Oorspronkelijk ging deze site over mijn fietsreis door Europa, inmiddels over mijn reis door het leven. Liken en delen op sociale media word door mij bijzonder gewaardeerd!
Vandaag krijgt de fietsenmaker zijn laatste kans. Komt het vandaag niet voor elkaar, dan is het einde verhaal. Omdat ik daarbij de fietsenmaker een fatsoenlijke kans wil bieden, breek ik eerder dan normaal mijn tent af en ga ik richting fietsenmaker. Hierdoor ben ik wel eerder vertrokken dan het tijdstip waarop de afgelopen twee dagen de koeien voorbij waren gekomen, dus geen idee of er vandaag nog meer koeien zijn geweest.
Eenmaal bij de fietsenmaker haal ik alles van mijn fiets, zodat hij er goed bij kan en verlaat ik met medeneming van mijn elektronica het pand. De fietsenmaker denkt namelijk meerdere uren bezig te zijn met verschillende opties bekijken en bellen met collega's voor onderdelen.
Uren die ik ga slijten bij de Mac. Zou niet weten wat ik anders zou moeten doen. Naar iets lopen dat verder is heb ik al helemaal geen zin, want door het vele lopen van de afgelopen dagen begin ik last van mijn voeten te krijgen. Die zijn het niet meer gewend om op deze manier belast te worden.
Ik vul mijn tijd met wat schrijven en het kijken van wat filmpjes, tot er een eerste update komt van de fietsenmaker. Er is progressie, maar hij is er nog niet helemaal. Hoop heeft hij echter nog wel om er helemaal te komen. Nog even geduld dus.
Het allerlaatste stukje wachten is dus aangebroken. Ondertussen denk ik na over de mogelijk die de fietsenmaker me nu al kon bieden. Een werkende fiets, alleen met een versnelling minder. Dat klinkt aanlokkelijk, maar komt niet overeen met de afspraak die ik met mezelf heb gemaakt. Gisteren immers besloten dat ik het volledig op orde wil hebben, of niet. Daarbij heb ik de laatste tijd wel geleerd dat het nakomen van afspraken met mezelf van belang is, dus als het bij dit blijft, dan is het einde verhaal.
Een paar uur later komt het grote moment nabij. Ik pak mijn spulletjes dus in bij de Mac en ga nog snel even langs de supermarkt, alvorens me richting fietsenmaker te begeven. Daar aangekomen is al snel duidelijk wat ik had zien aankomen, het is niet naar wens voor elkaar te krijgen zonder weer een week op onderdelen te wachten. De kogel is dus door de kerk, ik maak een einde aan de reis en ga naar Oldenzaal terug.
Heb ik daar moeite mee? Nee, want ik was er mentaal al op voorbereid. Plus, nog veel belangrijker, ik was al veel over de terugreis en terugkomen aan het nadenken. In mijn hoofd was ik dus al aan het terugkomen de afgelopen weken, dan kan het net zo goed nu direct gebeuren.
Voor een laatste keer trek ik dus weer naar het plekje waar ik nu al een week sta en bouw ik mijn tent op. Hierna duik ik opgelucht, er is immers duidelijkheid, de tent in om te genieten van de nachtrust. Overmorgen begint de reis terug, voor vandaag dus enkel nog een dagafsluiter. De langste zomer uit mijn leven is klaar. Er kan dus maar één afsluiter zijn vandaag.
Voor ik richting fietsenmaker vertrek komt vandaag weer dezelfde boer voorbij met opnieuw een kudde in twee delen. Blijkbaar is deze man stukje voor stukje een enorme kudde aan het verplaatsen. Benieuwd hoeveel dagen dit zo door zal gaan. De teller staat nu in twee dagen op 150 tot 200 koeien, dus dat is al een forse kudde. Zal hij nog groter zijn? De komende dagen gaan het mogelijk uitwijzen.
Eenmaal bij de fietsenmaker maakt mijn hart in eerste instantie een vreugdesprongetje. Er is een wiel! Bij nadere inspectie blijkt het echter niet het juiste wiel te zijn, met als gevolg dat mijn hart in een paar minuten van vreugdesprongetje naar vrije val gaat.
De cassette met tandwielen voor het achterwiel die ik heb past namelijk niet op dit wiel. Er zijn twee standaarden voor cassettes en dit is dus de andere. Extra vervelend is dat ze ook geen andere cassette van het juiste type hebben liggen. Ik ben dus eigenlijk weer terug bij af.
Morgen is de man die de bestelling had geplaatst er weer en hij is ook degene met de beste contacten in de buurt. Er zit dus niets anders op dan weer een dag te wachten voor er duidelijkheid is. Ik ben echt helemaal klaar met wachten op oplossingen, dus vanavond maar eens goed nadenken of en hoe lang ik nog bereid ben te wachten.
