Dag 244: El prat de Llobregat - Vilanova i la Geltrú

Prachtig weer, klimmen, opladen en 38 kilometer en 310 hoogtemeters.

Na de rustdag van gisteren mag ik er vandaag weer goed tegenaan. Op het menu staat een serie klimmetjes, die samen vergelijkbaar zijn met de passage van de Pyreneeën. Ik kan dus gelijk weer het luie zweet losfietsen.

Ik had mijn rustdag doorgebracht in een stukje bos naast een voormalige weg. Om hem af te sluiten had men niet alleen betonblokken geplaatst aan het begin, er is zelfs een stukje asfalt verwijderd, zodat daar nu een jong stukje bos staat. Twintig meter verder ligt er vreemd genoeg nog gewoon asfalt.

De eerste acht kilometers van vandaag vliegen voorbij. Het is windstil en twintig graden en de weg is zo vlak als maar kan. Het is lang geleden dat ik zo'n lang stuk op de grote versnelling kan stampen en met 25 kilometer per uur op de teller leef ik me helemaal uit.

Na acht kilometer komt hier echter een einde aan, wanneer de eerste van vier klimmetjes begint. De eerste is daarbij ook gelijk de steilste. Gelukkig vind ik vrij snel het juiste ritme, waardoor ik eenvoudiger dan verwacht de top bereik.

Direct na de afdaling volgt de volgende klim, nu de langste van de dag. Op deze klim kom ik direct in een dusdanig lekker ritme, dat ik zelfs oog voor mijn omgeving heb en die is hier ronduit prachtig. Rechts naast me een rotswand omhoog en links gaat het steil naar beneden richting zee. Op de foto hieronder precies andersom, want deze is na de klim achteruitkijkend gemaakt.

Tijdens de klim vallen twee zaken me op. In de eerste plaats zijn hier echt heel veel wielrenners, vaak in grotere groepen, en ook hier groeten ze me bijna allemaal. Ten tweede rijden hier ongekend veel dumptrucks. Bijna de helft van het verkeer bestaat uit deze vravhtwagens. Vol naar beneden en leeg omhoog.

Onderweg lijken ook meerdere parkeerplaatsen speciaal voor deze vrachtwagens ingericht te zijn. Op tweederde van de klim ontdek ik waarom, er is hier een steen- of zandgroeve of iets dergelijks.

Af en toe is ook de tolweg zichtbaar, die hier door een serie van tunnels gaat en het is maar goed dat die weg er is, want anders zou het hier een permanente file zijn. Wat mij betreft is de grootste tol die je daar moet betalen echter het missen van het uitzicht.

Na klim twee volgt nog klim drie en daarna komt Sitges en dan nog een kustplaatsje. Beiden weten me niet echt te boeien. Al wat nu nog rest is het eenvoudigste klimmetje van de dag en daarna kan ik gaan opladen.

Althans, het zou het eenvoudigste klimmetje moeten zijn. Het voelt heel anders aan. Ik klim steeds beter en sneller, maar één ding lijkt niet te veranderen en dat is dat ik het na 250 hoogtemeters te hebben gehad, heel zwaar krijg. Nu dus ook. Met frisse benen zou ik het een langgerekt stuk vals plat noemen, nu is het een worsteling om boven te komen.

Gelukkig hoef ik eenmaal boven bijna geen trap meer te doen, want het is afdalen tot bij de Mac. Na het opladen peddel ik nog naar een plekje om te overnachten en deze is snel gevonden. De omgeving ziet er wat vreemd uit hier, wie weet kan ik daar morgen wat meer over ontdekken. Voor nu echter enkel nog een afsluiter. Voor de verandering weer een keer een stukje humor.

Dag 243: El Prat de Llobregat - Rustdag

Na zeven dagen fietsen tijd voor wat rust en wat beschouwingen.

Zeker na een dag als gisteren gaat een dag rust er in bij me. Aangezien gisteren ook alweer de zevende dag achter elkaar fietsen was, vind ik persoonlijk dat ik een rustdag echt verdiend heb.

Over vandaag valt dus niet zo heel veel te melden. Ik heb wat geschreven, gelezen en een filmpje gekeken. Daarnaast vandaag, nieuwjaarsdag, ook gedaan wat ik eigenlijk afgelopen nacht had willen doen, maar toen was ik nog onderweg en later was ik te vermoeid. Ik heb lekker een flesje cava opengetrokken en heb genoten van de bubbels. Een proost met mezelf op het nieuwe jaar dus.

Daarnaast ook alle tijd gehad om een beetje na te denken over de laatste weken. Ik heb natuurlijk erg veel meegemaakt en het meeste hiervan is op dit blog geschreven en zal ik dus niet herhalen. Ik wil wel van deze rustdag gebruik maken om twee zaken te benoemen die ik nog niet eerder uitgebreid besproken heb.

