Yuri is verbaasd aflevering 23: Wilde wilde paddenstoelplukkers

Iedereen lijkt ineens een survivalexpert, maar de werkelijkheid is uiteraard anders.

Dag 146: Arendonk - Rust, rijwiel en reebok

Bijkomen van de lekke band van gisteren met veel natuur.

Bij het wakker worden is me al direct duidelijk dat het lijf nog niet hersteld is van het voortduwen van de fiets gisteravond. Mijn benen voelen alsof ze van het lijf getrokken en achterstevoren weer met ducttape vastgezet zijn. Vandaag dus maar lekker rustig aan.

Wat nog wel een beetje op tijd moet, is het herstellen van de achterband. Stel hij blijkt niet te herstellen, dan zou ik nu nog samen met Onno met zijn auto op pad kunnen. Anders zou ik weer acht kilometer heen en weer terug naar een fietsenwinkel moeten lopen.

Ik ontmantel dus mijn achterwiel en ga op zoek naar het gat. En op zoek en op zoek en op zoek. Niets te vinden met het blote oog, niets met water, pas zodra ik zeep gebruik vind ik een uiterst klein gaatje. Kleine dingen kunnen soms grote gevolgen hebben. Plaksetje gebruiken en band is weer geplakt. En omdat het achterwiel nu toch uit elkaar ligt, gelijk maar even de tandwielen achter schoonmaken, want die tonen de sporen van vele bospaden.

Hierna is het tijd voor Onno om zijn boeltje te pakken, want morgen wacht weer het normale burgerleven. Voor mij wacht er een heel burgerlijk klusje, de was. In de tijd dat ik even in mijn tent ben om de was bij elkaar te pakken, is er een reebok verschenen in het veld. Op een meter of dertig staat hij aan wat planten te knagen en hij gaat hier rustig mee door terwijl ik druk heen en weer loop tussen waterpomp en tent. Af en toe kijkt hij mij aan, maar bang lijkt hij niet.

Na de was begint de schemering, dus stook ik een vuurtje op om wat worstjes te kunnen grillen. Zo lang er nog genoeg licht is om te kijken, zie ik de reebok nog bezig in het veld. Nadat het echt donker is geworden haal ik de worstjes te voorschijn en ga ik grillen. Hierbij hoor ik regelmatig het geluid van de hoeven van de ree, wanneer deze opspringt en dat geluid komt steeds dichterbij. Op enig moment komt het geluid voortdurend van de rand waar het licht van het kampvuur net overgaat in het duister, op minder dan tien meter van me. Nieuwsgierig baasje dit, maar het licht instappen gaat hem net te ver blijkbaar.

Ik zie de ree nog één keer, vlak voor ik mijn tent in ga en het vuur zo goed als gedooft is. Op kleine afstand zie ik zijn silhouet afsteken tegen de achtergrond. De periode van zien is voorbij, de periode van horen kan beginnen.

Vlak na het betreden van mijn tent hoor ik eindelijk, voor het eerst sinds mijn vertrek, het geluid van een mannelijke bosuil. Het gekrijs van de vrouwtjes had ik al heel vaak gehoord, maar nu hoor ik dus eindelijk het bekendste uilengeluid. Die spookachtig klinkende uilengeluiden in films, dat zijn mannelijke bosuilen en ik mag vanavond naar een lange uitvoering luisteren, die af en toe veranderd in een duet met een vrouwtje elders in de bomen.

Ook de reebok komt nog voorbij, want een aantal keren hoor ik zijn hoefjes echt vlak naast mijn tent opspringen. Nog nooit zo'n nieuwsgierige ree meegemaakt. Even later hoor ik ineens een ander geluid. Op nog geen meter van mijn hoofd hoor ik het gesnuif van een wild zwijn. De volgende ochtend ontdek ik een wroetspoor dat direct langs mijn tent loopt. Echt ongekend hoe midden in de natuur ik hier zit.

Zo toch nog heel wat beleefd op een rustdag. Met name de avond werd een avond om nooit te vergeten. De foto's van de reebok volgen later nog, want ik heb ze nog niet kunnen verwerken.

Al wat nu nog rest is een afsluiter voor de dag en voor het eerst val ik daarbij in herhaling. Want hoe kan ik wat anders kiezen na al het natuurschoon van vandaag.

Terug in de tijd deel 59: De Princehoef, een verdwenen geschiedenis

Over hoe een ongekende hoeveelheid geschiedenis volledig is verdwenen, van Romeinse wegen, tot de Tempeliers.

Dag 145: Wortel - Arendonk

Over tegenslagen die overwonnen moeten worden.

Vandaag een verplaatsing, met een omweg voor boodschappen van ongeveer 35 kilometer, dat moet te doen zijn. Diverse tegenslagen zorgen er echter voor dat het een lange en zware dag gaat worden. Het begint al gelijk met de wind. Die had ik tot nu toe altijd tegen, omdat ik naar het zuiden of het westen ging en dan kun je tegenwind verwachten. Vandaag ga ik naar het oosten, en toch staat de wind weer tegen.

Maar ach ja, het went en ik hoef maar 35 kilometer, niets aan de hand. Onderweg moet ik nog wel even inkopen doen, want alles is zo ongeveer op. Bij voorkeur doe ik dat bij een Lidl, want die heeft door heel Europa ongeveer dezelfde prijs-kwaliteitverhouding. Dan weet je in ieder geval wat je koopt. Even op Google Maps kijken en ik zie dat er één is in Merksplas, maar een klein stukje om. Op naar Merksplas dus! Oh nee, eerst nog even inpakken natuurlijk.

Onno, de man die hier vannacht ook stond, vertrekt al wat eerder per auto naar Arendonk, die zie ik later vandaag dus weer terug. Ik begin vervolgens mijn spullen in te pakken en vertrek vervolgens in de richting van Merksplas.

Eenmaal in Merksplas aangekomen tref ik echter geen Lidl, maar een leeg pand dat te koop staat. Kan gebeuren, ik pak Google Maps wel weer. De volgende Lidl is in Turnhout. Iets verder om, maar ik heb nog alle tijd, dus gaan met die banaan.

Deze Lidl ligt zo te zien direct achter de Mac waar ik al twee keer ben geweest, dus op de route hoef ik niet te letten. Bij het binnenrijden van Turnhout gaat de laatste waterfles leeg, mooie timing dus. Alleen nog even Turnhout door en dan ben ik bij de Lidl.

Of toch niet? Het is niet te geloven, ook hier een leeg pand dat te koop staat. Werken ze hier in België Google Maps nooit bij of zo? Dit gaat me niet nog een keer overkomen, dus pak ik nu gewoon de dichtstbijzijnde supermarkt. Driehonderd meter verder ligt een Carrefour. Geregeld dus.

Nou nee, nog altijd niet geregeld, dit is namelijk een hypermarkt en dus mag ik eerst een marathon lopen voor ik alles bij elkaar heb gevonden. De supermarkt, het gemak van de westerse samenleving.

Een paar honderd meter verder zoek ik even een rustig plekje op, om te genieten van wat eten. Vers stokbrood, met salami en camembert. Heerlijk dus. Het hele supermarkt avontuur heeft me aardig wat tijd gekost, maar in principe moet ik nog over kunnen zijn voor het helemaal donker is. Nog niets aan de hand.

Na het eten vervolg ik mijn weg. Ravel is de volgende plaats op de route. Vlak voor ik Ravel binnen kan rijden wacht me echter nog een onaangename verrassing. Ik moet een onbeduidend kanaal over, maar de brug over het kanaal is verre van onbeduidend. Niet zozeer door de lengte of hoogte, maar door de zeer steile hellingsgraad.

In Nederland houden ze altijd rekening met fietsers bij de aanleg van dit soort objecten, hier blijkbaar niet. Ik kom, mede dankzij een flinke aanloop, tot halverwege, maar ik heb simpelweg teveel bepakking om tot helemaal boven te komen. De rest duw ik de fiets voor mij uit, en daarna rol ik ontspannen Ravel in. Naar beneden is het namelijk heerlijk zo'n brug.

Na me lekker het dorp ingerold te zijn stop ik nog even bij een bankje, voor wat ik op dat moment verwacht dat mijn laatste pauze gaat zijn. Na de pauze moet ik een paar honderd meter fietsen en dan rechtsaf. Op de plek waar een weg hoort te liggen, ligt echter een weiland. Vage bedoening weer. Nog een blik op de mobiel en iets verderop moet ik alsnog naar rechts kunnen. Hier staat echter een huis waar een weg hoort te zijn. Wat is dat met Google Maps in Vlaanderen?

Een flink eind verder kan ik dan eindelijk een keer naar rechts en deze keer is het een keurig betonnen pad tussen de velden. Dit gaat lekker. Tot het einde van het betonnen pad, waar ik af moet een grindpad op en honderd meter verder weer af een modderig bospad in. Dat gaat me te ver. In de verte zie ik de provinciale weg lopen, dus besluit ik om het grindpad maar tot daar te golgen. Dat lukt precies tien meter en dan sta ik met een lekke band.

Vervelend genoeg is het lek achter, en die kan ik niet zomaar plakken, want dan mket eerst alles van de fiets gepakt worden. Ik schat dat ik nog een kilometer of zes moet, dus lijkt het mij sneller om dan maar te gaan lopen. Wat een vergissing.

Ik had echt onderschat hoeveel tijd en energie het kost om fiets en bepakking over langere afstand voort te duwen. Om te voorkomen dat ik helemaal leeg raak en straks geen kracht meer heb om mijn tent op te zetten, neem ik dus maar regelmatig pauze en iedere keer ben ik meer dan blij dat ik even kan zitten.

Al met al duurt het maar liefst ruim 2,5 uur voor ik er ben, helemaal gaar. Onno vroeg zich al af waar ik bleef, maar hij had al wel een kampvuur gestart, dus vermoeid plof ik op het bankje en laat ik het vuurtje me tot rust brengen. Even later begint Onno wat worstjes te braden en mede dankzij vuur en worstjes kom ik er weer bovenop. Althans, mijn bovenlijf. Het onderlijf is voor de rest van de dag afgeschreven.

Tussendoor zet ik in stappen mijn tent op en zodra die staat kan het echte ontspannen beginnen. Erg fijn om op zo'n avond een metgezel te hebben, dus bedankt Onno! Omdat alleen de benen afgeschreven zijn en de rest nog wel wil, krijg ik het ook nog voor elkaar om het lang gezellig te houden met Onno. Pas laat in de nacht zoeken we onze tenten op, ik strompelend. Veel tegenslagen vandaag, maar allemaal zijn ze weer overwonnen. Gewoon dom door.

Als afsluiter is er natuurlijk maar één optie na het laatste plaatsje dat ik vandaag passeerde. De bolero dus.

Terug in de tijd deel 58: De Belgische zender die de Duitsers wist te fr...

Dankzij een slimme actie wisten de Belgen de Duitsers te frustreren tijden de eerste wereldoorlog.

Dag 144: Wortel - Nog een bekende en een nieuw huisdier

Het lijkt hier wel een reünie en ik heb een tijdelijk huisdier.

Het was gelukkig een minder koude nacht dan verwacht. Alleen de twee Vlamingen op de fiets hadden het koud gehad, maar die hadden dan ook alleen een zeiltje om onder te slapen. Dat moet je ook niet doen met dit weer.

Vandaag wil ik de mislukte opname over de kolonie hier opnieuw opnemen, maar dat werd nog wat uitdagender dan gedacht. Het blijkt namelijk open dag in de kolonie. Nu verwacht je mogelijk dat mensen dan komen die interesse hebben in de natuur of de geschiedenis hier, maar niets van dat alles. Ze komen om pintjes te drinken. Zo kom je de dag ook wel door.

Het zijn alleen wel heel veel Vlamingen die pintjes komen drinken en dat maakt het lastig om de opname te maken, want de plek waar ik hem op wil nemen staat vol met geparkeerde auto's. Dan maar voor een veld gaan staan, om de vele auto's te ontwijken. Echter zijn hier mensen met een paar biertjes op gelijk als in Nederland, ze maken een opname met regelmaat onmogelijk door door beeld te lopen, te vragen wat je aan het doen bent et cetera. Na meerdere pogingen staat het er uiteindelijk toch nog redelijk op en daarmee is de laatste opname hier klaar en kan ik morgen naar de volgende locatie.

Ik ben nog niet lang terug op de paalcamping, hier bivakzone geheten, en de volgende bekende verschijnt. Onno, die ik heb leren kennen in de Chaamse bossen weet dat ik hier sta en komt me vergezellen. Direct ontsteken we dus het kampvuur, want dat kunnen we wel gebruiken in de avonduurtjes.

Het word weer een mooie avond met gegrilde kip en worst en uiteraard ook verhalen over wat er allemaal is gebeurd sinds onze ontmoeting bij Chaamse bossen 1. Onno heeft deze maal eerst een paar dagen bij Chaamse bossen 2 gestaan en heeft daar ook de jongen ontmoet die op Chaamse bossen 3 staat die ik ook al eerder had ontmoet en brengt zijn groeten over. Klein wereldje dus.

Even later ga ik kort terug naar mijn tent om wat op te halen en ontdek ik dat ik een nieuw huisdier heb. Een hagedis is op mijn tent geklommen en zit bijna bij de top. De nevel begint echter zijn uitwerking te hebben en bij een volgend stapje begint de hagedis dan ook pardoes te glijden helemaal tot onderaan.

De hagedis besluit daarop om maar mijn tent in te lopen in plaats van op. En zo heb ik dus weer even een huisdier. Niet al te lang overigens, want de hagedis ontdekt al snel dat het buiten toch beter toeven is.

Na dit bezoek ga ik weer terug naar het kampvuur om de nacht verder rond te maken, althans tot het tijd is om te gaan slapen rond een uur of twee. Morgen een verplaatsing over een niet al te grote afstand, dus vroeg op hoeft niet.

Tijd om af te sluiten. Na het zien van 'oude' bekenden de afgelopen dagen, ook maar een nummer dat een oude bekende is.

Terug in de tijd deel 57: De dodendraad

Tijdens de eerste wereldoorlog was de grens tussen Nederland en België werkelijk een verschrikking.

Dag 143: Wortel - Die gekke Vlamingen ook

Een dag bij tent en kampvuur, aangevuld met wat verhalen over Vlaanderen.

Vandaag was de planning om veel te schrijven voor het blog, maar dat komt er niet helemaal van. In plaats daarvan laat ik me afleiden door de mensen om me heen en dat zijn er vandaag heel veel. Overigens was het zeker een aangename afleiding vandaag, maar dat lezen jullie zo wel.

Nadat de buurman met twee kinderen van afgelopen nacht richting een zwemgelegenheid is vertrokken ga ik de tent uit om op het bankje te schrijven. Al snel komt de eerste nieuwe gast voor de nacht aan, een man van in de zestig die ik al ken, want ik heb hem al ontmoet in mei op de paalcamping op de Sallandse heuvelrug. We praten kort even bij over de plekken waar we sindsdien zijn geweest en daarna trekt hij weer naar zijn tentje. Ik wist al dat deze man graag alleen is, dus dat heb ik maar te respecteren.

Vlak daarna komt er een ware invasie. Een uitgebreide Vlaamse familie komt op deze plek namelijk barbecueën. Opa, oma. vader, moeder, twee kinderen en tante Ine. Die laatste is de enige waar ik de naam van ken, want alleen zij werd bij de naam genoemd. Ze grillen wat kip, doen dat op broodjes en smullen dat het een lust is.

Gelukkig hebben ze teveel kip gegrild, waardoor tante Ine op enig moment naar mij komt met de vraag of ik ook een broodje wens. Daar zeg ik geen nee tegen. Ook de buurman die graag alleen is krijgt een broodje. Op het broodje zit ook saus andalouse, iets dat ik niet ken uit Nederland, maar wat een bijzonder smakelijke saus is. Lekker iets pittig, romig en heel licht zoet. Hij lijkt wel wat op salsa brava, maar dan net iets zoeter en romiger.

Even later pakken deze plezante Vlamingen hun boeltje in en vertrekken ze. Tante Ine laat onderweg nog wat vallen en moet bukken, waardoor te zien is dat ze een stukje textiel mist. Geloof het of niet, daar ben ik in Vlaanderen inmiddels wel aan gewend. Schijnt hier vrij normaal te zijn.

Ook andere zaken zijn heel normaal in Vlaanderen. Zo hebben einde bebouwde kom en einde bebouwing hier niets met elkaar te maken. Soms verlaat je halverwege een dorp al de bebouwde kom, om daarna nog een paar kilometer tussen de bebouwing door te fietsen.

Ook zo'n aparte is hoe vaak hier een lantaarnpaal precies naast een boom staat, zodat deze nauwelijks licht geeft. Zal wel ontstaan doordat planters van bomen en lantaarnpalen ieder precies hun contract uitvoeren, zonder daarbij op onderlinge afstanden te letten.

Inmiddels ben ik aan iets anders wel gewend, namelijk dat als je op een fietspad fiets dat een zijweg kruist, je altijd vaart moet minderen, want het kan zomaar zijn dat deze zijweg vijf of meer centimeters hoger of juist lager ligt dan het fietspad. Op volle snelheid kan dat je zo een wiel kosten schat ik in.

De eerste dagen in Vlaanderen verbaasde ik me ook nog ergens anders over en dat is de frituren. Je verwacht dat die vaak open zijn, maar van maandag tot en met woensdag was ik alleen maar langs gesloten frituren gekomen. Donderdag begonnen echter ineens alle dorpen en steden naar frituur te ruiken en waren ze allemaal open.

Natuurlijk zijn er nog wel meer afwijkende zaken hier, maar dit is wat me zo te binnen schiet. Terug weer naar de dag van vandaag. Vlak na het vertrek van de familie komt de volgende nachtgast aan en opnieuw is het iemand die ik al ken. Een jongen uit Antwerpen die hier een paar dagen geleden voor het eerst in zijn leven was kamperen.

Later volgen er nog twee Vlaamse fietsers, een vriend van de jongen uit Antwerpen en drie jongens uit Hoogstraten. Het gaat druk worden. Ter informatie, afgelopen nacht was het bitterkoud, vooral dankzij de hoge luchtvochtigheid, en ook komende nacht lijkt eender te worden. Overigens lag ik gewoon comfortabel te slapen, ik heb voldoende spullen bij me om warm te blijven.

Deze kou heeft echter wel gezorgd dat ik me vanaf de middag al bezig heb gehouden met iets dat ik normaal niet doe, het kampvuur. Een goed kampvuur duurt namelijk een paar uur, want pas als er een mooie laag gloeiende kolen onderin is ontstaan is het echt lekker warm bij het kampvuur.

De Vlamingen maken hier dankbaar gebruik van, maar de vader met twee kleine kinderen komt maar niet terug. Pas ruim na zonsondergang komen ook zij terug en alles bij mekaar staan er nu twaalf mensen met negen tentjes op deze plek die officieel bedoeld is voor maximaal drie tentjes en tien personen, maar daar maakt niemand zich druk om.

De vader met kinderen komen koud aan, maar dankzij het vuur voelen de kinderen al snel niet eens meer de behoefte om wat warms aan te trekken. Vaders doet dat wel, maar die is dan ook van plan om langer wakker te blijven.

Nadat de kinderen naar bed zijn verdwijnen ook de Vlamingen snel uit beeld en zit ik dus alleen met de Nederlandse vader bij het kampvuur. Dankzij vuur, een paar biertjes en mooie verhalen houden we het vol tot bijna half twee in de nacht voor we onze tenten opzoeken.

Het mooiste vond ik trouwens wel dat ik gedurende de avond ontdekte dat ik met deze vader ook al eerder een camping had gedeeld. In 1999 stonden we namelijk beiden in Arlon op de camping vanwege de zonsondergang. Dezelfde camping die nu mijn laatste plek in België gaat worden met een paar weken.

