zondag 31 december 2017

Dag 238: Parlavà - Girona

Een gemene klim, een defect, opladen, 35 kilometer en 250 hoogtemeters.

Vannacht begon het weer fors te waaien, maar ik was voorbereid en had mijn tent op een plek met voldoende beschutting gezet, zodat ik toch nog een redelijke nachtrust heb gehad gelukkig. Zoals inmiddels gebruikelijk stond ik weer eens op een heuvel, dus had ik gelijk uitzicht toen ik uit mijn tent kwam.


Na het inpakken met de fiets aan de hand weer richting de weg, waar ik gelijk aan een klim mocht beginnen. Dit wist ik op voorhand, wat ik niet wist is hoe gemeen deze klim zou zijn. Grotendeels erg steil, met tussendoor korte stukjes vlak of zelfs dalend.

Vooral die onderbrekingen maken me het lastig, want die zorgen dat ik geen ritme kan vinden. Al met al word het daardoor een hele worsteling om boven te komen. Hoewel minder dan de helft van de hoogtemeters in de Pyreneeën, voelt deze klim twee keer zo zwaar aan.

Gelukkig heeft klimmen altijd een voordeel, aansluitend mag ik weer naar beneden. De afdaling is lekker regelmatig en niet al te steil, dus ik hoef kilometers lang geen trap te doen. Zodra ik weer een trap moet doen blijkt het pechvogeltje echter op mijn fiets te zitten.

Mijn trapper aan de linkerkant breekt gedeeltelijk af, waardoor deze scheef komt te zitten. Uiteraard gebeurd dit net na het begin van de siesta, waardoor ik geen kans heb om direct een fietsenmaker op te zoeken. Er zit dus niets anders op dan doortrappen op halve kracht.

Al vrij snel merk ik de gevolgen van dit ongemak. Mijn linkerknie begint wat te zeuren door het bewegen in een ongemakkelijke houding en mijn rechterbeen raakt vermoeid doordat deze bijna alle kracht moet leveren. Het laatste stuk naar Girona duurt dan ook wat langer dan gedacht, maar rond zonsondergang kom ik er aan en kan ik op zoek naar een fietsenmaker.

Tijdens deze zoektocht betreed ik het centrum van Girona waar de straatjes zo smal en druk zijn, dat ik van de fiets moet. Dit tot grote vreugde van mijn beide benen die de werklast weer normaal kunnen verdelen. Tijdens deze wandeling kom ik ook nog langs een lieflijk kerkje met de maan op de achtergrond.


De eerste fietsenzaak die ik bereik blijkt gesloten te zijn, maar bij de tweede is het raak en een kwartier later sta ik dan ook met een nieuw stel trappers op de fiets weer op straat en kan ik mijn weg vervolgen. Alleen spijtig dat ik door alle vertraging geen kans had om Girona te verkennen, want deze stad lijkt echt de moeite waard.

Al wat nu nog rest op deze dag die al voelt als een lange dag, is het opzoeken van een Mac om te laden. Mijn stroom is namelijk weer bijna op. Tijdens mijn verblijf daar kijk ik ook eens naar de route voor de komende tijd en het is wel duidelijk dat ik geen gebrek aan zeezicht zal krijgen. Nog één dag fietsen en ik ben weer bij de kust, die ik min of meer zal volgen gedurende enkele honderden kilometers.

Na het laden stap ik op de fiets om een plek voor mijn tent te vinden, maar dat blijkt nog niet zo eenvoudig. De plek die ik op het oog had is niet geschikt. De enige vlakke stukjes daar liggen vol met afval. Bovendien is dit stukje al bewoond. Een ree begint namelijk hartstochtelijk te blaffen zodra ik een paar stappen in het bos zet. Ik kan hem niet zien, maar hij klinkt erg dichtbij, hooguit tien tot twintig meter verwijderd.

Ik bekijk een volgende optie en een volgende en een volgende en kom daarbij steeds verder af van de doorgaande weg, maar uiteindelijk weet ik wel een plekje te vinden. Eindelijk rust na deze lange en zware dag. Als compensatie daarvoor een afsluiter die leuk en kort is. Deze band is nadat ik contact met band en een kroegeigenaar had gehad al een paar keer in Oldenzaal geweest, maar ik wist ieder optreden te missen. Ooit ga ik ze nog live zien.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten