woensdag 28 februari 2018

Dag 297: San Pedro Alcántara

De kogel gaat door de spreekwoordelijke kerk.

Vandaag krijgt de fietsenmaker zijn laatste kans. Komt het vandaag niet voor elkaar, dan is het einde verhaal. Omdat ik daarbij de fietsenmaker een fatsoenlijke kans wil bieden, breek ik eerder dan normaal mijn tent af en ga ik richting fietsenmaker. Hierdoor ben ik wel eerder vertrokken dan het tijdstip waarop de afgelopen twee dagen de koeien voorbij waren gekomen, dus geen idee of er vandaag nog meer koeien zijn geweest.

Eenmaal bij de fietsenmaker haal ik alles van mijn fiets, zodat hij er goed bij kan en verlaat ik met medeneming van mijn elektronica het pand. De fietsenmaker denkt namelijk meerdere uren bezig te zijn met verschillende opties bekijken en bellen met collega's voor onderdelen.

Uren die ik ga slijten bij de Mac. Zou niet weten wat ik anders zou moeten doen. Naar iets lopen dat verder is heb ik al helemaal geen zin, want door het vele lopen van de afgelopen dagen begin ik last van mijn voeten te krijgen. Die zijn het niet meer gewend om op deze manier belast te worden.

Ik vul mijn tijd met wat schrijven en het kijken van wat filmpjes, tot er een eerste update komt van de fietsenmaker. Er is progressie, maar hij is er nog niet helemaal. Hoop heeft hij echter nog wel om er helemaal te komen. Nog even geduld dus.

Het allerlaatste stukje wachten is dus aangebroken. Ondertussen denk ik na over de mogelijk die de fietsenmaker me nu al kon bieden. Een werkende fiets, alleen met een versnelling minder. Dat klinkt aanlokkelijk, maar komt niet overeen met de afspraak die ik met mezelf heb gemaakt. Gisteren immers besloten dat ik het volledig op orde wil hebben, of niet. Daarbij heb ik de laatste tijd wel geleerd dat het nakomen van afspraken met mezelf van belang is, dus als het bij dit blijft, dan is het einde verhaal.

Een paar uur later komt het grote moment nabij. Ik pak mijn spulletjes dus in bij de Mac en ga nog snel even langs de supermarkt, alvorens me richting fietsenmaker te begeven. Daar aangekomen is al snel duidelijk wat ik had zien aankomen, het is niet naar wens voor elkaar te krijgen zonder weer een week op onderdelen te wachten. De kogel is dus door de kerk, ik maak een einde aan de reis en ga naar Oldenzaal terug.

Heb ik daar moeite mee? Nee, want ik was er mentaal al op voorbereid. Plus, nog veel belangrijker, ik was al veel over de terugreis en terugkomen aan het nadenken. In mijn hoofd was ik dus al aan het terugkomen de afgelopen weken, dan kan het net zo goed nu direct gebeuren.

Voor een laatste keer trek ik dus weer naar het plekje waar ik nu al een week sta en bouw ik mijn tent op. Hierna duik ik opgelucht, er is immers duidelijkheid, de tent in om te genieten van de nachtrust. Overmorgen begint de reis terug, voor vandaag dus enkel nog een dagafsluiter. De langste zomer uit mijn leven is klaar. Er kan dus maar één afsluiter zijn vandaag.

dinsdag 27 februari 2018

Dag 296: San Pedro Alcántara - Wielencarnaval

Doordraaien met of om een wiel, dat is de vraag.

Voor ik richting fietsenmaker vertrek komt vandaag weer dezelfde boer voorbij met opnieuw een kudde in twee delen. Blijkbaar is deze man stukje voor stukje een enorme kudde aan het verplaatsen. Benieuwd hoeveel dagen dit zo door zal gaan. De teller staat nu in twee dagen op 150 tot 200 koeien, dus dat is al een forse kudde. Zal hij nog groter zijn? De komende dagen gaan het mogelijk uitwijzen.

Eenmaal bij de fietsenmaker maakt mijn hart in eerste instantie een vreugdesprongetje. Er is een wiel! Bij nadere inspectie blijkt het echter niet het juiste wiel te zijn, met als gevolg dat mijn hart in een paar minuten van vreugdesprongetje naar vrije val gaat.


De cassette met tandwielen voor het achterwiel die ik heb past namelijk niet op dit wiel. Er zijn twee standaarden voor cassettes en dit is dus de andere. Extra vervelend is dat ze ook geen andere cassette van het juiste type hebben liggen. Ik ben dus eigenlijk weer terug bij af.

Morgen is de man die de bestelling had geplaatst er weer en hij is ook degene met de beste contacten in de buurt. Er zit dus niets anders op dan weer een dag te wachten voor er duidelijkheid is. Ik ben echt helemaal klaar met wachten op oplossingen, dus vanavond maar eens goed nadenken of en hoe lang ik nog bereid ben te wachten.

Voor het zover is, echter eerst even boodschappen doen. Vlak voor de supermarkt besluit ik om een broodje doner te nemen. Even de zinnen verzetten na de enorme teleurstelling van vandaag. Terwijl ik wacht op mijn broodje hoor ik vrolijke geluiden vanuit de richting van de supermarkt, een straat verderop, komen, maar ik kan net niet zien wat er aan de hand is. Die ontdekking moet dus nog even wachten tot na het broodje doner.

Na het broodje ontdek ik al snel wat er aan de hand is, het is hier vandaag carnaval. Carnaval is hier in ieder dorp anders, en lijkt ook in ieder dorp op een ander moment te zijn. Tijdens het Nederlandse carnaval was ik in Nerja, waar ik vrolijkheid kon horen en verklede kinderen op straat zag. Hier gaat het er een stuk eenvoudiger aan toe.

Er staat hier een simpel podium op een pleintje, met daarop mannen die blijkbaar proberen om grappige liedjes te zinnen. Iets waar ze aan de ronduit lauwe reactie van het publiek te zien niet echt goed in zijn. Het publiek bestaat uit een paar honden mensen die vooral erg stil zijn. Een echte carnavalsstemming dus.


Ik moet wel zeggen dat deze droevige vertoning prima past bij de dag van vandaag. Ik kan me alleen niet voorstellen waarom ze hier carnaval vieren als ze het zo vieren. Vreemde lui die Spanjaarden. Maar afijn, ik doe mijn boodschappen en vertrek weer naar mijn plekje om de tent op te bouwen.

Nu dus nog nadenken over hoe verder, want wachten en teleurstellingen ben ik echt helemaal zat. Ik wil graag beginnen aan de terugreis, bij voorkeur per fiets met een kleine omweg per trein naar Portugal, maar als dat geen optie blijkt te zijn op korte termijn, dan maar rechtstreeks naar Oldenzaal terug.

Ik besluit dan ook om met mezelf een heldere afspraak te maken. De fietsenmaker krijgt morgen een laatste kans om alles optimaal  werkend op te leveren. Lukt dat niet, dan is het einde verhaal. Benieuwd of ik ook mijn poot stijf ga houden als hij tot een bijna optimale oplossing komt, maar dat is voor morgen. Nu rest enkel nog de dagafsluiter.

maandag 26 februari 2018

Dag 295: San Pedro Alcántara

Is het wiel er? Koeien en opladen.

Lig je lekker rustig in je tent, hoor je ineens overal loeien om je heen. Ben ik soms met tent en al verhuisd vannacht? Nee natuurlijk, maar net zo goed wel ineens tientallen koeien om me heen.

Al snel ben ik er achter wat er aan de hand is. Een boer is zijn kudde aan het verplaatsen en gaat daarbij via het veld waar mijn tent in staat. De boer en de meeste van de koeien zien mij overigens niet, want er zitten bomen tussen ons in, maar een enkele koe is natuurlijk eigenwijs en loopt over de stapels puin heen tot het stukje waar mijn tent staat.

Zo staat er dus ineens een koe op nog geen meter van me af van gras en planten te genieten. Ik besluit om me maar stil te houden, het arme beestje hoeft immers niet van me te schrikken. Nadat de koeien verder zijn getrokken begin ik met inpakken, maar voor ik het weet komt er een tweede deel van de kudde voorbij en deze keer komen er twee koeien naast mijn tent staan. Ik wacht dus maar weer even.

Nadat ook deze koeien verder zijn getrokken kom ik mijn tent uit om de tent af te gaan breken, maar al snel zie ik dat er een stier achtergebleven is en me vanaf een meter of twintig aan staat te kijken. Na een paar minuten gaat hij uit zichzelf dezelfde richting als de rest van de kudde op en kan ik het inpakken voltooien.


