Dag 243: El Prat de Llobregat - Rustdag

Na zeven dagen fietsen tijd voor wat rust en wat beschouwingen.

Zeker na een dag als gisteren gaat een dag rust er in bij me. Aangezien gisteren ook alweer de zevende dag achter elkaar fietsen was, vind ik persoonlijk dat ik een rustdag echt verdiend heb.

Over vandaag valt dus niet zo heel veel te melden. Ik heb wat geschreven, gelezen en een filmpje gekeken. Daarnaast vandaag, nieuwjaarsdag, ook gedaan wat ik eigenlijk afgelopen nacht had willen doen, maar toen was ik nog onderweg en later was ik te vermoeid. Ik heb lekker een flesje cava opengetrokken en heb genoten van de bubbels. Een proost met mezelf op het nieuwe jaar dus.

Daarnaast ook alle tijd gehad om een beetje na te denken over de laatste weken. Ik heb natuurlijk erg veel meegemaakt en het meeste hiervan is op dit blog geschreven en zal ik dus niet herhalen. Ik wil wel van deze rustdag gebruik maken om twee zaken te benoemen die ik nog niet eerder uitgebreid besproken heb.

Rivieren

Allereerst wil ik het over rivieren hebben. Ik ben gek op rivieren en dan met name de grotere rivieren. Niet zozeer om hoe ze er nu uitzien, maar vooral om hun invloed op het landschap. Ik heb een paar weken langs grote rivieren als bijvoorbeeld Saône en Rhône gefietst en natuurlijk ook al de Maas, de Marne en diverse andere rivieren en de sporen in het landschap vind ik altijd fascinerend.

Die sporen bestaan niet alleen uit kloven die her en der in het landschap te zien zijn, maar werden heel vaak ook pas echt zichtbaar op het moment dat ik mijn tent aan het plaatsen of opruimen was. De ondergrond waar ik mijn tent vaak had staan was namelijk vaak een direct gevolg van de rivieren over een periode van duizenden jaren en meer.

Rivieren veranderen nog wel eens van koers, stromen over etcetera. Daarbij is het dus niet vreemd dat in de buurt van de huidige rivieren de grond bestaat uit zaken die door een rivier ooit op die plek afgezet zijn.

Denk hierbij aan grind, of zand, of klei om maar wat te noemen. Die ondergrond die de rivieren achter hebben gelaten is vervolgens weer bepalend voor de landbouw. Het soort gewassen dat je aan kunt treffen is vaak duizenden jaren ooit een keer bepaald door een koerswijziging of overstroming van een rivier en dat vind ik dus echt prachtig om te zien. Iedere dag dat ik in de buurt van een rivier lag met mijn tentje was ik dus uitgebreid de grond aan het bestuderen.

Catalaanse onafhankelijkheid

Ik ben een groot liefhebber van de Catalanen en Catalunya sinds ik er in 2000 een half jaar heb gewoond en gewerkt. Toch heb ik geen mening over het wel of niet onafhankelijk worden van Catalunya, terwijl ik normaal overal een mening over heb. Daar zit natuurlijk wat achter.

Allereerst, het hangt hier in het binnenland helemaal vol met uitingen voor onafhankelijkheid. Langs de kust is dat veel minder en daar heb je gelijk de verdeling in stemmen. Het binnenland wil onafhankelijkheid, de kust die het van de toeristen uit het buitenland moet hebben wil in meerderheid onderdeel van Spanje blijven. Nu weer naar mijn gedachten.

Ik ben voor een samenleving waarin iedereen zijn of haar eerlijke deel krijgt en geeft. Dat hoort volgens mij de basis te zijn, niet de vlag of de naam van het land waar je toevallig in geboren of woonachtig bent. Onafhankelijkheid kan een middel zijn om zo'n samenleving te krijgen.

Helaas is de helft van de Catalanen onafhankelijkheid echter steeds meer als doel op zichzelf gaan zien en daar heb ik wel wat op tegen. Onafhankelijkheid is nooit alleen een antwoord op de vragen die we voor ons hebben.

Pas als blijkt dat het samen echt niet kan kom je bij een moment dat je het alleen moet proberen. Nu kan ik het wantrouwen van de Catalanen richting Madrid wel begrijpen, want Madrid is te vaak een onbetrouwbare partner gebleken. De insteek hoort dan volgens mij in eerste instantie te zijn om de partner wel betrouwbaar te maken. Samen sta je immers sterker wanneer er een basis van vertrouwen is.

Daarnaast vind ik het ook gek dat het altijd de Catalanen tegen Madrid lijkt, met soms ook de Basken erbij. Ik ben er van overtuigd dat alle regio's bepaalde zaken liever zelf regelen dan door Madrid opgelegd te krijgen, zelfs als ze het eens zijn met de beslissingen van Madrid. Waarom probeer je niet eerst de aard van het land aan te passen door met het hele land samen aan een betere toekomst te werken?