Rivieren

Allereerst wil ik het over rivieren hebben. Ik ben gek op rivieren en dan met name de grotere rivieren. Niet zozeer om hoe ze er nu uitzien, maar vooral om hun invloed op het landschap. Ik heb een paar weken langs grote rivieren als bijvoorbeeld Saône en Rhône gefietst en natuurlijk ook al de Maas, de Marne en diverse andere rivieren en de sporen in het landschap vind ik altijd fascinerend.

Die sporen bestaan niet alleen uit kloven die her en der in het landschap te zien zijn, maar werden heel vaak ook pas echt zichtbaar op het moment dat ik mijn tent aan het plaatsen of opruimen was. De ondergrond waar ik mijn tent vaak had staan was namelijk vaak een direct gevolg van de rivieren over een periode van duizenden jaren en meer.

Rivieren veranderen nog wel eens van koers, stromen over etcetera. Daarbij is het dus niet vreemd dat in de buurt van de huidige rivieren de grond bestaat uit zaken die door een rivier ooit op die plek afgezet zijn.

Denk hierbij aan grind, of zand, of klei om maar wat te noemen. Die ondergrond die de rivieren achter hebben gelaten is vervolgens weer bepalend voor de landbouw. Het soort gewassen dat je aan kunt treffen is vaak duizenden jaren ooit een keer bepaald door een koerswijziging of overstroming van een rivier en dat vind ik dus echt prachtig om te zien. Iedere dag dat ik in de buurt van een rivier lag met mijn tentje was ik dus uitgebreid de grond aan het bestuderen.

Catalaanse onafhankelijkheid

Ik ben een groot liefhebber van de Catalanen en Catalunya sinds ik er in 2000 een half jaar heb gewoond en gewerkt. Toch heb ik geen mening over het wel of niet onafhankelijk worden van Catalunya, terwijl ik normaal overal een mening over heb. Daar zit natuurlijk wat achter.

Allereerst, het hangt hier in het binnenland helemaal vol met uitingen voor onafhankelijkheid. Langs de kust is dat veel minder en daar heb je gelijk de verdeling in stemmen. Het binnenland wil onafhankelijkheid, de kust die het van de toeristen uit het buitenland moet hebben wil in meerderheid onderdeel van Spanje blijven. Nu weer naar mijn gedachten.

Ik ben voor een samenleving waarin iedereen zijn of haar eerlijke deel krijgt en geeft. Dat hoort volgens mij de basis te zijn, niet de vlag of de naam van het land waar je toevallig in geboren of woonachtig bent. Onafhankelijkheid kan een middel zijn om zo'n samenleving te krijgen.

Helaas is de helft van de Catalanen onafhankelijkheid echter steeds meer als doel op zichzelf gaan zien en daar heb ik wel wat op tegen. Onafhankelijkheid is nooit alleen een antwoord op de vragen die we voor ons hebben.

Pas als blijkt dat het samen echt niet kan kom je bij een moment dat je het alleen moet proberen. Nu kan ik het wantrouwen van de Catalanen richting Madrid wel begrijpen, want Madrid is te vaak een onbetrouwbare partner gebleken. De insteek hoort dan volgens mij in eerste instantie te zijn om de partner wel betrouwbaar te maken. Samen sta je immers sterker wanneer er een basis van vertrouwen is.

Daarnaast vind ik het ook gek dat het altijd de Catalanen tegen Madrid lijkt, met soms ook de Basken erbij. Ik ben er van overtuigd dat alle regio's bepaalde zaken liever zelf regelen dan door Madrid opgelegd te krijgen, zelfs als ze het eens zijn met de beslissingen van Madrid. Waarom probeer je niet eerst de aard van het land aan te passen door met het hele land samen aan een betere toekomst te werken?

En zo denk ik dus over wat soms willekeurige zaken op een rustdag. Morgen weer fietsen en om me heen kijken.

Dag 242: Teià - El Prat de Llobregat

Dwars door Barcelona op oudjaarsdag, 52 kilometer en 140 hoogtemeters.

Bij het verlaten van mijn tent blijk ik weer eens een huisdier te hebben, deze keer een wandelende tak. Tot op heden kende ik deze beestjes alleen in gevangenschap, dus mooi er een keer één in het wild te zien.

Ik lag vannacht overigens lekker zacht, want ik stond weer eens tussen de dennenbomen met op de grond een dikke laag dennenaalden die als extra mattas dienst deden.

Wel een omgeving waarin wandelende takken lastig te zien zijn. Op de foto hieronder staat hij nog een keer, de volgende keer dat ik keek kon ik hem met geen mogelijkheid meer vinden.

Direct na vertrek duik ik nog even een supermarkt in, want die zijn hier uiteraard ook morgen gesloten op nieuwjaarsdag en gaan vandaag eerder dicht. Het is er goed druk en met name garnalen lijken erg in trek.

Gisteren was ik Barcelona al zo dicht mogelijk genaderd, dus zit ik vandaag eigenlijk al direct na vertrek in de voorsteden. Hier ontdek ik voor het eerst dat het vandaag een lange dag gaat worden.