Voor het zover is, echter eerst even boodschappen doen. Vlak voor de supermarkt besluit ik om een broodje doner te nemen. Even de zinnen verzetten na de enorme teleurstelling van vandaag. Terwijl ik wacht op mijn broodje hoor ik vrolijke geluiden vanuit de richting van de supermarkt, een straat verderop, komen, maar ik kan net niet zien wat er aan de hand is. Die ontdekking moet dus nog even wachten tot na het broodje doner.
Na het broodje ontdek ik al snel wat er aan de hand is, het is hier vandaag carnaval. Carnaval is hier in ieder dorp anders, en lijkt ook in ieder dorp op een ander moment te zijn. Tijdens het Nederlandse carnaval was ik in Nerja, waar ik vrolijkheid kon horen en verklede kinderen op straat zag. Hier gaat het er een stuk eenvoudiger aan toe.
Er staat hier een simpel podium op een pleintje, met daarop mannen die blijkbaar proberen om grappige liedjes te zinnen. Iets waar ze aan de ronduit lauwe reactie van het publiek te zien niet echt goed in zijn. Het publiek bestaat uit een paar honden mensen die vooral erg stil zijn. Een echte carnavalsstemming dus.
Ik moet wel zeggen dat deze droevige vertoning prima past bij de dag van vandaag. Ik kan me alleen niet voorstellen waarom ze hier carnaval vieren als ze het zo vieren. Vreemde lui die Spanjaarden. Maar afijn, ik doe mijn boodschappen en vertrek weer naar mijn plekje om de tent op te bouwen.
Nu dus nog nadenken over hoe verder, want wachten en teleurstellingen ben ik echt helemaal zat. Ik wil graag beginnen aan de terugreis, bij voorkeur per fiets met een kleine omweg per trein naar Portugal, maar als dat geen optie blijkt te zijn op korte termijn, dan maar rechtstreeks naar Oldenzaal terug.
Ik besluit dan ook om met mezelf een heldere afspraak te maken. De fietsenmaker krijgt morgen een laatste kans om alles optimaal werkend op te leveren. Lukt dat niet, dan is het einde verhaal. Benieuwd of ik ook mijn poot stijf ga houden als hij tot een bijna optimale oplossing komt, maar dat is voor morgen. Nu rest enkel nog de dagafsluiter.
Lig je lekker rustig in je tent, hoor je ineens overal loeien om je heen. Ben ik soms met tent en al verhuisd vannacht? Nee natuurlijk, maar net zo goed wel ineens tientallen koeien om me heen.
Al snel ben ik er achter wat er aan de hand is. Een boer is zijn kudde aan het verplaatsen en gaat daarbij via het veld waar mijn tent in staat. De boer en de meeste van de koeien zien mij overigens niet, want er zitten bomen tussen ons in, maar een enkele koe is natuurlijk eigenwijs en loopt over de stapels puin heen tot het stukje waar mijn tent staat.
Zo staat er dus ineens een koe op nog geen meter van me af van gras en planten te genieten. Ik besluit om me maar stil te houden, het arme beestje hoeft immers niet van me te schrikken. Nadat de koeien verder zijn getrokken begin ik met inpakken, maar voor ik het weet komt er een tweede deel van de kudde voorbij en deze keer komen er twee koeien naast mijn tent staan. Ik wacht dus maar weer even.
Nadat ook deze koeien verder zijn getrokken kom ik mijn tent uit om de tent af te gaan breken, maar al snel zie ik dat er een stier achtergebleven is en me vanaf een meter of twintig aan staat te kijken. Na een paar minuten gaat hij uit zichzelf dezelfde richting als de rest van de kudde op en kan ik het inpakken voltooien.
De grote vraag van vandaag, is mijn wiel er? Het antwoord is uiteraard nee. De Spaanse posterijen nemen hun tijd, dus ik moet nog tenminste één dag hier blijven. Aangezien het stroomverbruik hoog is op dagen dat ik niet fiets, je moet iets doen om de tijd te vullen, besluit ik dus maar weer naar de Mac te gaan. Mocht het wiel morgen komen, dan kan ik in ieder geval weer een paar dagen verder met volle accu's.
Meer valt er over de dag van vandaag niet te melden. Gelukkig kwamen die koeien nog voorbij, waardoor ik in ieder geval nog wat moois heb kunnen beleven vandaag. Tijd dus alweer voor de dagafsluiter en maar hopen dat er morgen wel goed nieuws is.