De grote vraag van vandaag, is mijn wiel er? Het antwoord is uiteraard nee. De Spaanse posterijen nemen hun tijd, dus ik moet nog tenminste één dag hier blijven. Aangezien het stroomverbruik hoog is op dagen dat ik niet fiets, je moet iets doen om de tijd te vullen, besluit ik dus maar weer naar de Mac te gaan. Mocht het wiel morgen komen, dan kan ik in ieder geval weer een paar dagen verder met volle accu's.

Meer valt er over de dag van vandaag niet te melden. Gelukkig kwamen die koeien nog voorbij, waardoor ik in ieder geval nog wat moois heb kunnen beleven vandaag. Tijd dus alweer voor de dagafsluiter en maar hopen dat er morgen wel goed nieuws is.



zondag 25 februari 2018

Dag 294: San Pedro Alcántara

Boodschappen en wachten, wachten en wachten.

Inmiddels mijn vijfde dag hier en dat begint een impact te krijgen. Niet dat ik me aan het vervelen ben overigens, ik vul de tijd met het herbekijken van mijn favoriete serie, The West Wing. Mijn lijf daarentegen laat duidelijk een reactie zien.

Ik voel me namelijk bijna de hele dag moe. Daardoor slaap ik overigens wel al een aantal nachten op rij beter dan ik gewend ben en dat maakt me dan wel weer blij. Ik heb het vermoeden dat mijn lijf in de ruststand geschoten is na vier maanden bijna onafgebroken fietsen.

Waarschijnlijk is dat onderweg niet eerder gebeurd, omdat ik toen bij iedere korte pauze wist dat ik daarna weer verder zou gaan. Deze keer bestaat echter een realistische kans dat het fietsen klaar is. Een duidelijk voorbeeld van de invloed van de geest op het lijf.

Ondanks het vermoeide lijf ga ik vandaag wel weer op pad, ik heb namelijk proviand nodig. Ik pak de tent dus weer in en druk mijn fiets weer voor me uit. Onderweg stop ik nog even verbaasd door een samenloop van de natuur. Een wit paard dat aan het grazen is tussen de witte bloemen, met ook nog eens een witte vogel vlak bij het paard. Dit alles overigens achter een wit muurtje.


Onderweg naar de supermarkt stop ik nog even bij de fietsenmaker, je weet immers maar nooit, wie weet zijn de posterijen een keer snel, maar dat blijkt niet het geval te zijn.

Al wat dus rest is een bezoek aan een supermarkt voor de inkopen. Daar valt niets over te melden, maar zonder dat ik naar de supermarkt had gemoeten, had ik het samenspel van wit niet gezien, dus dat alleen maakte de dag al de moeite waard.

Nu maar hopen dat het wachten niet al te lang meer gaat duren. Morgen is de eerste dag dat er een realistische kans is dat het wiel aankomt. Wie weet dus nog maar één nachtje slapen voor ik duidelijkheid heb. Met het ensemble van wit van vandaag heb ik trouwens wel een reden om voor het eerst twee dagen op rij dezelfde artiesten als dagafsluiter te nemen.




zaterdag 24 februari 2018

Dag 293: San Pedro Alcántara

Weer een dag wachten.

Inmiddels is het vier dagen geleden dat ik hier aangekomen ben en het gaat nog zeker twee dagen duren voor ik weg ben, of drie, of vier, of...... Zeg het maar. Of, ook nog een optie, dit is mijn laatste stop tijdens mijn reis.

Die laatste mogelijkheid wil ik het even over hebben. Natuurlijk zou het jammer zijn dat ik mijn reis niet zoals gepland af kan maken, maar mocht het toch tot dat punt komen, dan kan ik nu al zeggen dat ik daar vrede mee ga hebben.

De reden dat ik er vrede mee zou hebben zit hem vooral in het feit dat ik hoe dan ook al bijna op het verste punt van de geplande reis zit. De terugweg staat hoe dan ook al voor de deur en daar was ik de laatste weken al af en toe over aan het nadenken. Ik weet dat er me erg veel staat te wachten om op te pakken zodra ik weer terug ben, maar daar kijk ik al een tijdje niet meer met tegenzin tegenaan. Voor mij een teken dat ik klaar ben om terug te gaan. Of het dan nu gaat gebeuren, of over twee maanden, dat maakt dan ook niet zo heel veel meer uit voor wat betreft het terug zijn.

Natuurlijk is het wel jammer dat ik dan van alles niet ga zien op de terugweg, maar ik moet bekennen dat wanneer je al vele maanden achter elkaar aan het fietsen bent, je steeds minder ziet dat je weet te vervullen of te verbazen.

Grote uitzondering daarop is overigens de natuur, daar blijf ik dagelijks met veel plezier naar kijken. Het is alleen al dat gene wat de mens heeft gemaakt dat inmiddels aardig op elkaar begint te lijken. Dorpjes en steden weten me niet meer te charmeren zoals ze dat een aantal maanden geleden nog deden.

Iets anders om rekening mee te houden is overigens het weer. In Nederland komt er een koudefront aan en de oorzaak voor dat koudefront heeft ook impact hier. Er is hoge druk in het arctische gebied en lage druk boven de Middellandse zee. Er komt daardoor een enorme hoeveelheid regen deze kant op. Het zou zomaar twee weken kunnen gaan regenen met daarbij dagen met enkele tientallen millimeters neerslag.

Mocht ik verder gaan, dan sta ik dus hoe dan ook voor een keuze. Blijf ik in het zuiden met kans op heel veel neerslag, of ontvlucht ik de neerslag grotendeels, door de trein richting de Atlantische kust van Frankrijk te pakken waar het een heel stuk kouder is.

Ik heb de komende dagen dus wat keuzes te maken, afhankelijk van wanneer het nieuwe wiel gaat komen. Is het wiel goed, dan heb ik de keuze hoe en vooral waar ik mijn reis voort ga zetten, is het wiel niet goed, dan is de keuze wel of niet naar huis. Die laatste keuze ben ik dus eigenlijk wel uit, dan keer ik huiswaarts.

Rest voor vandaag enkel nog de afsluiter van de dag en die is vandaag een onbekende, van een hele bekende band.

vrijdag 23 februari 2018

Dag 292: San Pedro Alcántara

Weer naar de fietsenmaker en opladen.

Vandaag de dag dat ik te weten kom wanneer ik ongeveer mijn nieuwe wiel kan verwachten. Ik pak dus redelijk op tijd mijn tent in, want ik ben natuurlijk wel nieuwsgierig. En ja, ik pak mijn tent in, ook al ben ik van plan om vannacht op precies dezelfde plek te staan. Ik laat mijn spulletjes namelijk niet zomaar achter, zo goed verstopt staat mijn tent nu ook weer niet.

Eenmaal bij de fietsenmaker weet ik direct waar ik aan toe ben. In Spanje was namelijk geen goed wiel te vinden, dus moet het wiel uit Duitsland komen en daarmee zal het wiel er op zijn vroegst op donderdag, vandaag is het maandag, zijn. In Spanje doen ze bijna alleen aan racefietsen en mountainbikes. Een normaal wiel is daarom lastig te krijgen in een fatsoenlijke kwaliteit.

Aansluitend ga ik naar de Mac, want ik kan inmiddels ook wel weer wat stroom gebruiken. Gelukkig is het internet hier ook vrij goed, waardoor ik eindelijk een download af kan maken die al twee maanden geleden begonnen is. Ik heb zin om weer naar The West Wing te kijken en de komende dagen heb ik daar alle tijd voor, dus gelukkig is de download nu klaar.

Zelf prefereer ik The West Wing boven House of Cards overigens. The West Wing is immers een stuk positiever en hoopvoller en daarmee veel meer een inspiratie.

De uitzichten kunnen hier overigens af en toe prachtig zijn, zeker vlak voor zonsondergang. Prachtig om te zien hoe de grote heuvel achter de stad nog vol in de avondgloed staat, terwijl ik zelf al geen zon meer kan zien.


Meer valt er over vandaag niet te melden. Het is nu gewoon weer een paar dagen afwachten. Morgen zal dus ongetwijfeld een dagje bij de tent worden, wie weet geeft dat wel weer de ruimte om over iets anders te schrijven. Nu enkel nog de afsluiter van vandaag. Ik moet wachten en kan hier niet op de trein, maar wie weet komt er wel een spooktrein voorbij.

donderdag 22 februari 2018

Dag 291: San Pedro Alcántara

Een dag rust.

Vandaag is het zondag en dus valt er niets te regelen aangaande mijn achterwiel. Een mooie gelegenheid dus voor een dag met rust. Rust die ik goed kan gebruiken na de gebeurtenissen van de afgelopen dagen.

Mijn nieuwe plekje om te overnachten is niet bepaald een mooi plekje, maar dat maakt niet uit. Belangrijker is dat ik hier goed verborgen sta en de kans op ontdekking dus minimaal is. Iets dat erg belangrijk is aangezien ik een aantal dagen in deze omgeving door moet gaan brengen. Mijn uitzicht is dus niet de moeite waard deze keer, met een stapel puin voor de tent.


