Dag 289: Calahonda - San Pedro Alcántara

Meer rampspoed, 31 kilometer en 160 hoogtemeters.

Vandaag mooi op tijd vertrokken vanaf mijn plekje in één van de weinige groene postzegeltjes die hier te vinden zijn. Ik kan alleen via privéwegen vertrekken, dus waarschijnlijk was dit stukje groen dan ook onderdeel van een privéwijkje.

De eerste kilometers zie ik vandaag eigenlijk niets anders dan dergelijke privéwijken, na gisteren de laatste kilometers niets anders gezien te hebben. Het voelt een beetje of dit stukje Spanje zijn ziel aan de duivel heeft verkocht. Spaans is dit niet meer te noemen, daar heeft het helemaal niets meer mee te maken.

De Costa del Sol is hier een eigen landje geworden. Een internationaal toevluchtsoord voor mensen met voldoende geld, maar te weinig fantasie, die allemaal een huisje hier kopen tussen de tienduizenden soortgenoten.

De plaatsen zijn gelukkig anders, het gaat me hier puur om de enorme uitgestrekte privéwijken die tussen de plaatsen liggen. Wat je ook doet, koop hier geen huis. Spanje heeft elders veel meer te bieden.

Na de zoveelste privéwijk kom ik eindelijk weer elders, namelijk in Marbella. Ik had bijna willen zeggen kom ik eindelijk weer in de normale wereld, maar dat gaat natuurlijk hier niet op. Alles is hier gericht op het toerisme, het gouden kalf en gans met goude eieren tegelijkertijd.

Het is moeilijk voor te stellen dat Marbella zestig jaar geleden nog maar tienduizend inwoners had, het zijn er nu vijftien keer zoveel. Het toerisme was er overigens zestig jaar geleden ook al. Groot werd het echter pas echt toen het vliegen voor steeds meer mensen bereikbaar werd.

Om maar eerlijk te zijn, ik vind het niet wat. Dit is te massaal geworden en vrijwel alles met karakter is verborgen achter ontelbare nieuwbouwcomplexen. Ik kan me voorstellen dat het hier ooit de moeite waard was, maar wat mij betreft is dat nu niet meer het geval.

Snel door dus maar, het is immers nog een heel eind naar Estepona, het doel voor vandaag. Het volgende plaatsje dat ik daarbij passeer is San Pedro de Alcantára en daar klinkt ineens een harde pang vanuit mijn achterwiel.

Grrrr, net nieuw en nu al een gebroken spaak? Kan natuurlijk toeval zijn, of een productiefoutje. Gelukkig zit er een fietsenmaker vlakbij en die kan direct aan de slag. Deze verplichte tussenstop geeft mij ook direct de kans om iets te doen dat ik toch al van plan was, een bezoek aan de kapper.

Fris geknipt en met een achterwiel als nieuw trek ik wat later dus verder. Ik loop iets achter op schema nu, maar Estepona PANG. Wat? Alweer een spaak kapot? En niet de nieuwe die er net in is gezet, maar een oorspronkelijke uit dit, nogmaals, nieuwe achterwiel.

Dan sta je wel even met de handen in het kortgeknipte haar om het zo maar even te zeggen. Eigenlijk is dat een enorm understatement, want de moed zakte me enorm in de schoenen en ik zag het einde van de reis al aan de horizon.

Ik bel met de fietsenmaker in Torremolinos en die spreekt ineens een stuk slechter Engels. Als ik langs kom wil hij er wel naar kijken, maar ik kan niet naar hem en hij zegt mij niet op te kunnen halen. Als ik bij hem informeer hoe lang het duurt als hij een nieuw wiel moet bestellen, omdat deze duidelijk niet voldoet, zegt hij dat dat een week gaat duren.

Wacht eens, een week? Toen ik de eerste keer bij hem kwam zie hij dat de reparatie één tot twee dagen zou duren afhankelijk van of hij wel of niet een wiel moest bestellen. Het blijkt een oplichter te zijn. Hij had nog een wiel staan waar hij van af moest en heeft dat in mijn fiets gezet, terwijl het wiel niet geschikt was.