Inmiddels mijn vijfde dag hier en dat begint een impact te krijgen. Niet dat ik me aan het vervelen ben overigens, ik vul de tijd met het herbekijken van mijn favoriete serie, The West Wing. Mijn lijf daarentegen laat duidelijk een reactie zien.
Ik voel me namelijk bijna de hele dag moe. Daardoor slaap ik overigens wel al een aantal nachten op rij beter dan ik gewend ben en dat maakt me dan wel weer blij. Ik heb het vermoeden dat mijn lijf in de ruststand geschoten is na vier maanden bijna onafgebroken fietsen.
Waarschijnlijk is dat onderweg niet eerder gebeurd, omdat ik toen bij iedere korte pauze wist dat ik daarna weer verder zou gaan. Deze keer bestaat echter een realistische kans dat het fietsen klaar is. Een duidelijk voorbeeld van de invloed van de geest op het lijf.
Ondanks het vermoeide lijf ga ik vandaag wel weer op pad, ik heb namelijk proviand nodig. Ik pak de tent dus weer in en druk mijn fiets weer voor me uit. Onderweg stop ik nog even verbaasd door een samenloop van de natuur. Een wit paard dat aan het grazen is tussen de witte bloemen, met ook nog eens een witte vogel vlak bij het paard. Dit alles overigens achter een wit muurtje.
Onderweg naar de supermarkt stop ik nog even bij de fietsenmaker, je weet immers maar nooit, wie weet zijn de posterijen een keer snel, maar dat blijkt niet het geval te zijn.
Al wat dus rest is een bezoek aan een supermarkt voor de inkopen. Daar valt niets over te melden, maar zonder dat ik naar de supermarkt had gemoeten, had ik het samenspel van wit niet gezien, dus dat alleen maakte de dag al de moeite waard.
Nu maar hopen dat het wachten niet al te lang meer gaat duren. Morgen is de eerste dag dat er een realistische kans is dat het wiel aankomt. Wie weet dus nog maar één nachtje slapen voor ik duidelijkheid heb. Met het ensemble van wit van vandaag heb ik trouwens wel een reden om voor het eerst twee dagen op rij dezelfde artiesten als dagafsluiter te nemen.
Vandaag de dag dat ik te weten kom wanneer ik ongeveer mijn nieuwe wiel kan verwachten. Ik pak dus redelijk op tijd mijn tent in, want ik ben natuurlijk wel nieuwsgierig. En ja, ik pak mijn tent in, ook al ben ik van plan om vannacht op precies dezelfde plek te staan. Ik laat mijn spulletjes namelijk niet zomaar achter, zo goed verstopt staat mijn tent nu ook weer niet.
Eenmaal bij de fietsenmaker weet ik direct waar ik aan toe ben. In Spanje was namelijk geen goed wiel te vinden, dus moet het wiel uit Duitsland komen en daarmee zal het wiel er op zijn vroegst op donderdag, vandaag is het maandag, zijn. In Spanje doen ze bijna alleen aan racefietsen en mountainbikes. Een normaal wiel is daarom lastig te krijgen in een fatsoenlijke kwaliteit.
Aansluitend ga ik naar de Mac, want ik kan inmiddels ook wel weer wat stroom gebruiken. Gelukkig is het internet hier ook vrij goed, waardoor ik eindelijk een download af kan maken die al twee maanden geleden begonnen is. Ik heb zin om weer naar The West Wing te kijken en de komende dagen heb ik daar alle tijd voor, dus gelukkig is de download nu klaar.
Zelf prefereer ik The West Wing boven House of Cards overigens. The West Wing is immers een stuk positiever en hoopvoller en daarmee veel meer een inspiratie.
De uitzichten kunnen hier overigens af en toe prachtig zijn, zeker vlak voor zonsondergang. Prachtig om te zien hoe de grote heuvel achter de stad nog vol in de avondgloed staat, terwijl ik zelf al geen zon meer kan zien.
Meer valt er over vandaag niet te melden. Het is nu gewoon weer een paar dagen afwachten. Morgen zal dus ongetwijfeld een dagje bij de tent worden, wie weet geeft dat wel weer de ruimte om over iets anders te schrijven. Nu enkel nog de afsluiter van vandaag. Ik moet wachten en kan hier niet op de trein, maar wie weet komt er wel een spooktrein voorbij.
Ik heb vannacht lang en diep geslapen, maar uitgerust ben ik net zo goed niet. De ellende van de afgelopen dagen is me in het lijf gaan zitten, waardoor ik me vermoeid voel.
Ik begin de dag met het bestuderen van de diverse opties, waaronder de opties om de reis af te breken en naar huis te gaan. Ik wil goed voorbereid mijn beslissing kunnen nemen zodra ik de informatie van de fietsenmaker heb namelijk. Zodra ik eenmaal alle informatie heb pak ik de boel in en ga ik richting fietsenmaker, daarbij de fruitbomen achter me latend waar ik vannacht me achter verscholen had.
Met de fiets aan de hand loop ik weer de stad in, eerst door de niet helemaal droge rivier en daarna het steile heuveltje op. Eenmaal bij de fietsenmaker blijkt de Duitse monteur inderdaad aanwezig te zijn en kan het bekijken van de opties beginnen.
Een spoedlevering vanuit Duitsland valt eigenlijk al gelijk af als optie, omdat dat veel te duur is. Voor hetzelfde geld kan een mens een retourtje boeken. Wat rest is een kleine kans dat er in Spanje een juist wiel te vinden is, anders gaat het alsnog Duitsland worden. Het is nu zaterdag en een Spaans wiel zou hier dinsdag of woensdag kunnen zijn en bij een Duits wiel is de kans 80% dat het donderdag gaat worden, maar helemaal zeker weet je het nooit met de Spaanse post.
Samen met de fietsenmaker bestudeer ik uitgebreid zaken als maat en aantal spaken en daarna is het enkel nog hopen en afwachten. Pas maandag gaat er duidelijkheid zijn over of er een Spaans wiel beschikbaar is, of dat het wiel toch uit Duitsland moet komen.
Na de fietsenmaker ga ik nog even langs de lokale Mac. Niet om te eten of stroom te halen, maar enkel om te kijken of ze stopcontacten hebben, wat gelukkig het geval is. Stroom hoef ik me dus niet druk om te maken tijdens mijn verblijf hier.
Aansluitend ga ik naar mijn favoriete supermarkt, die aan de andere kant van de stad is. Onderweg ontdek ik pas dat ik hiervoor een forse heuvel moet beklimmen, dus de volgende keer neem ik wel een andere supermarkt.
De weg naar mijn nieuwe overnachtingsplaats blijkt overigens erg avontuurlijk te zijn. Google stuurt me over grindpaden en aarden wallen en ik mag zelfs een klein trappetje af met de fiets. Dat trappetje zou het begin van een mooi fietspad moeten zijn, maar ik zie niets dan keien voor me. Het fietspad blijkt namelijk maar voor de helft af te zijn en stopt plots bij een hek. De tweede helft ligt er nog niet en als alternatief loopt er een pad over forse keien. Vreemde lui die Spanjaarden.
Mijn nieuwe plek voor de nacht ligt overigens vlak bij de vorige plek. In hetzelfde stukje groen staan verderop namelijk enkele coniferen, die samen met een flinke stapel puin zorgen dat mijn tent daar veel beter verstopt staat. Dit plekje zou wel eens geschikt kunnen zijn om meerdere dagen te wachten op een nieuw wiel.
Tegen de tijd dat de tent staat voel ik weer aan iedere vezel in mijn lijf hoe vermoeid ik ben. Morgen kan ik het gelukkig rustig aan doen, voor overmorgen zal er toch geen nieuwe informatie zijn. Tijd dus voor de afsluiter van de dag. Iets dat pas een dag na de vandaag beschreven dag op TV komt. Eigenlijk sluit ik dus af met de toekomst.
Vandaag mooi op tijd vertrokken vanaf mijn plekje in één van de weinige groene postzegeltjes die hier te vinden zijn. Ik kan alleen via privéwegen vertrekken, dus waarschijnlijk was dit stukje groen dan ook onderdeel van een privéwijkje.
De eerste kilometers zie ik vandaag eigenlijk niets anders dan dergelijke privéwijken, na gisteren de laatste kilometers niets anders gezien te hebben. Het voelt een beetje of dit stukje Spanje zijn ziel aan de duivel heeft verkocht. Spaans is dit niet meer te noemen, daar heeft het helemaal niets meer mee te maken.
De Costa del Sol is hier een eigen landje geworden. Een internationaal toevluchtsoord voor mensen met voldoende geld, maar te weinig fantasie, die allemaal een huisje hier kopen tussen de tienduizenden soortgenoten.
De plaatsen zijn gelukkig anders, het gaat me hier puur om de enorme uitgestrekte privéwijken die tussen de plaatsen liggen. Wat je ook doet, koop hier geen huis. Spanje heeft elders veel meer te bieden.
Na de zoveelste privéwijk kom ik eindelijk weer elders, namelijk in Marbella. Ik had bijna willen zeggen kom ik eindelijk weer in de normale wereld, maar dat gaat natuurlijk hier niet op. Alles is hier gericht op het toerisme, het gouden kalf en gans met goude eieren tegelijkertijd.
Het is moeilijk voor te stellen dat Marbella zestig jaar geleden nog maar tienduizend inwoners had, het zijn er nu vijftien keer zoveel. Het toerisme was er overigens zestig jaar geleden ook al. Groot werd het echter pas echt toen het vliegen voor steeds meer mensen bereikbaar werd.
Om maar eerlijk te zijn, ik vind het niet wat. Dit is te massaal geworden en vrijwel alles met karakter is verborgen achter ontelbare nieuwbouwcomplexen. Ik kan me voorstellen dat het hier ooit de moeite waard was, maar wat mij betreft is dat nu niet meer het geval.
Snel door dus maar, het is immers nog een heel eind naar Estepona, het doel voor vandaag. Het volgende plaatsje dat ik daarbij passeer is San Pedro de Alcantára en daar klinkt ineens een harde pang vanuit mijn achterwiel.
Grrrr, net nieuw en nu al een gebroken spaak? Kan natuurlijk toeval zijn, of een productiefoutje. Gelukkig zit er een fietsenmaker vlakbij en die kan direct aan de slag. Deze verplichte tussenstop geeft mij ook direct de kans om iets te doen dat ik toch al van plan was, een bezoek aan de kapper.
Fris geknipt en met een achterwiel als nieuw trek ik wat later dus verder. Ik loop iets achter op schema nu, maar Estepona PANG. Wat? Alweer een spaak kapot? En niet de nieuwe die er net in is gezet, maar een oorspronkelijke uit dit, nogmaals, nieuwe achterwiel.
Dan sta je wel even met de handen in het kortgeknipte haar om het zo maar even te zeggen. Eigenlijk is dat een enorm understatement, want de moed zakte me enorm in de schoenen en ik zag het einde van de reis al aan de horizon.
Ik bel met de fietsenmaker in Torremolinos en die spreekt ineens een stuk slechter Engels. Als ik langs kom wil hij er wel naar kijken, maar ik kan niet naar hem en hij zegt mij niet op te kunnen halen. Als ik bij hem informeer hoe lang het duurt als hij een nieuw wiel moet bestellen, omdat deze duidelijk niet voldoet, zegt hij dat dat een week gaat duren.
Wacht eens, een week? Toen ik de eerste keer bij hem kwam zie hij dat de reparatie één tot twee dagen zou duren afhankelijk van of hij wel of niet een wiel moest bestellen. Het blijkt een oplichter te zijn. Hij had nog een wiel staan waar hij van af moest en heeft dat in mijn fiets gezet, terwijl het wiel niet geschikt was.
Waarom het wiel niet geschikt is ontdek ik wanneer ik met mijn fietsenmaker in Oldenzaal, Jos Ophuis bel. Het wiel heeft te weinig en te lichte spaken en is daarmee niet geschikt voor een kerel als ik met een boel bagage. Mocht je trouwens nog een fietsenmaker in Oldenzaal zoeken, dan is Jos Ophuis ook gelijk mijn aanrader.
Die oplichter in Torremolinos is dat dus niet. Die man heeft me immers bewust of onbewust een verkeerd wiel verkocht en ik denk bewust. Als het onbewust was, dan is het overigens iemand zonder kennis van zaken, net zo erg.
Ik ga uiteindelijk maar weer terug naar de fietsenmaker hier in San Pedro, om daar te praten over mijn opties. Een nieuw wiel moet zeker besteld worden en de kans is groot dat het niet in Spanje te vinden is en uit Duitsland moet komen, wat zorgt voor een langere levertijd. Komt nog eens bij dat het inmiddels vrijdagavond is en er voor maandag niets verzonden gaat worden.
De Spaanse posterijen staan bekend om hun slome werk, dus daar zit ook nog eens een vertragende factor. Als ik vraag of de leverancier geen mogelijkheid tot spoedlevering heeft kan de man die nu in de winkel is me dat niet beantwoorden. Morgen is er echter een Duitser aanwezig, met connecties met de leverancier en die kan me er alles over vertellen.
Aangezien Duitsland de komende 48 uur gesloten is, weekend is daar nog altijd weekend, is de beste optie dus nu om een plekje voor de nacht te zoeken en morgen terug te keren om met de Duitse man de situatie te bespreken.
Lopend verlaat ik dus de stad, waarbij ik onderweg nog even wat inkopen doe. Eenvoudig is het echter niet om een plekje te vinden hier aan de volgebouwde Costa de Sol. Uiteindelijk vind ik wel een plekje, maar hier kan ik niet blijven staan tot er een nieuw wiel is, Voor deze nacht is het echter wel voldoende.
Voor de verandering een keer niet direct naar de afsluiter van de dag. Op een tussenalinea na was dit verhaal vooral een feitelijke weergave van wat er is gebeurd. Wat het met me doet heb ik het nauwelijks over gehad. Zo vlak na de vorige ellende heeft dit alles een flinke impact op me. Deze keer zit ik niet alleen met een mechanisch defect, ik ben ook nog eens bedrogen en een oplossing gaat beduidend langer duren.
Mijn reisplannen liggen nu volledig op hun gat en afhankelijk van de informatie van morgen zou dit zelfs einde reis kunnen betekenen, iets dat ik hoop te kunnen vermijden, maar waar ik me op dit moment wel bijzonder bewust van ben. Deze combinatie van factoren heeft dan ook gezorgd dat ik in drie uur tijd van vol energie naar volledig uitgeput ben gegaan.
Dat was ook te merken tijdens het lopen naar mijn plek voor de nacht. Toen ik een paar dagen geleden naar de fietsenmaker in Torremolinos liep wist ik ook nog niet wat de uitkomst zou zijn, maar liep ik met energie in mijn stap. Nu slof ik vermoeid San Pedro uit.
Het is als lezer mogelijk lastig voor te stellen hoe dat is. In Nederland breng je je fiets naar de fietsenmaker en ga je een paar dagen met auto, trein, bus of leenfiets. Hier zijn dat geen mogelijkheden. Fiets kapot is niet reizen. Er is geen alternatief mogelijk hier. Een betaalbare tweedehands fiets is bijvoorbeeld ook geen optie, want die hebben ze hier gewoon niet in mijn maat.
Ik hoop dus maar van harte op goed nieuws morgen, want veel meer ellende kan ik op dit moment even niet meer hebben, dan gooi ik de handdoek liever in de ring. Laat ik maar rap naar de afsluiter gaan en deze gitzwarte dag daarmee afsluiten.
Vandaag gaat vooral een wachtdag worden. Met de fietsenmaker heb ik afgesproken dat ik hem in de middag bel voor een update en een groot deel van de tijd tot dan vul ik vooral met uitrusten. Het voortdrukken van de fiets gisteren heeft blijkbaar veel kracht gekost.
Even over de camping waar ik sta, de enige in Torremolinos, midden tussen de huizen. Er staat hier een allegaartje van nationaliteiten, maar dat is niet het opvallendste. Het opvallendste is de slechte prijs- kwaliteitverhouding. De camping is niet overdreven duur voor een populaire bestemming, maar de plekken zijn hier echt extreem klein. Mensen met een camper of caravan kunnen hier niet eens hun luifel volledig uitschuiven. De plekken met campers verderop vormen dan ook een muur, waar geen centimeter meer open is.
Mijn tent past nog wel eenvoudig, maar een paar meter van me staat een familietent en die vult een plek ook volledig. Ruimte voor wat stoeltjes is er niet meer. Lekker bij elkaar op de lip dus.
Het sanitair is gelukkig prima schoon, maar slechts drie warme douches bij de mannen voor een camping met bijna honderd plaatsen? Dat zal regelmatig een file geven. Ik wacht dus maar tot in de middag om te gaan douchen. Ik wil er namelijk wel even van kunnen genieten en niet weggestaard worden.
Het telefoontje richting fietsenmaker zorgt in ieder geval voor goed nieuws, ik kan vanavond al mijn fiets ophalen. Om daar te komen neem ik de trein. Er blijkt namelijk een station zowel vlak bij de camping als vlak bij de fietsenmaker te zijn.
Eenmaal bij de fietsenmaker inspecteer ik zijn werk, nieuw achterwiel, nieuwe tandwielen voor en achter, wat nieuwe kabeltjes, nieuwe schakelaar, dat soort dingen. Een groot expert op het gebied van fietsen ben ik overigens zeker niet. Ik kan banden plakken, remblokjes vervangen, smeren en schoonmaken en onderweg heb ik geleerd om remkabels en versnellingen af te stellen. Voor al het andere heb ik altijd op de vakman vertrouwd en zo ook nu weer.
Ik maak nog even een testrit waarbij ik uitgebreid door de versnellingen loop en een paar keer goed de remmen test en daarna reken ik af en ga ik weer richting het centrum van Torremolinos.
Mijn plan was om nog naar een kapper te gaan, maar tot mijn grote verrassing zitten alle kappers, en daar zijn er veel van in Spanje, stampvol. Eerst ben ik daar nog verbaasd over, tot ik bedenk wat voor dag het vandaag is, 14 februari, Valentijnsdag. Iedereen wil er hier blijkbaar optimaal uitzien voor het romantische diner van vanavond.
Onverrichter zake keer ik derhalve weer campingwaarts, waar ik de rest van de avond vul met het kijken van wat filmpjes. Morgen kan ik gelukkig weer verder, nu enkel nog de dagafsluiter.