Ik doe vandaag vrij weinig, rust is immers rust, dus eigenlijk is het beschrijven van de dag al heel snel klaar. Dat geeft natuurlijk wel de kans om het over wat anders te hebben, namelijk over mezelf. Daar gaat het immers bijna nooit over. Geintje natuurlijk.

Maar tegelijkertijd ook serieus bedoeld. Over mij gaat het genoeg hier, maar over hoe het met me gaat vrij weinig de laatste maanden. Het reizen geeft iedere keer genoeg stof om over te schrijven en daardoor is de persoonlijke touch soms wat achtergebleven.

Ik heb de afgelopen maanden vooral geleerd dat ik nog ontzettend veel te leren heb in mijn leven. Ik heb teveel op de automatische piloot geleefd de afgelopen jaren om dat eerder goed in te zien. Een aantal zaken heb ik daarbij inmiddels al op het netvlies, maar er gaat ongetwijfeld nog veel meer volgen.

Waar ik het echter vandaag vooral over wil hebben is iets dat al in me veranderd is en dat is hoe ik naar mensen kijk. Gelukkig was ik al nooit het type van de vooroordelen, maar ik beoordeelde mensen op hun handelen. Klinkt leuk, maar de afgelopen maanden ben ik mensen dus anders gaan zien. Ik kijk namelijk steeds meer naar de motivaties van hun handelen en dat geeft een hele andere blik, waar ik me nog niet altijd raad mee weet.

Mede hierdoor merk ik dat ik ook veel bedachtzamer ben geworden. Als ik naar de motivaties van anderen kijk, dan is het, volgens mij tenminste, ook onvermijdelijk dat ik meer naar mijn eigen motivaties kijk, en dat is dan ook aan het gebeuren.

Mijn blik op sommige mensen waar ik de afgelopen jaren, of langer, mee te maken heb gehad is enorm veranderd, maar ook de blik op mezelf. Ik heb namelijk lang niet altijd de juiste motivaties gehad bij mijn handelen.

Denk hierbij overigens niet direct aan allerlei sinistere motivaties, zo zit ik niet in elkaar. Ik bedoel meer dat mijn motivatie om iets te doen, te vaak niet uit mezelf kwam, maar uit de verwachtingen van anderen. Ik ben veel te weinig mezelf geweest.

Voor sommigen uit mijn omgeving van de laatste jaren klinkt dat mogelijk erg gek, omdat die mogelijk het idee hadden dat ik teveel mezelf was, maar dat beeld komt alleen niet overeen met de werkelijkheid.

Soms ontstaat zoiets vanuit biologische factoren. Een voorbeeld: Omdat ik altijd al de grootste was in iedere groep waar ik van jongs af aan mee te maken had, keek men al snel naar mij als er bijvoorbeeld iets besloten moest worden. Nu heb ik altijd graag invloed mogen hebben op besluitvorming, maar besluiten bepalen doe ik eigenlijk liever niet. In de loop van vele jaren ben ik echter gewend geraakt dat dat van mij verwacht werd, of dat nou bijvoorbeeld op school of in een relatie was. Daardoor werd het een dusdanig automatisme, dat ik het overal toe ben gaan passen, ook daar waar het niet gepast was.

Ik mag dus graag invloed uitoefenen, maar de laatste jaren heb ik ook af en toe besluiten doorgedrukt, vanuit een soort automatisme. Mijn stijl is dat echter van nature dus niet. Het aangeleerde moet ik dus weer af gaan leren en ik moet weer terug naar wat ik me nog goed kan herinneren hoe ik het in het verleden deed. Eerst ruimte voor de mening van anderen en daarna proberen om anderen in beweging te krijgen, waar mogelijk, en niet zaken opleggen. Ik stond daarbij in het verleden ook veel meer open voor de mening van anderen en dat moet ik nu ook weer onder de knie krijgen. Ik merk in de contacten die ik met sommigen in Nederland heb tijdens deze reis dat ik daarin stappen aan het maken ben, maar pas zodra ik terug ben weet ik hoe ik er echt voor blijk te staan.

De eerste belangrijkste stap is in ieder geval al zeker gemaakt en dat is dat ik weer meer aan het nadenken ben over drijfveren en verschillende opties, in plaats van op de automatische piloot van A naar B te gaan. Nu maar hopen dat ik dat vol kan houden.

Wie weet de komende dagen nog meer over mijn eigen zijn, maar daar kan ik geen garanties over geven. Het zijn gedachten die voortdurend in beweging zijn en niet ieder moment heb ik de zekerheid die nodig is om iets dergelijks te delen. Als afsluiter voor vandaag iets dat al eerder eens voorbij is gekomen volgens mij, maar waar ik nu toch echt behoefte aan heb.

woensdag 21 februari 2018

Dag 290: San Pedro Alcántara

Weer naar de fietsenmaker.

Ik heb vannacht lang en diep geslapen, maar uitgerust ben ik net zo goed niet. De ellende van de afgelopen dagen is me in het lijf gaan zitten, waardoor ik me vermoeid voel.

Ik begin de dag met het bestuderen van de diverse opties, waaronder de opties om de reis af te breken en naar huis te gaan. Ik wil goed voorbereid mijn beslissing kunnen nemen zodra ik de informatie van de fietsenmaker heb namelijk. Zodra ik eenmaal alle informatie heb pak ik de boel in en ga ik richting fietsenmaker, daarbij de fruitbomen achter me latend waar ik vannacht me achter verscholen had.


Met de fiets aan de hand loop ik weer de stad in, eerst door de niet helemaal droge rivier en daarna het steile heuveltje op. Eenmaal bij de fietsenmaker blijkt de Duitse monteur inderdaad aanwezig te zijn en kan het bekijken van de opties beginnen.

Een spoedlevering vanuit Duitsland valt eigenlijk al gelijk af als optie, omdat dat veel te duur is. Voor hetzelfde geld kan een mens een retourtje boeken. Wat rest is een kleine kans dat er in Spanje een juist wiel te vinden is, anders gaat het alsnog Duitsland worden. Het is nu zaterdag en een Spaans wiel zou hier dinsdag of woensdag kunnen zijn en bij een Duits wiel is de kans 80% dat het donderdag gaat worden, maar helemaal zeker weet je het nooit met de Spaanse post.

Samen met de fietsenmaker bestudeer ik uitgebreid zaken als maat en aantal spaken en daarna is het enkel nog hopen en afwachten. Pas maandag gaat er duidelijkheid zijn over of er een Spaans wiel beschikbaar is, of dat het wiel toch uit Duitsland moet komen.

Na de fietsenmaker ga ik nog even langs de lokale Mac. Niet om te eten of stroom te halen, maar enkel om te kijken of ze stopcontacten hebben, wat gelukkig het geval is. Stroom hoef ik me dus niet druk om te maken tijdens mijn verblijf hier.

Aansluitend ga ik naar mijn favoriete supermarkt, die aan de andere kant van de stad is. Onderweg ontdek ik pas dat ik hiervoor een forse heuvel moet beklimmen, dus de volgende keer neem ik wel een andere supermarkt.

De weg naar mijn nieuwe overnachtingsplaats blijkt overigens erg avontuurlijk te zijn. Google stuurt me over grindpaden en aarden wallen en ik mag zelfs een klein trappetje af met de fiets. Dat trappetje zou het begin van een mooi fietspad moeten zijn, maar ik zie niets dan keien voor me. Het fietspad blijkt namelijk maar voor de helft af te zijn en stopt plots bij een hek. De tweede helft ligt er nog niet en als alternatief loopt er een pad over forse keien. Vreemde lui die Spanjaarden.

Mijn nieuwe plek voor de nacht ligt overigens vlak bij de vorige plek. In hetzelfde stukje groen staan verderop namelijk enkele coniferen, die samen met een flinke stapel puin zorgen dat mijn tent daar veel beter verstopt staat. Dit plekje zou wel eens geschikt kunnen zijn om meerdere dagen te wachten op een nieuw wiel.

Tegen de tijd dat de tent staat voel ik weer aan iedere vezel in mijn lijf hoe vermoeid ik ben. Morgen kan ik het gelukkig rustig aan doen, voor overmorgen zal er toch geen nieuwe informatie zijn. Tijd dus voor de afsluiter van de dag. Iets dat pas een dag na de vandaag beschreven dag op TV komt. Eigenlijk sluit ik dus af met de toekomst.

dinsdag 20 februari 2018

Dag 289: Calahonda - San Pedro Alcántara

Meer rampspoed, 31 kilometer en 160 hoogtemeters.