Al met al een bijzonder geslaagde dag wat mij betreft, en dat zonder zelf veel te doen, behalve ongeveer een halve kuub hout verplaatsen. Soms komen de mooie dingen gewoon naar je toe.

Als een dag zich afspeelt in een kring rond het vuur, dan is er natuurlijk maar één echte afsluiter mogelijk.

Afscheidsboodschap Yuri Ankone raad Oldenzaal

Zojuist is in mijn plaats een nieuw raadslid geïnstalleerd. Uiteraard wil ik bij deze Steven van Alfen feliciteren en mijn vreugde uitspreken dat D66 weer in de Oldenzaalse raad is vertegenwoordig. Ik zou mezelf echter niet zijn als ik zou vertrekken zonder een boodschap voor de Oldenzaalse raad, dus bij deze.

Dag 142: Wortel - Vol verbazing en even stil

Wel heel veel verbazing vandaag en ik val even helemaal stil.

Na de rustdag van gisteren vandaag weer bezig met opnames. Ik had alleen niet gedacht dat het er zoveel zouden worden. Vandaag vooral opnames voor de serie Yuri is verbaasd, want daar had ik nog wel wat ideetjes voor in mijn hoofd opgeslagen. Hoeveel wist ik niet, want het hele lijstje was ik in mijn hoofd nog niet afgegaan.

Stuk voor stuk neem ik ze op en ik sta dus een hele tijd tegen de camera te praten. Zodra ik klaar ben stap ik op de fiets richting Merksplas, omdat daar een tweede kolonie ligt waar ik nog opnames moet maken voor mijn filmpje over de geschiedenis van deze kolonies. De geschiedenis van Merksplas is daarbij wel anders dan die van Wortel.

Zodra ik de provinciale weg ben overgestoken om van de ene naar de andere kolonie te komen, valt het gelijk al op dat de natuur hier wat ruwer is. Ook is het door de dichtere begroeiing wat duisterder en dat past wel mooi bij de geschiedenis. Merksplas was namelijk vanaf dag één een strafkolonie, waar landlopers gevangen werden gehouden en verplicht te werk gesteld werden.

Terwijl ik dieper de kolonie in fiets, kom ik ook langs de begraafplaats van de kolonie en de informatie op het bord zorgt dat ik ineens stil word. Er liggen hier niet minder dan 6000 landlopers begraven die in gevangenschap zijn overleden.

Op zo'n moment besef je pas goed hoe hard het bestaan hier was in de strafkolonie. Landlopers zijn normaal niet de zieken en ouden van dagen, want die hadden daar de kracht niet voor landlopers waren vaak de kerels die de kracht hadden om van plaats naar plaats te lopen op zoek naar werk. Als ze opgepakt werden en hier terecht kwamen, dan stierf er van deze meestal gezonde kerels gemiddeld bijna één per week door de omstandigheden in deze strafkolonie. Echt om stil van te worden.

Iets verderop de kolonie in kom ik de gebouwen tegen waar de landlopers vastgehouden werden. Net als in de kolonie wortel zijn deze na afschaffing van de wet op de landloperij omgebouwd tot een reguliere gevangenis, alleen hier wel groter dan in Wortel. Er staan hier namelijk meerdere gevangenissen, allemaal nog uit de tijd van de landlopers.

Met zulke verouderde gevangenissen ik het overigens ook geen wonder dat ze in België een cellentekort hebben en Nederlandse gevangenissen moeten huren. Ik kan me niet voorstellen dat deze oude gebouwen erg geschikt zijn voor een moderne gevangenis.

Na Merksplas weer naar Turnhout voor stroom en het verwerken van de opnames. Hier ontdek ik helaas dat de eerste opname in de kolonie Wortel mislukt was, waardoor ik die opnieuw moet maken voor het filmpje gemaakt kan worden. Ook ontdek ik nu pas dat ik maar liefst twaalf Yuri is verbaasd opnames heb gemaakt.

Het is urenlang flink doorwerken, maar het lukt me net om alles te verwerken en te uploaden naar YouTube voor ze me de zaak uit gaan kijken. Sluitingstijd was al geweest. Mijn YouTube kanaal is met de vele opnames van de afgelopen twee weken nu in ieder geval gevuld tot 21 oktober. Tot die tijd dus dagelijks een nieuw filmpje, zonder dat ik er nog wat voor hoef te doen.

Op de nachtelijke terugweg is er een vreemde combinatie van mist tot anderhalve meter hoog en een ongekend heldere sterrenhemel. Eenmaal terug bij mijn tent geniet ik hier nog even van, voor ik mijn tent in duik, want het begint best wel fris te worden. Wel heel vreemd om de melkweg beter te zien dan het gras aan je voeten.

En als afsluiter dan maar een lekker vaag nummertje over de ruimte.

Terug in de tijd deel 56: VN checkpoint in Baarle Hertog

In de jaren '90 hadden een paar Belgische militairen een wel hele mooie reactie op een voorstel om de enclaves in Baarle-Hertog en Baarle-Nassau op te heffen.

Dag 141: Wortel - Rustdag

Na de vele kilometers van gisteren, vandaag rustig aan.

Ik moet zeggen dat het me erg meevalt hoe mijn benen voelen na de 80 kilometer van gisteren. De rest van het lijf voelt vermoeider en dat doet me besluiten om het vandaag rustig aan te doen. Een dag zonder filmen of schrijven, alleen wat lezen, genieten van het weer en de omgeving en wat boodschappen doen.

Na Austerlitz is dit nu mijn favoriete paalcamping en dat komt vooral door de omgeving. De kans dat je hier een ree ziet is erg groot en er zitten ook erg veel uilen hier, net als andere roofvogels. Natuurlijk was de kolonie tijgerspinnen ook en mooie ontdekking.

Ook de afwisseling tussen bos en akkers, allemaal doorkruist door de kaarsrechte lanen met vaak een dubbele bomenrij, draagt bij aan de schoonheid. De stilte is hier op sommige moment ook echt ongekend en ook dat is heerlijk.

Al mt al dus alle reden voor mensen om hier een keer een bezoekje te brengen. Mooi te combineren met Alphen en Baarle, allemaal op fietsafstand van elkaar. Mocht je nog een lang weekend of midweek willen doen, dan hoef je nu niet meer na te denken. Gewoon gaan.

Op deze lofzang op de omgeving na valt er verder over vandaag weinig te melden, een mooie gelegenheid dus om het een keer kort te houden. De afsluiter kan dan ook mooi ontspannen zijn volgens mij.

Impressie cyclocross training 't Zand Alphen

Een impressie van de cyclocross training op 't Zand te Alphen. Al circa 35 jaar vind deze iedere woensdagmiddag plaats tijdens het seizoen. Herken je een gewezen, aanstaande of huidige topper? Laat het dan weten.

Dag 140: Wortel - Tijgers en fietsen

Een bijzondere dag met heel veel kilometers.

Op uitnodiging ga ik vandaag weer even naar Nederland, maar daarover straks meer. Eerst over wat ik zag toen ik mijn hoofd uit de tent stak vanmorgen, want dat was heel bijzonder. Wat ik zag is een beestje dat eigenlijk uit Zuid-Europa komt, maar dankzij de klimaatverandering nu ook af en toe hier te zien is, maar hier nog heel zeldzaam  is. Ik heb het natuurlijk over iedereens favoriet, een spin. De tijger- of wespspin om precies te zijn.

Deze spin is een joekel, tenminste de vrouwtjes, want de mannetjes zijn heel veel kleiner. Vrouwtjes hebben een lijf van zo'n 1,5 centimeter groot, met indrukwekkende poten. De mannetjes komen niet verder dan een halve centimeter en worden daarom meestal over het hoofd gezien. Uiteindelijk heb ik wel twee mannetjes gezien, maar dat staat in geen verhouding tot de zeventien waargenomen vrouwtjes.

Op de bovenkant hebben ze gele en witte dwarsstrepen en vandaar de naam. Aan de onderkant hebben ze twee gele strepen in de lengte. Ze spinnen bij voorkeur hun web in hoog gras en vangen daar torren, krekels en libellen. Grotere prooien dus dan andere spinnen. Het goede nieuws voor jullie is dat ze volkomen ongevaarlijk voor mensen zijn. Het slechte nieuws is dat mensen die bang zijn voor spinnen van deze echt panisch zullen worden.

Om alle spinnenhaters af te leiden maar even snel een foto van een mooie vlinder.

Al met al een uur de natuur aan het bewonderen geweest, maar eigenlijk kon ik die tijd niet missen. Snel dus maar op de fiets, om 500 meter later weer af te stappen. Tijd voor een opname. Daarna weer 500 meter fietsen en weer een opname. Mijn filmpje over de geschiedenis van de kolonies hier word een hele productie, want later zullen er nog meer opnames volgen. Het is nu echter de hoogste tijd om mijn voorwiel richting noorden te wijzen.

Ik ben namelijk uitgenodigd door Thijs van Amerongen, veldrijder van beroep, om de training bij te wonen in 't Zand te Alphen. Op vijf kilometer van de plek waar mijn tent een paar dagen geleden nog 

stond, maar vanaf de plek waar ik net een opname heb gemaakt bijna 25 kilometer. Je moet wat over hebben voor een voormalig buurman, dus begin ik de kilometers weg te trappen.

Vanaf halverwege de route rij ik op bekend terrein en ik passeer meerdere locaties waar ik opnames heb gemaakt. En een opname maken lijkt me ook mooi bij de training. Eenmaal aangekomen pak ik dan ook al snel de camera en begin ik op te nemen. Het resultaat staat over een paar uur op dit blog.

Tussendoor en na afloop praat ik wat met Thijs. Ons gesprek verloopt zoals altijd. Hij wil het over mij hebben en ik over hem. Veel wederzijdse nieuwsgierigheid dus. Als ik terug ben in Oldenzaal maar eens een afspraak maken voor een lang gesprek.

Deze cyclocross training op deze plek bestaat overigens al circa 35 jaar en alle Nederlandse, en menig buitenlandse, toppers zijn hier wel eens gaan trainen. Ook nu zijn er veel bekende gezichten uit heden en verleden, met daarnaast de gezichten die in de toekomst bekend gaan worden. Liefhebbers kunnen straks proberen wat bekende gezichten in het filmpje te herkennen. 

Na afloop pak ik alles weer in en ga ik weer zuidwaarts. De planning was om nog opnames te maken in Merksplas en Turnhout, maar onderweg merk ik al snel dat ik die laatste zeker kan vergeten. Door op hoge snelheid naar 't Zand te fietsen en daarna anderhalf uur in de benen is mijn lijf aan rust toe, waardoor hoge snelheden er even niet meer inzitten.

Nog net voor zonsondergang bereik ik Merksplas, maar het zoeken ven de locatie duurt dusdanig lang, dat ik ook deze opname door moet schuiven. Dan maar direct door naar de Mac in Turnhout. Tegen de tijd dat ik daar ben kan ik nog maar ruim twee uur stroom laden, waardoor ik weet dat ik hier binnen twee dagen weer moet zijn.

Omdat het internet er ook erg traag is, krijg ik uiteindelijk het filmpje over de training maar net online, maar hiervoor moet ik wel het laatste kwartier buiten op het terras zitten, want de Mac gaat dicht. De rust heeft me echter wel goed gedaan, want de terugweg gaat weer op een lekkere snelheid.

Tegen de tijd dat ik terug ben heb ik circa tachtig kilometer gefietst, een nieuw persoonlijk record waar ik trots op ben. Morgen maar lekker een dagje rust. Als afsluiting vandaag gewoon een lekker nummer.

Yuri is verbaasd aflevering 22: Het Onze Vader

Ondanks de nadruk op het dagelijkse brood, is het brood vaak niet dagelijks te krijgen.

Dag 139: Wortel - Natuur om me heen

De natuur komt erg dichtbij vandaag.

Vandaag is qua weer een vreemde dag. Vrijwel de hele ochtend en middag zijn er buien in de nabije omgeving, maar ze gaan net langs me heen. Door de nabijheid van de regen besluit ik wel om bij mijn tent te blijven die vrijwel de hele dag in de zon staat. Letterlijk de laatste bui die langstrekt om half zes trekt hier wel recht overheen.

Om de tijd nog wat nuttig te besteden ga ik maar wat was doen. Mocht er een bui komen tijdens het drogen, dan kan immers alles snel mijn tent weer in. Verder lees ik wat en kijk af en toe naar buiten en op zo'n moment zie ik ineens iets dat ik niet verwacht had.

Een paar meter van mijn tent staat een ree doodleuk wat te eten. Als ik mezelf iets verplaats zie ik zelfs nog een tweede ree twee meter verderop. Snel pak ik mijn camera en door de beweging kijkt één van de reeën me recht in de ogen gedurende enkele seconden, om daarna op haar gemak verder te gaan met eten. Snel maak ik een paar foto's, tot de reeën schrikken van een luidruchtige auto en vluchten. Fantastisch om deze beesten zo dichtbij te kunnen zien gedurende enkele minuten.

Even later ben ik buiten de tent en zit ik van de zon te genieten en hoor ik ineens een geluid dat lijkt op dat van een zweefvliegtuig. Als ik opkijk blijkt het echter een vogel te zijn op een meter of dertig hoog. Zo ontzettend stil kan het hier bij Kolonie Wortel dus zijn dat je zoiets hoort. Zelf had ik dit nog nooit gehoord, dus ik verbaas me en geniet ten volle tegelijkertijd.

Na die ene bui kan ik er nog mooi snel op uit trekken om een opname te maken in Minderhout en Hoogstraten over het einde van Napoleon en ik ben net een minuut onderweg en ik tref weer een ree. Deze staat vijf meter naast de weg en normaal springen ze weg als je te dichtbij komt. Deze echter niet. Ze kijkt me scherp aan tot ik dichtbij ben en precies op het moment dat ze normaal weg zou springen gaat ze eten of er niets aan de hand is.

Reeën staan bekend om hun schuchtere gedrag en om dan twee van zulke ontmoetingen mee te mogen maken op één dag is echt uitzonderlijk. Dat ze ook schuchter kunnen zijn ontdek ik weer op de terugweg. Een moeder met jonkie staat op vijftig meter afstand en toch vluchten ze direct zodra ze me zien.

Dit jong is overigens extreem klein voor de tijd van het jaar en ik denk niet dat deze de winter gaat overleven. Zou mij niets verbazen dat dat juist komt door het snelle vluchten van de moeder. Teveel vluchten en daardoor te weinig kunnen eten en rusten remt de groei natuurlijk.

Al met al is deze kolonie echt een schitterend gebied. Echt het bezoeken waard. Zelfs als de nevel op het einde van de dag de paalcamping op rolt is het nog prachtig.

Al wat na al dit natuurschoon rest is een afsluiter voor de dag en ik kies voor een nummer met een ander prachtig beest in de titel.

Terug in de tijd deel 55: Hoe een Jezusbeeld aan vernieling ontsnapte

Dankzij een opvallend 'wonder' overleefde een Jezusbeeld een beeldenstorm

Dag 138: Wortel - Verkenning

Na regen komt een verkenning.

Hoewel ik na de verplaatsing van gisteren ongekend energiek was, had ik blijkbaar toch mijn slaap hard nodig, want uiteindelijk zo'n tien uur geslapen, wat vrij uniek voor mij is. Toen ik uiteindelijk wakker werd was dat met een bekend geluid, dat van regen op mijn tent. Ga je naar een zuidelijk land, krijg je regen in plaats van palmbomen.

Al met al duurde het tot half zes voor het droog werd en die tijd mooi gebruikt om aan dit blog te werken, zodat ik weer berichten in het voren klaar heb staan en me daar dus niet dagelijks druk om hoef te maken.

Zodra het droog werd had ik nog twee uur de tijd om de omgeving te verkennen en die kans heb ik met beide handen gegrepen. Eerst maar eens de directe omgeving, want die op zich is al zeer bijzonder. Mijn tent bevind zich namelijk in een kolonie. Een kolonie voor weldadigheid en tevens strafkolonie om precies te zijn.

Net als op drie plaatsen in Drenthe is hier, en op nog een locatie niet te ver van hier, gond opgekocht zo'n 200 jaar geleden om arme werklozen een kans te geven een eerlijke boterham te verdienen als boer. Dat was wel een hard bestaan, want eerst moest de hier aanwezige heidegrond ontgonnen worden. Het resultaat is een landschap met veelal kaarsrechte wegen, keurig opgedeeld in vakjes landbouwgrond. Grotendeels is die indeling nog identiek, hoewel een paar stukken landbouwgrond de afgelopen decennia aan de natuur terug zijn gegeven.

Daarnaast is het dus ook een strafkolonie, want ooit had iemand bedacht dat het een goed idee zou zijn om in tijden van extreme armoede en werkeloosheid het landlopen strafbaar te stellen. Werd je in deze regio opgepakt als landloper, dan ging je niet naar een normale gevangenis, maar werd je hier opgesloten en te werk gesteld.

Toen in 1993 de strafbaarstelling van landloperij ongedaan werd gemaakt werd het pand voor de landlopers een reguliere gevangenis en dat is het nu nog steeds. De gevangenis in Tilburg die door België gehuurd is vanwege hun cellentekort is een dependance van de gevangenis van Wortel. Al met al reden genoeg om een filmpje over te maken op korte termijn.

Terwijl ik van de gevangenis Wortel naar het dorp Wortel fiets, schrikt er nog een joekel van een buizerd op die opvliegt terwijl ik vijf meter van hem ben. Wat blijven die beesten toch ook ongekend indrukwekkend van dichtbij.

Het dorp Wortel ziet er niet bijzonder uit, dus fiets ik maar gelijk door naar het naastgelegen Hoogstraten, vooral bekend vanwege de enorme populatie Nederlanders die hier is gaan wonen vanwege de lagere belastingen en/of de goedkopere huizen.

Wat direct opvalt, dat zijn de huizen. Lang zijn er in Belgie nauwelijks regels geweest waar je je aan moest houden bij het bouwen van huizen en hier staan dan ook de meest uiteenlopende stijlen naast elkaar. Veel Nederlanders, in ieder geval de bestuurders in Nederland, gruwelen er van, maar ik vind het wel wat hebben. Straten hebben hier in ieder geval veel meer karakter.

Eerst kom ik nog langs de fraaie kerk van Hoogstraten, overigens de dochterkerk van de veel kleinere, maar wel oudere kerk in Wortel, en daarna kom ik in de winkelstraat, waar ik gelijk kennis kan maken met de typische Belgische namen op de gevels. Hema, Hans Anders, ING, Kruidvat, ICI Paris, Randstad, Zeeman en ga zo maar verder. Je voelt je direct in een hele andere wereld.

Ook pak ik hier nog een staartje mee van het evenement Hoogstraten in bloemen en groenten. Je verzint het niet. Helaas is mijn tijd dankzij de eerdere regen beperkt, anders was ik graag alle kunstzinnige installaties langsgegaan met mijn camera in de hand.

Ik wil echter nog een sociaal experiment doen en ook nog boodschappen. Voor beiden heb ik een supermarkt nodig.  Voor het eerste ga ik naar een Delhaize, zeg maar de AH van België. Mijn verwachting blijkt te kloppen, deze supermarkt is schreeuwend duur. Ik schat 20 tot 25% duurder dan een AH bij ons. Het verschil zit hem in het dominante geloof. Nederland is Calvinistisch, hier zijn ze katholiek. In Nederland mag het niet te duur zijn, hier laat je zien dat je geld hebt. Geloof en wat het doet met een land is soms op vreemde plekken te bezichtigen.

Na dit experiment ga ik voor mijn eigen boodschappen naar de Lidl, waar de prijzen redelijk vergelijkbaar zijn met wat wij gewend zijn. Sommige producten zijn wat duurder en andere wat goedkoper en daarmee heb je gelijk de motor achter het grensverkeer te pakken.

Terwijl ik iets uit een laag schap pak zie ik naast me ineens een stel indrukwekkende pumps met daarboven een hele lelijke tatoeage van een mislukte dolfijn. Ik pak uit een ander schap iets en de dame is alweer verdwenen voor ik weer opkijk, maar niet voor lang.