Ik wist al dat het centrum van Barcelona gevuld is met stoplichten, ik ontdek nu dat dat al in de voorsteden begint. Vanaf hier tot in ieder geval het centrum van Barcelona iedere 200 meter een stoplicht. Wat een feest!

Tijdens een pauze op een pleintje in voorstad Badalona mag ik overigens ook nog even meeluisteren met de twee parkieten in de boom naast me, die luidkeels de laatste roddels aan het uitwisselen zijn met de parkieten vijf bomen verderop. Vrolijke, maar erg luidruchtige beestjes.

Inmiddels begint het al laat in de middag te worden en dreig ik de Sagrada Familia pas na zonsondergang te bereiken. Het begint echter zo rustig te worden op straat, dat ik op enig moment een hele serie stoplichten kan negeren en zo toch nog weer wat tijd weet te winnen.

Het is onwerkelijk om deze normaal stampvolle straten volledig verlaten te zien. Het is alsof deze miljoenenstad gisteren ineens is leeggelopen. Pas vlak voor de Sagrada Familia begint er weer een beetje leven in te komen.

Rondom de Sagrada Familia zelf is er natuurlijk genoeg leven, zeker in verhouding tot wat ik tot nu toe gezien had, want toeristen zijn er altijd. Het is er niet zo druk als in de zomer, maar druk genoeg.

Het is enerzijds mooi om te zien dat de bouw de laatste jaren flink aan het opschieten is, maar ook wel triest om te zien dat de oudere delen inmiddels alweer aan een flinke restauratie toe zijn.

Veel tijd gun ik mezelf niet op deze plek, want ik heb nog een flink stuk, en dus ook veel stoplichten te gaan. Iets verderop moet ik echter van de fiets, want hier lopen wel heel veel mensen me voor de voeten.

Ruim tienduizend hardlopers komen voorbij in wat blijkbaar een traditie is in Spanje. Nederlanders duiken op nieuwjaarsdag het water in, Spanjaarden rennen tien kilometer op oudjaarsavond.

Na de passage van deze hardlopers kan ik verder naar mijn volgende doel, het monument voor Columbus. Hier heb ik veel tijd doorgebracht in 2000, toen ik voor ik in Calella ging werken een kleine twee weken in Barcelona ben geweest. Dit monument ligt op het einde van de Rambles, maar die heb ik niet gevolgd om hier te komen. Op de Ramblas zet ik geen voet meer, want die is volledig verpest door het massatoerisme en de bijbehorende nadelige gevolgen als prostitutie, zakkenrollers en ronduit belachelijke prijzen.

De vele tijd die ik hier doorgebracht heb was dankzij Lulu, een Braziliaanse die ik tijdens mijn tweede dag in Barcelona had ontmoet. In de middag kwamen we hier altijd samen voor een laat ontbijt en vooral heel veel praten. Na het vallen van de avond gingen we dan op zoek naar plekken met live muziek en nadat de café's gesloten waren gingen we weer verder met praten, vaak tot vroeg in de ochtend, om daarna de volgende dag het ritueel te herhalen. Zelden iemand getroffen waarmee ik over zoveel verschillende onderwerpen zo uitgebreid kon praten.

Vandaag ga ik hier ook weer even zitten, maar nu om te pauzeren. Op dat moment denk ik nog dat het de laatste pauze van de dag is, maar dat blijkt weer anders te lopen. Google Maps geeft aan dat ik vanaf hier via de haven de stad kan verlaten, dus die kant fiets ik op. Na een paar kilometer stuit ik echter op een slagboom en een agent van de havenpolitie. Hier mag ik helemaal niet langs.

Er zit dus niets anders op dan terug te fietsen en daarna weer een stuk de stad in om om Montjuich te gaan in plaats van er onderdoor. Hierdoor maak ik niet alleen extra kilometers, ik zit ook weer tussen de stoplichten en inmiddels is het wel druk op straat.

Het word dus later en later, maar uiteindelijk ben ik eindelijk de stad uit en fiets ik vervolgens El Prat de Llobregat binnen. Hier is het weer volkomen uitgestorven, maar opvallender, hier ruikt het overal intens naar garnalen. Met feestdagen blijkbaar dé maaltijd hier.

Na El Prat de Llobregat moet ik nog langs de luchthaven en dat duurt langer dan me lief is. Omdat het zo'n lange dag is begint de vermoeidheid namelijk zijn werk te zien en zakt de snelheid in elkaar. Gelukkig heb ik hierna niet lang meer te gaan.

Vlak na de luchthaven is het middernacht en ga ik dus heel toepasselijk fietsend het nieuwe jaar in. Een kwartier later ben ik eindelijk bij een overnachtingsplek en kan ik mijn tent opbouwen. Morgen maar eens lekker een rustdag, ik kan het na vandaag wel gebruiken.

Als afsluiter een nummer dat ik live heb zien en horen uitvoeren in 2000 tijdens een festival in de haven van Barcelona.