Vandaag mooi op tijd vertrokken vanaf mijn plekje in één van de weinige groene postzegeltjes die hier te vinden zijn. Ik kan alleen via privéwegen vertrekken, dus waarschijnlijk was dit stukje groen dan ook onderdeel van een privéwijkje.


De eerste kilometers zie ik vandaag eigenlijk niets anders dan dergelijke privéwijken, na gisteren de laatste kilometers niets anders gezien te hebben. Het voelt een beetje of dit stukje Spanje zijn ziel aan de duivel heeft verkocht. Spaans is dit niet meer te noemen, daar heeft het helemaal niets meer mee te maken.

De Costa del Sol is hier een eigen landje geworden. Een internationaal toevluchtsoord voor mensen met voldoende geld, maar te weinig fantasie, die allemaal een huisje hier kopen tussen de tienduizenden soortgenoten.

De plaatsen zijn gelukkig anders, het gaat me hier puur om de enorme uitgestrekte privéwijken die tussen de plaatsen liggen. Wat je ook doet, koop hier geen huis. Spanje heeft elders veel meer te bieden.

Na de zoveelste privéwijk kom ik eindelijk weer elders, namelijk in Marbella. Ik had bijna willen zeggen kom ik eindelijk weer in de normale wereld, maar dat gaat natuurlijk hier niet op. Alles is hier gericht op het toerisme, het gouden kalf en gans met goude eieren tegelijkertijd.

Het is moeilijk voor te stellen dat Marbella zestig jaar geleden nog maar tienduizend inwoners had, het zijn er nu vijftien keer zoveel. Het toerisme was er overigens zestig jaar geleden ook al. Groot werd het echter pas echt toen het vliegen voor steeds meer mensen bereikbaar werd.

Om maar eerlijk te zijn, ik vind het niet wat. Dit is te massaal geworden en vrijwel alles met karakter is verborgen achter ontelbare nieuwbouwcomplexen. Ik kan me voorstellen dat het hier ooit de moeite waard was, maar wat mij betreft is dat nu niet meer het geval.

Snel door dus maar, het is immers nog een heel eind naar Estepona, het doel voor vandaag. Het volgende plaatsje dat ik daarbij passeer is San Pedro de Alcantára en daar klinkt ineens een harde pang vanuit mijn achterwiel.

Grrrr, net nieuw en nu al een gebroken spaak? Kan natuurlijk toeval zijn, of een productiefoutje. Gelukkig zit er een fietsenmaker vlakbij en die kan direct aan de slag. Deze verplichte tussenstop geeft mij ook direct de kans om iets te doen dat ik toch al van plan was, een bezoek aan de kapper.

Fris geknipt en met een achterwiel als nieuw trek ik wat later dus verder. Ik loop iets achter op schema nu, maar Estepona PANG. Wat? Alweer een spaak kapot? En niet de nieuwe die er net in is gezet, maar een oorspronkelijke uit dit, nogmaals, nieuwe achterwiel.

Dan sta je wel even met de handen in het kortgeknipte haar om het zo maar even te zeggen. Eigenlijk is dat een enorm understatement, want de moed zakte me enorm in de schoenen en ik zag het einde van de reis al aan de horizon.

Ik bel met de fietsenmaker in Torremolinos en die spreekt ineens een stuk slechter Engels. Als ik langs kom wil hij er wel naar kijken, maar ik kan niet naar hem en hij zegt mij niet op te kunnen halen. Als ik bij hem informeer hoe lang het duurt als hij een nieuw wiel moet bestellen, omdat deze duidelijk niet voldoet, zegt hij dat dat een week gaat duren.

Wacht eens, een week? Toen ik de eerste keer bij hem kwam zie hij dat de reparatie één tot twee dagen zou duren afhankelijk van of hij wel of niet een wiel moest bestellen. Het blijkt een oplichter te zijn. Hij had nog een wiel staan waar hij van af moest en heeft dat in mijn fiets gezet, terwijl het wiel niet geschikt was.

Waarom het wiel niet geschikt is ontdek ik wanneer ik met mijn fietsenmaker in Oldenzaal, Jos Ophuis bel. Het wiel heeft te weinig en te lichte spaken en is daarmee niet geschikt voor een kerel als ik met een boel bagage. Mocht je trouwens nog een fietsenmaker in Oldenzaal zoeken, dan is Jos Ophuis ook gelijk mijn aanrader.

Die oplichter in Torremolinos is dat dus niet. Die man heeft me immers bewust of onbewust een verkeerd wiel verkocht en ik denk bewust. Als het onbewust was, dan is het overigens iemand zonder kennis van zaken, net zo erg.

Ik ga uiteindelijk maar weer terug naar de fietsenmaker hier in San Pedro, om daar te praten over mijn opties. Een nieuw wiel moet zeker besteld worden en de kans is groot dat het niet in Spanje te vinden is en uit Duitsland moet komen, wat zorgt voor een langere levertijd. Komt nog eens bij dat het inmiddels vrijdagavond is en er voor maandag niets verzonden gaat worden.

De Spaanse posterijen staan bekend om hun slome werk, dus daar zit ook nog eens een vertragende factor. Als ik vraag of de leverancier geen mogelijkheid tot spoedlevering heeft kan de man die nu in de winkel is me dat niet beantwoorden. Morgen is er echter een Duitser aanwezig, met connecties met de leverancier en die kan me er alles over vertellen.

Aangezien Duitsland de komende 48 uur gesloten is, weekend is daar nog altijd weekend, is de beste optie dus nu om een plekje voor de nacht te zoeken en morgen terug te keren om met de Duitse man de situatie te bespreken.

Lopend verlaat ik dus de stad, waarbij ik onderweg nog even wat inkopen doe. Eenvoudig is het echter niet om een plekje te vinden hier aan de volgebouwde Costa de Sol. Uiteindelijk vind ik wel een plekje, maar hier kan ik niet blijven staan tot er een nieuw wiel is, Voor deze nacht is het echter wel voldoende.

Voor de verandering een keer niet direct naar de afsluiter van de dag. Op een tussenalinea na was dit verhaal vooral een feitelijke weergave van wat er is gebeurd. Wat het met me doet heb ik het nauwelijks over gehad. Zo vlak na de vorige ellende heeft dit alles een flinke impact op me. Deze keer zit ik niet alleen met een mechanisch defect, ik ben ook nog eens bedrogen en een oplossing gaat beduidend langer duren.

Mijn reisplannen liggen nu volledig op hun gat en afhankelijk van de informatie van morgen zou dit zelfs einde reis kunnen betekenen, iets dat ik hoop te kunnen vermijden, maar waar ik me op dit moment wel bijzonder bewust van ben. Deze combinatie van factoren heeft dan ook gezorgd dat ik in drie uur tijd van vol energie naar volledig uitgeput ben gegaan.

Dat was ook te merken tijdens het lopen naar mijn plek voor de nacht. Toen ik een paar dagen geleden naar de fietsenmaker in Torremolinos liep wist ik ook nog niet wat de uitkomst zou zijn, maar liep ik met energie in mijn stap. Nu slof ik vermoeid San Pedro uit.

Het is als lezer mogelijk lastig voor te stellen hoe dat is. In Nederland breng je je fiets naar de fietsenmaker en ga je een paar dagen met auto, trein, bus of leenfiets. Hier zijn dat geen mogelijkheden. Fiets kapot is niet reizen. Er is geen alternatief mogelijk hier. Een betaalbare tweedehands fiets is bijvoorbeeld ook geen optie, want die hebben ze hier gewoon niet in mijn maat.

Ik hoop dus maar van harte op goed nieuws morgen, want veel meer ellende kan ik op dit moment even niet meer hebben, dan gooi ik de handdoek liever in de ring. Laat ik maar rap naar de afsluiter gaan en deze gitzwarte dag daarmee afsluiten.

maandag 19 februari 2018

Dag 288: Torremolinos - Calahonda

Weer onderweg, 38 kilometer en 360 hoogtemeters.

Eerst even dit, voor wie denkt dat ik vandaag al terug ga komen op de cliffhanger die gisteren in de tekst zat, sorry. Dat gaat morgen pas gebeuren. Vandaag is een normaal dagje op de fiets.

Vannacht stond ik nog op dezelfde camping, dus begon ik mijn dag lekker met een warme douche. Genieten nu het nog kan. Direct aansluitend is het echter tijd om in te pakken en te vertrekken. Lang genoeg in Torremolinos geweest wat mij betreft.


Vandaag is weer een dag dat ik af en toe creatief met de route moet zijn. In het begin kan ik nog gewoon de N340 volgen, maar vanaf Fuengirola gaat die weer samen met de A7. Daar mag ik wel overheen met de fiets, maar dat doe ik liever niet, vanwege de enorme drukte op deze weg.

