Na gisteren de hele dag regen en ook nog regen in de ochtend, is het tegen het einde van de ochtend eindelijk droog. Hierdoor heb ik nog genoeg tijd om me vandaag te verplaatsen naar een plek waarvandaan ik morgen Lyon kan veroveren.
Lyon is inclusief alle voorsteden een miljoenenstad en daar ben je niet zomaar doorheen. Er omheen is ook geen optie, want dat is veel te verl klimwerk. Gisteren dus al uitgebreid gezocht naar de plek die het dichtst bij Lyon is waar ik mijn tent kan plaatsen. Eigenlijk best vreemd om op voorhand al te weten waar ik die avond zal zijn.
Ik pak mijn spulletjes dus in en neem afscheid van het veld dat 36 uur mijn thuis is geweest. Dat inpakken gaat overigens nog altijd niet vanzelf vanwege mijn rug, maar progressie is er nog altijd, ook al zijn de stapjes uitermate klein.
Ik stap op de fiets en volg de route die Google aangeeft naar de dichtstbijzijnde doorgaande weg. Na een kilometer heb ik echter al een probleem, een hek waar ik niet langs of onderdoor kan. Terug dus maar weer over dat verschrikkelijke hobbelpad.
Via een tunneltje met slecht afgesloten hek kom ik aan de andere kant van de snelweg waar ik langs fiets op een volgend hobbelpad. Na ruim een kilometer brengt deze me echter gelukkig wel naar een normale weg, waar de tocht eindelijk echt kan beginnen.
Na een paar kilometer bereik ik de Saône, de rivier waar ik morgen afscheid van moet nemen, en vanaf dat moment fiets ik kilometers lang door een voortdurende aaneenschakeling van dorpjes. Bijna iedere beschikbare meter is hier bebouwd.
Alle dorpjes die ik hier passeer hebben of de Saône in hun naam, of Mont d'Or. Waarom Saône is duidelijk, want die ligt aan mijn linkerhand. Dat Mont d'Or ontdek ik pas later. Ik heb het vermoeden dat dit te maken heeft met de kleur van het gesteente van deze forse heuvel, die een uitstulping van het Centraal Massief is. De rotsen hebben daadwerkelijk een gouden gloed.
Onderweg passeer ik overigens ook nog een reclamebord waardoor ik nu weet wat rugpijn in het Frans is. Dat, of ik begrijp niet waarom de man op de poster naar zijn rug grijpt vanwege iets geks met een oud computerprogramma. Mal au dos heb ik dus en dat van die au wist ik al.
Vlak voor ik bij mijn doel ben steek ik nog even de Saône over via een smalle brug waar maar net twee auto's naast elkaar passen. Net zo goed stap ik er even van de fiets om nog een foto vanaf het midden van de rivier te maken. Aan de bomen in het water is te zien dat het water aan de hoge kant staat, maar ik weet inmiddels dat het water nog vier tot vijf meter hoger kan staan.
Na de boodschappen via een volgende brug weer naar de andere kant en op naar mijn bestemming. Nu had ik via Google Maps al het idee dat dit bovenop een heuvel ligt, maar hoe hoog zo'n heuvel is zie je niet af aan zo'n luchtfoto. De weg naar boven was maar 400 meter lang, dus zo hoog kan hij niet zijn toch?
Tot je ineens onderaan die weg staat en ziet dat hij 20% stijgt. In die 400 meter klim ik dus 80 meter omhoog. Fiets aan de hand, stukje lopen, uithijgen en weer verder. Nu is dit formeel alleen een weg voor aanwonenden, maar ik zie mezelf als tijdelijke aanwonende, dus ik mag hem gebruiken.
De lange route, leuk voor naar beneden, is twee kilometer, dus dan maar deze uitdaging. Nu moet ik wel zeggen dat de aanwonenden erg mobiel zijn. Ik passeer een huis of vijftien, maar ondertussen passeren zo'n dertig auto's ondergetekende. Dat an sich is ook een uitdaging overigens, want de straat is zo smal dat ik telkens een oprit moet betreden om mijn passerende 'buren' voorbij te laten.
Eenmaal boven zie ik dat mijn uitgekozen plekje niet alleen prima is, maar zelfs beschikt over een fantastisch uitzicht. Helaas komt dat in het donker niet zo goed over bij onderstaande met mijn mobiel genomen foto.
Dan maar omschrijven wat ik zag. De hele vallei is vanaf hier over de lengte van een paar kilometer te zien met al zijn lampjes. Die rookpluimen rechts komen uit wat omschreven staat als een chemische fabriek. Ja echt, een chemische fabriek midden tussen de bebouwing op een plek waar je dankzij de heuvels geen kant op kunt. Rare mensen die Fransen.
Het mooiste om te zien was de avondspits. In dit smalle stukje vallei lopen niet minder dan drie departementale wegen paralel aan de Saône en dankzij de immense hoeveelheid forenzen die vanuit Lyon huiswaarts trokken zorgde dat voor een zich langzaam voortbewegende lichtketting langs de wanden van de vallei.
Nu had ik de foto met mijn mobiel genomen in plaats van met mijn camera, omdat ik de tent snel op wilde zetten en daarom niet camera en statief tevoorschijn wilde toveren en instellen voor wat foto's, maar uiteindelijk heeft het uitzicht me toch nog heel veel tijd gekost, omdat ik voortdurend het opbouwen van mijn tent onderbrak om te genieten.
En dan nog een afsluiter. Nog even tot morgen wachten voor Lyon, want die slaapt vannacht. Nu had ik dit nummer al sinds gisteren in de planning voor vandaag, komt vandaag het bericht voorbij dat de zanger is overleden. Dit was dus de laatste keer dat ik op voorhand een nummer bedenk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten