Dag 242: Teià - El Prat de Llobregat

Dwars door Barcelona op oudjaarsdag, 52 kilometer en 140 hoogtemeters.

Bij het verlaten van mijn tent blijk ik weer eens een huisdier te hebben, deze keer een wandelende tak. Tot op heden kende ik deze beestjes alleen in gevangenschap, dus mooi er een keer één in het wild te zien.

Ik lag vannacht overigens lekker zacht, want ik stond weer eens tussen de dennenbomen met op de grond een dikke laag dennenaalden die als extra mattas dienst deden.

Wel een omgeving waarin wandelende takken lastig te zien zijn. Op de foto hieronder staat hij nog een keer, de volgende keer dat ik keek kon ik hem met geen mogelijkheid meer vinden.

Direct na vertrek duik ik nog even een supermarkt in, want die zijn hier uiteraard ook morgen gesloten op nieuwjaarsdag en gaan vandaag eerder dicht. Het is er goed druk en met name garnalen lijken erg in trek.

Gisteren was ik Barcelona al zo dicht mogelijk genaderd, dus zit ik vandaag eigenlijk al direct na vertrek in de voorsteden. Hier ontdek ik voor het eerst dat het vandaag een lange dag gaat worden.

Ik wist al dat het centrum van Barcelona gevuld is met stoplichten, ik ontdek nu dat dat al in de voorsteden begint. Vanaf hier tot in ieder geval het centrum van Barcelona iedere 200 meter een stoplicht. Wat een feest!

Tijdens een pauze op een pleintje in voorstad Badalona mag ik overigens ook nog even meeluisteren met de twee parkieten in de boom naast me, die luidkeels de laatste roddels aan het uitwisselen zijn met de parkieten vijf bomen verderop. Vrolijke, maar erg luidruchtige beestjes.

Inmiddels begint het al laat in de middag te worden en dreig ik de Sagrada Familia pas na zonsondergang te bereiken. Het begint echter zo rustig te worden op straat, dat ik op enig moment een hele serie stoplichten kan negeren en zo toch nog weer wat tijd weet te winnen.

Het is onwerkelijk om deze normaal stampvolle straten volledig verlaten te zien. Het is alsof deze miljoenenstad gisteren ineens is leeggelopen. Pas vlak voor de Sagrada Familia begint er weer een beetje leven in te komen.

Rondom de Sagrada Familia zelf is er natuurlijk genoeg leven, zeker in verhouding tot wat ik tot nu toe gezien had, want toeristen zijn er altijd. Het is er niet zo druk als in de zomer, maar druk genoeg.

Het is enerzijds mooi om te zien dat de bouw de laatste jaren flink aan het opschieten is, maar ook wel triest om te zien dat de oudere delen inmiddels alweer aan een flinke restauratie toe zijn.

Veel tijd gun ik mezelf niet op deze plek, want ik heb nog een flink stuk, en dus ook veel stoplichten te gaan. Iets verderop moet ik echter van de fiets, want hier lopen wel heel veel mensen me voor de voeten.

Ruim tienduizend hardlopers komen voorbij in wat blijkbaar een traditie is in Spanje. Nederlanders duiken op nieuwjaarsdag het water in, Spanjaarden rennen tien kilometer op oudjaarsavond.

Na de passage van deze hardlopers kan ik verder naar mijn volgende doel, het monument voor Columbus. Hier heb ik veel tijd doorgebracht in 2000, toen ik voor ik in Calella ging werken een kleine twee weken in Barcelona ben geweest. Dit monument ligt op het einde van de Rambles, maar die heb ik niet gevolgd om hier te komen. Op de Ramblas zet ik geen voet meer, want die is volledig verpest door het massatoerisme en de bijbehorende nadelige gevolgen als prostitutie, zakkenrollers en ronduit belachelijke prijzen.

De vele tijd die ik hier doorgebracht heb was dankzij Lulu, een Braziliaanse die ik tijdens mijn tweede dag in Barcelona had ontmoet. In de middag kwamen we hier altijd samen voor een laat ontbijt en vooral heel veel praten. Na het vallen van de avond gingen we dan op zoek naar plekken met live muziek en nadat de café's gesloten waren gingen we weer verder met praten, vaak tot vroeg in de ochtend, om daarna de volgende dag het ritueel te herhalen. Zelden iemand getroffen waarmee ik over zoveel verschillende onderwerpen zo uitgebreid kon praten.

Vandaag ga ik hier ook weer even zitten, maar nu om te pauzeren. Op dat moment denk ik nog dat het de laatste pauze van de dag is, maar dat blijkt weer anders te lopen. Google Maps geeft aan dat ik vanaf hier via de haven de stad kan verlaten, dus die kant fiets ik op. Na een paar kilometer stuit ik echter op een slagboom en een agent van de havenpolitie. Hier mag ik helemaal niet langs.

Er zit dus niets anders op dan terug te fietsen en daarna weer een stuk de stad in om om Montjuich te gaan in plaats van er onderdoor. Hierdoor maak ik niet alleen extra kilometers, ik zit ook weer tussen de stoplichten en inmiddels is het wel druk op straat.

Het word dus later en later, maar uiteindelijk ben ik eindelijk de stad uit en fiets ik vervolgens El Prat de Llobregat binnen. Hier is het weer volkomen uitgestorven, maar opvallender, hier ruikt het overal intens naar garnalen. Met feestdagen blijkbaar dé maaltijd hier.

Na El Prat de Llobregat moet ik nog langs de luchthaven en dat duurt langer dan me lief is. Omdat het zo'n lange dag is begint de vermoeidheid namelijk zijn werk te zien en zakt de snelheid in elkaar. Gelukkig heb ik hierna niet lang meer te gaan.

Vlak na de luchthaven is het middernacht en ga ik dus heel toepasselijk fietsend het nieuwe jaar in. Een kwartier later ben ik eindelijk bij een overnachtingsplek en kan ik mijn tent opbouwen. Morgen maar eens lekker een rustdag, ik kan het na vandaag wel gebruiken.

Als afsluiter een nummer dat ik live heb zien en horen uitvoeren in 2000 tijdens een festival in de haven van Barcelona.

Dag 241: Calella - Teià

Een bijzondere nacht. Overdag langs de kust met prachtig weer, opladen, 35 kilometer en 200 hoogtemeters.

Terwijl ik gisteren mijn tent aan het opzetten was dacht ik wat hoor ik toch? Tegen de tijd dat ik in de gaten had wat ik hoorde, een snuffelend zwijn, had het zwijn mij ook in de gaten en begon wat meer herrie te maken. Zo bleven we even onbeweeglijk bij elkaar in de buurt, tot ik bewoog en daarbij wat geluid maakte, toen zette het zwijn het op een rennen en ik kon op dat moment horen dat er in ieder geval nog een tweede zwijn was. Gezien had ik ze echter niet, daar was het te donker voor.

Ik ging rustig verder met het opzetten van mijn tent en zodra dat klaar was ging ik de tent in. Het duurde nog geen vijf minuten of het zwijn kwam weer tevoorschijn, en nog één en nog één en nog één. Het waren zeker vier à vijf zwijnen die ik hoorde, maar mogelijk meer.

Ze leken zich niets aan te trekken van het feit dat mijn tent er stond, want ze gingen even uitgebreid door de grond wroeten vlak naast mijn tent. Als ik een arm naar buiten had gestoken had ik een zwijn aangeraakt, zo dichtbij waren ze.

Alles bij elkaar bleven ze een klein half uur in het stukje bos rond mijn tent voor ze weer verder trokken en in de tussentijd genoot ik met volle teugen. Ik had al heel wat zwijnen gezien onderweg, soms van dichtbij, maar letterlijk tussen de zwijnen liggen, dat had ik nog nooit meegemaakt. Wat een unieke ervaring!

De volgende ochtend kon ik zien dat het ook nog aardige klimmers zijn, want ze waren van een behoorlijk steil pad afgekomen. Een pad dat inderdaad precies bij mijn tent uitkwam.

Nadat ik alles ingepakt heb en naar de weg ben gelopen, heb ik gelijk de zee naast me en die blijft me de hele dag gezelschap houden. Zon, zee en een graad of zestien, wat een straf.

Zo gaat de dag voort, zonder al te veel noemenswaardigheden. Eerlijk gezegd lijken al die kustplaatsjes namelijk erg veel op elkaar. Er is niet iets dat er qua omgeving erg uitspringt.

Wel in grote mate aanwezig hier, wielrenners. Profs, amateurs en liefhebbers, ze komen hier allemaal graag trainen. Soms alleen en soms in flinke groepen. Ze groeten overigens bijna allemaal naar mij als collega fietser. Sommigen kijken me daarbij aan of ik gek ben, anderen kijken vol respect.

Meest opvallende onderweg was eigenlijk ook een wielrenner. Tot mijn grote verrassing zie ik iemand voorbij komen in de outfit van Wonderful Pistachios. Een zeer bescheiden Amerikaans team dat al vijf jaar niet meer bestaat. Een voormalig prof die zich hier heeft gevestigd? Het zou zomaar kunnen.

Na het fietsen kwam vandaag nog het opladen bij een Mac en aansluitend weer het zoeken naar een plek voor de nacht. In dit geval was dat nog een hele opgave. Langs de kust lopen hier immers altijd heuvels en die moest ik in om een plek te kunnen bereiken. De heuvels zijn hier echter nogal steil en pas helemaal bovenop vond ik een plekje. Laat in de avond was ik dus mijn fiets nog een heuvel aan het opdrukken, want voor fietsen was het te steil.

Gelukkig leverde het uiteindelijk wel een mooi plekje op en morgen kan ik in ieder geval beginnen met een fijne afdaling voor ik koers zet naar Barcelona, één van mijn favoriete steden. Voor nu rest echter enkel nog de afsluiter van de dag. De inspiratie voor deze zat in die wielrenner.