Het stuk tot aan Fuengirola is overigens nog best de moeite waard, ook al is het ontzettend toeristisch hier. Regelmatig zijn er bijvoorbeeld mooie uitzichten over de zee, waarbij een flink stuk van de kust te zien is. Echt vlak is het echter nergens, voortdurend gaat het op en af. Korte klimmetjes zijn het, maar wel steil. Ik schakel me vandaag echt een ongeluk van de allerkleinste, tot de allergrootste versnelling en alles er tussenin.


Geloof het of niet trouwens, je moet hier ook nog uitkijken voor overstekende olifanten. Ik wist dat ik ver zuidelijk zat, maar zo ver zuidelijk had ik nog niet in de gaten.


Na Fuengirola word het echter even allemaal anders. Ik kan of via de A7 die vlak langs de kust loopt, of over een paar klimmetjes heen. De benen kunnen wel wat hoogtemetertjes hebben, dus ga ik het binnenland in. Die A7 wil ik echt graag vermijden als het maar even kan.

Waar ik alleen niet op gerekend had was hoe steil de klimmetjes hier zijn. Waar het omhoog gaat, gaat het bijna altijd gelijk met circa 10% of zelfs meer omhoog en dat doet toch wel zeer aan de beentjes.

De langste van de klimmen op dit stuk is me zelfs te steil om fietsend te doen, dus mag ik aan de wandel om boven te komen. Dit zorgt onderweg wel voor een mooi uitzicht in de richting van de bergen. Alles is hier zo volgebouwd met tweede huisjes en woningen voor pensionado's, dat de bebouwing tot tegen de bergen door blijft gaan.


Tegen het einde van de klim ga ik nog even aan de kant zitten om op adem te komen voor het laatste en tevens steilste stuk. Tot mijn grote verbazing zie ik overal om me heen mensen hardlopen. Lopen is al lastig genoeg hier, welke gek gaat er dan hardlopen? Wielrenners die ik overal langs de kust heb gezien zie ik hier overigens nauwelijks. De meeste hardlopers daarentegen rennen hier in groepsverband. Mogelijk zijn het beoefenaars van andere sporten die dit stuk kust prefereren.

Ik kom overigens ook nog langs een paardenrenbaan en dat past precies bij het beeld dat ik de hele dag al zie, veel wedkantoren. Zelfs daaraan is te zien dat de kust hier vol zit met Engelsen, die zijn immers gek op gokken en paardenraces. Het aantal Ierse, Schotse en Engelse pubs dat ik onderweg heb gezien was onmogelijk te tellen. Zelfs in supermarkten staan hier zaken eerst in het Engels en dan pas in het Spaans benoemd.

Vlak na het stukje klimmen door het binnenland kom ik op een punt dat ik eigenlijk geen andere keuze meer heb dan de A7 te nemen. Er is hier echt geen enkele fatsoenlijke alternatieve route. Dat heeft te maken met hoe de boel hier volgebouwd is.

Er zijn hier namelijk bijna geen normale plaatsen, maar enkel wijken. Privéwijken om precies te zijn. Dit stuk Spanje is feitelijk verkocht aan de buitenlanders en de buitenlanders willen geen doorgaand verkeer. Sterker nog, ze willen het liefst helemaal geen vreemd verkeer voor de deur. Ongekend veel straten hier zijn privado. Privébezit dus.

Ik heb ook nog nergens in Spanje zoveel hekken, muren en ook beveiligers gezien. De buitenlanders die hier voor veel geld een huis kopen willen natuurlijk wel zeker weten dat ze geen last van anderen hebben. Vandaar ook dat iedere privéwijk enkel een aansluiting op de A7 heeft, maar geen verbinding met een naastgelegen wijk.

Noodgedwongen leg ik het laatste stuk van de dag dus af over de ontzettend drukke A7. Iedereen die hier woont en werkt moet immers over deze weg, een alternatief is er niet. Een noemenswaardige vluchtstrook is er ook niet, dus zit ik midden in druk en snel rijdend verkeer. Gelukkig blijven ze hier wel ruimte geven, maar het werkt enorm op de zenuwen om voortdurend maximaal geconcentreerd te zijn. Na een half uur raak je daar enorm uitgeput van.

Gelukkig is dat echter ook het moment dat ik van de drukte afscheid kan nemen, omdat er een uiterst zeldzaam stukje groen vlak bij de weg ligt waar ik mijn tent op wil gaan zetten. Ongezien fiets ik door een privéwijk om uit te komen bij dit stukje dat men tot nu toe vergeten is te bebouwen. Gelukkig maar, anders had ik kilometers landinwaarts moeten fietsen richting de heuvels om een plekje te vinden. Nu is het echter redelijk op tijd einde dag en dus ook tijd voor de dagafsluiter. Een erg foute deze keer, maar hij moet een keer voorbijkomen tijdens dit stuk Spanje. Het is absoluut niet mijn muziek, maar toch moet ik bekennen dat ik deze vandaag op de fiets gefloten heb.

zondag 18 februari 2018

Dag 287: Torremolinos - Wachtdag

Wachten op de fietsenmaker.

Vandaag gaat vooral een wachtdag worden. Met de fietsenmaker heb ik afgesproken dat ik hem in de middag bel voor een update en een groot deel van de tijd tot dan vul ik vooral met uitrusten. Het voortdrukken van de fiets gisteren heeft blijkbaar veel kracht gekost.

Even over de camping waar ik sta, de enige in Torremolinos, midden tussen de huizen. Er staat hier een allegaartje van nationaliteiten, maar dat is niet het opvallendste. Het opvallendste is de slechte prijs- kwaliteitverhouding. De camping is niet overdreven duur voor een populaire bestemming, maar de plekken zijn hier echt extreem klein. Mensen met een camper of caravan kunnen hier niet eens hun luifel volledig uitschuiven. De plekken met campers verderop vormen dan ook een muur, waar geen centimeter meer open is.

Mijn tent past nog wel eenvoudig, maar een paar meter van me staat een familietent en die vult een plek ook volledig. Ruimte voor wat stoeltjes is er niet meer. Lekker bij elkaar op de lip dus.

Het sanitair is gelukkig prima schoon, maar slechts drie warme douches bij de mannen voor een camping met bijna honderd plaatsen? Dat zal regelmatig een file geven. Ik wacht dus maar tot in de middag om te gaan douchen. Ik wil er namelijk wel even van kunnen genieten en niet weggestaard worden.


Het telefoontje richting fietsenmaker zorgt in ieder geval voor goed nieuws, ik kan vanavond al mijn fiets ophalen. Om daar te komen neem ik de trein. Er blijkt namelijk een station zowel vlak bij de camping als vlak bij de fietsenmaker te zijn.

Eenmaal bij de fietsenmaker inspecteer ik zijn werk, nieuw achterwiel, nieuwe tandwielen voor en achter, wat nieuwe kabeltjes, nieuwe schakelaar, dat soort dingen. Een groot expert op het gebied van fietsen ben ik overigens zeker niet. Ik kan banden plakken, remblokjes vervangen, smeren en schoonmaken en onderweg heb ik geleerd om remkabels en versnellingen af te stellen. Voor al het andere heb ik altijd op de vakman vertrouwd en zo ook nu weer.

Ik maak nog even een testrit waarbij ik uitgebreid door de versnellingen loop en een paar keer goed de remmen test en daarna reken ik af en ga ik weer richting het centrum van Torremolinos.

Mijn plan was om nog naar een kapper te gaan, maar tot mijn grote verrassing zitten alle kappers, en daar zijn er veel van in Spanje, stampvol. Eerst ben ik daar nog verbaasd over, tot ik bedenk wat voor dag het vandaag is, 14 februari, Valentijnsdag. Iedereen wil er hier blijkbaar optimaal uitzien voor het romantische diner van vanavond.

Onverrichter zake keer ik derhalve weer campingwaarts, waar ik de rest van de avond vul met het kijken van wat filmpjes. Morgen kan ik gelukkig weer verder, nu enkel nog de dagafsluiter.

zaterdag 17 februari 2018

Dag 286: Malaga - Torremolinos

Aan de wandel richting fietsenmaker, 8 kilometer en 100 hoogtemeters.

Ik stond vannacht niet bepaald op een inspirerende plek, maar dat hoeft ook niet altijd. Als ik maar verborgen ben voor mijn omgeving, dan ben ik al blij.


Vandaag is het dus wandelen geblazen na de problemen van gisteren. Op naar een fietsenmaker, acht kilometer verderop. Nu is het nooit echt eenvoudig lopen met een zwaarbepakte fiets aan de hand, nu is het nog wat lastiger. Het achterwiel is namelijk zo krom, dat deze voortdurend aanloopt, wat het drukken zwaarder maakt. Daarnaast loopt de weg regelmatig omhoog, dus ik kan de borst nat maken.

Het duurt overigens niet zo heel lang voor ik in Torremolinos ben, probleem is alleen dat de fietsenmaker aan de andere kant van de stad zit. Ik sjok dus maar voort langs de dodelijk saaie vierbaansweg dwars door Torremolinos.

Het duurt allemaal even, maar uiteindelijk ben ik op de plaats van bestemming. Ik leg mijn situatie uit en de man zegt dat hij het kan regelen. Ik vraag hem om ook gelijk de tandwielen en ketting te vervangen, want die mogen ook wel een keer vernieuwd worden.

De man zegt dat het waarschijnlijk één of twee dagen gaat duren. Zoals vaker gezegd, dit blog loopt vier dagen achter op de werkelijkheid, als cliffhanger kan ik dus al melden dat die informatie over één of twee dagen later nog veelzeggend gaat worden.

De man gaat nu dicht voor de siësta, dus laat ik eerst even alles daar, inclusief bagage, en begeef me naar het naastgelegen winkelcentrum waar ik bezig ga met het blog. Wel een mooi uitzicht vanaf daar trouwens.


Zodra de fietsenmaker weer open is verschijn ik met een taxi voor de deur. Ik moet immers ergens heen met al mijn bagage en dat lukt niet zonder vervoersmiddel. Dat ergens is in dit geval Camping Torremolinos, een paar kilometer terug.

Daar aangekomen check ik in en zet ik mijn tent op. Even een kleine 48 uur rust en onbeperkte stroom. Die avond loop ik nog kort door de omgeving, maar meer doe ik niet meer vandaag. Dat gesleep met de fiets heeft energie genoeg gekost. Over de camping dus meer morgen, nu de dagafsluiter. Een nummer dat niet past bij mijn gevoel van vandaag, maar wel lekker is.

vrijdag 16 februari 2018

Dag 285: La Cala del Moral - Malaga

Het noodlot slaat toe, 25 kilometer en 110 hoogtemeters.

Vandaag gaat niet bepaald lopen zoals de bedoeling is, om maar eens een flink understatement te gebruiken, maar dat komt pas later in dit verhaal. Eerst beginnen bij het begin.

Ik sliep vannacht op een mooi rustig plekje en ook in de ochtend bleef het vrij rustig. Er kwam enkel af en toe een hardloper voorbij, of iemand die de hond aan het uitlaten is. Dergelijke passanten maak ik regelmatig mee, dus daar kijk ik niet van op.

Waar ik wel van op keek was het eerste dat ik zag toen ik uit de tent kwam, namelijk een meer dan indrukwekkende stam van een boom naast mijn tent. Prachtig kronkelden de stamdelen om elkaar heen.


Verder stonden er vooral kleinere bomen en in de verte de huizen aan de andere kant van de rivier. Boven die huizen loopt overigens nog de snelweg.


Ook nog even een foto van de gehele boom, want bij een indrukwekkende stam hoort natuurlijk ook een indrukwekkende kruin.


Eenmaal weer aan de andere kant van de rivier stap ik op de fiets en wijk ik af van de door Google voorgestelde route. Google denkt namelijk dat ik met de fiets niet over de A7 mag, maar dat mag ik wel.

Bij voorkeur probeer ik deze weg die op veel plekken de N340 heeft vervangen wel te vermijden overigens. Het is een erg drukke vierbaansweg met vaak maar een heel smal strookje naast de rijbaan om op te fietsen. De automobilisten hier geven je wel alle ruimte, maar erg prettig voelt het niet met dat voortrazende verkeer naast je.

Dus pak ik deze weg alleen wanneer het alternatief nodeloos veel tijd kost, zoals nu. Het alternatief bevat namelijk een forse klim en meerdere extra kilometers. Door een kwartier de A7 te volgen bespaar ik anderhalf uur tijd en dat is meer dan de moeite waard.

Na dit stukje A7 kan ik weer de N340 nemen, waarmee ik zo de stad in fiets. Ik vrees overigens dat de grote hoeveelheid steden die ik de laatste tijd heb gezien, zorgen dat iedere volgende stad er weer wat saaier en gewoner uit gaat zien.

Ik laat me graag verrassen, iets dat de natuur voortdurend doet, maar steden steeds minder. Ja, Malaga heeft wat leuke boulevards, maar daar heb ik er al genoeg van gezien.

Gelukkig tref ik ook nog een grote uitzondering en dat is onderstaande kleurrijke geheel. Dit blijkt een onderdeel te zijn van een dependance van het Centre Pompidou. In de felle zon geven de gekleurde panelen een mooi effect.


De kleur die ik overigens vooral zie in Malaga is rood, van de vele stoplichten. In aantal stoplichten wint Barcelona het met gemak, maar in rode stoplichten is Malaga de kampioen tot nu toe. De reis door de stad duurt dan ook een eeuwigheid.

Eindelijk heb ik de stoplichten achter me gelaten en denk ik nog even wat kilometers te kunnen maken voor ik mijn tent op ga zetten. Ik heb net een paar kilometer gehad als het noodlot plotsklaps toeslaat.

Vanaf het achterwiel komt ineens een hels gekraak en gepiep. Ik fiets op een plek waar ik niet zomaar kan stoppen, dus voorzichtig fiets ik een paar honderd meter verder tot ik bij een bushalte van de fiets kan.

Direct is duidelijk dat het goed fout is. Het achterwiel kan ik probleemloos heen en weer bewegen in een richting waarin ik hem niet hoor te kunnen bewegen. Vrijwel zeker is de achteras gebroken. 4.000 kilometer met bepakking en sinds aanschaf een kleine 10.000 kilometer zonder was blijkbaar teveel van het goede.

Er zit niets anders op dan snel een plekje voor de nacht te zoeken en daar rustig mijn opties overwegen. Gelukkig heb ik binnen een kilometer lopen een plekje. Dit had anders zomaar lang lopen kunnen worden.

Tijdens het bouwen pauzeer ik nog even om het wiel nader te inspecteren. Het wiel is licht scheef getrokken en daarbij heeft een spaak zelfs een stuk van de velg kapot getrokken. Het hele wiel kan dus afgeschreven worden.

Morgen kan ik dus op zoek naar een fietsenmaker, want hier kan ik niet meer mee fietsen. Maar snel een einde maken aan deze dag met de dagafsluiter en hopen op een betere dag morgen.

donderdag 15 februari 2018

Dag 284: Mezquitilla - La Cala del Moral

De wind van voren, 30 kilometer en 150 hoogtemeters.

Toch wel weer vreemd, vannacht stond ik een stuk dichter bij de zee dan de nacht daarvoor, maar deze keer kon ik hem niet horen. Ondanks dit gemis gelukkig wel uitstekend kunnen slapen en na de zware dagen die zijn geweest voel ik me eindelijk weer uitgerust.


Vlak na vertrek denk ik even dat ik al heel snel klaar ben met de route naar Cadiz, maar ik zat er een lettertje naast.


Heel lang denk ik niet dat ik al bijna klaar ben, want binnen de kortste keren is het fietsen een enorme worsteling. In tegenstelling tot de weersvoorspelling heb ik namelijk een meer dan forse wind tegen. Beuken tegen windkracht vier met een volgepakte fiets die veel wind pakt is zeker geen pretje kan ik melden.

Oorspronkelijk was het plan om stroom te gaan halen aan de zuidkant van Malaga, maar al snel is duidelijk dat ik dat niet ga halen. Het fietsen voelt alsof ik voortdurend omhoog aan het fietsen ben.

Het gaat zo moeizaam dat het fietsen me zelfs even tegen gaat staan en dat kunnen we natuurlijk niet hebben. Tijd dus om de zinnen te gaan verzetten. Ik ga dus maar eens een keer het strand op. Even in staking.


Ruim een uur blijf ik op het strand en ik ga zelfs even pootje baden. Pas de eerste keer dat ik de zee beroer tijdens mijn reis. Werd dus ook wel een keer tijd. Terwijl daarna mijn voeten drogen in wind en zon komt er ook nog een klein bootje voorbij varen in de verte.


De rust aan het strand heeft me goed gedaan en belangrijker nog, de wind is wat aan het afnemen omdat de zonsondergang met rappe schreden naderbij komt. Het laatste stukje gaat dan ook relatief eenvoudig.

Oorspronkelijk was het dus de bedoeling om de laatste Mac in het zuiden van Malaga te nemen, het word nu een Mac zelfs nog voor Malaga. Het kan verkeren.

Na het opladen nog een klein stukje en bijna kan ik mijn tent opzetten. Alleen nog even een rivier oversteken. Ik besluit om te voet al wadend de rivier over te steken en het lukt me daarbij om droog te blijven. Toch wel handig al die droge rivierbeddingen hier. Nog even rap de tent opzetten en opnieuw komt aan een dag een einde. Morgen dan maar Malaga doen. Nu enkel nog de afsluiter.

woensdag 14 februari 2018

Dag 283: Los al Mas - Mezquitilla

Een steile klim en verder rustig aan, 29 kilometer en 210 hoogtemeters.