Waarom het wiel niet geschikt is ontdek ik wanneer ik met mijn fietsenmaker in Oldenzaal, Jos Ophuis bel. Het wiel heeft te weinig en te lichte spaken en is daarmee niet geschikt voor een kerel als ik met een boel bagage. Mocht je trouwens nog een fietsenmaker in Oldenzaal zoeken, dan is Jos Ophuis ook gelijk mijn aanrader.

Die oplichter in Torremolinos is dat dus niet. Die man heeft me immers bewust of onbewust een verkeerd wiel verkocht en ik denk bewust. Als het onbewust was, dan is het overigens iemand zonder kennis van zaken, net zo erg.

Ik ga uiteindelijk maar weer terug naar de fietsenmaker hier in San Pedro, om daar te praten over mijn opties. Een nieuw wiel moet zeker besteld worden en de kans is groot dat het niet in Spanje te vinden is en uit Duitsland moet komen, wat zorgt voor een langere levertijd. Komt nog eens bij dat het inmiddels vrijdagavond is en er voor maandag niets verzonden gaat worden.

De Spaanse posterijen staan bekend om hun slome werk, dus daar zit ook nog eens een vertragende factor. Als ik vraag of de leverancier geen mogelijkheid tot spoedlevering heeft kan de man die nu in de winkel is me dat niet beantwoorden. Morgen is er echter een Duitser aanwezig, met connecties met de leverancier en die kan me er alles over vertellen.

Aangezien Duitsland de komende 48 uur gesloten is, weekend is daar nog altijd weekend, is de beste optie dus nu om een plekje voor de nacht te zoeken en morgen terug te keren om met de Duitse man de situatie te bespreken.

Lopend verlaat ik dus de stad, waarbij ik onderweg nog even wat inkopen doe. Eenvoudig is het echter niet om een plekje te vinden hier aan de volgebouwde Costa de Sol. Uiteindelijk vind ik wel een plekje, maar hier kan ik niet blijven staan tot er een nieuw wiel is, Voor deze nacht is het echter wel voldoende.

Voor de verandering een keer niet direct naar de afsluiter van de dag. Op een tussenalinea na was dit verhaal vooral een feitelijke weergave van wat er is gebeurd. Wat het met me doet heb ik het nauwelijks over gehad. Zo vlak na de vorige ellende heeft dit alles een flinke impact op me. Deze keer zit ik niet alleen met een mechanisch defect, ik ben ook nog eens bedrogen en een oplossing gaat beduidend langer duren.

Mijn reisplannen liggen nu volledig op hun gat en afhankelijk van de informatie van morgen zou dit zelfs einde reis kunnen betekenen, iets dat ik hoop te kunnen vermijden, maar waar ik me op dit moment wel bijzonder bewust van ben. Deze combinatie van factoren heeft dan ook gezorgd dat ik in drie uur tijd van vol energie naar volledig uitgeput ben gegaan.

Dat was ook te merken tijdens het lopen naar mijn plek voor de nacht. Toen ik een paar dagen geleden naar de fietsenmaker in Torremolinos liep wist ik ook nog niet wat de uitkomst zou zijn, maar liep ik met energie in mijn stap. Nu slof ik vermoeid San Pedro uit.

Het is als lezer mogelijk lastig voor te stellen hoe dat is. In Nederland breng je je fiets naar de fietsenmaker en ga je een paar dagen met auto, trein, bus of leenfiets. Hier zijn dat geen mogelijkheden. Fiets kapot is niet reizen. Er is geen alternatief mogelijk hier. Een betaalbare tweedehands fiets is bijvoorbeeld ook geen optie, want die hebben ze hier gewoon niet in mijn maat.

Ik hoop dus maar van harte op goed nieuws morgen, want veel meer ellende kan ik op dit moment even niet meer hebben, dan gooi ik de handdoek liever in de ring. Laat ik maar rap naar de afsluiter gaan en deze gitzwarte dag daarmee afsluiten.

Dag 209: Villefranche-sur-Saône - Regendag

Een volle dag regen, dus geen progressie.

Al in de ochtend begint het te regenen en de regen stopt pas weer in de avond. Af en toe een bui vind ik geen probleem, maar ik ga niet een volle dag door de regen fietsen. Een extra rustdag dus vandaag.

Hierdoor loopt de achterstand op wat ik het traagste schema noem wel verder op. Toen de rugproblemen begonnen had ik twee dagen voorsprong, inmiddels zijn dat twaalf dagen achterstand. Gelukkig verwacht ik wel dat die achterstand in te halen is zodra ik weer goed op stoom ben.

Nu zou ik het hierbij kunnen laten voor vandaag, maar dat gaat natuurlijk niet gebeuren. Dit geeft me namelijk de kans om het over slapen te hebben. Zoals een paar dagen geleden al gemeld, slaap ik de laatste tijd namelijk erg slecht.

Nu heb ik overigens nooit een normaal slaapritme gehad. Ik ben namelijk zoals dat zo mooi heet een nachtmens en dat ben ik al sinds mijn geboorte. Het is in mijn geval dus niet een aangeleerd ritme. Waarschijnlijk ligt de oorzaak in het feit dat mijn lichaam op een ander moment op de dag begint met het stofje aan te maken dat zorgt dat we willen gaan slapen.

Ik zeg waarschijnlijk omdat ik nooit de uitgebreide tests heb ondergaan die het definitief aantonen, maar alles wijst er wel op. Niet alleen omdat ik dit altijd al heb gehad, maar vooral omdat ik altijd rond dezelfde tijd moe begin te worden, tussen vijf en zes in de ochtend.

Lang was dit geen issue, omdat ik goed tegen weinig slaap kon en tijdens de weekenden de kans had om slaap in te halen. Ik ben echter net geen achtien meer en kan daardoor steeds slechter tegen weinig slaap. Langer dan twee tot drie dagen weinig slaap trek ik niet meer, dus heb ik tegenwoordig ook doordeweeks een bijslaapdag nodig. Dat geeft natuurlijk zijn uitdagingen met werk, maar gelukkig heb ik dat dankzij flexibel werk de laatste jaren op kunnen vangen.

Wat nu speelt is echter wat anders. Ik slaap nu namelijk slecht, omdat ik voortdurend wakker word. De weken voor de rugproblemen was dat issue er niet, omdat ik dankzij de lichamelijke inspanningen voldoende vermoeid was om door te slapen. Daarvoor toen ik nog niet dagelijks onderweg was had ik er ook al last van.

Waarschijnlijk is dit een gevolg van de inmiddels gewezen depressie. Uit onderzoek blijkt dat bijna de helft van de mensen die hersteld zijn van een depressie daarna nog lang slaapproblemen hebben. Vervelend daarbij is dat die slaapproblemen vervolgens zelf weer de oorzaak van een nieuwe depressie kunnen zijn en dat is het laatste dat ik wil.

Ik hoop op dit moment dus vooral dat ik snel weer dagelijks voldoende kilometers af kan leggen om voldoende moe te zijn om goed te slapen. Veel belangrijker nog is echter de hoop dat tegen de tijd dat ik terug ben de slaapproblemen voorbij zijn. Zo niet, dan meld ik me direct bij een arts.

Tot die tijd is mijn slaap me heilig. Wat er ook gebeurd, ik laat geen grote slaapachterstanden meer ontstaan zoals in het verleden. Ik heb in grote lijnen de weg omhoog mooi te pakken qua gezondheid, maar dit is wel mijn grootste zorg van dit moment, omdat het gevolg een forse terugval kan zijn en dat laat ik me niet gebeuren.

Genoeg over slapen voor nu. Ik had me voorgenomen om voortaan opener te zijn, omdat dat nodig is, dus moest ik ook mijn zorg met jullie delen. Optimist als ik ben neem ik aan dat het goed gaat komen, maar ik zit er bovenop voor het geval dat niet gaat lukken.

