts (Atom)
-
Soms kom je iets tegen waarvan je denkt dit kan niet waar zijn. Zo'n moment had ik een tijdje geleden toen ik, met mijn camera bij me, e... -
Lekker weer, opnames, 22 kilometer en 120 hoogtemeters. Afgelopen nacht geslapen op een plek vrijwel letterlijk aan de rand van wat later ... -
Het wereldberoemde Kröller-Müller museum was in de ogen van Helene Kröller-Müller maar een provisorisch museum. Onder de video nog enkele ...
-
Na een koude nacht met een gevoelstemperatuur van min vijf besluiten de buren dat het voor hun genoeg is geweest. Met name de vriend van de ... -
Asperen is een idyllisch dorpje in Gelderland aan het riviertje De Linge. Het was hier echter niet altijd even idyllisch, zoals bijvoorbeeld...
-
Een overwinning op de hitte en mijn hoogtevrees Vandaag was de eerste dag dat de temperatuur de dertig graden oversteeg. Niet echt een dag... -
Een moeizame herstart na mijn rustdag met 28 kilometer en 60 hoogtemeters. De voorspelling was dat het vandaag overdag pas weer fors zou g... -
Begin van de terugreis. Nu heb ik het vanaf het begin redelijk vol kunnen houden om dagelijks op tijd een bericht op dit blog te plaatsen ... -
Half april 1945 werd Voorst bevrijd en staken de geallieerden de IJssel over, maar niet voordat er vele burgerslachtoffers waren gevallen.
-
Recent was ik op bezoek bij het huis in Pont-Saint-Esprit waar mijn oudoom Gerard Koelen, kunstschilder, woonde tot aan zijn overlijden in j...