Bij daglicht is pas echt duidelijk hoe mooi de omgeving is waar ik deze nacht heb gestaan. Een nacht waarin ik overigens goed heb geslapen na de loodzware dag van gisteren. Zodra ik mijn tent uit ga zie ik al gelijk de zee die de hele nacht te horen was.


Persoonlijk vind ik echter de heuvels om me heen nog veel mooier. Het gaat hier echt steil op en neer.


Direct naast mijn tent een stuk kale rots van een paar meter hoog met daarin prachtig te zien de verschillende lagen waar de rots vele miljoenen jaren geleden uit opgebouwd is. Net alsof je naar een geschiedenisboek kijkt is het eigenlijk. Helaas wel een boek dat ik niet kan lezen, daar moet je jaren voor studeren.


Direct onder mijn tent zit overigens een grote parkeerplaats waar mensen komen om van het uitzicht te genieten. Omdat ik nog net iets hoger zit is bij mij het uitzicht dus nog beter.


Nadat ik alles ingepakt heb loop ik via het grindpad terug naar de weg, waarbij ik een nog mooier uitzicht op de zee krijg.


Ook bijzonder veel bijen overigens hier, maar die zijn hier niet toevallig een imker heeft hier een enorme hoeveelheid bijenkasten geplaatst in drie groepen.



Alles bij elkaar zijn hier zeker vijftig bijenvolken druk in de weer op zoek naar voedsel. Overigens hoorde ik ze vanmorgen ook al voortdurend rond mijn tent zoemen.


Overigens wel een kleine correctie. Ik zei net dat mijn uitzicht beter is omdat ik hoger zit, dat gaat niet op voor het uitzicht op zee. Dat is vanaf de parkeerplaats namelijk identiek. Vergelijk onderstaande foto maar eens met de eerdere foto.


Vanaf deze plek kijk ik ook nog terug naar waar mijn tent stond en eigenlijk is het niet eens voor te stellen dat ik op deze heuvel een plekje heb gevonden om te staan. Vanaf waar ik nu sta lijkt de heuvel volkomen ontoegankelijk.


Ik zit nog geen kilometer op de fiets, of ik fiets de volgende provincie in. Malaga begint precies bij een indrukwekkend hoge brug van de snelweg.


Het eerste stukje fietsen is een genot, want naar beneden, maar daarna moet ik nog even goed aan de bak. Er staat vandaag maar één klim op het programma, maar dat is gelijk een beste. Lang is hij niet met 1200 meter, maar wel enorm steil met 11%.

Het is me nog niet eerder gelukt om een dergelijke steile klim op de fiets te overwinnen, maar de benen hebben nog niets hoeven doen vandaag, dusik waag maar eens een poging. Het gaat maar met kleine stukjes tegelijkertijd, maar het lukt me wel om dit momster op te fiets te overwinnen. Trots op mezelf ga ik vervolgens de afdaling in, wetende dat het klimwerk voor vandaag klaar is.

Tijdens de afdaling kom ik door een klein dorpje met een aquaduct. Geen Romeins aquaduct deze keer, hoewel er wel resten van een Romeins aquaduct in dit dorpje schijnen te zijn, maar een aquaduct uit de zeventiende eeuw, gebouwd voor de suikerfabriek die hier ooit stond. Deze hele omgeving stond eeuwenlang vol met suikerriet, maar daar is nu niets meer van te zien. Alleen het aquaduct is gebleven.


De rest van de dag doe ik het rustig aan. Mijn lijf is namelijk nog voelbaar vermoeid van het vele klimwerk van de afgelopen dagen. Alles bij elkaar heb ik in zo'n 48 uur 1200 hoogtemeters overwonnen en dat is te voelen aan mijn benen. Ik zet dus een klein verzet op de fiets en peddel op mijn gemak verder.

Hierbij kom ik ook door Nerja waar zo te horen het carnaval in volle gang is en vele verklede kinderen zijn met hun ouders onderweg naar de feestelijkheden. Zelf sla ik het feest over, want met een volgepakte fiets door een mensenmassa is meestal geen goed plan.

De rest van de route gaat vooral langs de kust, dus de zee zie ik meer dan genoeg vandaag, tot ik in een dorpje kom met een heel lang leegstaand veld waar ik helemaal achterin een plekje vind voor mijn tent. Bij het opbouwen van de tent voel ik dat ik ondanks het rustig aan doen toch goed vermoeid ben, dus het zal waarschijnlijk niet lang duren voor ik in slaap ga vallen. Snel dus maar naar de afsluiter van de dag. Gewoon een heerlijk nummer deze keer.


dinsdag 13 februari 2018

Dag 282: Motril - Los al Mas

Hoger en hoger, 30 kilometer en 550 hoogtemeters.

Gelukkig hoefde ik gisteravond niet lang te zoeken naar een plek, want ik was goed moe. Overigens niet zo moe dat ik een stukje natuurschoon heb gemist. Toen ik mijn tent aan het opzetten was kreeg ik namelijk een gratis lichtshow. Op 50 kilometer afstand was er boven zee een onweer bezig en tot mijn verbazing gaf dat opvallend veel licht op mijn plek. Als er een flits was terwijl ik weggedraaid was, leek het net of er iemand met een flitser op minder dan 100 meter van me een foto aan het maken was. Het mooiste waren natuurlijk de flitsen terwijl ik de juiste kant op keek. Bliksemflitsen zijn vaak tientallen kilometers lang en op zo'n afstand is dat heel goed te zien.

Dankzij de vermoeidheid ook een vrij goede nachtrust gehad, dus alles bij elkaar was ik erg blij met mijn plekje vlak buiten de stad, maar uitstekend verborgen.

Achter een muurtje en tussen een kas en een veld vol sla stond ik op een ongebruikt stukje land. In tegenstelling tot de vorige keer dat ik naast een kas stond was deze wel volop in bedrijf voor de oogst. Ik werd dus wakker met de geluiden van de werknemers die met elkaar in gesprek waren vlak bij me, zonder dat ze mij konden zien.


Het was alleen wel vrij lastig om het veld te verlaten, net als het vannacht lastig te betreden was. De grond is hier namelijk erg mul en druk daar maar eens een zwaar beladen fiets doorheen, dat gaat niet snel.

Eenmaal weer bij de weg stap ik op de fiets, maar al snel knijp ik weer in de remmen. Een alleraardigst aquaduct gaat hier namelijk over de weg en daar moet ik natuurlijk even een foto van maken.


Direct buiten Motril zit het laatste stukje N340 dat als laatste nog als E15 in gebruik was. Het stuk snelweg hier is namelijk pas twee jaar open, na jaren van bouwen. Dat bouwen moest ook wel lang duren, want de snelweg bestaat hier bijna alleen uit bruggen en tunnels.

Wat ik dan vooral mooi vind, is dat aan dit stukje N340 nog de oude glorie te zien is, die elders al verdwenen is omdat de N340 overal opgeknapt is direct nadat de snelweg open is gegaan. Bij bruggen zie je hier dus naast de moderne vangrail nog de oude stenen hekjes in wit met rode bovenkant, de kleur die ooit overal langs deze weg te vinden was. Totaal niet veilig zo'n stenen hek, maar mooi dat het hier nog staat.


Direct na dit stukje historische weg volgt Salobreña. Ooit begonnen met een zo te zien Moors kasteel op een heuvel, maar blijkbaar dacht iemand dat het een goed idee was om daar een plaats omheen te bouwen. hierdoor ontstaat een vreemde combi van een bruin kasteel dat solo indrukwekkend zou zijn, maar nu nog nauwelijks opvalt door het witte dorp.


Vandaag is het vooral klimmen, klimmen en nog eens klimmen. In combinatie met de zon maakt dat een erg zware dag. Qua verhouding hoogtemeters tegen kilometers is het hier vergelijkbaar met de Ardennen en dat maakt me trots. In de Ardennen heb ik immers de strijd moeten staken en heb ik de trein gepakt. Hier stoemp ik gewoon verder. Een echte klimmer zal ik nooit worden, maar ik ben trots op wat ik deze dagen weet te overwinnen.

Over klimmen gesproken, dat moeten sommige bewoners hier dagelijks doen, maar dan waarschijnlijk wel met de auto. Je zult er maar wonen zo bovenop een uitstekende rots.


Ik ben gek op architectuur, maar veel bijzondere gebouwen zie ik hier helaas niet. Het meeste is dertien in een dozijn. Soms kom je echter ineens iets heel opvallends tegen. Bijvoorbeeld een uitzonderlijk minimalistisch gebouw.