Zo'n regendag is dan stiekem best wel lekker, want daardoor is voor nu het slaapgebrek weer weg. Onderstaande afsluiter van de dag is nu dus niet voor mij van toepassing.

Dag 185: Saints-Geosmes - Cusey

Nat begin en einde, met tussendoor heerlijk fietsweer. 30 kilometer en 100 hoogtemeters.

Vandaag vertrek ik later dan normaal, omdat de regen de hele ochtend valt. Tot aan het begin van de middag schuil ik dan ook in mijn tent. Daarbij mis ik overigens niets van de directe omgeving, want daar is deze keer weinig moois aan.

Mijn tent staat op wat het best te omschrijven is als een gemeentelijke zand- en rommelopslag. Vandaag is een zaterdag, dus ik verwacht hier geen bezoek en dat komt dan ook niet. Doordeweeks is natuur vaak een mooie plek, maar dit soort plekken zijn in het weekend dan weer ideaal.

Wat ik wel mis dankzij de regen is een kans om even een paar kilometer om te fietsen. Het is inmiddels november, dus de kou komt er aan. Kilometers maken is dan ook van groot belang de komende circa twee weken. Daarna ben ik in de buurt van de Middellandse zee en dus het betere weer en kan ik me weer wat meer permiteren aan uitstapjes en opnames.

Ik bevind me deze ochtend op het plateau van Langres en dat is een bijzonder plateau. Niet omdat ik hier voor het laatst slaap op meer dan 400 meter hoogte, maar vanwege diverse bijzondere bronnen.

Ik sliep vannacht op een paar kilometer van de bron van de Marne, de rivier die ik de afgelopen dagen heb gevolgd. De Marne stroomt pas bij Parijs in de Seine, maar ook de Seine begint hier, net als de Maas, die ik ook al meerdere keren tegen ben gekomen.

Ook de rivier die ik over een paar dagen ga zien, de Saone, begint hier op het plateau. Overigens, het canal entre Champagne et Bourgogne die ik de afgelopen dagen samen met de Marne heb gevolgd doet hier ook iets bijzonders. Dat kanaal gaat namelijk onder het plateau door, via een tunnel van 4800 meter lang. Niet gek voor een kanaal dat meer dan honderd jaar oud is.

Maar nu terug naar de dag van vandaag. Nadat de regen eindelijk is gestopt kan het inpakken beginnen, gevolgd door het vervolg van de reis. Het eerste stuk is nog op en af met een paar heerlijke afdalingen en één gemene klim, maar daarna ben ik weer bij een oude bekende, het canal entre Champagne et Bourgogne.

Zo'n honderd kilometer volgde ik dit kanaal aan de Marne kant, vanaf deze kant hoort het kanaal bij de Saone en volg ik hem nog 18 kilometer lang. Om bij de Saone te komen moet het kanaal echter wel een flinke afdaling maken. Zeker het eerste deel na het plateau van Langres gaat het flink naar beneden, dus volgen de sluizen elkaar snel op.

De sluizen die ik tot nu toe had gezien overbrugden telkens een meter of twee, de eerste paar sluizen die ik hier tref zijn beduidend indrukwekkender. Per sluis daalt het kanaal hier vijf meter, en om de paar honderd meter volgt er een nieuwe sluis.

Dit is overigens wel erg lekker fietsen. Moest ik eerst bij iedere sluis een kort maar steil klimmetje overwinnen, nu werkt de zwaartekracht in mijn voordeel. Ik hoef maar de helft van de tijd te trappen, de rest doet de zwaartekracht. Dit bevalt zo goed dat het een teleurstelling is wanneer de sluizen elkaar even later niet meer direct opvolgen, maar er telkens weer een paar kilometer tussen zit.

Een paar kilometer later mist er een bordje. Iets wat uiteindelijk voor een bijzondere ontmoeting zorgt. Ik zie ineens een meter of honderd nadat een zijweggetje van het fietspad afgesplitst is dat er op het einde van dat pad een bordje staat dat de fietsroute een stuk via de gewone weg gaat. Geen idee waarom dat bord niet aan het begin van dat zijwegetje stond.