Aan de wandel richting fietsenmaker, 8 kilometer en 100 hoogtemeters.
Ik stond vannacht niet bepaald op een inspirerende plek, maar dat hoeft ook niet altijd. Als ik maar verborgen ben voor mijn omgeving, dan ben ik al blij.
Vandaag is het dus wandelen geblazen na de problemen van gisteren. Op naar een fietsenmaker, acht kilometer verderop. Nu is het nooit echt eenvoudig lopen met een zwaarbepakte fiets aan de hand, nu is het nog wat lastiger. Het achterwiel is namelijk zo krom, dat deze voortdurend aanloopt, wat het drukken zwaarder maakt. Daarnaast loopt de weg regelmatig omhoog, dus ik kan de borst nat maken.
Het duurt overigens niet zo heel lang voor ik in Torremolinos ben, probleem is alleen dat de fietsenmaker aan de andere kant van de stad zit. Ik sjok dus maar voort langs de dodelijk saaie vierbaansweg dwars door Torremolinos.
Het duurt allemaal even, maar uiteindelijk ben ik op de plaats van bestemming. Ik leg mijn situatie uit en de man zegt dat hij het kan regelen. Ik vraag hem om ook gelijk de tandwielen en ketting te vervangen, want die mogen ook wel een keer vernieuwd worden.
De man zegt dat het waarschijnlijk één of twee dagen gaat duren. Zoals vaker gezegd, dit blog loopt vier dagen achter op de werkelijkheid, als cliffhanger kan ik dus al melden dat die informatie over één of twee dagen later nog veelzeggend gaat worden.
De man gaat nu dicht voor de siësta, dus laat ik eerst even alles daar, inclusief bagage, en begeef me naar het naastgelegen winkelcentrum waar ik bezig ga met het blog. Wel een mooi uitzicht vanaf daar trouwens.
Zodra de fietsenmaker weer open is verschijn ik met een taxi voor de deur. Ik moet immers ergens heen met al mijn bagage en dat lukt niet zonder vervoersmiddel. Dat ergens is in dit geval Camping Torremolinos, een paar kilometer terug.
Daar aangekomen check ik in en zet ik mijn tent op. Even een kleine 48 uur rust en onbeperkte stroom. Die avond loop ik nog kort door de omgeving, maar meer doe ik niet meer vandaag. Dat gesleep met de fiets heeft energie genoeg gekost. Over de camping dus meer morgen, nu de dagafsluiter. Een nummer dat niet past bij mijn gevoel van vandaag, maar wel lekker is.
Een gemene klim, een defect, opladen, 35 kilometer en 250 hoogtemeters.
Vannacht begon het weer fors te waaien, maar ik was voorbereid en had mijn tent op een plek met voldoende beschutting gezet, zodat ik toch nog een redelijke nachtrust heb gehad gelukkig. Zoals inmiddels gebruikelijk stond ik weer eens op een heuvel, dus had ik gelijk uitzicht toen ik uit mijn tent kwam.
Na het inpakken met de fiets aan de hand weer richting de weg, waar ik gelijk aan een klim mocht beginnen. Dit wist ik op voorhand, wat ik niet wist is hoe gemeen deze klim zou zijn. Grotendeels erg steil, met tussendoor korte stukjes vlak of zelfs dalend.
Vooral die onderbrekingen maken me het lastig, want die zorgen dat ik geen ritme kan vinden. Al met al word het daardoor een hele worsteling om boven te komen. Hoewel minder dan de helft van de hoogtemeters in de Pyreneeën, voelt deze klim twee keer zo zwaar aan.
Gelukkig heeft klimmen altijd een voordeel, aansluitend mag ik weer naar beneden. De afdaling is lekker regelmatig en niet al te steil, dus ik hoef kilometers lang geen trap te doen. Zodra ik weer een trap moet doen blijkt het pechvogeltje echter op mijn fiets te zitten.
Mijn trapper aan de linkerkant breekt gedeeltelijk af, waardoor deze scheef komt te zitten. Uiteraard gebeurd dit net na het begin van de siesta, waardoor ik geen kans heb om direct een fietsenmaker op te zoeken. Er zit dus niets anders op dan doortrappen op halve kracht.
Al vrij snel merk ik de gevolgen van dit ongemak. Mijn linkerknie begint wat te zeuren door het bewegen in een ongemakkelijke houding en mijn rechterbeen raakt vermoeid doordat deze bijna alle kracht moet leveren. Het laatste stuk naar Girona duurt dan ook wat langer dan gedacht, maar rond zonsondergang kom ik er aan en kan ik op zoek naar een fietsenmaker.