Het grootste voordeel van al het klimwerk zijn natuurlijk de uitzichten, zeker rond zonsondergang. Witte dorpjes worden dan ineens gouden dorpjes.


Tijdens de zonsondergang zelf zit ik ook op hoogte, wat voor een prachtig schouwspel zorgt.


Achter me op dat moment ook iets dat ik bijzonder vind. Cactussen zie ik hier genoeg, maar deze staat blijkbaar op het punt te gaan bloeien en heeft daarvoor een enorme bloemstelen meer dan twee meter de hoogte ingedrukt.


Zonsondergang dus en nog even een stukje afdalen in de schemering. Dat zou genoeg kunnen zijn voor vandaag, maar ik wil graag nog een klim doen. Niet zozeer omdat ik daarmee een nieuw record in hoogtemeters pak, maar meer om een mooie slaapplek.

De laatste klim van de dag is echter wel gelijk de zwaarste en het lijf is leeg. Het lukt dus niet om de hele klim fietsend te doen, de steilere stukken moet ik lopen, maar door ga ik. Eenmaal boven volgt nog een tunnel en daarna ben ik in een natuurgebied, de reden waarom ik graag verder ging.

Iets na de tunnel vind ik bovenaan een grindpad een mooi plekje en sta ik in een ongekend stil gebied op bijna 200 meter boven zeeniveau, dus echt tussen de heuvels. Het is hier zo stil dat ik zelfs de zee kan horen die op bijna een kilometer op de heuvels beukt. Ook prachtig is de uil die zich regelmatig laat horen tijdens het opbouwen van de tent. Ik hoor zelfs een tweede uil antwoorden vanaf grote afstand. Zelden een plek meegemaakt die zo stil is. Ik zit wel vlak naast de N340, maar die is zo goed als verlaten deze nacht. Het gaat dus een rustige nacht worden. Benieuwd hoe het er morgen uit blijkt te zien bij daglicht. Nu slapen, dat kan het lijf wel gebruiken na deze monsteretappe. Enkel nog een afsluiter van de dag, iets met stilte.

maandag 12 februari 2018

Dag 281: Castillo de Baños - Motril

Steenbokken en zelf klimmen als een klimgeit, 32 kilometer en 450 hoogtemeters.

Zoals wel vaker begon ik mijn dag van vandaag met het tikken van het verhaal dat vandaag op het blog komt en dat is altijd het verhaal van vier dagen eerder. Vier dagen geleden verliet ik Almeria en kwam ik drie steenbokken tegen. Nadat ik het verhaal over die dag met steenbokken heb getikt steek ik mijn hoofd naar buiten, en wat zie ik?


Juist, een Sierra Nevada-steenbok op nog geen twintig meter van mijn tent. Bij nadere inspectie blijken er maar liefst zes in de nabijheid van mijn tent te zitten en gedurende een minuut of twintig gapen we elkaar aan, terwijl zij langzaam verder trekken en ik foto's maak, waarvan een selectie hieronder afgebeeld. Vooral het gemak waarmee ze over de smalste riggeltjes lopen vond ik erg indrukwekkend.



















Mijn dag begon dus fantastisch. Mede ook dankzij het feit dat ik weer vlak bij de zee lag en dus met het geluid van de golven wakker werd. De plek waar ik stond was ooit een stukje grond voor landbouw, maar volgens mij gaat er een hotel komen.


Ik zeg wel eens dat ik precies weet wat er om me heen gebeurd, omdat ik altijd, of althans bijna altijd, scherp mijn omgeving in de gaten blijf houden, maar na het nemen van onderstaande foto was ik wel verbaasd dat ik dit beestje zag. Ik stond op twintig meter en zag in mijn ooghoek een vlekje bewegen op een muur en wist gelijk dat het een hagedis was. Het zal wel door het contrast met de witte muur komen, want zo goed zijn mijn ogen, of lenzen, nu ook weer niet.


Bij vertrek ook nog even een foto van het strand. Ik was er toch. Ik kan me wel voorstellen dat iemand hier graag wil wonen. Als dat hotel maar niet te groot gaat worden.


Direct na vertrek loopt weg vandaag omhoog en daar kan ik maar beter aan gewend raken, want dat gaat vandaag en morgen niet veranderen. Wat het alleen extra lastig maakt, is dat de eerste klim al regelmatig op en over de 10% zit en ik weet uit ervaring dat ik dat nog ga merken.

Ik kan inmiddels al heel wat meer hoogtemeters hebben op een dag dan een paar maanden geleden, maar het echt steile werk nog maar erg beperkt. Ook niet gek natuurlijk kijkende naar wat ik allemaal omhoog moet slepen.

Uiteindelijk kom ik boven op de eerste klim, waarna de afdaling volgt, erg steil dus veel remmen, en daarna kom ik bij een dorpje. Op het einde van het dorpje begint de volgende klim, maar daar moet ik eerst komen.

Ik zit op de N340a en moet de N340 op. Dat kan aan het begin van het dorp, maar daar ligt de N340 een heel stuk hoger en dat is dus een flinke klim. Volgens Google kan het echter ook op het einde van het dorp en die optie probeer ik maar.

Hiervoor moet ik een klein stukje via een grindpad, geen probleem. Wat wel een probleem is, is dat het grindpad overgaat in een regenafvoer die in een riool overloopt, anderhalve meter lager dan de weg daarachter. Vanuit de lucht lijkt het een doorlopend pad, maar dat is het dus zeker niet. Gelukkig weet ik vrij snel een alternatieve route te vinden, maar mooi om te weten dat Google me liever in het riool ziet.

Ik kom weer bij de N340 en daar begint gelijk de klim. Gelijk gaat het ook weer goed steil omhoog.


Al snel blijkt dat flinke delen van deze klim me te steil zijn. Ik moet dus lopen. Dat lopen geeft me wat meer tijd om naar de weg zelf te kijken, want die ziet er wel erg nieuw uit. Een deel van de oude weg ligt er nog naast. De weg is zo nieuw dat ze zelfs nog aan het werk zijn met de waterafvoer naast de weg iets verderop, vandaar de pylonnen op de weg die ik uiteraard negeerde, waardoor ik mijn eigen rijbaan, correctie, loopbaan, had.


Iets verderop is het ze ook weer gelukt om wat huisjes tegen de kliffen aan te plakken. Wat vervelend om hier te wonen.


De tweede helft van de klim kan ik grotendeels weer op de fiets doen, dus daar geen foto's van, ik was al hard genoeg aan het werk. De geschiedenis van de weg was hier wel prachtig te zien. De nieuwe weg met drie banen die zo kort mogelijk naar de top lijkt te gaan, de versie die tot twee jaar geleden in gebruik was, met meer bochten en slingers en daarmee langer en minder steil, en zelfs de weg die daar nog voor in gebruik was.

De eerste helft van de klim was er maar één mogelijkheid voor een weg, dus daar zijn geen resten van die oude weg. Bovenin zie ik met regelmaat hoe het oude weggetje om bultjes gaat, waar de weg tegenwoordig gewoon doorheen gaat. Ik zie maar kleine stukjes, maar ze ademen in alles de jaren 50 en 60. Smal, bochtig en levensgevaarlijk, maar prachtig om te zien.

Ook prachtig is het uitzicht dat ik heb tijdens een pauze in de afdaling. Ik heb wel eens op een mindere plek lunch gegeten zeg maar.


Gelukkig was het zware klimwerk hiermee klaar voor vandaag, want veel meer zat er niet meer in mijn benen. Nog wel genoeg om een kilometer of tien door te fietsen en dat is nodig ook. Ik zit inmiddels op mijn laatste restjes stroom en op het einde van die tien kilometer ligt Motril met een Mac.

Eenmaal bij die Mac is er echter een probleem, ze hebben geen stopcontacten. De volgende Mac zit twintig kilometer en veel hoogtemeters verder en dat red ik niet meer. Op zoek dus naar een alternatief.

Dat alternatief vind ik uiteindelijk in een donerzaak, waar ik gebruik mag maken van de stopcontacten tijdens en na het nuttigen van mijn maal. Voor het eerst sinds ik onderweg ben wacht ik niet tot alles opgeladen is en/of sluitingstijd, want daarvoor ben ik simpelweg te moe na al het klimwerk.

Zodra ik genoeg stroom heb om de omgeving van Malaga te halen pak ik in, zoek een plekje en ga ik slapen. Slechts één keer heb ik meer geklommen dan vandaag, maar dat was toen minder steil en zonder opladen op het einde. Tijd om mijn eigen lijf op te laden en me aan de slaapreflex over te geven. En nee, slaapreflex is geen bestaand woord, maar ik had een bruggetje nodig naar de dagafsluiter.