En zo denk ik dus over wat soms willekeurige zaken op een rustdag. Morgen weer fietsen en om me heen kijken.

Dag 185: Saints-Geosmes - Cusey

Nat begin en einde, met tussendoor heerlijk fietsweer. 30 kilometer en 100 hoogtemeters.

Vandaag vertrek ik later dan normaal, omdat de regen de hele ochtend valt. Tot aan het begin van de middag schuil ik dan ook in mijn tent. Daarbij mis ik overigens niets van de directe omgeving, want daar is deze keer weinig moois aan.

Mijn tent staat op wat het best te omschrijven is als een gemeentelijke zand- en rommelopslag. Vandaag is een zaterdag, dus ik verwacht hier geen bezoek en dat komt dan ook niet. Doordeweeks is natuur vaak een mooie plek, maar dit soort plekken zijn in het weekend dan weer ideaal.

Wat ik wel mis dankzij de regen is een kans om even een paar kilometer om te fietsen. Het is inmiddels november, dus de kou komt er aan. Kilometers maken is dan ook van groot belang de komende circa twee weken. Daarna ben ik in de buurt van de Middellandse zee en dus het betere weer en kan ik me weer wat meer permiteren aan uitstapjes en opnames.

Ik bevind me deze ochtend op het plateau van Langres en dat is een bijzonder plateau. Niet omdat ik hier voor het laatst slaap op meer dan 400 meter hoogte, maar vanwege diverse bijzondere bronnen.

Ik sliep vannacht op een paar kilometer van de bron van de Marne, de rivier die ik de afgelopen dagen heb gevolgd. De Marne stroomt pas bij Parijs in de Seine, maar ook de Seine begint hier, net als de Maas, die ik ook al meerdere keren tegen ben gekomen.

Ook de rivier die ik over een paar dagen ga zien, de Saone, begint hier op het plateau. Overigens, het canal entre Champagne et Bourgogne die ik de afgelopen dagen samen met de Marne heb gevolgd doet hier ook iets bijzonders. Dat kanaal gaat namelijk onder het plateau door, via een tunnel van 4800 meter lang. Niet gek voor een kanaal dat meer dan honderd jaar oud is.

Maar nu terug naar de dag van vandaag. Nadat de regen eindelijk is gestopt kan het inpakken beginnen, gevolgd door het vervolg van de reis. Het eerste stuk is nog op en af met een paar heerlijke afdalingen en één gemene klim, maar daarna ben ik weer bij een oude bekende, het canal entre Champagne et Bourgogne.

Zo'n honderd kilometer volgde ik dit kanaal aan de Marne kant, vanaf deze kant hoort het kanaal bij de Saone en volg ik hem nog 18 kilometer lang. Om bij de Saone te komen moet het kanaal echter wel een flinke afdaling maken. Zeker het eerste deel na het plateau van Langres gaat het flink naar beneden, dus volgen de sluizen elkaar snel op.

De sluizen die ik tot nu toe had gezien overbrugden telkens een meter of twee, de eerste paar sluizen die ik hier tref zijn beduidend indrukwekkender. Per sluis daalt het kanaal hier vijf meter, en om de paar honderd meter volgt er een nieuwe sluis.

Dit is overigens wel erg lekker fietsen. Moest ik eerst bij iedere sluis een kort maar steil klimmetje overwinnen, nu werkt de zwaartekracht in mijn voordeel. Ik hoef maar de helft van de tijd te trappen, de rest doet de zwaartekracht. Dit bevalt zo goed dat het een teleurstelling is wanneer de sluizen elkaar even later niet meer direct opvolgen, maar er telkens weer een paar kilometer tussen zit.

Een paar kilometer later mist er een bordje. Iets wat uiteindelijk voor een bijzondere ontmoeting zorgt. Ik zie ineens een meter of honderd nadat een zijweggetje van het fietspad afgesplitst is dat er op het einde van dat pad een bordje staat dat de fietsroute een stuk via de gewone weg gaat. Geen idee waarom dat bord niet aan het begin van dat zijwegetje stond.

Ik heb een broertje dood aan terug of omfietsen, dus waag ik het er op. Een paar honderd meter later is me de reden van de omweg duidelijk, hier ligt geen asfalt, maar grind. Verre van ideaal met een zwaar bepakte fiets, maar je moet staan voor de keuzes die je maakt, dus voorwaarts.

Een kilometer verderop fiets ik langs een steile helling naast het grindpad en zie ik ineend een hert op die helling. Deze hinde ziet mij ook en slaat op de vlucht. Ze kan echter geen plek vinden om over de top naar de andere kant van de helling te vluchten, dus kiest ze om naar beneden te gaan. Nadat ik zo'n honderd meter vlak achter haar heb gefietst, steek ze tien meter voor me het grindpad over en springt ze pardoes het kanaal in.

Ik krijg nauwelijks de kans om te denken 'wat doe je nou meisje, letterlijk de tekst die door mijn hoofd gaat, of ik ontdek dat herten blijkbaar uitstekende zwemmers zijn. In luttele seconden zwemt ze het kanaal over, springt aan de andere kant de lage wal op en verdwijnt daar in de bosjes. Het ging allemaal zo snel dat ik nog niet eens halverwege was om mijn mobiel te pakken. Helaas dus geen opname om met jullie te delen, maar wel een beeld dat mij altijd bij zal blijven.

Na mijn verblijf op de Veluwe eerder dit jaar dacht ik aardig wat over herten te weten, maar dit was toch weer een aangename verrassing. De natuur blijft mooi en verbazingwekkend.

Iets verderop veranderd het grind gelukkig weer in asfalt, maar niet voor lang. Een sluis verder staat er een bordje dat ik gedurende twee kilometer via de gewone weg moet en zie ik weer een grindpad voor me. Deze keer kies ik wel voor de omleiding. Die Fransen blijken echter grappenmakers te zijn. Twee kilometer later staat precies hetzelfde bord er weer over twee kilometer omleiding.

Eerst denk ik nog dat dit een foutje moet zijn en het bord verkeerd om staat, dus fiets ik weer richting kanaal. Hier blijkt echter dat het bord wel klopt. Maar waarom dan niet gelijk vier kilometer zetten op dat eerste bord? Rare lui die Fransen.

Twee kilometer later kan ik weer langs het kanaal, maar niet voor lang. Een kilometer verderop volgt namelijk mijn definitieve afscheid van dit kanaal. Het kanaal gaat vanaf hier naar het oosten en ik moet naar het zuiden. Ik had het een paar dagen geleden al een keer gezegd, maar herhaal het hier nog een keer. Wil je ooit met de fiets door Frankrijk, dan kan ik het canal entre Champagne et Bourgogne van harte aanbevelen.

Ondertussen is het tijd om een slaapplek te zoeken, maar er hangt nog altijd iets aan mijn stuur. Het afval van de afgelopen overnachting. Onderweg was ik niet één prullenbak tegengekomen, precies tot het moment dat ik afscheid neem van het kanaal. Daar staat namelijk eindelijk een prullenbak.

Ondanks dat ik deze extra ballast nu kwijt ben, moet ik vlak daarna toch van de fiets vanwege de klim die me naar mijn slaapplek moet brengen. Er zijn een aantal opties langs deze klim en dat is maar goed ook. De eerste plek die ik in gedachten had blijkt een groot Mariabeeld te herbergen, niet handig op zaterdagavond, want daar kunnen op zondagochtend mensen komen.

Op plek twee staat ook al iets, namelijk een kudde schapen. Ook niet echt ideaal. Gelukig is plek drie wel te gebruiken en kan ik hier mijn tent plaatsen zonder angst gestoord te worden in de ochtend.

Vlak nadat de tent staat begint het te regenen en daar komt ook nog een forse wind bij. Wat dit doet lezen jullie echter morgen pas, want de omschrijving van mijn overnachtingsplek is waar ik traditioneel mijn volgende bericht mee begin.

Rest enkel nog de afsluiter. Het hert is daar de inspiratie voor, want vertaal je hert in het Engels, dan krijg je dear.

Dag 178: Haudainville - Pierrefitte-Sur-Aire

Fris en winderig, 33 kilometer en 210 hoogtemeters.

Geslapen op een steenworp afstand van de Maas, die ik vandaag voor het laatst zal zien. De eerste keer was alweer maanden geleden bij de Biesbosch. Daarna ben ik hem nog tegengekomen als grensrivier tussen Nederland en België, in Luik en gisteren in Verdun.

Behalve naast de Maas, word ik ook weer wakker op het prachtige Franse boerenland. Geef mij maar het Franse boerenland boven het Nederlandse boerenland. De akkers zijn hier veel uitgespreider en hier staat niet om de honderd meter een boerderij. De boerderijen staan hier in de kleine dorpjes en daarom zijn er daar zoveel van.

Na alles ingepakt te hebben vervolg ik mijn route langs de Maas. Nog negen kilometer genieten van deze rivier en het bijbehorende nagenoeg vlakke fietsparcours, voor ik weer de heuvels in mag. Overigens is er ook in dit gebied zwaar gevochten. De Duitsers probeerden hier om door de Franse flanken te breken, om zo de afvoer af te snijden. Ook hier dus weer begraafplaatsen uit die tijd.

Vlak na deze begraafplaats pauzeer ik nog even, om daarna de Maas een laatste keer over te steken en een stuk westwaarts te gaan. Vervelende voor mij daarbij is alleen wel dat er een westenwind staat en deze flink aan het aantrekken is.

De kilometers die volgen worden dan ook een ware martelgang. Op vlakke stukken heb ik al de kleine versnelling nodig om vooruit te komen, de klimmetjes zijn bijna niet te doen. De moed zakt me even in de schoenen wanneer ik zie welke route Google Maps me wil laten nemen, een steil geitenpad zonder enige beschutting tegen de wind. Dat gaat hem in ieder geval niet worden.

Terwijl ik mijn opties aan het overwegen ben word ik alweer opgevrolijkt. De vrolijkmakers in kwestie zijn een paar koeien. In Nederland keken koeien vaak niet op of om als ik passeerde, hier krijg je alle aandacht. Vanaf ruim honderd meter afstand beginnen ze al te staren naar wat voor gek daar bepakt en bezakt aan komt zetten. Nu hebben koeien nogal de neiging om je wat dullig aan te kijken en juist dat stemt mij weer vrolijk.

Ietwat vrolijker ga ik dus verder, op naar de alternatieve route die ik heb gekozen. Al snel ontdek ik dat ik blij ga worden van deze route, want hier geven de bomen beschutting tegen de wind. Eerst maar even uitrusten langs de kant van de weg om weer wat krachten op te doen.

Ik zit op een plek waar de heilige maagd ruim een eeuw geleden verschenen is aan een lokale dame, dus ik let scherp op of er een herhaalbezoek plaats gaat vinden. Uiteraard neemt ze niet de moeite om deze vermoeide reiziger wat op te beuren. Het is ook wat.

Wel hoor ik tijdens deze pauze met regelmaat een vreemd gedonder en geraas door het bos klinken. Pas na een aantal keren ben ik in staat om een eerste gok te wagen, ik denk dat het om een trein gaat, maar zeker weet ik het niet.

Na deze pauze wacht me nog een lange klim, dus laat ik daar maar eens aan beginnen. 120 hoogtemeters moet ik overwinnen, dus dit gaat wel even duren. Tijdens de klim hoor ik nog met regelmaat het geraas en gedonder, maar door de bomen en de helling blijft het geluid vervormd, waardoor het soms wel en soms niet als een trein klinkt.

Een kilometer verder eindelijk het antwoord op het raadsel, het is de TGV die hier twintig meter boven de grond de weg kruist. De eerste keer dat ik hem hoorde was het hoogteverschil zo'n tachtig meter en dat zal voor de vervorming van het geluid hebben gezorgd.

Terwijl ik onder de spoorbrug ga komt er net een TGV voorbij, dus ben ik ook nog eens overreden door zo'n kreng. Gelukkig wel zonder een kleerscheur op te lopen. Inmiddels begint de zonsondergang te naderen, maar de bovenkant van deze klim ook, dus ik kan in ieder geval deze klim nog even achter me laten.

Zodra ik boven ben wil ik op zoek naar een plek voor de nacht, maar eerst staat me een andere uitdaging te wachten. Bovenop is een kaal plateau van een kilometer of twee breed, waar de wind werkelijk overheen giert. Op dit plateau zit een stukje afdaling, waar ik moet trappen als een dolle om te voorkomen dat ik weer omhoog word geblazen.

Na de worsteling over dit plateau begint eindelijk de echte afdaling en wat een genot is dat na die lange klim. Hierbij kijk ik voortdurend uit naar een plekje voor mijn tent, maar ik vind niets. Pas een stuk na het volgende dorpje zie ik een plek en kan ik mijn tent op gaan bouwen.

De 33 kilometer van vandaag stemt mij tevreden. Het is de bedoeling dat dat binnen een paar weken een hele normale afstand is, maar voor nu is het de grootste afstand op een dag en daar ben ik, zeker in combinatie met wind en hoogtemeters, trots op.

Als afsluiter neem ik de trein maar als thema, omdat die me heel wat tijd heeft doen afvragen wat ik nu hoorde. Nu zijn er al wat trein nummers geweest, maar er zijn er nog genoeg te bedenken.

Terug in de tijd deel 73: Zuid Willemsvaart en Julianakanaal

Over het ontstaan van deze kanalen met een stukje ouderwets Nederland tegen België.

Terug in de tijd deel 38: Ontstaan Slot Loevestein

Bijna iedereen kent Slot Loevestein vlak buiten Woudrichem wel bij naam, maar Dirk Loef van Horne is als de opdrachtgever door de meesten al vergeten.