Tijdens deze zoektocht betreed ik het centrum van Girona waar de straatjes zo smal en druk zijn, dat ik van de fiets moet. Dit tot grote vreugde van mijn beide benen die de werklast weer normaal kunnen verdelen. Tijdens deze wandeling kom ik ook nog langs een lieflijk kerkje met de maan op de achtergrond.
De eerste fietsenzaak die ik bereik blijkt gesloten te zijn, maar bij de tweede is het raak en een kwartier later sta ik dan ook met een nieuw stel trappers op de fiets weer op straat en kan ik mijn weg vervolgen. Alleen spijtig dat ik door alle vertraging geen kans had om Girona te verkennen, want deze stad lijkt echt de moeite waard.
Al wat nu nog rest op deze dag die al voelt als een lange dag, is het opzoeken van een Mac om te laden. Mijn stroom is namelijk weer bijna op. Tijdens mijn verblijf daar kijk ik ook eens naar de route voor de komende tijd en het is wel duidelijk dat ik geen gebrek aan zeezicht zal krijgen. Nog één dag fietsen en ik ben weer bij de kust, die ik min of meer zal volgen gedurende enkele honderden kilometers.
Na het laden stap ik op de fiets om een plek voor mijn tent te vinden, maar dat blijkt nog niet zo eenvoudig. De plek die ik op het oog had is niet geschikt. De enige vlakke stukjes daar liggen vol met afval. Bovendien is dit stukje al bewoond. Een ree begint namelijk hartstochtelijk te blaffen zodra ik een paar stappen in het bos zet. Ik kan hem niet zien, maar hij klinkt erg dichtbij, hooguit tien tot twintig meter verwijderd.
Ik bekijk een volgende optie en een volgende en een volgende en kom daarbij steeds verder af van de doorgaande weg, maar uiteindelijk weet ik wel een plekje te vinden. Eindelijk rust na deze lange en zware dag. Als compensatie daarvoor een afsluiter die leuk en kort is. Deze band is nadat ik contact met band en een kroegeigenaar had gehad al een paar keer in Oldenzaal geweest, maar ik wist ieder optreden te missen. Ooit ga ik ze nog live zien.
Plannen voor opnames vallen in het water dankzij een gebrek aan lucht.
De bedoeling is om vandaag naar Maaseik en omgeving te gaan voor wat opnames en ook nog wat boodschappen. Net een paar kilometer onderweg komt er echter ineens een geluid van achter me vandaan, dat een beetje klinkt als splffft. Gelijk staat mijn achterband leeg, en dat is niet de bedoeling natuurlijk.
Vanwege het geluid heb ik gelijk het idee dat het ventiel het begeven heeft. Er zit op dit moment een Chinese binnenband in en dan kan zoiets gebeuren natuurlijk. Ik heb wel een reserveventiel in mijn bagage, maar dat ik een kilometer of vijf terug. Eerst maar eens een uitgebreide check dus voor ik aan de wandeling terug begin.
Bij die uitgebreide check ontdek ik dat de binnenkant niet het enige is. De buitenband heeft ook absoluut zijn beste tijd gehad. Op zich wel vreemd, want de vorige hield het circa 10.000 kilometer vol en deze, die veel duurder was, is na 4.000 kilometer al zo versleten dat hij duidelijk aan vervanging toe is.
Helemaal vreemd is hoe hij versleten is. Normaal verslijt een band vooral op het loopvlak, deze is vooral direct naast het loopvlak versleten. Het loopvlak zelf lijkt extra verstevigd te zijn en daarmee onverwoestbaar, maar dat hadden ze elders ook toe mogen passen. Nu ik dan toch blijkbaar de buitenband ook moet vervangen besluit ik het gelijk maar goed te doen. Op naar een fietsenmaker dus. Nieuwe buiten- en binnenband er op, de oude binnenband gaat weer mee als nieuwe reserve, en alles doet het weer.
Wel een hele aparte fietsenmaker overigens. Zelf is hij bijna niet te verstaan, omdat hij met een zwaar accent spreekt, maar vreemd genoeg heeft hij net zoveel moeite met mijn Nederlands. Zorgt voor fijne gesprekken dus. Hoewel hij volgens mij veel te nors is om überhaupt fijne gesprekken te voeren.
Deze hele episode heeft echter wel dusdanig veel tijd gekost, dat opnames er vandaag niet meer in zitten, dan maar verder fietsen om wel boodschappen te halen, dan ben ik in ieder geval niet helemaal voor niets de tent uit geweest.
Alles bij elkaar dus niet bepaald een productieve dag, maar wel een dag die voorkomt dat toekomstige productiviteit plaats kan blijven vinden. Elk nadeel heb zijn voordeel.
Als afsluiter een keer geen muziek, maar een stukje humor dat erg bij vandaag past.