In de volgende gang zie ik een dame, naar later blijkt dezelfde, van opzij. Ze heeft een soort bolero van nep bont aan. In mijn hoofd klinkt het: jemig wat lel....... en daar stopt mijn zin ineens, omdat mijn ogen ineens vallen op, ik kan het niet anders benoemen, een fantastisch paar billen. De magie duurt echter niet lang.

Mevrouw draait zich namelijk een kwartslag om, met de rug naar mij toe, en ineens blijkt haar zwarte legging half doorzichtig, met een witte string eronder met het labeltje er nog aan. Zo ordinair, daar knappen de meeste mannen direct op af en ik dus ook.

Inmiddels is er een groep van ruim tien Duitse mannen in de winkel en die lachen haar achter haar rug om gewoon uit. Ondertussen zie ik ook de voorkant en onder die bolero draagt ze een doorzichtig wit shirt met daaronder een zwarte beha. Heeft ze het echt niet door, heeft ze de behoefte om er zo ordinair mogelijk uit te zien, of is het een dame van de straat onderweg naar haar werk? Ik zal het nooit weten, maar zelden heb ik een duidelijker voorbeeld gezien dat de suggestie in de meeste van dergelijke gevallen veel beter is dan niets verhullend.

Nog altijd vol verbazing reken ik af en ga weer naar mijn tent. Wat lopen er toch vreemde wezens rond op deze planeet. En daarmee heb ik gelijk een mooie afsluiter. Over de avond valt toch niet meer te melden dan dat ik heb gelezen.

Foto slideshow dieper het bos in

Een selectie van de foto's gemaakt tijdens een boswandeling in de Chaamse bossen

Dag 137: Chaamse bossen -Wortel (België)

Vandaag eindelijk het land uit, het land van StuBru in.

Gisteravond werd het uiteindelijk nog aardig laat. Ik bedacht me namelijk dat ik eindelijk het land van StuBru in zou trekken en besloot om te proberen of deze zender al te ontvangen was hier in de bossen en na enige moeite had ik het voor elkaar en begon het genieten.

Even voor de niet ingewijden, en dat zullen velen zijn, StuBru staat voor Studio Brussel, Een Belgische radiozender. Een zender die wel een beetje te vergelijken is met 3FM ruim tien jaar geleden, toen 3FM het nog goed deed juist omdat ze niets gaven om luistercijfers, maar om verfrissende muziek.

Sindsdien is 3FM langzaam aan het aftakelen, helemaal de laatste twee jaar, maar StuBru is trouw aan zichzelf gebleven. Hier geen uitzendingen gevuld met flitsende jingles en eindeloos pratende DJ's, maar gewoon de muziek waar ik graag naar luister en heel veel plaatjes om te ontdekken. Veel lezers van dit blog zullen het niets vinden, maar ik geniet met volle teugen.

De buren van afgelopen nacht vertrekken ook deze keer vroeg, terwijl ik me lekker nog een keer omdraai. Ik hoef maar circa twintig kilometer af te leggen, dus geen haast. In de loop van de middag begin ik me op mijn gemak voor te bereiden en om vier uur vertrek ik.

De route gaat eerst nog via Chaam, alwaar ik voor het laatst wat statiegeldflessen inlever. Daar zal ik voorlopig geen last meer van hebben. Ook dump ik in Chaam nog even in een prullenbak mijn afval en daarna gaat het zuidwaarts.

Na een serie weilanden en maïsvelden kom ik in Ulicoten. In de 17e eeuw moest de katholieke kerk daar dicht van de protestantse machthebbers in ons land, zoals op wel meer plekken, maar hier hadden ze de mazzel dat ze vlak bij de grens zitten, dus bouwden ze een paar kilometer verderop gewoon een nieuwe kerk. Pas bij de komst van de Fransen een anderhalve eeuw later mocht de oorspronkelijke kerk weer open.

Veel meer valt er nu ook weer niet te melden over Ulicoten, behalve dan misschien dat de naam van het dorp een betekenis heeft die gaat over een groepje huizen in een moeras en dat ik er op een zonnige zondagmiddag in september op een bankje naast de bushalte heb gepauzeerd.

Na Ulicoten weer de gebruikelijke afwisseling tussen weilanden, akkers en maïsvelden. Overigens is aan de maïsvelden te zien dat er storm is geweest. Daar waar de maïs geknakt was door de wind hebben de boeren al geoogst om te voorkomen dat deze gaat rotten en verloren gaat. Hierdoor zijn er soms vreemde happen uit de maïsvelden genomen.

Op enig moment word het lastig om te zien of ik nou ik Nederland of België ben. De bushalte is Belgisch, de auto's ook, maar volgens mij is dit nog altijd Nederland, want België betreed ik pas bij de afslag die ik moet nemen op deze weg.

Die afslag mis ik nog bijna, want wat er uitzag als een normale weg op Google Maps blijkt namelijk een zandpad te zijn. Twintig meter dat zandpad op zit ik dan eindelijk in België. Heel veel verder heb ik nu ook niet meer te gaan, want dit is namelijk ook de rand van het gebied waar de volgende paalcamping zich bevind.

Gelukkig is het een kwalitatief goed zandpad, want op drie of vier momenten dat ik af moet stappen om modder te ontwijken na, kan ik gewoon doorfietsen. Na twee kilometer onverhard kom ik weer op verharde wegen en heb ik nog maar een kilometer te gaan.

Op het moment dat ik bij een afslag wil controleren of dit, zoals ik verwacht, de afslag is die ik moet hebben, roept een gemoedelijke Vlaming me toe vanuit zijn raam of ik de bivakzone zoek. Het blijkt inderdaad deze afslag te zijn en twee velden verder moet ik langs een paal en dan ben ik er. Eerst maar eens een biertje om de goede afloop van deze reisdag te vieren, terwijl ik op het volgende uitkijk.

Hierna enkel nog mijn tent opzetten, inrichten en daarna koken. Al wat daarna rest is met StuBru de nacht in en voor jullie nog een dagafsluiter verzinnen.

Yuri is verbaasd aflevering 21: Bekladding huis Baudet

Hoe oneens je het ook met iemand bent, je blijft van een ander en zijn of haar eigendommen af.

 

Dag 136: Chaamse bossen - Laatste Nederlandse stroom

Na drie dagen schuilen hebben de accu's weer wat vulling nodig.

Vandaag gelukkig beduidend minder buien, maar nog net teveel om naar de volgende plek te verhuizen. Eigenlijk komt dat wel goed uit, want de accu's beginnen alweer aardig leeg te raken en hier weet ik tenminste waar ik stroom kan halen.

Gelukkig vertrekken mijn buren nog voor ik de tent uit ben, want wat zijn die kinderen van ze irritant. Veel herrie, niet luisteren naar hun vader, zitplek bij de vuurplaats vernielen en overal takken laten liggen. Dat idee. Als ik de gevolgen had gezien voor hun vertrek, dan zou dat waarschijnlijk een leuke discussie hebben opgeleverd, want ik zou er op hebben gestaan dat ze het netjes achter hadden gelaten. Dat de vaders dat niet hebben gedaan zegt veel over het soort mensen.

Vlak na het vertrek van de slopertjes kruip ik zelf de tent uit om een laatste maal richting Breda te gaan. Wat kan drie dagen stil zitten een effect op een lijf hebben zeg, ik kom gewoon niet vooruit op de heenweg. Later op de terugweg is dat pas beter.

Voor ik stroom kan halen moet ik eerst nog achter een andere vorm van energie aan, want ik heb nog maar voor circa een week aan gas om mee te koken. Dat blijkt echter nog een hele uitdaging, want achtereenvolgens gesloten, uitverkocht, gesloten en uitverkocht zorgen dat ik in het centrum van Breda eindig bij een zaak die bijna een tientje vraagt voor een busje gas, terwijl het op de goedkopere adressen maar zes of zeven euro kost.

Nu komen deze prijsverschillen volgens mij door de klanten zelf. Het busje dat ik gebruik is vooral populair bij mensen die per fiets of lopend rondtrekken en dat is op dit moment hip. Wat je dan krijgt is dat de meesten vooral mooie spullen willen hebben en niet op de prijs letten. Kijk maar naar Bever, een zaak met mooie spulletjes voor de reiziger, die het heel goed doet, maar echt schreeuwend duur is.

Afijn, gas binnen, op naar stroom. Op het moment dat ik aankom bij de Mac baal ik gelijk dat ik geen bord bij me heb, want het zit helemaal vol met ganzen in het weiland naast de Mac. Nu is het ook een drukke tijd voor de ganzen, want al een aantal dagen hoor ik ze iedere avond in groten getale over vliegen.

Eenmaal binnen bij de Mac bedenk ik me dat dit voor het eerst in zeer lange tijd is dat ik er ben zonder dat ik een stapel filmpjes moet verwerken. Voor de verandering kan ik dus een keer lekker zelf filmpjes kijken. Komt goed uit, want Lubach is weer begonnen en de Amerikaanse late night shows heb ik ook meer dan genoeg van gemist.

Na een paar heerlijk ontspannen uurtjes met veel lachen stap ik weer op de fiets om, als het goed is, een laatste maal richting Chaamse bossen te fietsen. Onderweg stop ik enkel nog een keer om van een wijds uitzicht vlak na zonsondergang te genieten.

Eenmaal terug bij mijn tent zie ik dat er nog twee tenten staan en dat er een stapel brandhout voor mijn tent ligt. Zullen dus wel weer van die vervloekte hipsters in die tenten zitten. Gelukkig is de weersvoorspelling voor morgen nog wel goed, dus het lijkt er op dat ik morgen eindelijk het land kan verlaten.

Als afsluiter van vandaag gewoon een lekker nummertje dat past bij mijn gemoedstoestand.

Terug in de tijd deel 54: Het ontstaan van Baarle Hertog en Baarle Nassau

Zo'n complexe grens bij Baarle-Hertog en Baarle-Nassau, daar hoort natuurlijk een complexe ontstaansgeschiedenis bij.

Dag 135: Chaamse bossen - Nog meer regen

De hemelkraan blijft maar geven.

In de loop van de nacht was de regen gestopt en ik ben een keer vroeg wakker, dus kruip ik om zeven uur uit mijn tent, net na zonsopkomst. Wat direct opvalt is dat alle plassen verdwenen zijn. Een paar uurtjes droog en de natuur doet alsof er gisteren niets is gebeurd. Dan weet je gelijk waarom die tegels uit je tuin moeten en vervangen moeten worden door planten.

Door de luchtvochtigheid heeft het licht een aparte kwaliteit. In combinatie met het dichte bos om me heen geeft dat in het vroege licht een ietwat vreemde, maar bijzonder mooie aanblik van mijn omgeving. Tegelijkertijd geeft het een gevoel alsof er ieder moment een zombie tussen de bomen vandaan kan komen in de volkomen stilte.

Lang duurt die stilte echter niet, want binnen de kortste keren hoor ik alweer het kenmerkende getik van water op blad en duik ik dus weer de tent en mijn boek in. Rond het middaguur is het nog even lang genoeg droog om de beentjes te strekken, maar daar blijft het bij tot vlak voor zonsondergang, maar tegen die tijd heb ik al geen behoefte meer om er nog op uit te trekken. Een derde dag op rij dus met veel te beleven.

Na zonsondergang krijg ik er nog wel wat buren bij. Twee volwassen mannen en twee kinderen komen zuchtend en puffend aangelopen, blij dat ze het eindelijk hebben gevonden. Direct zetten ze de tenten op en gaan ze slapen. Tot zover het entertainment van vandaag.

Net als gisteren grijp ik voor de afsluiter van de dag terug op een film. Na die zombie omgeving van vanmorgen lijkt iets van de soundtrack van Shaun of the dead me wel gepast.

Foto slideshow met wat er leeft rond mijn tent in de Chaamse bossen

Inclusief mijn tijdelijke huisdier, een pad die het leuk vond in mijn voortent.

Dag 134: Chaamse meren - Huh wat?

Zware neerslag doet de omgeving veranderen.

Na de storm gisteren begon het met hard regenen. Gedurende de nacht en ochtend was het meestal normale regen, maar vanmiddag gaat het pas echt los. Het komt echt met bakken naar beneden.

Wat ik op zulke momenten mooi vind om naar te kijken is de buienradar. In de vorm van de buien en de verschillende kleurtjes herken je namelijk op dit soort dagen vaak dezelfde vorm als bij een orkaan. Gelukkig een stuk minder heftig, maar het ziet er wel mooi uit.

Tot drie keer toe komt er een sliert rood over de Chaamse bossen heen en dankzij de richting en vorm van de depressie in combinatie met de draaiing die zo'n depressie ondergaat, gaan twee van die rode slierten in de volle lengte over me heen. Aanhoudende zware neerslag dus.

Uiteraard heeft dat zijn impact, maar daar kom ik nog niet direct achter, want ik zit nog droog in mijn temt. Pas tegen half acht komt er een moment van droogte tussen de buien en dat geeft mij de kans om eindelijk de boodschappen te doen die ik al sinds gisteren wil doen.

Zodra ik mijn tent uit kruip zie ik overal om me heen grote plassen water en als zelfs de natuur niet al het water ken verwerken, dan is er veel gevallen. Ik ben blij dat ik altijd controleer bij aankomst of mijn tent niet op een laag stukje grond staat, want anders had mijn tent nu ook in zo'n plas gestaan.

Door en om deze paalcamping liggen er overigens ook meerdere diepe geulen, die ik en anderen de hele tijd sloot noemden, maar tot mijn verrassing blijken deze geen druppel water te bevatten. Sloten zijn het dus niet, maar de werkelijke functie van deze geulen is niet herleidbaar.

Het pad dat ik moet volgen om bij het verharde fietspad te komen staat ook gedeeltelijk blank, maar gelukkig zijn er genoeg hoge plekken om de voeten te plaatsen, zodat deze in ieder geval droog blijven. De wielen van mijn fiets staan echter geregeld twintig centimeter diep in het water.

De gevolgen van de storm worden nu ook zichtbaar. Diep in het bos waar ik sta valt het mee en zijn er nauwelijks takken naar beneden gekomen dikker dan mijn duim. De laatste 200 meter van dit fietspad loopt langs de rand van het bos aan de kant waar de wind vrij spel had, en daar ligt het bezaait met vuistdikke takken.

Verderop richting Chaam is nog een stuk fietspad dat over een lengte van veertig meter blank staat omdat de sloot ernaast al het water niet kon verwerken. Ontwijken is geen optie, dus er maar doorheen.

Zodra ik de boodschappen heb gedaan begint het alweer zachtjes te regenen, dus de hoogste tijd om me weer richting tent te bewegen. Onderweg stop ik nog even omdat ik een moeder ree met haar twee kinderen zie. Moeders kijkt mij strak aan, terwijl de kinderen rustig door blijven eten van de struiken.

Betoverd als ik ben door deze ontmoeting heb ik eerst niet eens door dat het inmiddels weer hard aan het regenen is. Pas als het water me in de nek loopt merk ik het en leg ik snel de laatste anderhalve kilometer naar mijn tent af. De rest van de dag word het niet meer echt droog, dus de behoefte om mijn tent nogmaals te verlaten ontbreekt volledig.

Voor de dagafsluiter laat ik me deze keer niet inspireren door de regen, maar door het boodschappen doen en dan kom ik bij een nummer van de soundtrack van Mallrats, een heerlijke cultfilm uit het View Askewniverse.

Yuri is verbaasd aflevering 20: Van Haersma Buma als engste nationalist

De netste nationalisten zijn volgens mij de engste nationalisten en Van Haersma Buma doet in de HJ Schoo lezing een gooi naar de titel engste nationalist.

Dag 133: Chaamse bossen - Grote woei

Een storm in een glas water.

Gisteren had ik de scheerlijnen al geplaatst, normaal gebruik ik die dingen vrijwel nooit, dus ik ben helemaal klaar voor de eerste herfststorm van het jaar. Hoewel ik overtuigd ben dat mijn tent dit met gemak kan doorstaan, blijf ik voor de zekerheid toch maar thuis. Ik kan er immers ook wel eens naast zitten.

Nu zit de storm natuurlijk in het noorden en ik in het zuiden, dus dat scheelt al enorm. Wat ook scheelt is dat ik midden in een bos zit, dat dempt de wind flink. Uiteindelijk valt het dan ook erg mee. De buitentent gaat dankzij de scheerlijnen geen kant op, enkel de binnentent beweegt wat meer mee met de wind, maar niets dat voor overdreven krachten op de tentstokken zorgt.

Tegen vier uur valt de wind ineens helemaal weg en na al het geraas is dat ineens een hele vreemde sensatie van volkomen stilte. Hierna begint de wind weer na een klein kwartiertje, maar dit vreemde fenomeen doet zich nog tweemaal voor. Binnen in de tent lijkt het op zulke momenten net alsof de wereld om me heen ineens verdwenen is.

Na het derde intermezzo word de stilte niet onderbroken door de wind, maar door de regen die met bakken naar beneden komt. De behoefte om boodschappen te doen verdwijnt net zo plotseling als de wind eerder. De rest van de avond en nacht blijft de regen domineren. Morgen weer een nieuwe dag denk ik dan maar.

Na een storm is het natuurlijk niet lastig om een afsluiter te bedenken. Bij deze dus.

Terug in de tijd deel 53: Baarle, de meest complexe grens ter wereld

Sinds twee jaar zijn we samen met België de trotse bezitters van de meest complexe grens ter wereld.

Dag 132: Laatste grote opnamedag in Nederland

Vandaag veel kilometers en veel opnames.

Hoewel de dag nog regenachtig begint, word het om een uur of twee droog, waardoor ik net genoeg tijd zou moeten hebben om de laatste opnames te maken. Daarvoor gaat mijn stuur eerst zuidwaarts richting Alphen, waar ik nog niet klaar was na een eerdere opnamedag.

Nu is Alphen maar een klein dorpje dat de meesten niet eens zullen kennen, maar ik ben er gek op. Ik geloof dat Alphen uiteindelijk goed is voor zeven historische filmpjes, en dat is een ongekend aantal. Prehistorie, Romeinen, vroeg christelijk, Franse tijd en tweede wereldoorlog komen hier allemaal samen. Daarnaast ziet het dorpje er ook nog eens bijzonder leuk uit. Wat mij betreft een echte aanrader dus.

Vandaag maak ik in Alphen opnames bij een oude grafheuvel, die naar mijn bescheiden mening jonger is dan op het informatiebord aangegeven staat, een fusilladeplaats waar naast ellende ook nog een wondertje plaats heeft gevonden en bij oude Romeinse en Franse wegen, die de basis vormden voor het huidige Rijkswaterstaat.

Uiteraard heb ik argumenten om die grafheuvel jonger in te schatten, maar jullie zullen op het filmpje moeten wachten om die te horen. Bij deze grafheuvel stond ook een bord met het verzoek om geen gecremeerde resten uit te strooien, maar dat verzoek was blijkbaar aan dovemansoren gericht, want tijdens de opname sta ik naast moderne gecremeerde resten.

Wat vrolijkmakender waren de prachtige vlinders rondom de grafheuvel, waar ik aansluitend nog een half uur van genoten heb. Verder in de omgeving van Alphen nog een drietal Yuri is verbaasd filmpjes opgenomen, want ik blijf me natuurlijk over van alles verbazen.

 

Aansluitend ging ik richting noordoosten, richting Gilze. Om daar te komen moest ik echter wel eerst weer over een zandpad. Brabant noemt zich de fietsprovincie, maar het is schrikbarend hoe vaak ze je hier over onbegaanbare paden sturen van fietsknooppunt naar fietsknooppunt. Daar moeten ze echt een keer wat aan doen.