Ik heb een broertje dood aan terug of omfietsen, dus waag ik het er op. Een paar honderd meter later is me de reden van de omweg duidelijk, hier ligt geen asfalt, maar grind. Verre van ideaal met een zwaar bepakte fiets, maar je moet staan voor de keuzes die je maakt, dus voorwaarts.

Een kilometer verderop fiets ik langs een steile helling naast het grindpad en zie ik ineend een hert op die helling. Deze hinde ziet mij ook en slaat op de vlucht. Ze kan echter geen plek vinden om over de top naar de andere kant van de helling te vluchten, dus kiest ze om naar beneden te gaan. Nadat ik zo'n honderd meter vlak achter haar heb gefietst, steek ze tien meter voor me het grindpad over en springt ze pardoes het kanaal in.

Ik krijg nauwelijks de kans om te denken 'wat doe je nou meisje, letterlijk de tekst die door mijn hoofd gaat, of ik ontdek dat herten blijkbaar uitstekende zwemmers zijn. In luttele seconden zwemt ze het kanaal over, springt aan de andere kant de lage wal op en verdwijnt daar in de bosjes. Het ging allemaal zo snel dat ik nog niet eens halverwege was om mijn mobiel te pakken. Helaas dus geen opname om met jullie te delen, maar wel een beeld dat mij altijd bij zal blijven.

Na mijn verblijf op de Veluwe eerder dit jaar dacht ik aardig wat over herten te weten, maar dit was toch weer een aangename verrassing. De natuur blijft mooi en verbazingwekkend.

Iets verderop veranderd het grind gelukkig weer in asfalt, maar niet voor lang. Een sluis verder staat er een bordje dat ik gedurende twee kilometer via de gewone weg moet en zie ik weer een grindpad voor me. Deze keer kies ik wel voor de omleiding. Die Fransen blijken echter grappenmakers te zijn. Twee kilometer later staat precies hetzelfde bord er weer over twee kilometer omleiding.

Eerst denk ik nog dat dit een foutje moet zijn en het bord verkeerd om staat, dus fiets ik weer richting kanaal. Hier blijkt echter dat het bord wel klopt. Maar waarom dan niet gelijk vier kilometer zetten op dat eerste bord? Rare lui die Fransen.

Twee kilometer later kan ik weer langs het kanaal, maar niet voor lang. Een kilometer verderop volgt namelijk mijn definitieve afscheid van dit kanaal. Het kanaal gaat vanaf hier naar het oosten en ik moet naar het zuiden. Ik had het een paar dagen geleden al een keer gezegd, maar herhaal het hier nog een keer. Wil je ooit met de fiets door Frankrijk, dan kan ik het canal entre Champagne et Bourgogne van harte aanbevelen.

Ondertussen is het tijd om een slaapplek te zoeken, maar er hangt nog altijd iets aan mijn stuur. Het afval van de afgelopen overnachting. Onderweg was ik niet één prullenbak tegengekomen, precies tot het moment dat ik afscheid neem van het kanaal. Daar staat namelijk eindelijk een prullenbak.

Ondanks dat ik deze extra ballast nu kwijt ben, moet ik vlak daarna toch van de fiets vanwege de klim die me naar mijn slaapplek moet brengen. Er zijn een aantal opties langs deze klim en dat is maar goed ook. De eerste plek die ik in gedachten had blijkt een groot Mariabeeld te herbergen, niet handig op zaterdagavond, want daar kunnen op zondagochtend mensen komen.

Op plek twee staat ook al iets, namelijk een kudde schapen. Ook niet echt ideaal. Gelukig is plek drie wel te gebruiken en kan ik hier mijn tent plaatsen zonder angst gestoord te worden in de ochtend.

Vlak nadat de tent staat begint het te regenen en daar komt ook nog een forse wind bij. Wat dit doet lezen jullie echter morgen pas, want de omschrijving van mijn overnachtingsplek is waar ik traditioneel mijn volgende bericht mee begin.

Rest enkel nog de afsluiter. Het hert is daar de inspiratie voor, want vertaal je hert in het Engels, dan krijg je dear.