Op het einde van dat zandpad stond nog wel een mooi bankje waar ik nog twee Yuri is verbaasd opnames heb gemaakt en daarna door naar Gilze. Hier was ik nog niet eerder geweest, terwijl het niet eens zo ver van mijn tent af is. Een kilometer of zes slechts. Het dorpje kwam op mij over als charmant, maar zonder de tachtigjarige oorlog had het nog veel meer kunnen zijn. Dit was dan ook het onderwerp van mijn opname.

Voor de laatste opname moest ik op zoek naar een standbeeld van een Duitse soldaat. De informatie hierover is te vinden via de Wikipedia pagina van Goirle, maar het beeld staat in Riel. Gelukkig had ik opgelet, want anders had ik heel wat kilometers voor niets gemaakt.

Na wat zoekwerk weet ik het beeld te vinden en het is toch wel wat vreemd om in Nederland een beeld voor een Wehrmachtsoldaat aan te treffen. Uiteraard is er een goede reden voor het bestaan van dit beeld, maar opnieuw zullen jullie moeten wachten op het verschijnen van het filmpje om deze reden te leren.

Direct na Riel kom ik een bekende tegen, het Bels lijntje. Dit is de oude spoorlijn van Tilburg naar Turnhout, die ooit voorbestemd was om onderdeel van de lijn Amsterdam - Parijs te worden, maar het mocht niet zo zijn. Het hele traject, met uitzondering van het deel door Alphen, is nu een mooi fietspad geworden, dat onder andere ook door Baarle gaat.

Alles bij elkaar heb ik iets van 15 historische opnames gemaakt direct aan of binnen een paar kilometer van dit fietspad. En dan heb ik het Belgische deel nog niet eens verkend. Al met al dus een fietsroute die meer dan de moeite waard is om te volgen en wat mij betreft daarmee de grootste aanrader hier in de omgeving.

Dit Bels lijntje brengt mij Tilburg in, waar ik richting de dichtstbijzijnde Mac ga voor stroom en om de tien opnames van vandaag te verwerken. Eenmaal aangekomen bij de Mac, blijkt deze echter gesloten te zijn vanwege een verbouwing, waardoor ik nog eens vijf kilometer verder moet fietsen naar de volgende.

Na een drukke dag met veel kilometers en opnames hakt dat er ineens toch nog fors in. Mentaal was ik helemaal gericht op dit rustpunt en ook lichamelijk kon ik het goed gebruiken, maar het is niet anders. Deze extra kilometers zorgen dat mijn dagtotaal op circa 60 kilometer kom te liggen.

Gelukkig vang ik de terugreis nog op tijd aan en hoef ik onderweg maar één keer te schuilen, want later in de nacht komt het echt met bakken uit de lucht. Een voorbode voor wat nog gaat komen.

Foto slideshow Bloemencorso Zundert 2017

Een impressie van het bloemencorso in Zundert, het grootste bloemencorso ter wereld. Foto's gemaakt na afloop op het tentoonstellingsterrein.

Dag 131: Chaamse bossen - Singing in the rain

Wederom een dag vol regen.

Over vandaag valt niet heel veel te melden, behalve dat er weer heel veel regen is gevallen. Als ik lekker in mijn vel zit zoals nu, maakt me dat niets uit en zing ik er regelmatig een liedje bij. Ja, dat liedje.

Vandaag wel weer druk met alle reacties op mijn Baudet filmpje. Ik blijf het bevreemdend vinden hoe bang mensen zijn om hun cultuur te verliezen aan een minderheid. De angst om wat te verliezen heeft daardoor een grotere impact dan die minderheid ooit kan hebben. Het enige dat je hoeft te doen om je cultuur te behouden is immers doorgaan met wat je al deed en juist daar lijkt iedereen mee te stoppen. Als we dus al onze cultuur verliezen, dan hebben we het aan ons zelf te danken.

Verder vandaag nog wat gelezen in In Europa van Geert Mak. Dat boek zou iedereen die bang is om onze cultuur te verliezen eens moeten lezen. Dan ontdek je namelijk al snel dat die dingen waar de meesten zich druk om maken eigenlijk pas heel recent zijn. Onbegrijpelijk bijvoorbeeld dat er zoveel nationalisten zijn, terwijl het concept natie een vrij recent iets is. Onze cultuur zit dus veel dieper dan dat.

Gelukkig lijken morgen middag en avond wel droog te worden. Met een beetje mazzel geeft dat me net genoeg tijd om de laatste historische filmpjes hier in de omgeving te maken. Dan moet het niet te lang blijven regenen, want er zitten aardig wat kilometers tussen de opnamelocaties.

Ook was vandaag de dag waarop ik mijn ontslag als raadslid bekend heb gemaakt, maar daar valt verder niet veel over te zeggen dan wat er al in het persbericht stond dat hier maandag op de site is gezet. Hooguit nog dit: I'll be back.

Wel lijken veel mensen te verwachten dat ik nog van alles ga roepen over de broertjes, maar dat gaat dus niet gebeuren. In juli heb ik daar een laatste keer op gereageerd met daarbij de opmerking dat dat de laatste keer zou zijn en dan meen ik dat ook. Voor mij is het een afgerond hoofdstuk en ik ben al lang een paar hoofdstukken verder inmiddels.

Tot slot nog de afsluiter die ik eigenlijk al aangekondigd heb.

Yuri is verbaasd aflevering 19: Van Haersma Buma kent onze geschiedenis ...

Van Haersma Buma praat in de HJ Schoo lezing vooral over de geschiedenis, maar lijkt deze absoluut niet te kennen.

Dag 130: Chaamse bossen - Net teveel regen

Dankzij regen en een groep survivalinstructeurs komt er niets van de dag.

Regen, regen en nog meer regen. Uiteraard heb ik eerdere periodes meegemaakt met dagen vol regen, maar er is wel een groot verschil. Ik ga er een stuk relaxter mee om. Weer een teken dat het hoofd duidelijk beter op de schouders staat.

Ik heb nog een aantal opnames te maken in de omgeving en hoop vandaag de dichtstbijzijnde te doen tussen de buien door. Precies op het moment dat er een gat tussen twee buien zit dat lang genoeg lijkt om er op uit te trekken komen er drie mannen de paalcamping opgelopen.

Het zijn drie survivalinstructeurs in hun afgedankte legeruitrusting. Na mijn recente ervaringen benader ik ze wat voorzichtig, maar dit zijn gelukkig heren uit het goede hout. Wat volgt is een leuk gesprek over reizen, de natuur, survival en de mensen die denken zich daarmee bezig te houden, zonder enig benul te hebben wat ze doen.

Deze heren komen de locaties bekijken voor een aanstaande cursus en zijn tevreden met wat ze zien. Zelf komen ze uit Limburg, waar geen paalcampings zijn tot hun spijt. Overigens konden ook deze heren de paalcamping enkel vinden dankzij mijn tent die op afstand net te zien is.

Mijn tent is hier inmiddels het baken geworden voor vele reizigers die een nacht rust in de natuur zoeken. Mogelijk moet Staatsbosbeheer deze locatie toch maar eens beter aan gaan geven, anders weet niemand hem meer te vinden zodra ik vertrokken ben.

Het gesprek met de heren duurt nog even voort en daarna vertrekken ze op zoek naar de tweede paalcamping hier in de bossen. Het gesprek heeft echter zo lang geduurd dat de volgende bui inmiddels alweer te dichtbij is, dus ik zet mijn spullen weer in de tent en loop nog een beetje in de omgeving rond tot de regen weer komt. Er moet natuurlijk wel nog een beetje bewogen worden.

De rest van de dag blijven de buien elkaar snel opvolgen, dus opnames zitten er vandaag weer niet in en als ik naar de weersvoorspelling kijk morgen ook niet. In ieder geval genoeg tijd om te lezen dus.

Tot slot nog de afsluiter van de dag. Met een keer normale survival mensen kan dit nummer van Survivor er wel een keer in.

Yuri is verbaasd aflevering 18: De sjoemelsigaret

Waar haalt de tabaksindustrie het lef vandaan om iedereen opnieuw te bedonderen? Het cachot in met deze gasten!

Dag 129: Chaamse bossen - Vuelta en een groep jongeren

Vandaag zie ik Contador winnen en hoor ik een groep uit elkaar vallen.

Over nacht, ochtend en eerste helft van de middag kan ik kort zijn, heel veel badkuipen met water worden omgekeerd boven het bos. Gelukkig word het in de tweede helft van de middag wat vaker droog en dat is maar goed ook.

Ik wil namelijk graag naar de laatste grote etappe van Contador kijken, maar daarvoor moet ik wel eerst het bos uit. De ontvangst in het bos is namelijk te slecht om te kijken. De Vuelta is al jaren mijn favoriete ronde en ik baalde dan ook regelmatig dat ik niet dagelijks kon kijken, maar het laatste kunststukje van El Pistollero ga ik niet missen.

Even voor de mensen die normaal wel Tour kijken, maar niet naar de Vuelta, deze laatste is altijd spannender, mooier en vooral onvoorspelbaarder dankzij de Spaanse furie. Echt de moeite waard dus.

Op het moment dat ik bij mijn tent vetrek, ontmoet ik mijn buren voor de komende nacht. Een internationaal gezelschap van 8 á 10 jongens en meiden van rond de 18. Hierover later meer. Ik zoek een bankje op onder een boom en wat dichter bij de bewoonde wereld, zodat ik betere ontvangst heb en bescherming tegen nadruppelen uit die badkuipen en geniet terwijl Contador de laatste berg uit zijn loopbaan als overwinnaar beklimt. Met drie Nederlanders in de top 10 heeft het noordelijke deel der lage landen ook niets te klagen.

Aansluitend doe ik nog even wat boodschappen en daarna weer richting tent. De puberbende heeft daar inmiddels hun tenten staan, drie kleintjes, dus dat gaat krap worden, en de jongens en meisjes dartelen al jonge veulens door een wei tussen de bomen door.

Ze hebben de tenten vrij ver van de mijne staan en ik verwacht niet veel interactie meer en ga mijn tent in om een filmpje te kijken. Iets later staan ze toch vlak bij mijn tent, want daar is de vuurplaats, en vragen ze netjes of ik bezwaar tegen heb als ze een vuurtje stoken. Ik zeg nee, maar denk succes ermee denkende aan al die badkuipen water.

De groep spreekt Engels onderling, maar nu ik ze dichterbij heb haal ik de verschillende accenten er uit. Zo te horen is de groep een mengeling van wat Amerikanen, wat Scandinaviërs en wat Nederlanders.

Degene die pogingen doet het kampvuur brandende te krijgen heeft weinig succes en word steeds dwingender in wat de anderen voor hem uit bos en tent moeten halen. Vanwege het uitblijven van suces beginnen anderen zich uiteraard ook steeds meer te bemoeien met de te gebruiken methode. Ik zet mijn film dus maar even op pauze, want hier wil ik niets van missen.

De sfeer word steeds grimmiger, maar na een uur hebben ze het voor elkaar, er is vuur. De sfeer in de groep is echter inmiddels goed verpest en ondanks dat de dames proberen er nog een beetje stemming in te krijgen, falen hun pogingen. Na iets meer dan een half uur, korter dus dan het duurde om dat vuur aan te krijgen, vertrekken ze al richting tent, waar het vervolgens de rest van de nacht muisstil is.

Direct bij het eerste ochtendgloren word de stilte echter verbroken en hoor ik weer verwijtende stemmen, vijf minuten later gevolgd door de geluiden die horen bij het inpakken van tenten. Dit gaat duidelijk geen vriendschappen voor het leven opleveren. Bij het weglopen hoor ik twee Nederlandse meiden tegen elkaar zeggen: binnenkort nog een keer, maar dan zonder deze idioten. Idioten waren het, maar ik heb er wel van genoten.

Over een mooie afsluiter hoef ik na dit verhaal niet lang na te denken overigens.

Terug in de tijd deel 52: Het beleg van Breda in 1813

Zonder munitie of fatsoenlijke wapens wist een klein clubje verdedigers een enorme Franse troepenmacht neer te slaan.

Dag 128: Chaamse bossen - Natte bende

De eerste dag van een serie met vooral regen.

Naar de voorspellingen kijkende is vandaag de eerste dag van een serie van drie of vier met heel veel regen. Hoort er allemaal bij, dus mij kan het niet echt deren. Voor vandaag ook niet zo heel veel bijzonders op het programma staan, alleen het halen van stroom en het verwerken van de opnames van gisteren.

Het duurt alleen wel even voor ik richting de Mac kan vertrekken, omdat het een groot deel van de dag flink aan het regenen is en daar is de apparatuur die mee moet naar de Mac niet gek op. Tegen het einde van de middag veranderd de regen echter in gemiezer en dat is het moment om op de fiets te stappen.

Nu ik eindelijk een mooi, relatief, korte route heb ontdekt fiets ik er zonder te dralen naar toe. Gelukkig zijn ze vandaag wat langer open, want acht opnames van gisteren verwerken, dat gaat natuurlijk weer even duren.

Ik word langzaam ook steeds drukker met alle opmerkingen op mijn YouTube kanaal. Met name het filmpje over Baudet maakt de tongen los en dat is natuurlijk ook precies de bedoeling. Ik mag altijd graag discussies uitlokken, omdat je alleen via gesprekken dichter tot de waarheid komt met zijn allen.

Het mooie is overigens dat de reacties op dit filmpje weer inspiratie geven voor een tweetal nieuwe filmpjes. Op deze manier blijft mijn YouTubekanaal in ieder geval gevuld. Nu alleen nog iets meer kijkers zien te bereiken, hoewel dat aantal inmiddels al wel aan het toenemen is.

Het is inmiddels al in de nacht tegen de tijd dat ik klaar ben met alles op de laptop en weer richting tent kan, waar ik rond half drie in de nacht arriveer. Weer een dag waarop het bijwerken van deze site meer tijd kost dan gedacht, maar wat maakt het uit, ik heb er plezier aan.

Overigens ben ik niet het type dat vervolgens gelijk kan gaan slapen, dus kijk ik eerst nog een film om lijf en geest langzaam tot rust te laten komen. Een dag zonder veel bijzonders, maar wel gewoon gelukkig, dus sluit ik af met iets dat daarbij past.

Terug in de tijd deel 51: Het turfschip van Breda

Over hoe Prins Maurits met een slimme list Breda wist te veroveren op de Spanjaarden.

Persbericht: Yuri Ankone geeft zetel op en stapt uit Oldenzaalse raad

Hieronder de tekst van het persbericht dat ik zojuist heb verstuurd. Met name de laatste weken, sinds ik weer lekker in mijn vel zit, leveren me zoveel op in nieuwe inzichten, dat ik heb besloten dit proces niet te onderbreken, maar mijn tocht voort te zetten.

Het persbericht:

Na lang overwegen geeft Yuri Ankone zijn zetel op om verder te kunnen gaan met zijn reis. Deze zetel zal gevuld worden door een nieuw raadslid namens D66, waardoor deze fractie vanaf deze maand weer in de Oldenzaalse raad vertegenwoordigd zal zijn.

Yuri Ankone: ‘Om te beginnen ben ik blij om te melden dat het sinds een paar weken weer goed met me gaat. Daarmee is het ontdekken van hoe ik zelf en de wereld in elkaar zitten eigenlijk pas echt begonnen. De uitkomsten hiervan zijn voor mij zo waardevol, dat ik deze ontdekking niet af wil breken, maar de tijd wil geven.’

‘Tegelijkertijd ben ik van mening dat de mooie stad Oldenzaal een voltallige gemeenteraad verdient en die gemeenteraad hoort ook een actieve D66 fractie te hebben. Ik ben dan ook blij dat D66 vanaf de komende raadsvergadering weer vertegenwoordigd zal zijn.’

‘Ik heb het volste vertrouwen in mijn opvolger en in de nieuwe lijsttrekker en ben bereid om, waar nodig, mijn adviezen met ze te delen.’

‘Het is wel een afscheid met veel pijn in mijn hart. Ik heb de stad Oldenzaal de afgelopen 7,5 jaar met veel plezier als raadslid gediend en wil de kiezers bedanken voor hun vertrouwen. Inclusief enkele partijfuncties ben ik nu 11,5 jaar actief in de Oldenzaalse politiek en hoeveel er nog veel werk te verzetten is, is het nu tijd om eerst aan mezelf te werken.’

‘Het is mijn intentie om sterker terug te keren en me dan opnieuw, in wat voor rol dan ook, in te zetten voor onze mooie stad. Tot die tijd is mijn reis voor iedereen te volgen via yuriopreis.blogspot.nl ‘

Dag 127: Chaamse bossen - Weer een opnamedag

Na de regen van gisteren, vandaag weer met de camera op pad.

De lijst met onderwerpen waar ik hier een opname over wil maken lijkt bijna eindeloos. De geschiedenis hier in de omgeving zit vol met opvallende zaken, dus aan inspiratie geen gebrek. Overigens is inmiddels wel duidelijk dat de Yuri is verbaasd filmpjes beter bekeken worden dan de terug in de tijd filmpjes, maar ik ga stug door met vertellen over de geschiedenis.

Geschiedenis is in mijn ogen van essentieel belang om te begrijpen wie we zijn en waarom we zo zijn. Helaas is de aandacht voor geschiedenis echter niet wat het hoort te zijn en volgens mij heeft dat te maken met de wijze waarop we onze geschiedenis leren op school. Daar is veel te weinig aandacht voor de verbinding tussen heden en verleden. Schoolboeken over geschiedenis staan vol met feiten en cijfers, maar de duiding ontbreekt. Waarschijnlijk uit angst om mensen voor het hoofd te stoten.

Zelf merk ik dat ook, zeker wanneer er religie bij betrokken is en dat is nogal vaak het geval wanneer het over geschiedenis gaat. Vrijwel altijd zijn er dan mensen die met opmerkingen komen uit verweer, alsof ik de huidige gelovigen aanval op misstanden uit het verleden. Het blijkt keer op keer dat het voor gelovigen erg lastig is om misstanden uit het verleden te erkennen. Spijtig, want volgens mij zijn fouten vooral leermomenten. Zelf heb ik dan ook al veel leermomenten gehad in mijn leven ;)

Gelukkig zal de eerste opname van vandaag weinig stof doen opwaaien, want die gaat gewoon over de feiten en hoe zonde het is dat op sommige plekken met een ongekend rijke geschiedenis, hier helemaal niets meer van te zien is. Hierna neem ik nog drie Yuri is verbaasd filmpjes op, waarvan twee over Van Haersma Buma waar ik me gisteren zo druk over maakte en die zullen ongetwijfeld nog wel voor discussie zorgen.

Op een volgende locatie vertel ik over Maarten van Rossum, niet de geschiedkundige, maar degene die zelf geschiedenis is, een abdij in Limburg met veel invloed in Brabant en vraag ik me af hoe het zit met dat dagelijkse brood uit het Onze Vader. Binnenkort allemaal in dit theater.

Tot slot maak ik nog een opname bij een kapelletje dat zeer waarschijnlijk op een bijzonder historische plaats staat. Je weet het nooit met kapelletjes, want vaak zijn het maar wilde geruchten wat er ooit op die plek is gebeurd, maar in dit geval is er voldoende indirect bewijs om het verhaal geloofwaardig te maken.

Graag had ik nog meer opnames willen maken vandaag, alsof acht nog niet voldoende is, maar omdat de dag begon met regen kon ik pas later beginnen dan de planning was en het licht neemt inmiddels teveel af. Dan binnenkort nog maar een keer deze hoek bezoeken, vooral omdat hier een heel mooi punt is om het te hebben over het ontstaan van rijkswegen. Wegen die jullie zo mooi vinden dat jullie in de rij gaan staan om ze te bekijken.

Weer terug in mijn tent pak ik In Europa van Geert Mak ter hand om nog wat te lezen. Ook voor mij blijft er namelijk nog heel veel te leren over de geschiedenis. Nu ik het over wegen heb gehad, heb ik gelijk een mooi bruggetje om af te sluiten met één van mijn favoriete nummers, die ik pas veel te laat heb ontdekt.